Protest

Protest

Παρασκευή 15 Απριλίου 2011

Άσυλο ανιάτων

Με αφορμή το περιστατικό στο Πανεπιστήμιο της Πάτρας όπου κάποιοι κουκουλοφόροι επιτέθηκαν στο νομπελίστα καθηγητή Τζέιμς Γουάτσον, θα ήθελα να θίξω το θέμα του πανεπιστημιακού ασύλου.

Όσον αφορά το συγκεκριμένο συμβάν, τα σχόλια μου κινούνται σε τρεις βασικούς άξονες. Πρώτα απ’ όλα, αφού κατακρίνω το περιστατικό, θα ήθελα να υπερτονίσω ότι οποιαδήποτε μορφή βίας είναι κατακριτέα, δε συνάδει με την ακαδημαϊκή ταυτότητα του πανεπιστημίου και αντιτίθεται στην ελευθερία της άποψης και του λόγου, που είναι θεμελιώδεις αρχές της δημοκρατίας. Επίσης, έχω μεγάλη περιέργεια να κατανοήσω γιατί τα ΜΜΕ ονομάζουν τους κουκουλοφόρους αντιεξουσιαστές. Το έγραφαν στο κούτελο τους ή μήπως την ώρα της επίθεσης βροντοφώναζαν «Είμαστε αντιεξουσιαστές»; Η φιλοσοφία των αντιεξουσιαστών είναι ενάντια σε κάθε μορφή εξουσίας και οι ίδιοι πιστεύουν σε μια ελεύθερη, χωρίς πολιτικές εξαρτήσεις, κοινωνία. Δε νομίζω, λοιπόν, πως ο Γουάτσον εκφράζει κάποια μορφή εξουσίας και μου φαίνεται παράλογο να είχε στοχοποιηθεί. Τέλος, η υπουργός Παιδείας άρχισε τα μεγάλα λόγια και τις βαριές κουβέντες περί φασισμού – όπως συνηθίζεται σ’ αυτές τις περιπτώσεις – και είπε πως «Οι περιστάσεις απαιτούν έμπρακτη και ευρεία συναίνεση για ριζικές και εκ βάθρων αλλαγές». Τι εννοεί μ’ αυτό; Ότι κρίνει σκόπιμο να καταργήσει το πανεπιστημιακό άσυλο αλλά προς το παρόν δεν τολμάει;

Είναι προφανές και αυτονόητο για όλους τους φοιτητές, αλλά και την πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών, πως το ακαδημαϊκό άσυλο ισχύει για να προστατεύεται η ελεύθερη και ανεμπόδιστη διακίνηση των ιδεών. Το γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια η ύπαρξη του ασύλου έχει επιτρέψει τη δημιουργία καταστροφών, τη διακίνηση ναρκωτικών αλλά και την όποιας μορφής μικροεγκληματικότητα είναι αδιαμφισβήτητο. Αυτό όμως δε συνεπικουρεί το έγκλημα σε καμία περίπτωση καθώς κανένα πανεπιστήμιο δε λειτουργεί σα γιάφκα αλλά σα χώρος ακαδημαϊκής έκφρασης. Οι χασισοφυτείες που καλλιεργούνταν σε πανεπιστήμιο στην Κρήτη πριν μερικά χρόνια, οι μετανάστες που έκαναν κατάληψη στη Νομική πριν λίγο καιρό για να διεκδικήσουν τα δικαιώματα τους, και κάποιοι κουκουλοφόροι που ρίχνουν μολότοφ στις πορείες και μετά μπαίνουν στις σχολές για να διαφύγουν τη σύλληψη, δεν είναι ο κανόνας αλλά μεμονωμένες εξαιρέσεις. Κάποιοι, ναι, εκμεταλλεύονται το πανεπιστημιακό άσυλο και βλάπτουν την ισχύ και την εικόνα του. Δεν προέρχονται, όμως, από το φοιτητικό κίνημα.

