Protest

Protest

Τετάρτη 16 Σεπτεμβρίου 2015

Ο Διαμαντίδης, ο Γιαννάκης κι ο Ολυμπιακός...

          



Εθνική ώρα μηδέν: Η Εθνική απέτυχε στο Ευρωμπάσκετ του 2015. ΚΑΙ στο Ευρωμπάσκετ του 2015.

Όσον αφορά τις συνεχιζόμενες αποτυχίες από το 2009 κι έπειτα, την απόλυτη ευθύνη έχει η Ελληνική Ομοσπονδία Καλαθοσφαίρισης. Και το ονοματεπώνυμο της αποτυχίας είναι Γιώργος Βασιλακόπουλος.


Από τον Ιούλιο του 1977 έως τον Φεβρουάριο του 1998 όπου πρόεδρος της ΕΟΚ ήταν ο Ζαχαρίας Αλεξάνδρου, το ελληνικό μπάσκετ άνθισε - ελέω εθνικής ομάδας πρωτίστως και δευτερευόντως λόγω Άρη, ΠΑΟΚ, Παναθηναϊκού και Ολυμπιακού - και έδρεψε τους καρπούς και τις δάφνες της επιτυχίας ουκ ολίγες φορές: Η Εθνική αντρών κατέκτησε χρυσό και ασημένιο σε 2 ευρωμπάσκετ, 1 τέταρτη θέση σε Μουντομπάσκετ, και μία 5η θέση σε Ολυμπιακούς αγώνες.

Από το Φεβρουάριο του 1998 έως το Νοέμβριο του 2002 που ανέλαβε πρόεδρος της ομοσπονδίας ο Βασιλακόπουλος, η Εθνική ξεκίνησε με την κατάκτηση της 4ης θέσης στο Μουντομπάσκετ της Αθήνας το καλοκαίρι του 1998, και έκτοτε καταποντίστηκε. Απέτυχε παταγωδώς στα Ευρωμπάσκετ της Ντιζόν και της Αττάλειας, ενώ απουσίαζε από το Σύδνεϋ και την Ιντιανάπολη.

Από το Δεκέμβριο του 2002, που άλλαξε η διοίκηση στην ΕΟΚ έως και το καλοκαίρι του 2010 που τα ηνία κρατούσε ο Ανδρέας Μιαούλης, το ελληνικό μπάσκετ γνώρισε τη δεύτερη περίοδο ακμής και επιτυχιών, έως ότου αναλάβει και πάλι ο Βασιλακόπουλος.

Ο άνθρωπος απλά βλάπτει την εθνική και θέλει να κάνει κουμάντο παντού. Το ομολόγησε το 2010 απηυδισμένος ο Γιόνας Καζλάουσκας λέγοντας τότε ότι παρεμβαίνει όχι μόνο στο ποιος θα παίζει, αλλά ακόμα και στον τρόπο που θα αγωνίζεται η ομάδα. Τα έχει σπάσει με τον άνθρωπο-ιστορία του ελληνικού μπάσκετ, τον ζωντανό θρύλο που ακούει στο όνομα Παναγιώτης Γιαννάκης, πληρώνει τις αποτυχίες με αγνώστου προελεύσεως χορηγίες για να αγοράζει wild cards, κάνει τα χατίρια των μάνατζερ, και φέρνει στον πάγκο της γαλανόλευκης, προπονητές που απλά δεν είναι κατάλληλοι γι' αυτή τη δουλειά: Από τον Πετρόπουλο στον Ζούρο κι από τον Τρινκιέρι, στον Κατσικάρη. Προπονητές περιορισμένων δυνατοτήτων και μακριά από τη φιλοσοφία της Εθνικής και τις αρχές του ελληνικού μπάσκετ.

Για τη φετινή αποτυχία, προφανώς και φταίει ο Κατσικάρης. Αφενός φταίει διότι, κατά πως φαίνεται, δεν διαλέγει εκείνος τη 12άδα, αλλά του την επιβάλλουν. Δεν εξηγείται αλλιώς ο λόγος που αντιμετώπισε το κρισιμότερο ματς της τελευταίας 6ετίας με 7 παίχτες, ενώ οι υπόλοιποι καθάριζαν τον πάγκο. Αφετέρου, φταίει γιατί ακόμα και μ' ένα ρόστερ που δεν υπηρετούσε το στυλ μπάσκετ που επιθυμούσε, αλλά ήταν υπερπλήρες - με μία ένσταση στη θέση 5 - δεν κέρδισε αυτήν την Ισπανία. Αντιθέτως, τον κέρδισαν ο Ρέγες, ο Μίροτιτς κι ο Γκασόλ που σκόραραν μόνο οι 3 τους 50 πόντους (!) και 45 μαζί οι 2 παίχτες των Σικάγο Μπουλς.

