Γεια σου Νίκο μάγκα!

Στον αθλητισμό πρέπει πάντα να λατρεύονται τα πρόσωπα. Ασχέτως αν μιλάμε για ατομικό άθλημα ή για ομαδικό σπορ. Και τα πρόσωπα αυτά πρέπει να είναι ινδάλματα. Έτσι είθισται γιατί αυτή είναι η φύση και ο χαρακτήρας του φίλαθλου κοινού. Εκεί παρεμβαίνει φυσικά το υποκειμενικό στοιχείο και η προσωπική άποψη κι αρχίζουν οι συζητήσεις για το ποιος είναι ο καλύτερος. Ο Πελέ ή ο Μαραντόνα, ο Φέντερερ ή ο Ναδάλ, ο Τζόρνταν ή ο Λεμπρόν Τζέιμς, ο Γκάλης ή ο Γιαννάκης, ο Σπανούλης ή ο Διαμαντίδης και πάει λέγοντας.

Η αλήθεια είναι πως κάθε παίχτης έχει τα χαρακτηριστικά του και βάζει το λιθαράκι του για να αλλάζει τον ρουν της αθλητικής ιστορίας. Για να εστιάσουμε λοιπόν στο ελληνικό μπάσκετ που βρίθει όμορφων ιστοριών, θρύλων, ηρώων και μύθων πρέπει να συμφωνήσουμε πως όλοι μαζί διαμόρφωσαν το ελληνικό μπάσκετ στο σημερινό φανταστικό για τα δεδομένα της χώρας οικοδόμημα. Στην Ελλάδα που εξάγει ελάχιστα στον πολιτισμό και τον αθλητισμό πλέον, το μπάσκετ δίνει τα φώτα του στην Ευρώπη. Και σ' αυτό έχουν βάλει όλοι το χεράκι τους, από την εποχή του Φαίδωνα Ματθαίου μέχρι τις ημέρες του Γιάννη Αντετοκούνμπο.

Ο πατριάρχης του μπάσκετ Φαίδωνας, ο Αμερικάνος, ο Κολοκυθάς, ο Κορωναίος, ο Καστρινάκης, ο Γκάλης, ο Γιαννάκης, ο Φασούλας, ο Χριστοδούλου, ο Καμπούρης, ο Οικονόμου, ο Αλβέρτης, ο Παπαλουκάς, ο Διαμαντίδης, ο Χατζηβρέτας, ο Φώτσης, ο Σπανούλης, ο Ζήσης. Και άλλοι πολλοί. Όλοι έχουν το μερίδιο τους.

Υπάρχει η εξής παραδοχή. Ότι ο Γκάλης έφτιαξε το μπάσκετ στην Ελλάδα. Ο Γκάλης το εκτόξευσε διότι ήταν κάτι πρωτόγνωρο για την εποχή του. Στην ουσία το μπάσκετ δε δημιουργήθηκε από το μηδέν το 1987, προϋπήρχαν διάσπαρτες επιτυχίες και διακρίσεις, απλώς η κατάκτηση του Ευρωμπάσκετ από την εκπληκτική εκείνη ομάδα του Πολίτη υπήρξε η αφετηρία, η έκρηξη για αυτό που ακολούθησε στη συνέχεια.

Αυτή η τεράστια επιτυχία της μικρής Ελλάδας απέναντι στον γίγαντα της Σοβιετικής Ένωσης του Αλεξάντερ Γκομέλσκι ήταν σε μεγάλο βαθμό αποτέλεσμα των εξωπραγματικών εμφανίσεων του "Θεού" Γκάλη. Πόσο σημαντική ήταν όμως εκείνη η φάση στην παράταση όπου ο Αργύρης Καμπούρης κατέβασε το επιθετικό ριμπάουντ, κέρδισε το φάουλ και ευστόχησε και στις δύο βολές; Ή εκείνη στην κανονική διάρκεια που μετά την ασίστ του Νικ ο Λιβέρης Ανδρίτσος κέρδισε το φάουλ, πήγε στις βολές και με 2/2 έστειλε τον τελικό στην παράταση; Ή εκείνο το ραντεβού στο Νιου Τζέρσεϊ όπου ο Αντιπρόεδρος της ΚΑΕ Αρης Γιώργος Τσιλιγκαρίδης δώρισε στην μάνα του Νικ, Στέλλα Γκάλη, μια εικόνα της Παναγίας, πείθοντας έτσι να έρθει ο γιος της να αγωνιστεί στην Ελλάδα για λογαριασμό των κιτρινόμαυρων;

