Protest

Protest

Τετάρτη 23 Ιουνίου 2010

Το πειρατικό του Captain Otto

Το πειρατικό του Ότο Ρεχάγκελ ολοκλήρωσε το μεγάλο και ονειρικό του ταξίδι χτες. Κούρσεψε αρκετά, πλιατσικολόγησε ακόμα περισσότερο, και πλέον αλλάζει καπετάνιο και ταξιδεύει για άλλες θάλασσες. Ο Γερμανός ομοσπονδιακός προπονητής αφήνει τη θέση του πάγκου της Εθνικής και εμάς με τη νοσταλγία των όμορφων ημερών της εννιάχρονης θητείας του.

Ο Ρεχάγκελ είναι- και θα παραμείνει πιστεύω- μακράν ο πιο επιτυχημένος προπονητής που έχει περάσει ποτέ απ’ την εθνική ομάδα (για να μη πω από οποιαδήποτε εθνική ομάδα). Οδήγησε την ελληνική ομάδα σε 3 μεγάλες διοργανώσεις, κατέκτησε ένα Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα και, το κυριότερο, μετέδωσε το ομαδικό πνεύμα, την πειθαρχία και την ευρωπαϊκή ποδοσφαιρική νοοτροπία σε μια ποδοσφαιρικά ανύπαρκτη χώρα. Το επίτευγμά του είναι πολύ μεγαλύτερο απ’ ότι φαίνεται μέσα απ’ τα αποτελέσματα των αγώνων, απ’ την αγωνιστική εικόνα της ομάδας και τις στατιστικές των δημοσιογράφων. Άφησε ένα τεράστιο κληροδότημα το οποίο δεν πρόκειται να αξιοποιηθεί όσο υπάρχουν παράγοντες-παράσιτα στο ελληνικό ποδόσφαιρο κι όσο η φίλαθλη παιδεία των ποδοσφαιρόφιλων είναι αυτή που είναι. Το έπος του 2004 έπρεπε να δώσει ώθηση στο ελληνικό ποδόσφαιρο να ξεκολλήσει απ’ τον πάτο αλλά, έτσι όπως το διαχειρίστηκαν όλοι οι ποδοσφαιρικοί φορείς, δεν έγινε τίποτα. Απλά, η εθνική ομάδα συνέχισε να μας δίνει χαρές, να μας χαρίζει επιτυχίες και να μας κάνει περήφανους αλλά μέχρι εκεί. Τίποτα δεν είναι εύκολο και απλό στη χώρα των προπονητών και των παραγόντων.

Ο άνθρωπος που κατέκτησε Euro μ’ ένα μάτσο άχρηστους δέχτηκε μέχρι και μετά το τελευταίο του ματς (πολλοί είχαν απαίτηση να παίξουμε ποδόσφαιρο στα ίσα με την Αργεντινή!) δριμύτατη κριτική για τον τρόπο που αγωνιζόταν η εθνική αλλά και για τις επιλογές του στις κλήσεις και στην αγωνιστική ενδεκάδα. Κύριοι έλληνες αθλητικοί δημοσιογράφοι(διάβασα ένα άρθρο του Πανούτσου σήμερα και εξοργίστηκα με την ασχετοσύνη του) και κύριοι έλληνες φίλαθλοι ξέρετε πόσο σημαντικό είναι το ότι κατέκτησε το πρωτάθλημα στην Πορτογαλία η εθνική ώστε να δίνει στο Ρεχάγκελ το ακαταλόγιστο και να δικαιούται απαλλαγής απ’ την ηλίθια κριτική σας;