Τα πράγματα δεν είναι όπως τα παρουσιάζουν τα κανάλια. Θέλουν να εμποτίσουν τον ελληνικό λαό με την ιδέα πως το πανεπιστημιακό άσυλο είναι πλέον άχρηστο αλλά και επικίνδυνο και συνάμα παράνομο. Δεν είναι τίποτα απ’ όλα αυτά. Η νομική φύση του ασύλου, εξάλλου, προβλέπει παρέμβαση της αστυνομίας σε ειδικές περιπτώσεις όπου υπάρχει ανάγκη και βάλλεται η ασφάλεια των φοιτητών. Δεν κρίνεται, όμως, σε καμία περίπτωση σκόπιμο να αρθεί το πανεπιστημιακό άσυλο. Σύμφωνα με το σκεπτικό της υπουργού και των δημοσιογράφων, για να αποφευχθούν φαινόμενα όπως αυτό στο πανεπιστήμιο της Πάτρας θα πρέπει να υπάρχει αστυνόμευση μέσα στο χώρο του πανεπιστημίου. Σε ποιο λογικό νου στέκει, όμως, αυτό; Το πανεπιστήμιο δεν είναι ούτε φυλακή ούτε καμιά ιδιωτική τράπεζα για να χρειάζεται φρούρηση. Το φρουρούν οι φοιτητές και ξέρουν καλά να απομονώσουν όσους αντιβαίνουν στις αληθινές αρχές στις οποίες βασίζεται το άσυλο και η δημοκρατία.

Κυριακή 10 Απριλίου 2011

Ξεχαστήκαμε…

Είμαστε το έθνος που ανάγκασε το Χίτλερ να πει στο Ράιχσταγκ: «Χάριν της ιστορικής αλήθειας οφείλω να διαπιστώσω ότι μόνον οι Έλληνες, εξ' όλων των αντιπάλων οι οποίοι με αντιμετώπισαν, πολέμησαν με παράτολμο θάρρος και ύψιστη περιφρόνηση προς τον θάνατο.». Είμαστε το έθνος που έκανε το Στάλιν να πει: «Λυπάμαι διότι γηράσκω και δεν θα ζήσω επί μακρόν για να ευγνωμονώ τον Ελληνικό Λαό, του οποίου η αντίσταση έκρινε τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο.». Είμαστε το έθνος που ώθησε τον Τσόρτσιλ να διατυπώσει το ιστορικό: «Μέχρι τώρα λέγαμε ότι οι Έλληνες πολεμούν σαν ήρωες. Από τώρα και στο εξής θα λέμε ότι οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες.». Είμαστε το έθνος που θάμπωσε την υφήλιο με την αντιδικτατορική του δράση τα χρόνια της Χούντας των Συνταγματαρχών, απ’ την ιστορική απόπειρα του Αλέξανδρου Παναγούλη μέχρι την εξέγερση στο Πολυτεχνείο. Είμαστε το έθνος που, κόντρα σε κάθε λογική, ξεκίνησε μια εθνικοαπελευθερωτική επανάσταση – ξεχωριστή απ’ την κοινωνική Γαλλική και την πολιτική Ρωσική – με μόνο όπλο την ανάγκη για ελευθερία. Είμαστε το έθνος που δημιούργησε στην Ευρώπη ένα κίνημα Φιλελλήνων, αποτελούμενο από ανθρώπους που μας θαύμαζαν για τις αρετές μας.

Οι Έλληνες γίναμε σήμερα το έθνος που ντροπιάζει το παρελθόν του. Είμαστε δακτυλοδεικτούμενοι ως ο λαός του εφησυχασμού, της λούφας και του ωχαδερφισμού. Το δημοσιονομικό μας πρόβλημα έγινε διεθνές θέμα συζήτησης. Όλα αυτά είναι ήσσονος σημασίας, όμως, και ωχριούν μπροστά στο γεγονός ότι χάσαμε τις αρετές μας. Όλα τα ιδανικά για τα οποία αγωνίστηκαν οι πρόγονοι μας, την ελευθερία, τη δημοκρατία, τη δικαιοσύνη, τα αφήσαμε να σκονίζουν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Ξεχάσαμε να αγωνιζόμαστε, ξεχάσαμε να διεκδικούμε, ξεχάσαμε να απαιτούμε. Μας απέμεινε μόνο μια ανεπαίσθητη και ισχνή διαμαρτυρία. Η διαμαρτυρία του καναπέ και των δελτίων ειδήσεων, όμως, δεν ταιριάζουν σ’ αυτό το λαό. Ο λαός που πολέμησε την τυραννία, το φασισμό και την κάθε μορφής αδικία δεν επιτρέπεται να μένει άπραγος σήμερα. Το φρόνημα των Ελλήνων απαιτεί να αγωνιζόμαστε συνεχώς και να επιδιώκουμε το καλύτερο. Το καλύτερο για μας, το καλύτερο για τα παιδιά μας και το καλύτερο για όλον τον κόσμο.