Πέραν από το γεγονός ότι η ευθύνη ενός αποτελέσματος βαραίνει κυρίως τον προπονητή και σε δεύτερη φάση τους παίχτες, η εθνική έχει κι άλλα προβλήματα να αντιμετωπίσει: Τις επιτυχίες των συλλόγων σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Το γεγονός πως Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός έχουν συμμετάσχει σε 7 τελικούς Ευρωλίγκας τα τελευταία 9 χρόνια και έχουν κατακτήσει 5 τίτλους, δεν σημαίνει αυτόματα ότι η Ελλάδα θα σαρώνει τα μετάλλια.

Η λειτουργία, η προετοιμασία, η φιλοσοφία και ο χαρακτήρας των εθνικών ομάδων είναι εντελώς διαφορετικά από τον τρόπο με τον οποίο δουλεύουν οι σύλλογοι. Ο Πρίντεζης για παράδειγμα των 2 πρωταθλημάτων Ευρώπης είναι ένα από τα καλύτερα 4άρια στη Γηραιά Ήπειρο αλλά δεν μπορεί να ματσάρει τον Μίροτιτς των 0 πρωταθλημάτων Ευρώπης.

Επομένως, η επίσημη αγαπημένη πρέπει να αναπροσδιορίσει την ταυτότητα και το υλικό της βάσει των δυνατοτήτων του ρόστερ και των παιχτών της κι όχι βάσει της παρουσίας αυτών στους συλλόγους.

Είναι σαφές ότι ένας από τους βασικούς λόγους της αποτυχίας είναι ότι ο Κατσικάρης θέλησε να παρουσιάσει ένα κακό αντίγραφο του Ολυμπιακού όπου αντί για ξένους θα χρησιμοποιούσε τους Έλληνες NBAers. Μέγα λάθος υπ' αριθμόν 1. Ο Ολυμπιακός είναι μια ομάδα που έχει χτιστεί πάνω στο Σπανούλη και όλη η άμυνα, τα σκριν, τα επιθετικά συστήματα, έχουν φτιαχτεί γι' αυτόν. Τόσο απλά. Θα λείψει ο Σπανούλης ένα μήνα; Ο Ολυμπιακός θα κάνει 3 ήττες σε 4 ματς. Θα αργήσει να βάλει τα σουτ όπως στον ημιτελικό με την Τσσκα; Θα κάνει το θαύμα μόνο όταν ο Σπανούλης ξυπνήσει. Θα μαρκαριστεί με δυνατά χεντζ άουτ και σκληρό μαν του μαν από τον γοργοπόδαρο Γιουλ όπως στον τελικό της Μαδρίτης; Ο Ολυμπιακός θα χάσει σίγουρα.

Ο Κατσικάρης δεν δοκίμασε καν να χτίσει την ομάδα πάνω στο Σπανούλη - που κι αυτό θα ήταν αδόκιμο έως απαγορευτικό διότι άλλο ο Ολυμπιακός άλλο η Εθνική. Περίμενε ότι κάποια στιγμή, ο Σπανούλης θα βγει απ' τα σκριν και θα βάλει 5 τρίποντα, κι ο Πρίντεζης θα βάλει άλλα 10 πεταχτάρια και θα πάρει αυτό που θέλει. Μέγα λάθος υπ' αριθμόν 2. Ο Ολυμπιακός τις μεγάλες του νίκες φέτος στην Ευρώπη με τη Μπαρτσελόνα τις πέτυχε χάρη στη φανταστική σειρά προημιτελικών που έκανε ο Μάντζαρης βάζοντας και πολλά μεγάλα σουτ, τις πέτυχε χάρη στις άμυνες του Ντάνστον, άμυνες που ο Κουφός δεν μπορεί να μάθει να παίζει σε ένα μήνα, τις πέτυχε χάρη στον πολύτιμο Πετγουέι που προσέφερε πολύ περισσότερα από αυτά που ανέθεσαν στον Καϊμακόγλου να προσφέρει. Και τη μεγάλη νίκη με την Τσσκα στον ημιτελικό της Ευρωλίγκας την πέτυχε χάρη στο Σλούκα ο οποίος είδε για 36 λεπτά χθες το ματς από τον πάγκο.