Μικρές μικρές ιστορίες και μερικές πιο μεγάλες, παρασκήνιο και κατορθώματα, στιγμές-ορόσημο, συνθέτουν ένα όμορφο παζλ που κληροδοτείται από γενιά σε γενιά. Η σκυτάλη πηγαίνει χέρι με χέρι και το ελληνικό μπάσκετ δείχνει, μέχρις στιγμής τουλάχιστον, να έχει διάρκεια και να παραμένει στην κορυφή.

Τις τελευταίες μέρες παρακολουθούμε μια ακόμα πολύ ωραία μπασκετική ιστορία, καθώς γινόμαστε μάρτυρες μιας συναρπαστικής σειράς τελικών στην Α1 μεταξύ Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού.

Βλέπουμε λοιπόν τις τελευταίες κόντρες δύο σπουδαίων που δεν υπάρχει λόγος να συγκρίνονται και καθόμαστε και απολαμβάνουμε τις κόντρες Σπανούλη - Διαμαντίδη για μία ή δύο ακόμα παραστάσεις μιας και ο μεγάλος 3D ρίχνει φέτος τίτλους τέλους σε μια φανταστική καριέρα.

Κάπου εκεί, με τις γνωστές οπαδικές κόντρες, τις συγκρίσεις, τις συζητήσεις για τη διαιτησία και για τις ονομασίες των γηπέδων εσχάτως, ήρθε να προστεθεί η αποχώρηση του μεγάλου, του μοναδικού, του ανυπέρβλητου Νίκου Ζήση από την Εθνική ομάδα.

Μια τέτοια είδηση αξίζει και με το παραπάνω τον κόπο για να μας αποσπάσει από τη σειρά των τελικών της Α1. Όπως επίσης και οι δημοσιογράφοι, οφείλουν να σταματήσουν έστω για λίγο τις υπεραναλύσεις φάση φάση για τα ντέρμπι των "αιωνίων" και να προσφέρουν το χρόνο τους, τις λέξεις και τα κείμενα τους απλόχερα στον Νίκο.

Στον πιστό στρατιώτη της Εθνικής Νίκο, στον τεράστιο αθλητή, στον σπουδαίο άνθρωπο.

Ο Ζήσης είναι αντικειμενικά και κατά κανόνα μια ακόμα εμβληματική μορφή του ελληνικού μπάσκετ που πέρασε στο πάνθεον των ηρώων της πλέον.

Κατά τη γνώμη μου, Ο Νίκος, μαζί με τον Θοδωρή Παπαλουκά, τον Δημήτρη Διαμαντίδη, τον Βασίλη Σπανούλη και τον Νίκο Χατζηβρέτα, είναι η πληρέστερη πεντάδα γκαρντ όλων των εποχών για τα δεδομένα του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος. Θέμα σύγκρισης δεν τίθεται. Μοναδικός παίχτης ο καθένας τους, ξεχωριστά χαρακτηριστικά και αρετές εντός και εκτός παρκέ.

Με τους πρώτους τέσσερις να έχουν αποχωρήσει από την επίσημη αγαπημένη, ο Νίκος ήταν ο τελευταίος αυτής της φοβερής παρέας, κλείνοντας έτσι έναν μεγάλο κύκλο επιτευγμάτων, διακρίσεων και αναμνήσεων για πάντα.

Είναι προφανές πως ο Ζήσης είχε αποφασίσει από το περασμένο Ευρωμπάσκετ να μην φορέσει άλλο καλοκαίρι τη φανέλα με το εθνόσημο. Δεν το έκανε όμως, πιθανώς για να μην κλέψει τη δόξα από τον Βασίλη Σπανούλη. Τα unfair, οι επιδεικτικές κινήσεις, και ο ντόρος δεν ταίριαζαν ποτέ στο Νίκο.