Η εθνική Αγγλίας δεν έχει κατακτήσει ακόμα Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα και στη συλλογή της υπάρχει μονάχα ένα αμφιλεγόμενο Παγκόσμιο Κύπελλο(αυτό του 1966) το οποίο διοργανώθηκε στα γήπεδα της. Και μιλάμε για τη χώρα που γέννησε το ποδόσφαιρο, που παράγει συνεχώς σπουδαίους ποδοσφαιριστές έχοντας ένα εξαιρετικό σύστημα στο χώρο, και που οι σύλλογοί της διαπρέπουν στα κύπελλα Ευρώπης. Η Πορτογαλία δεν έχει κατακτήσει ποτέ κανέναν τίτλο κι ας έχουν περάσει απ’ τις τάξεις πολλοί μεγάλοι ποδοσφαιριστές. Η Ολλανδία του Γιόχαν Κρόιφ έπαιξε ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο- τρέξιμο όλων των παικτών σε όλες τις γραμμές και όλους τους χώρους με χρήση εξτρέμ- υπό τις οδηγίες του Ράινους Μίχελς αλλά δεν κατέκτησε κανέναν τίτλο. Μοναδική κατάκτηση των Ολλανδών είναι ένα Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα(αυτό του 1988) από παίχτες όπως ο Γκούλιτ, ο Κούμαν κι ο Φαν Μπάστεν. Για μην αναφέρω άλλα, θα αρκεστώ σ’ αυτά, τα οποία μαρτυρούν πόσο ακατόρθωτο ήταν αυτό που πέτυχε ο «Ρεχακλής» με τον Φύσσα, τον Καψή, το Βρύζα και το Χαριστέα. Επίσης ακατόρθωτο ήταν το γεγονός ότι οι Έλληνες ποδοσφαιριστές άφησαν στην άκρη τους βεντετισμούς, τους τσακωμούς και την αμφισβήτηση στο πρόσωπο του προπονητή. Για να γίνουν αυτά, χρειάστηκε να βάλει ο Γερμανός το χεράκι του αφήνοντας ,αρχικά, εκτός εθνικής κάτι Ελευθερόπουλους, κάτι Γεωργάτους και κάτι Λυμπερόπουλους-μετά την αλησμόνητη πεντάρα στη Φινλανδία το 2001- που χαλούσαν το κλίμα της ομάδας και δουλεύοντας στη συνέχεια με παίχτες λιγότερο ταλαντούχους που υποτάσσονταν ,όμως, ευκολότερα στα θέλω και τις απαιτήσεις του προπονητή˙ πράγμα που είναι και το πρέπον βέβαια, άσχετα αν δεν είναι τόσο προφανές για μας τους Έλληνες. Δανιήλ και Ιορντανέσκου φύγανε νύχτα και δεν πρόλαβαν να δουλέψουν όπως θα ήθελαν, αν θυμάστε. Δε λέω ότι ήταν οι καλύτερες λύσεις αλλά στις πρώτες αποτυχίες τους πιστώθηκε όλη η ευθύνη απ’ τους Ελληνάρες. Είπαμε, άλλωστε, πως όλοι οι έλληνες είμαστε προπονητές οπότε ξέρουμε καλύτερα απ’ τον καθένα πιο είναι το σωστό! Δεν ξέρω κατά πόσο θα άφηνε η ΕΠΟ τον Ρεχάγκελ να συνεχίσει το έργο του αν μετά τις δύο ήττες από Ισπανία και Ουκρανία στην αρχή των προκριματικών του Euro 2004, το φθινόπωρο του 2002, δεν άρχιζε το σερί των νικών που μας οδήγησε στην Πορτογαλία και μετέπειτα στο θαύμα. Η θέση του είχε ήδη αρχίσει να κλονίζεται μετά από εκείνα τα δυο παιχνίδια και να αναζητείται ο αντικαταστάτης του τελειωμένου και φερμένου απ’ τα αζήτητα , όπως αποκαλούταν τότε, ο Γερμανός προπονητής. Αν δηλαδή ήθελε λίγο χρόνο παραπάνω για να ολοκληρώσει τη μεταμόρφωση της εθνικής από καφενείο σε ευρωπαϊκών προτύπων ομάδα αλλά αποτύγχανε να οδηγήσει την ομάδα στην Πορτογαλία θα είχε αντικατασταθεί από τότε. Σταθήκαμε τυχεροί τελικά και ζήσαμε πράγματα που, πιθανώς, δεν θα τα ξαναζήσουμε.