Ο κόσμος που ζούμε απέχει έτη φωτός απ’ το να μην είναι τέλειος. Πρέπει να εστιάσουμε, όμως, στην ουτοπική μας προσπάθεια να αλλάξουμε τα πράγματα και να φτιάξουμε έναν κόσμο τέλειο, μικραίνοντας τη χαώδη απόσταση του κόσμου με την τελειότητα. Πώς επιτυγχάνεται αυτό; Με καθημερινούς αγώνες για κάθε μορφής αδικία, διεκδικήσεις για ότι θα θέλαμε να αλλάξουμε, και καθόλου εφησυχασμό και συμβιβασμό.

Δεν είναι δυνατόν να αδιαφορούμε για τα πάντα και να νοιαζόμαστε μόνο για τους εαυτούς μας. Σύμφωνοι, ο αγώνας επιβίωσης που δίνει καθημερινά κάθε Έλληνας δε δίνει και πολλά περιθώρια για άλλους αγώνες. Στα πλαίσια όμως της οικονομικής κρίσης έχει επέλθει και μία μεγάλη κοινωνική και πολιτική κρίση. Το πολιτικό σύστημα αδυνατεί να βρει απαντήσεις στα κελεύσματα των καιρών και η κοινωνία μοιάζει να αποσαθρώνεται και να παρακμάζει. Ο Έλληνας πολίτης πλέον έχει κάνει σημαία την απαξίωση στο πολιτικό σύστημα, έχει πάψει να ασχολείται με τα «κοινά» και δεν κάνει τίποτα για να αλλάξει ό,τι δεν του αρέσει –εκτός απ’ το να διαμαρτύρεται.

Οι δύσκολες οικονομικές συγκυρίες και οι αποφάσεις των πολιτικών ιθυνόντων έχουν επιφέρει μία μεγάλη ταξική πάλη, που θα έχει ως μόνο αποτέλεσμα τη διάλυση της κοινωνίας. Τους νόμους, τις ηθικές αξίες, τα στερεότυπα, τις ιδέες και τα ιδανικά τα θεσπίζει η ίδια η κοινωνία ανάλογα με την εποχή και τις απαιτήσεις της. Αν δεχτούμε, λοιπόν, ότι η πολιτεία σχεδιάζει και ψηφίζει νόμους ενάντια στο κοινό συμφέρον και στην κοινή λογική της δικαιοσύνης, υπηρετεί ένα Σύνταγμα άλλων εποχών, διατηρεί και συντηρεί μια κατάσταση ανομίας, ή πιο εύστοχα μερικής ανομίας, και επικροτεί την ιδέα του κράτους-μπάχαλο, και η κοινωνία τα δέχεται και τα ανέχεται όλα αυτά τότε πρέπει να παραδεχτούμε ότι έχουμε –ως κοινωνία- το κράτος που μας αρμόζει. Οφείλουμε να παραδεχτούμε πως ότι σπείραμε θα θερίσουμε. Σπείραμε αδιαφορία, ανομία και ασυδοσία, θα θερίσουμε ακυβερνησία, χάος και αδικία. Όσο ξεχνάμε να αγωνιζόμαστε, τόσο θα μας ξεχνάει η κοινωνία, το κράτος και η ιστορία…

Σάββατο 2 Απριλίου 2011

Ο Μαρμαρωμένος Πρωθυπουργός

Όταν οι Τούρκοι μπήκαν στην Κωνσταντινούπολη το 1453 κι άρχισαν να σκοτώνουν όποιον έβρισκαν μπροστά τους, ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος πολεμούσε απελπισμένα βλέποντας μόνο Τούρκους γύρω του. Τότε θεωρείται ότι είπε «Δεν υπάρχει ένας χριστιανός να μου πάρει το κεφάλι;» Οι θρύλοι λένε πολλά και μιλούν για θεία παρέμβαση, που θα επαναφέρει το βασιλιά στο θρόνο του και την πάλαι ποτέ πρωτεύουσα του Βυζαντίου σε χριστιανικά χέρια. Στην Ελλάδα του 21ου αιώνα, οι ξένοι επενδυτές, κερδοσκόποι, δανειστές, και πάσης λογής εκμεταλλευτές, εισέβαλλαν στη χώρα απ’ την οικονομική Κερκόπορτα και απειλούν, ως άλλοι Οθωμανοί, να γίνουν θύτες της χρηματικής σκλαβιάς της. Άραγε, θα δημιουργούν νέοι θρύλοι που θα αφορούν το Μαρμαρωμένο Πρωθυπουργό, Γεώργιο Παπανδρέου Β΄, και την προσπάθεια του να «σώσει» τη χώρα απ’ την εχθρική επέλαση;