Όσον αφορά τις επιλογές προσώπων δεν θα αναλύσω πως και γιατί δεν έπαιζε ο ένας ή ο άλλος. Θα αρκεστώ μόνο στα εξής:
  1. Χρειαζόταν ένας παίχτης όπως Φώτσης (όχι όπως, Ο ΦΩΤΣΗΣ!) που θα μπορούσε να παίξει και στο 4 στο 5 και να δώσει αρκετά ποιοτικά λεπτά με ριμπάουντ, άμυνες και υπέρ του δέοντως αξιόπιστο περιφερειακό σουτ (50%  είχε στην περσινή Ευρωλίγκα αν δεν κάνω λάθος), χωρίς μάλιστα να κοπεί κάποιος εκ των 4 ψηλών Κουφό, Μπουρούση, Πρίντεζη, Καϊμακόγλου, αλλά να ερχόταν στη θέση του Περπέρογλου. Δεν χρειάζεται 3 3άρια η ομάδα που μπορεί να βάλει 3 περιφερειακούς στο παρκέ.
  2. Ο Γιάνκοβιτς ήταν πιο φρέσκος από τον Παπανικολάου και θα μπορούσε να προσφέρει περισσότερο σε άμυνα, ριμπάουντ και περιφερειακό σουτ ως αλλαγή του Αντετοκούνμπο.
  3. Ο Μπουρούσης σιγά σιγά πρέπει να κοπεί. Πολύ καλός έως ισοπεδωτικός με υποδεέστερους αντιπάλους, αλλά λίγος για τα μεγάλα παιχνίδια. Από τα κρίσιμα ματς που έχει παίξει, το μόνο που μένει είναι οι δηλώσεις του. Πάλι καλά που βρέθηκε ο Νοτσιόνι κι ο Τζέισι Κάρολ και πήρε μια Ευρωλίγκα.



Η Εθνική αν έπαιζε το μπάσκετ του Γιαννάκη, με σκληρή κι όχι ανεμική άμυνα, και είχε ουσιαστικό παιχνίδι με τους ψηλούς χτυπώντας μέσα στη ρακέτα, θα κέρδιζε το Ευρωμπάσκετ. Δεν θα έπαιρνε απλώς ένα μετάλλιο. Θα έπαιρνε το κύπελλο.

Εάν χθες έπαιζε ο τεράστιος Δημήτρης Διαμαντίδης που είναι ένας παίχτης που δουλεύει για την ομάδα - όχι όπως ο Σπανούλης που η ομάδα δουλεύει γι' αυτόν - και που ταΐζει τόσο καλά τα 5άρια που κι εγώ αν έπαιζα, με τις ασίστ του 3D θα έμοιαζα με τον Ράτζα, η Εθνική θα είχε αποκλείσει χθες την Ισπανία και σήμερα θα αναλύαμε την τακτική του Κολέ στη Γαλλία του Πάρκερ. Τόσο απλά.

Επειδή όμως το μπάσκετ δεν παίζεται με "αν", και επειδή ο Διαμαντίδης του χρόνου κρεμάει οριστικά τα παπούτσια του, η Εθνική πρέπει να κοιτάξει την επόμενη μέρα.


Ήτοι, να προσλάβει η ΕΟΚ τον Γιαννάκη και να του δώσει τα κλειδιά για να φτιάξει ανεμπόδιστος μια ομάδα με ρόλους, με παίχτες που ικανοποιούν τη φιλοσοφία το, μια ομάδα με ταυτότητα.

Παρασκευή 6 Φεβρουαρίου 2015

Παραμύθι χωρίς όνομα



Θυμάμαι σε ηλικία 9 ετών περίπου, όταν είχα διαβάσει το περιβόητο παιδικό παραμύθι της Πηνελόπης Δέλτα με τίτλο "Παραμύθι χωρίς όνομα" ότι είχα εντυπωσιαστεί τόσο πολύ γιατί για πρώτη φορά διάβαζα ένα παραμύθι που δε μιλάει για βία αλλά για αρετές που μόνο ο άνθρωπος μπορεί να εμφανίσει κατά το πέρασμα του από τη ζωή.