Δεν ξέρουμε καν αν θα ξαναβρεθεί σύντομα η Ελλάδα σε μεγάλη διοργάνωση, αρχής γενομένης απ’ την Πολωνία και την Ουκρανία και, στη συνέχεια, στα γήπεδα της Βραζιλίας. Σε τόσες συνεχόμενες παρουσίες σε τελική φάση μεγάλων διοργανώσεων δε μας είχε συνηθίσει η εθνική και αμφιβάλλω αν θα συνεχίσει σ’ αυτό το ρυθμό προκρίσεων καθώς το επίπεδο της ομάδας είναι κάτι περισσότερο από χαμηλό. Ακόμα και αν βρεθούμε στο επόμενο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα θα το χρωστάμε στο μεγάλο Ότο μιας και αυτός μας έφερε στο επίπεδο του δεύτερου γκρουπ δυναμικότητας των προκριματικών και με βασικούς αντίπαλους για την πρόκριση, την Κροατία και το Ισραήλ. Όπως και να ‘χει το πράγμα, ήταν ωραίο το ταξίδι και η χαρά της Πορτογαλίας αξέχαστη(ειδικά αυτό το ιστορικό γκολ του Δέλλα με την Τσεχία). Είναι μια ιστορία για να τη διηγούμαστε στα εγγόνια μας. Όσοι κομπλεξικοί και γεμάτοι εμμονές με τους προπονητές δεν εξυμνήσετε το Ρεχάγκελ για όσα πέτυχε και κάνετε το παραμικρό αρνητικό σχόλιο γι’ αυτόν πρέπει να σας απαγορευθεί να παρακολουθείτε και να συζητάτε για ποδόσφαιρο. Εγώ, προσωπικά, δε θα σταματήσω να τραγουδώ ποτέ «Ότο ολέ ολέ!!!». ΔΕΝ ΠΕΡΙΓΡΑΦΩ ΑΛΛΟ…..

Κυριακή 20 Ιουνίου 2010

Ο Γιώργος είναι πονηρός…

Το Προεδρικό Διάταγμα που καθορίζει τις ρυθμίσεις για τις εργασιακές σχέσεις προκάλεσε συγκρούσεις και τριβές στο ΠΑΣΟΚ καθώς και την αντίδραση της κοινής γνώμης και ο υπουργός Εργασίας αποφάσισε να αναθεωρήσει τη στάση του, αφήνοντας ανοιχτό το ενδεχόμενο να προβεί σε κάποιες διορθωτικές κινήσεις. Τα ερωτήματα που γεννούνται τώρα είναι πολλά. Πρώτον, τι εννοεί ο υπουργός με τον όρο «διορθωτικές κινήσεις»; Δεύτερον, εάν υπάρχει η δυνατότητα να γίνει λίγο πιο ελαστικό το πλαίσιο στο οποίο κινούνται αυτές οι αλλαγές, γιατί αυτό δεν έγινε εξαρχής και αποφασίστηκε μονομιάς να συνθλιβούν οι εργαζόμενοι; Τρίτον, οι κινήσεις αυτές γίνονται στη δίνη εσωκομματικών συγκρούσεων, στο φόβο των απεργιακών κινητοποιήσεων ή στο όνομα του σοσιαλισμού; Τέλος, γιατί αυτές οι ρυθμίσεις έγιναν με τη μορφή Προεδρικού Διατάγματος κι όχι νομοσχεδίου;