Μπήκε ήσυχα κι αθόρυβα πριν 18 χρόνια στις μικρές Εθνικές ομάδες, κατέκτησε τα πάντα, κι έφυγε ήσυχα κι αθόρυβα. Ένας πιστός, φιλότιμος, και μαχητικός στρατιώτης, που θα κέρδιζε, θα έχανε, θα λαβωνόταν και θα ξαναπολεμούσε για να κερδίσει και πάλι, και όλα αυτά χωρίς να τον ενδιαφέρουν οι δάφνες και τα λούσα γιατί πολύ απλά αυτός ήταν ο ρόλος που του ταίριαζε. Του αφανή ήρωα. Του ήρωα που θα έδινε πολλά περισσότερα κι απ' τους στρατηγούς κι ας μην φαινόταν αυτό παραέξω.

Δεν χρειάζεται να απαριθμήσω του τίτλους και τις διακρίσεις του για να καταδείξω πόσο σπουδαίος και επιτυχημένος ήταν. Μιλάμε για έναν σπάνιο αθλητή, ένα υπόδειγμα ανθρώπου, που πάλευε για την Ελλάδα κι ας μην του φέρθηκε αυτή όπως του άξιζε.

Δεν κρατάω λοιπόν τα μετάλλια, τις νίκες και τα τρόπαια, αλλά τη συνολική εικόνα του και τις στιγμές. Δεν ξέρω ποια να πρωτοθυμηθώ. Εκείνες τις φανταστικές εμφανίσεις στο Βελιγράδι το 2005 που ήταν ο πρώτος σκόρερ της Ελλάδας στο τουρνουά, την ασίστ στον Διαμαντίδη για το τρίποντο με τη Γαλλία, το τρίποντο με την Αυστραλία στο Μουντομπάσκετ του 2006, το μικρό τελικό με τους Σλοβένους το 2009, τον προημιτελικό του 2007 με την παρέα του Λάκοβιτς, την κατάθεση ψυχής στο Ευρωμπάσκετ της Λιθουνίας το 2011, το 2013 που έπαιζε μόνος του απελπισμένος απέναντι στους Κροάτες στο τελευταίο ματς των ομίλων; Είναι αμέτρητες στιγμές.

Ο Νίκος κάθε καλοκαίρι ήταν εκεί και έδινε τα πάντα. Κατέθετε την ψυχή του στο παρκέ είτε η Ελλάδα έπαιζε με τη Σενεγάλη είτε με τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Πανηγύριζε σα μικρό παιδί στις νίκες και στις χαρές, αλλά και στις λύπες και στις ήττες ήταν εκεί για να κλάψει και να πεισμώσει για να αντιστρέψει την κατάσταση.

Ένας αξιόπιστος σουτέρ, ένας εξαιρετικός κόμπο γκαρντ, ένας ευφυής πλέι μέικερ, ένας μαχητικός αμυντικός, ένας σπουδαίος μπασκετμπολίστας. Ένας αθληταράς, με τσαγανό, ψυχή και προσωπικότητα. Διακριτικός και ανυπέρβλητος. Ένας άψογος επαγγελματίας, ένας μεγάλος μάγκας που δεν το επεδίωξε ποτέ αλλά θα πρέπει να θεωρείται ως ίνδαλμα.

Ο Ζήσης που έγραψε με τον τρόπο του τη δικιά του ιστορία. Για μας.

Γεια σου Νικόλα, Σε ευχαριστούμε για όλα.

Ο Διαμαντίδης, ο Γιαννάκης κι ο Ολυμπιακός...

          

Εθνική ώρα μηδέν: Η Εθνική απέτυχε στο Ευρωμπάσκετ του 2015. ΚΑΙ στο Ευρωμπάσκετ του 2015.

Όσον αφορά τις συνεχιζόμενες αποτυχίες από το 2009 κι έπειτα, την απόλυτη ευθύνη έχει η Ελληνική Ομοσπονδία Καλαθοσφαίρισης. Και το ονοματεπώνυμο της αποτυχίας είναι Γιώργος Βασιλακόπουλος.