Είχα διαβάσει ένα - δυο χρόνια νωρίτερα το "Μεγάλο Περίπατο του Πέτρου" της Άλκης Ζέη που μέσα από τα μάτια ενός παιδιού βλέπει και δείχνει και σε μας τις μαύρες μέρες της Γερμανικής Κατοχής στην Αθήνα, αλλά αυτό δεν ήταν τόσο αισιόδοξο όσο το βιβλίο της Πηνελόπης Δέλτα.

Το Παραμύθι Χωρίς  Όνομα της Πηνελόπης Δέλτα είχε αφήσει το στίγμα του πάνω μου στην ηλικία που νόμιζα ότι με αγάπη, καλή θέληση και αλήθεια ο κόσμος μπορεί να είναι τέλειος. Ναι. Ήταν τότε που τον κόσμο τον έβλεπα όμορφο και ιδανικό. Μεγαλώνοντας, άλλαξα κάπως γνώμη.

Το συγκεκριμένο παραμύθι αναφέρεται στη ιστορία μιας πατρίδας που ονομάζεται η Χώρα των Μοιρολάτρων και έχει ως βασιλιά τον Αστόχαστο ο οποίος την έχει οδηγήσει στην απόλυτη κατάρρευση και στην οικονομική χρεοκοπία έχοντας χάσει πλήρως την επαφή του με το λαό. Οι άνθρωποι της Χώρας  αδυνατούν να επιβιώσουν και σιγά σιγά εγκαταλείπουν τον τόπο τους. Τότε, ο γιος του Αστόχαστου, ο Συνετός, αποφασίζει με την προτροπή μιας γυναίκας να ξανακερδίσει την εμπιστοσύνη του λαού του και να φτιάξει τη χώρα του από την αρχή. Και τα καταφέρνει παρά τις συγκρούσεις με τους αξιωματούχους να κρατήσει ζωντανή τη χώρα του με θάρρος, τόλμη και γενναιότητα και να την ξαναχτίσει με εργατικότητα και προκοπή.

Σήμερα στη χώρα μας, για να φύγουμε λίγο από τον κόσμο των παραμυθιών που δυστυχώς κρατάει λίγο και να γυρίσουμε στον πραγματικό, η οικονομική κατάρρευση και η κοινωνική αποσάθρωση έχουν οδηγήσει έναν λαό σε αναβρασμό και μια γενιά σε μετανάστευση.

Οι πολιτικοί έχουν χάσει πλήρως την επαφή τους με το λαό, οι πολίτες έχουν χάσει την εμπιστοσύνη τους και την ελπίδα για απόδοση δικαιοσύνης και για καλύτερες μέρες. Μεγάλη μερίδα του κόσμου μάλιστα έχει χάσει τις αρετές που θα έπρεπε να έχουν οι άνθρωποι για να είναι αυτός ο κόσμος καλύτερος. Λάθος. Για να μπορεί να σταθεί μια κοινωνία στα πόδια της.

Η εκλογή του ΣΥΡΙΖΑ έχει ανάψει σε κάποιους ξανά τη σπίθα της ελπίδας. Σε κάποιους άλλους έχει ξαναφουντώσει η δίψα για δικαιοσύνη και αξιοπρέπεια. Υπάρχουν και πολλοί που ψάχνουν ευκαιρία να "χύσουν χολή" και καραδοκούν στη γωνία για να λοιδορήσουν μια αποτυχία ή ένα σφάλμα της νέας κυβέρνησης.

Δε στέκομαι στους δημοσιογράφους των καναλιών που είναι παπαγαλάκια των επιχειρηματιών που τους πληρώνουν και φιλαράκια των πολιτικών του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ που αλληλοκαλύπτουν τόσα χρόνια τις πομπές τους και αλληλοβοηθούνται.

Διότι είναι αλήθεια, τις τελευταίες μέρες είναι σα να βλέπεις δελτία ειδήσεων της Γερμανίας, με τη διαφορά ότι μιλούν την ελληνική διάλεκτο. Ή τελοσπάντων ότι απέμεινε απ' αυτήν.