Ο πρωθυπουργός βρίσκεται στη Νέα Υόρκη για το συμβούλιο της Σοσιαλιστικής Διεθνούς(αλήθεια τι δουλειά έχει εκεί δεξιός άνθρωπος;) και για να συζητήσει με το γενικό γραμματέα του ΟΗΕ για τη Σκοπιανή ονομασία(ας αφήσουμε στην άκρη προς το παρόν τη «Μακεδονία του Βαρδάρη»). Αρχηγού παρόντος πάσα αρχή παυσάτω λένε αλλά στην περίπτωση του Γιώργου δεν ισχύει. Ακόμα και όταν επιστρέψει από τας Αμερικάς ο Geoffrey δεν είναι σε θέση να επιβάλλει τάξη. Το μόνο που μπορεί να κάνει είναι ένα υπερατλαντικό τηλεφώνημα στο Λοβέρδο και να του πει «Στάκα Μαν! Αναδιπλώσου κι όταν έρθω εγώ ανασυντασσόμαστε..» για τις εργασιακές ρυθμίσεις φοβούμενος τις αντιδράσεις των βουλευτών του και αποφασισμένος να προασπίσει την ενότητα της κυβερνητικής παράταξης. Όσο για τον έτερο εταίρο που λέγεται ελληνικός λαός, η αντιμετώπιση που έχει η νομενκλατούρα προς αυτόν είναι η εξής απλή. Δίνουμε εντολή - κατόπιν συνεννόησης - στους δημοσιογράφους να κατακλύσουν τα δελτία ειδήσεων και τον Τύπο με ένα κύμα φόβου για να καλλιεργήσουμε στους έλληνες την ιδέα των χαλεπών καιρών και των οικονομικών και κοινωνικών δυσχερειών. Στη συνέχεια, αφού τους προετοιμάσουμε για το χειρότερο, κι αφού σφυγμομετρήσουμε τις αντιδράσεις των σωματείων, των συνδικαλιστικών οργάνων και, γενικά, σύσσωμων των πολιτών, προβαίνουμε σε μία ανακοίνωση- διάψευση των όσων ακούστηκαν απ’ τα ΜΜΕ και σε λήψη μέτρων ελαφρώς ελαφρύτερων απ’ τα αναμενόμενα και σε συμφωνία με την ανοχή και την αντοχή της κοινής γνώμης.

Ο Γιώργος δεν το ξέρει και πολύ καλά το επικοινωνιακό παιχνίδι αλλά με την πάροδο του χρόνου το μαθαίνει. Το ζήτημα είναι πως όλο και περισσότερο χάνει την επαφή και την επικοινωνία με τον ελληνικό λαό. Το παν γι’ αυτόν είναι να αφουγκραστεί τους πολίτες και να μην έρθει σε οριστική ρήξη μαζί τους. Αλλιώς θα πάει σύντομα να κάνει παρέα στον Καραμανλή στη Ραφήνα. Ως τότε το χειρίζεται αρκούντως έξυπνα αν σκεφτούμε τη μέχρι τώρα στάση του..

Τετάρτη 16 Ιουνίου 2010

Για μια χούφτα δολάρια

Ο Υπουργός Εργασίας Ανδρέας Λοβέρδος απέστειλε σήμερα στους κοινωνικούς εταίρους Προεδρικό Διάταγμα που καθορίζει τις εργασιακές ρυθμίσεις στους τομείς των αμοιβών, των αποζημιώσεων και των κοινωνικών ασφαλίσεων. Ήταν εμφανώς συντετριμμένος και η ευαίσθητη καρδούλα του είχε ολοκληρωτικά ραγίσει καθώς αναγκαζόταν να στερήσει απ’ τους πολυαγαπημένους τους εργαζόμενους σημαντικά δικαιώματα τους. Μαζικές απολύσεις, μειώσεις αποζημιώσεων και προσφορά στους νέους εργαζόμενους του 80% του βασικού μισθού(!) με την είσοδο τους στην αγορά εργασίας περιλαμβάνει το υπουργικό μενού ˙ Αυτό θα πει πλούτος. Εδώ δε μιλάμε για αμοιβή, μιλάμε για δωροδοκία.