Από τον Ιούλιο του 1977 έως τον Φεβρουάριο του 1998 όπου πρόεδρος της ΕΟΚ ήταν ο Ζαχαρίας Αλεξάνδρου, το ελληνικό μπάσκετ άνθισε - ελέω εθνικής ομάδας πρωτίστως και δευτερευόντως λόγω Άρη, ΠΑΟΚ, Παναθηναϊκού και Ολυμπιακού - και έδρεψε τους καρπούς και τις δάφνες της επιτυχίας ουκ ολίγες φορές: Η Εθνική αντρών κατέκτησε χρυσό και ασημένιο σε 2 ευρωμπάσκετ, 1 τέταρτη θέση σε Μουντομπάσκετ, και μία 5η θέση σε Ολυμπιακούς αγώνες.

Από το Φεβρουάριο του 1998 έως το Νοέμβριο του 2002 που ανέλαβε πρόεδρος της ομοσπονδίας ο Βασιλακόπουλος, η Εθνική ξεκίνησε με την κατάκτηση της 4ης θέσης στο Μουντομπάσκετ της Αθήνας το καλοκαίρι του 1998, και έκτοτε καταποντίστηκε. Απέτυχε παταγωδώς στα Ευρωμπάσκετ της Ντιζόν και της Αττάλειας, ενώ απουσίαζε από το Σύδνεϋ και την Ιντιανάπολη.

Από το Δεκέμβριο του 2002, που άλλαξε η διοίκηση στην ΕΟΚ έως και το καλοκαίρι του 2010 που τα ηνία κρατούσε ο Ανδρέας Μιαούλης, το ελληνικό μπάσκετ γνώρισε τη δεύτερη περίοδο ακμής και επιτυχιών, έως ότου αναλάβει και πάλι ο Βασιλακόπουλος.

Ο άνθρωπος απλά βλάπτει την εθνική και θέλει να κάνει κουμάντο παντού. Το ομολόγησε το 2010 απηυδισμένος ο Γιόνας Καζλάουσκας λέγοντας τότε ότι παρεμβαίνει όχι μόνο στο ποιος θα παίζει, αλλά ακόμα και στον τρόπο που θα αγωνίζεται η ομάδα. Τα έχει σπάσει με τον άνθρωπο-ιστορία του ελληνικού μπάσκετ, τον ζωντανό θρύλο που ακούει στο όνομα Παναγιώτης Γιαννάκης, πληρώνει τις αποτυχίες με αγνώστου προελεύσεως χορηγίες για να αγοράζει wild cards, κάνει τα χατίρια των μάνατζερ, και φέρνει στον πάγκο της γαλανόλευκης, προπονητές που απλά δεν είναι κατάλληλοι γι' αυτή τη δουλειά: Από τον Πετρόπουλο στον Ζούρο κι από τον Τρινκιέρι, στον Κατσικάρη. Προπονητές περιορισμένων δυνατοτήτων και μακριά από τη φιλοσοφία της Εθνικής και τις αρχές του ελληνικού μπάσκετ.

Για τη φετινή αποτυχία, προφανώς και φταίει ο Κατσικάρης. Αφενός φταίει διότι, κατά πως φαίνεται, δεν διαλέγει εκείνος τη 12άδα, αλλά του την επιβάλλουν. Δεν εξηγείται αλλιώς ο λόγος που αντιμετώπισε το κρισιμότερο ματς της τελευταίας 6ετίας με 7 παίχτες, ενώ οι υπόλοιποι καθάριζαν τον πάγκο. Αφετέρου, φταίει γιατί ακόμα και μ' ένα ρόστερ που δεν υπηρετούσε το στυλ μπάσκετ που επιθυμούσε, αλλά ήταν υπερπλήρες - με μία ένσταση στη θέση 5 - δεν κέρδισε αυτήν την Ισπανία. Αντιθέτως, τον κέρδισαν ο Ρέγες, ο Μίροτιτς κι ο Γκασόλ που σκόραραν μόνο οι 3 τους 50 πόντους (!) και 45 μαζί οι 2 παίχτες των Σικάγο Μπουλς.

Πέραν από το γεγονός ότι η ευθύνη ενός αποτελέσματος βαραίνει κυρίως τον προπονητή και σε δεύτερη φάση τους παίχτες, η εθνική έχει κι άλλα προβλήματα να αντιμετωπίσει: Τις επιτυχίες των συλλόγων σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Το γεγονός πως Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός έχουν συμμετάσχει σε 7 τελικούς Ευρωλίγκας τα τελευταία 9 χρόνια και έχουν κατακτήσει 5 τίτλους, δεν σημαίνει αυτόματα ότι η Ελλάδα θα σαρώνει τα μετάλλια.