Ειλικρινά όμως δεν μπορώ να καταλάβω πως κάποιοι άνθρωποι χαίρονται όταν οι Γερμανοί ή άλλοι λοιποί Ευρωπαίοι εκβιάζουν την Ελλάδα. Είναι η χώρα τους που να πάρει. Δεν λέω ότι πρέπει να τους βλέπουμε αφ' υψηλού γιατί η Ελλάδα γέννησε τη Δημοκρατία και έχει σπουδαίο αρχαίο πολιτισμό, αλλά να τους σιχτιρίσουμε και να αντισταθούμε που παλεύουνε σθεναρά να μας την καταργήσουν 2.500 χρόνια μετά και που μας στερούν τη δυνατότητα παράγουμε κι άλλο πολιτισμό στο μέλλον.

Ντρέπομαι για τους συμπατριώτες μου που το μόνο που τους νοιάζει είναι να έχουν λεφτά και τον επόμενο μήνα και να μπορεί να δουλεύει σωστά το ΑTM με όποιο κόστος.

Είναι ραγιάδες, τιποτένιοι, δεν τους αξίζει τίποτα απ' ότι έχουν ή τίποτα απ' ότι ζητιανεύουν. Γιατί η Ελλάδα ως τώρα ζητιανεύει. Δεν διεκδικεί. Και δεν έχουν καμία σχέση με αυτούς που λέγονταν αρχαίοι Έλληνες, ούτε με καν με τους νεοέλληνες που άφησαν το σημάδι τους στην ιστορία.

Αν είναι να περιμένουμε να πει η Μέρκελ τι θα κάνουμε, πότε θα κάνουμε εκλογές, πως θα ζήσουμε, με πόσα λεφτά, με ποιους όρους και προϋποθέσεις και χαιρόμαστε όταν κάνει ό,τι θέλει τον Παπανδρέου, τον Σαμαρά, το Βενιζέλο, τον Παπαδήμο και κοροϊδεύουμε τον Τσίπρα ότι θα πάθει το ίδιο και αυτός, τότε είμαστε άξιοι της μοίρας μας.

Κακώς κάνανε το 1821 επανάσταση απέναντι στους Τούρκους μια χούφτα στασιαστών για να αγωνιστούν για την Ελευθερία. Μια χαρά ήταν τότε. Ο κόσμος πλήρωνε τα χαράτσια του, έτρωγε, κοιμόταν, επιβίωνε.  

Πολύ κακώς πολέμησαν πριν 70 χρόνια οι παππούδες μας τους Ιταλούς και τους Γερμανούς. Θα μας κυβερνούσε σήμερα η Μέρκελ με τον Ντράγκι, θα πληρώναμε τους φόρους μας και θα 'μασταν μια χαρά. Και θα 'χαμε και ανεργία κοντά στο 2% όπως έχει η Γερμανία.

Αλήθεια σιχαίνομαι αυτά τα ανθρωπάκια που σκέφτονται και εκφράζονται με αυτόν τον τρόπο. Με ενοχλούν, με εκνευρίζουν και με αηδιάζουν περισσότερο από τον Σόιμπλε, τον Σουλτς και τον Ντάισελμπλουμ.

Η Ελλάδα έχει μια ευκαιρία να κάνει την επανάσταση της με Δημοκρατικό τρόπο. Αν επιτύχει έχει καλώς. Αν αποτύχει, υπάρχει και ο δρόμος της βίας. Υπάρχει και αυτός της υποτέλειας βέβαια.

Η απάντηση στους ξένους και στους εαυτούς μας για το μέλλον μας, τις ζωές μας και τις αξίες μας μπορούν να δοθούν μόνο από εμάς. Στο χέρι μας είναι.

Σε ένα διήγημα, όχι σε παιδικό παραμύθι αυτή τη φορά αλλά σε μυθιστόρημα, υπάρχει μια φράση που ταιριάζει γάντι στην παρούσα κατάσταση αλλά και σε όλη την ιστορία της ανθρωπότητας γιατί είναι διαχρονική. Ο Νίκος Καζαντζάκης είχε γράψει στο βιβλίο του "Ο Χριστός Ξανασταυρώνεται"  πως "Αν δεν ξεχειλίσει η καρδιά του ανθρώπου από αγάπη ή από θυμό, τίποτα δεν μπορεί να γίνει στον κόσμο...".


Ας ελπίσουμε για το καλύτερο. Γιατί η ζωή δεν έχει όπως τα παραμύθια αίσιο τέλος.