Όταν τα ποσοστά ανεργίας εκτινάσσονται στα ύψη πως μπορούμε να συζητάμε για είσοδο στην αγορά εργασίας ενός νέου κάτω των 25 ετών; Όταν μισθοί μεγαλύτεροι του βασικού δεν αρκούν για να καλύψουν πρωτογενείς ανάγκες πως μιλάμε για έλληνες εργαζόμενους κι όχι για έλληνες δουλοπάροικους; Όταν εξαγγέλλεται εργασιακός «μεσαίωνας» πως γίνεται να έχουμε υπουργείο εργασίας κι όχι υπουργείο μεσαιωνικών επαγγελμάτων; Στο μεσαίωνα απ’ όσο ξέρω πολλοί επαγγελματικοί κλάδοι ήταν δεδομένοι και, ανεξαρτήτως του αν θίγονταν τα συμφέροντα ή τα δικαιώματα τους, παρείχαν εργασία στο λαό. Όσοι είχαν πρόβλημα με τον επαγγελματικό τους προσανατολισμό δήλωναν πίστη κι υπακοή στο βασιλιά και γίνονταν επαγγελματίες πολεμιστές. Αυτό είναι μήπως το ζητούμενο; Να γίνουμε σταυροφόροι ιππότες που υπηρετούμε τον κοινοβουλευτικό στρατό για να εξασφαλίσουμε τα προς το ζην;

Σε περιόδους οικονομικής κρίσης μία χώρα με κατακερματισμένη και ασθενούσα οικονομία αποκλείεται να την ανασυγκροτήσει προσβάλλοντας λαϊκά εργασιακά δικαιώματα και μειώνοντας δραστικά το βιοτικό επίπεδο των πολιτών της. Είναι πασιφανές ότι θα υπάρχει έλλειψη ρευστού, ότι η αγορά θα παγώσει, οι επενδύσεις θα μειωθούν κι προσφορά με τη ζήτηση θα εξισωθούν σ’ ένα σημείο πολύ χαμηλότερο του κανονικού. Στο καπιταλιστικό σύστημα ο πλούτος βρίσκεται στα χέρια των κεφαλαιούχων κι όχι των απλών μισθωτών. Επιχειρηματίες, εφοπλιστές, βιομήχανοι και ΤΡΑΠΕΖΙΤΕΣ είναι αυτοί που πρέπει να θιγούν κάποια στιγμή από πλευράς συμφερόντων. Δε νοείται να βρίσκονται στην δίνη της οικονομικής ύφεσης μονίμως οι Πληβείοι και οι Πατρίκιοι να συνεχίζουν να απολαμβάνουν τα προνόμια τους. Ο αυτοκράτορας Παπανδρέου και οι συγκλητικοί του οφείλουν να φροντίσουν να αλλάξει αυτό.

Όσο για τη στάση του Λοβέρδου; Φενάκη. Φράσεις και δηλώσεις πίκρας, στεναχώριας και απογοήτευσης για το δύσκολο έργο της αντιλαϊκής πολιτικής που του έλαχε δε χωρούν στο λεξιλόγιο του. Ο υπουργός εργασίας της Ναζιστικής κυβέρνησης, Franz Seldte, ήταν περισσότερο σοσιαλιστής στην πράξη απ’ ότι ο Λοβέρδος. Εάν, λοιπόν, όλη αυτή η πολιτική που ασκεί τον εκφράζει να το παραδεχτεί δημόσια να τελειώνουμε. Μην παραμυθιαζόμαστε και μεταξύ μας. Εάν πάλι όλα αυτά που λέει τα πιστεύει, τότε δεν έχει παρά να παραιτηθεί μιας και αδυνατεί να φέρει σε πέρας αυτό που του ανατέθηκε. Έχει ήδη καταντήσει γραφικός ο υπουργός ανεργίας. Σε λίγο καιρό, σχεδόν όλοι Έλληνες θα καθόμαστε.. Κι όσοι είναι τυχεροί και δουλεύουν, θα σκοτώνονται για μια χούφτα δολάρια…

Κυριακή 6 Ιουνίου 2010

ΕΝΟΤΗΤΑΣ ΑΓΩΝΑΣ ΑΓΟΝΟΣ

Από σήμερα ο Συνασπισμός βρίσκεται και επίσημα σε σχίσμα καθώς ο Φώτης Κουβέλης ανακοίνωσε την αποχώρηση της ανανεωτικής πτέρυγας από τις διαδικασίες του συνεδρίου. Κάπως έτσι, ανοίγει ένα νέο κεφάλαιο για το ΣΥΡΙΖΑ και για την αριστερά γενικότερα. Το γεγονός πως η αριστερά βρίσκεται σε αναζήτηση της ταυτότητας της είναι αδιαμφισβήτητο. Η κρίση της αριστεράς σε πολιτικό επίπεδο συνάδει με τη συνολική αδυναμία του πολιτικού μας συστήματος να αποκριθεί στα κελεύσματα της εποχής μας. Σε μια περίοδο οικονομικών δυσχερειών, κοινωνικών αναταραχών και κατάπτωσης των ηθικών αξιών, όμως, το τελευταίο πράγμα που χρειάζεται το πολιτικό σκηνικό της Ελλάδας είναι μια αδύναμη έως ανύπαρκτη αριστερά.