Η λειτουργία, η προετοιμασία, η φιλοσοφία και ο χαρακτήρας των εθνικών ομάδων είναι εντελώς διαφορετικά από τον τρόπο με τον οποίο δουλεύουν οι σύλλογοι. Ο Πρίντεζης για παράδειγμα των 2 πρωταθλημάτων Ευρώπης είναι ένα από τα καλύτερα 4άρια στη Γηραιά Ήπειρο αλλά δεν μπορεί να ματσάρει τον Μίροτιτς των 0 πρωταθλημάτων Ευρώπης.

Επομένως, η επίσημη αγαπημένη πρέπει να αναπροσδιορίσει την ταυτότητα και το υλικό της βάσει των δυνατοτήτων του ρόστερ και των παιχτών της κι όχι βάσει της παρουσίας αυτών στους συλλόγους.

Είναι σαφές ότι ένας από τους βασικούς λόγους της αποτυχίας είναι ότι ο Κατσικάρης θέλησε να παρουσιάσει ένα κακό αντίγραφο του Ολυμπιακού όπου αντί για ξένους θα χρησιμοποιούσε τους Έλληνες NBAers. Μέγα λάθος υπ' αριθμόν 1. Ο Ολυμπιακός είναι μια ομάδα που έχει χτιστεί πάνω στο Σπανούλη και όλη η άμυνα, τα σκριν, τα επιθετικά συστήματα, έχουν φτιαχτεί γι' αυτόν. Τόσο απλά. Θα λείψει ο Σπανούλης ένα μήνα; Ο Ολυμπιακός θα κάνει 3 ήττες σε 4 ματς. Θα αργήσει να βάλει τα σουτ όπως στον ημιτελικό με την Τσσκα; Θα κάνει το θαύμα μόνο όταν ο Σπανούλης ξυπνήσει. Θα μαρκαριστεί με δυνατά χεντζ άουτ και σκληρό μαν του μαν από τον γοργοπόδαρο Γιουλ όπως στον τελικό της Μαδρίτης; Ο Ολυμπιακός θα χάσει σίγουρα.

Ο Κατσικάρης δεν δοκίμασε καν να χτίσει την ομάδα πάνω στο Σπανούλη - που κι αυτό θα ήταν αδόκιμο έως απαγορευτικό διότι άλλο ο Ολυμπιακός άλλο η Εθνική. Περίμενε ότι κάποια στιγμή, ο Σπανούλης θα βγει απ' τα σκριν και θα βάλει 5 τρίποντα, κι ο Πρίντεζης θα βάλει άλλα 10 πεταχτάρια και θα πάρει αυτό που θέλει. Μέγα λάθος υπ' αριθμόν 2. Ο Ολυμπιακός τις μεγάλες του νίκες φέτος στην Ευρώπη με τη Μπαρτσελόνα τις πέτυχε χάρη στη φανταστική σειρά προημιτελικών που έκανε ο Μάντζαρης βάζοντας και πολλά μεγάλα σουτ, τις πέτυχε χάρη στις άμυνες του Ντάνστον, άμυνες που ο Κουφός δεν μπορεί να μάθει να παίζει σε ένα μήνα, τις πέτυχε χάρη στον πολύτιμο Πετγουέι που προσέφερε πολύ περισσότερα από αυτά που ανέθεσαν στον Καϊμακόγλου να προσφέρει. Και τη μεγάλη νίκη με την Τσσκα στον ημιτελικό της Ευρωλίγκας την πέτυχε χάρη στο Σλούκα ο οποίος είδε για 36 λεπτά χθες το ματς από τον πάγκο.

