Protest

Protest

Πέμπτη 26 Μαΐου 2011

Είναι τρελοί αυτοί οι Ρωμαίοι…


Όλη η Ελληνική επικράτεια βρίσκεται υπό Γερμανική δημοσιονομική κατοχή. Όλη; Όχι! Ένα μερίδιο ανυπόταχτων Ελλήνων πολιτών αντιστέκεται ακόμη και θα αντιστέκεται για πάντα στους εισβολείς δανειστές και τους εγχώριους καταχραστές.

Χθες, ξεκίνησε αίφνης στο κέντρο της Αθήνας, της Θεσσαλονίκης, αλλά και πολλών άλλων πόλεων μια μεγάλη διαμαρτυρία, μια συγκέντρωση αγανακτισμένων πολιτών απροσδιορίστων πολιτικών αποχρώσεων, για το υπάρχον πολιτικό σύστημα και την αφόρητη κατάσταση του ελληνικού κράτους σε όλους ανεξαιρέτως τους τομείς, αρχής γενομένης από τον οικονομικό.

Η αγανάκτηση των Ελλήνων θα έπρεπε να θεωρείται δεδομένη εδώ και χρόνια. Η εκδήλωση αυτής της αγανάκτησης με οποιαδήποτε μορφή (αποχή από τις εκλογές, απαξίωση στο πολιτικό σύστημα, συγκέντρωση έξω απ’ τη Βουλή) δεν αρκεί όμως ούτε για να αλλάξει η χώρα, ούτε για να αλλάξει ο λαός και, κατ’ επέκταση, ούτε για να αλλάξει το κράτος. Γιατί το κράτος είμαστε εμείς. Εμείς που με την ανοχή μας εκλέξαμε ξανά και ξανά τις ίδιες κυβερνήσεις των ανάξιων για εξουσία προσώπων και συντηρήσαμε ένα σύστημα διαφθοράς, ασυδοσίας και ατιμωρησίας.

Για την κατάντια της ελληνικής κοινωνίας όμως φέρουμε μεγάλο μερίδιο ευθύνης. Οι Έλληνες λειτούργησαν σαν συμφεροντολογικά μίζερα σκυλιά που μόλις σταματήσει να τους ταΐζει το χέρι του αφεντικού τους, κοιτάν να το δαγκώσουν. Η αγανάκτηση και η λελογισμένη οργή των πολιτών έφτασαν στο ζενίθ τους όταν θίχτηκαν τα συμφέροντα τους. Όσο υπήρχε χρήμα στην αγορά και ο ελληνικός λαός απολάμβανε μια επίπλαστη οικονομική ευημερία στη σκιά τραπεζιτών, βιομηχάνων και επιχειρηματιών καθώς και της γνωστής νομενκλατούρας, όλα ήταν ρόδινα. Μόλις άρχισαν να βάλλονται ο ένας μετά τον άλλον οι εργασιακοί κλάδοι, όταν σταμάτησε το χρόνιο βόλεμα με το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων (φορτηγατζήδων, φαρμακοποιών κτλ.), όταν άρχισαν οι περικοπές στο δημόσιο, σε συντάξεις, μισθούς και επιδόματα, και καταργήθηκαν οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας στον ιδιωτικό τομέα, τότε οι Έλληνες έγιναν εκφραστές αγανάκτησης. Αν κάποιο αόρατο χέρι(σε παραλλαγή της θεωρίας του Άνταμ Σμιθ) μοίραζε ξαφνικά λεφτά και γυρνούσαμε στην προ- ΔΝΤ κατάσταση όλα θα ξεχνιόντουσαν και θα συνεχίζαμε τη ζωή μας σαν μην είχε συμβεί τίποτα. Η αγανάκτηση αυτόματα θα μετατρεπόταν σε ικανοποίηση.

Κανείς, μα κανείς όμως, δεν μπαίνει στη διαδικασία να σκεφτεί και να παραδεχτεί πως τα αίτια της κατάντιας μας είναι λίγο βαθύτερα. Οι φόροι αυξάνονται συνεχώς το τελευταίο διάστημα γιατί κάποιοι όλα αυτά τα χρόνια φοροδιαφεύγουν. Οι περικοπές μισθών λαμβάνουν χώρα γιατί κάποιοι (απ’ τους πολιτικούς με τις μίζες και τους γιατρούς με τα φακελάκια μέχρι τους αγρότες με τις καλλιέργειες-φαντάσματα) παρανόμησαν εις βάρος του δημόσιου ελλείμματος αλλά και του χρέους. Οι πολιτικές και κοινωνικές αδικίες που συντελούνται επί σειρά ετών, κυρίως από κυβερνητικά πόστα, έμειναν ατιμώρητες και σ’ αυτό φέρουμε μερίδιο ευθύνης κι εμείς. Το σκάνδαλο του χρηματιστηρίου ή του Βατοπεδίου, ας πούμε, δεν έγιναν χτες. Απλά τότε, βυθισμένοι στη λογική του ωχαδερφισμού κι αφημένοι στη λήθη της καλοπέρασης οι Έλληνες δεν αιτήθηκαν απονομής δικαιοσύνης.

Το παν, όμως, για την πρόοδο και την υγιή λειτουργία μιας κοινωνίας είναι να μάθεις να μη διαμαρτύρεσαι μόνο για την αδικία που συμβαίνει σε σένα αλλά και για την αδικία που υφίσταται ο άλλος. Και, γενικά, ΓΙΑ ΚΑΘΕ ΜΟΡΦΗΣ ΑΔΙΚΙΑ.

Ο Έλληνας όμως πάσχει σε παιδεία, σε νοοτροπία, σε στάση ζωής. Για παράδειγμα, ο φυλετικός ρατσισμός που υφέρπει στην ελληνική κοινωνία απ’ τα σπάργανα της, μετατρέπεται σε μίσος όταν συμβεί ένα ακραίο περιστατικό όπως αυτό της δολοφονίας του Μανώλη από αλλοδαπούς. Η ελληνική κουλτούρα, ψυχοσύνθεση και ιδιοσυγκρασία, όμως, ενώ καταδικάζει την ανέχεια ενός ελληνικού νοικοκυριού, ανέχεται να πεινάει ένας Αφγανός ή ένας Πακιστανός. Ένας άνθρωπος δηλαδή, που είναι κι αυτός έρμαιο του καθεστώτος και των αποφάσεων των κυβερνήσεων της πατρίδας του. Αυτό το επιτρέπει η αγανακτισμένη δημοκρατική μας συνείδηση.

Τη διαμαρτυρία, κακά τα ψέματα, έπρεπε να την είχαμε αρχίσει πολύ νωρίτερα κι όχι να περιμένουμε τη νύξη των Ισπανών. Για να μην υπερβάλλω όμως, οφείλω να πω το αυτονόητο. Δηλαδή πως ο ελληνικός λαός φέρει το μικρότερο μερίδιο ευθύνης για το δύσκολο παρόν και το άκρως δυσοίωνο μέλλον που διαγράφεται για τη γενιά μου.

Η ιστορία, δυστυχώς, δε θα κλείσει με το καθιερωμένο τσιμπούσι…