Ο κατακτητής που φέρει το όνομα Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, με σύμμαχο το Ευρωπαϊκό Ταμείο στήριξης, ετοιμάζεται να επεκτείνει την κυριαρχία του στην Πορτογαλία και την Ισπανία. Πρόσφατα, όμως, διαπιστώσαμε πως οι Πορτογάλοι διατηρούν ακόμα ένα σοβαρό επίπεδο πολιτικής γενναιότητας, θάρρους, και ευθιξίας. Ο πρωθυπουργός και πρόεδρος του πορτογαλικού «σοσιαλιστικού» κόμματος Ζοσέ Σόκρατες υπέβαλλε την παραίτηση του απ’ την κυβέρνηση της χώρας στο πορτογαλικό κοινοβούλιο, γιατί σύσσωμα τα κόμματα της αντιπολίτευσης αντιτάχθηκαν στα σκληρά οικονομικά μέτρα που επιθυμούσε να λάβει η κυβέρνηση. Ακόμα και αν πρόκειται για συντονισμένη και σχεδιασμένη καθοδήγηση της χώρας στο ΔΝΤ και στο μηχανισμό στήριξης της Ε.Ε. , δεν παύει να είναι άξιο αναφοράς το γεγονός ότι ο πρωθυπουργός επωμίστηκε το πολιτικό κόστος και άφησε σε άλλους το δύσκολο έργο του διεθνούς δανεισμού. Επίσης στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές, δεύτερο σε ψήφους μετά το σοσιαλιστικό κόμμα ήρθε το αριστερό κόμμα της Πορτογαλίας, γεγονός που αποδεικνύει πως η ευρωπαϊκή αριστερά έχει ακόμα ισχύ και μέλλον και αποτελεί φάρο για τη δική μας αριστερά που έχει χάσει το δρόμο της.

Υπάρχει περίπτωση ποτέ αυτό που έκαναν οι ήρωες Πορτογάλοι να το κάνουν κι οι δικοί μας «ιδεαλιστές»; Ειλικρινά, ζω για τη μέρα που ένας εκ των πολιτικών μας θα πει παραιτούμαι γιατί αδυνατεί να φέρει εις πέρας το έργο που του ανατέθηκε – δεν είναι δυνατόν να είναι όλοι ικανοί σε όλες τις θέσεις και τα υπουργεία- ή γιατί σέβεται την αντίδραση του λαού και τις αντιρρήσεις της κοινής γνώμης, κι όχι γιατί τον «παραίτησαν». Τριάντα επτά χρόνια μετά τη μεταπολίτευση είναι άξιο λόγου και θαυμασμού το γεγονός ότι όλοι οι μέχρι τώρα κυβερνώντες προέβαλλαν τους εαυτούς τους ως ικανούς για ρηξικέλευθες πολιτικές και ριζικές αλλαγές που θα οδηγήσουν στην πρόοδο και έφεραν τη χώρα στη σημερινή της κατάσταση.

Εάν η αριστερά αδυνατεί να βρει τα πατήματα της και να διαδραματίσει τον αρμόζον ρόλο στο πολιτικό σκηνικό, τότε θα έχει βήμα και λόγο μονίμως ο Καρατζαφέρης. Εάν η κυβέρνηση συνεχίσει να ξεπουλάει τη χώρα σε Κινέζους, Άραβες και κάθε λογής αλλοδαπούς, η ανάπτυξη θα έρθει γύρω στο 3023. Εάν ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης δεν κλείσει λίγο το στοματάκι του που υβρίζει -εκτός του ΣΥΡΙΖΑ- τον ελληνικό λαό, τότε το λιγότερο που τον περιμένει είναι μια τιμωρία αλά Κωστή Χατζηδάκη. Εάν ο Πρωθυπουργός δε σταματήσει να παίρνει συνεχώς νέα μέτρα εις βάρος των εργαζομένων, των χαμηλοσυνταξιούχων και της νέας γενιάς, σκεπτόμενος μόνο τους επιχειρηματίες και τις τράπεζες, τότε πολύ φοβάμαι ότι θα ψάχνει χριστιανό να του πάρει το κεφάλι και δε θα βρίσκει…