Όσον αφορά τις επιλογές προσώπων δεν θα αναλύσω πως και γιατί δεν έπαιζε ο ένας ή ο άλλος. Θα αρκεστώ μόνο στα εξής:

1. Χρειαζόταν ένας παίχτης όπως Φώτσης (όχι όπως, Ο ΦΩΤΣΗΣ!) που θα μπορούσε να παίξει και στο 4 στο 5 και να δώσει αρκετά ποιοτικά λεπτά με ριμπάουντ, άμυνες και υπέρ του δέοντως αξιόπιστο περιφερειακό σουτ (50%  είχε στην περσινή Ευρωλίγκα αν δεν κάνω λάθος), χωρίς μάλιστα να κοπεί κάποιος εκ των 4 ψηλών Κουφό, Μπουρούση, Πρίντεζη, Καϊμακόγλου, αλλά να ερχόταν στη θέση του Περπέρογλου. Δεν χρειάζεται 3 3άρια η ομάδα που μπορεί να βάλει 3 περιφερειακούς στο παρκέ.
2. Ο Γιάνκοβιτς ήταν πιο φρέσκος από τον Παπανικολάου και θα μπορούσε να προσφέρει περισσότερο σε άμυνα, ριμπάουντ και περιφερειακό σουτ ως αλλαγή του Αντετοκούνμπο.
3. Ο Μπουρούσης σιγά σιγά πρέπει να κοπεί. Πολύ καλός έως ισοπεδωτικός με υποδεέστερους αντιπάλους, αλλά λίγος για τα μεγάλα παιχνίδια. Από τα κρίσιμα ματς που έχει παίξει, το μόνο που μένει είναι οι δηλώσεις του. Πάλι καλά που βρέθηκε ο Νοτσιόνι κι ο Τζέισι Κάρολ και πήρε μια Ευρωλίγκα.

Η Εθνική αν έπαιζε το μπάσκετ του Γιαννάκη, με σκληρή κι όχι ανεμική άμυνα, και είχε ουσιαστικό παιχνίδι με τους ψηλούς χτυπώντας μέσα στη ρακέτα, θα κέρδιζε το Ευρωμπάσκετ. Δεν θα έπαιρνε απλώς ένα μετάλλιο. Θα έπαιρνε το κύπελλο.

Εάν χθες έπαιζε ο τεράστιος Δημήτρης Διαμαντίδης που είναι ένας παίχτης που δουλεύει για την ομάδα - όχι όπως ο Σπανούλης που η ομάδα δουλεύει γι' αυτόν - και που ταΐζει τόσο καλά τα 5άρια που κι εγώ αν έπαιζα, με τις ασίστ του 3D θα έμοιαζα με τον Ράτζα, η Εθνική θα είχε αποκλείσει χθες την Ισπανία και σήμερα θα αναλύαμε την τακτική του Κολέ στη Γαλλία του Πάρκερ. Τόσο απλά.

Επειδή όμως το μπάσκετ δεν παίζεται με "αν", και επειδή ο Διαμαντίδης του χρόνου κρεμάει οριστικά τα παπούτσια του, η Εθνική πρέπει να κοιτάξει την επόμενη μέρα.

Ήτοι, να προσλάβει η ΕΟΚ τον Γιαννάκη και να του δώσει τα κλειδιά για να φτιάξει ανεμπόδιστος μια ομάδα με ρόλους, με παίχτες που ικανοποιούν τη φιλοσοφία το, μια ομάδα με ταυτότητα.

Παραμύθι χωρίς όνομα

Θυμάμαι σε ηλικία 9 ετών περίπου, όταν είχα διαβάσει το περιβόητο παιδικό παραμύθι της Πηνελόπης Δέλτα με τίτλο "Παραμύθι χωρίς όνομα" ότι είχα εντυπωσιαστεί τόσο πολύ γιατί για πρώτη φορά διάβαζα ένα παραμύθι που δε μιλάει για βία αλλά για αρετές που μόνο ο άνθρωπος μπορεί να εμφανίσει κατά το πέρασμα του από τη ζωή.

Είχα διαβάσει ένα - δυο χρόνια νωρίτερα το "Μεγάλο Περίπατο του Πέτρου" της Άλκης Ζέη που μέσα από τα μάτια ενός παιδιού βλέπει και δείχνει και σε μας τις μαύρες μέρες της Γερμανικής Κατοχής στην Αθήνα, αλλά αυτό δεν ήταν τόσο αισιόδοξο όσο το βιβλίο της Πηνελόπης Δέλτα.