Στο ΣΥΡΙΖΑ οι διαφορές, εν γένει, είναι ιδεολογικές κι όχι προϊόντα μικροκομματικών συμφερόντων όπως συμβαίνει π.χ. στα δύο μεγάλα κόμματα. Θα μπορούσαν οι ιθύνοντες του ΣΥΝ να παραβλέψουν τις αντιθέσεις τους και να αμβλύνουν τις εντάσεις διατηρώντας μια επίπλαστη ενότητα για χάρη του ελληνικού λαού ο οποίος χρειάζεται όσο ποτέ άλλοτε μια κραταιά ριζοσπαστική αριστερά; Η απάντηση είναι μάλλον αρνητική. Η ρήξη ήρθε σταδιακά αλλά το πρόβλημα υπάρχει απ’ τα θεμέλια. Το εγχείρημα του 1992 με τη Μαρία Δαμανάκη επικεφαλής δεν είχε στέρεες βάσεις. Δύο εκδοχές υπάρχουν για την κατάληξη της αριστεράς από ‘δω και πέρα. Είτε ο «συνασπισμός» να παραμείνει όνειρο και να επικρατήσει ένας αέναος διαξιφισμός στο χώρο της αριστεράς είτε να συγκροτηθεί και να αναγεννηθεί από τις στάχτες της ολόκληρη η αριστερά.

Τι σημαίνει αυτό; Πρέπει να αναθεωρηθούν όλες οι απόψεις και να δημιουργηθεί ένα νέο πολιτικό ρεύμα με αριστερές θέσεις και σαφή ιδεολογικό προσανατολισμό. Η κοινωνική δικαιοσύνη και αριστερή πολιτική που έρχεται σε αντιδιαστολή με τον καπιταλισμό πολιτικά και οικονομικά έχουν άλλωστε ένα μόνο άξονα, έναν κοινό παρονομαστή. Κι αυτό είναι σαφές. Πολυτέλειες στο χώρο της σκέψης και της διανόησης ασφαλώς και υπάρχουν. Πολυτέλειες στον πρακτικό τομέα είναι άκρως περιττές. Αλλιώς το κατρακύλημα της αριστεράς δε θα έχει τέλος.

Δεν πρέπει να αφήσω έξω από όλον αυτόν τον κυκεώνα των προβλημάτων στην αριστερά το ΚΚΕ. Είναι καιρός οι εκπρόσωποι του κόμματος του λαού να αναθεωρήσουν λίγο της απόψεις τους και να προσαρμοστούν στα νέα κοινωνικοπολιτικά δεδομένα που έχουν δημιουργηθεί. Στάλιν, Τρότσκι, Τσε, Μάο και λοιποί δεν υπάρχουν πια. Στην Ελλάδα του 21ου αιώνα, του ΔΝΤ, και της Παπανδρεομερκελικής κυβέρνησης ένα αδιάλλακτο και απαρχαιωμένο ΚΚΕ με εμμονές δε βοηθά κανέναν παρά μόνο την ακροδεξιά. Ο Καρατζαφέρης έχει εδραιώσει για τα καλά τη θέση του καθώς η αριστερά αδυνατεί να βρει απαντήσεις στα ερωτήματα που της θέτει η σύγχρονη κοινωνία.

Ελπίζω πως η αριστερά θα βρει τα πατήματα της προτού γίνει οριστικά έρμαιο ενός παρακμασμένου πολιτικού συστήματος και βολοδέρνει μεταξύ της κάλπης, του κοινοβουλίου και τούμπαλιν.