Το Παραμύθι Χωρίς  Όνομα της Πηνελόπης Δέλτα είχε αφήσει το στίγμα του πάνω μου στην ηλικία που νόμιζα ότι με αγάπη, καλή θέληση και αλήθεια ο κόσμος μπορεί να είναι τέλειος. Ναι. Ήταν τότε που τον κόσμο τον έβλεπα όμορφο και ιδανικό. Μεγαλώνοντας, άλλαξα κάπως γνώμη.

Το συγκεκριμένο παραμύθι αναφέρεται στη ιστορία μιας πατρίδας που ονομάζεται η Χώρα των Μοιρολάτρων και έχει ως βασιλιά τον Αστόχαστο ο οποίος την έχει οδηγήσει στην απόλυτη κατάρρευση και στην οικονομική χρεοκοπία έχοντας χάσει πλήρως την επαφή του με το λαό. Οι άνθρωποι της Χώρας  αδυνατούν να επιβιώσουν και σιγά σιγά εγκαταλείπουν τον τόπο τους. Τότε, ο γιος του Αστόχαστου, ο Συνετός, αποφασίζει με την προτροπή μιας γυναίκας να ξανακερδίσει την εμπιστοσύνη του λαού του και να φτιάξει τη χώρα του από την αρχή. Και τα καταφέρνει παρά τις συγκρούσεις με τους αξιωματούχους να κρατήσει ζωντανή τη χώρα του με θάρρος, τόλμη και γενναιότητα και να την ξαναχτίσει με εργατικότητα και προκοπή.

Σήμερα στη χώρα μας, για να φύγουμε λίγο από τον κόσμο των παραμυθιών που δυστυχώς κρατάει λίγο και να γυρίσουμε στον πραγματικό, η οικονομική κατάρρευση και η κοινωνική αποσάθρωση έχουν οδηγήσει έναν λαό σε αναβρασμό και μια γενιά σε μετανάστευση.

Οι πολιτικοί έχουν χάσει πλήρως την επαφή τους με το λαό, οι πολίτες έχουν χάσει την εμπιστοσύνη τους και την ελπίδα για απόδοση δικαιοσύνης και για καλύτερες μέρες. Μεγάλη μερίδα του κόσμου μάλιστα έχει χάσει τις αρετές που θα έπρεπε να έχουν οι άνθρωποι για να είναι αυτός ο κόσμος καλύτερος. Λάθος. Για να μπορεί να σταθεί μια κοινωνία στα πόδια της.

Η εκλογή του ΣΥΡΙΖΑ έχει ανάψει σε κάποιους ξανά τη σπίθα της ελπίδας. Σε κάποιους άλλους έχει ξαναφουντώσει η δίψα για δικαιοσύνη και αξιοπρέπεια. Υπάρχουν και πολλοί που ψάχνουν ευκαιρία να "χύσουν χολή" και καραδοκούν στη γωνία για να λοιδορήσουν μια αποτυχία ή ένα σφάλμα της νέας κυβέρνησης.

Δε στέκομαι στους δημοσιογράφους των καναλιών που είναι παπαγαλάκια των επιχειρηματιών που τους πληρώνουν και φιλαράκια των πολιτικών του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ που αλληλοκαλύπτουν τόσα χρόνια τις πομπές τους και αλληλοβοηθούνται.

Διότι είναι αλήθεια, τις τελευταίες μέρες είναι σα να βλέπεις δελτία ειδήσεων της Γερμανίας, με τη διαφορά ότι μιλούν την ελληνική διάλεκτο. Ή τελοσπάντων ότι απέμεινε απ' αυτήν.

Ειλικρινά όμως δεν μπορώ να καταλάβω πως κάποιοι άνθρωποι χαίρονται όταν οι Γερμανοί ή άλλοι λοιποί Ευρωπαίοι εκβιάζουν την Ελλάδα. Είναι η χώρα τους που να πάρει. Δεν λέω ότι πρέπει να τους βλέπουμε αφ' υψηλού γιατί η Ελλάδα γέννησε τη Δημοκρατία και έχει σπουδαίο αρχαίο πολιτισμό, αλλά να τους σιχτιρίσουμε και να αντισταθούμε που παλεύουνε σθεναρά να μας την καταργήσουν 2.500 χρόνια μετά και που μας στερούν τη δυνατότητα παράγουμε κι άλλο πολιτισμό στο μέλλον.

Ντρέπομαι για τους συμπατριώτες μου που το μόνο που τους νοιάζει είναι να έχουν λεφτά και τον επόμενο μήνα και να μπορεί να δουλεύει σωστά το ΑTM με όποιο κόστος.

Είναι ραγιάδες, τιποτένιοι, δεν τους αξίζει τίποτα απ' ότι έχουν ή τίποτα απ' ότι ζητιανεύουν. Γιατί η Ελλάδα ως τώρα ζητιανεύει. Δεν διεκδικεί. Και δεν έχουν καμία σχέση με αυτούς που λέγονταν αρχαίοι Έλληνες, ούτε με καν με τους νεοέλληνες που άφησαν το σημάδι τους στην ιστορία.

Αν είναι να περιμένουμε να πει η Μέρκελ τι θα κάνουμε, πότε θα κάνουμε εκλογές, πως θα ζήσουμε, με πόσα λεφτά, με ποιους όρους και προϋποθέσεις και χαιρόμαστε όταν κάνει ό,τι θέλει τον Παπανδρέου, τον Σαμαρά, το Βενιζέλο, τον Παπαδήμο και κοροϊδεύουμε τον Τσίπρα ότι θα πάθει το ίδιο και αυτός, τότε είμαστε άξιοι της μοίρας μας.

Κακώς κάνανε το 1821 επανάσταση απέναντι στους Τούρκους μια χούφτα στασιαστών για να αγωνιστούν για την Ελευθερία. Μια χαρά ήταν τότε. Ο κόσμος πλήρωνε τα χαράτσια του, έτρωγε, κοιμόταν, επιβίωνε.  

Πολύ κακώς πολέμησαν πριν 70 χρόνια οι παππούδες μας τους Ιταλούς και τους Γερμανούς. Θα μας κυβερνούσε σήμερα η Μέρκελ με τον Ντράγκι, θα πληρώναμε τους φόρους μας και θα 'μασταν μια χαρά. Και θα 'χαμε και ανεργία κοντά στο 2% όπως έχει η Γερμανία.

Αλήθεια σιχαίνομαι αυτά τα ανθρωπάκια που σκέφτονται και εκφράζονται με αυτόν τον τρόπο. Με ενοχλούν, με εκνευρίζουν και με αηδιάζουν περισσότερο από τον Σόιμπλε, τον Σουλτς και τον Ντάισελμπλουμ.

Η Ελλάδα έχει μια ευκαιρία να κάνει την επανάσταση της με Δημοκρατικό τρόπο. Αν επιτύχει έχει καλώς. Αν αποτύχει, υπάρχει και ο δρόμος της βίας. Υπάρχει και αυτός της υποτέλειας βέβαια.

Η απάντηση στους ξένους και στους εαυτούς μας για το μέλλον μας, τις ζωές μας και τις αξίες μας μπορούν να δοθούν μόνο από εμάς. Στο χέρι μας είναι.

Σε ένα διήγημα, όχι σε παιδικό παραμύθι αυτή τη φορά αλλά σε μυθιστόρημα, υπάρχει μια φράση που ταιριάζει γάντι στην παρούσα κατάσταση αλλά και σε όλη την ιστορία της ανθρωπότητας γιατί είναι διαχρονική. Ο Νίκος Καζαντζάκης είχε γράψει στο βιβλίο του "Ο Χριστός Ξανασταυρώνεται"  πως "Αν δεν ξεχειλίσει η καρδιά του ανθρώπου από αγάπη ή από θυμό, τίποτα δεν μπορεί να γίνει στον κόσμο...".

Ας ελπίσουμε για το καλύτερο. Γιατί η ζωή δεν έχει όπως τα παραμύθια αίσιο τέλος. 

Τα αστέρια του Κάιζερ

Ήταν ένα καλοκαιρινό βράδυ πριν από 40 χρόνια. Ήταν 7 Ιουλίου του 1974 όταν στο Ολυμπιακό Στάδιο του Μονάχου, ο αρχηγός της Δυτικής Γερμανίας Φραντζ Μπεκενμπάουερ σήκωνε το τρόπαιο της πρωταθλήτριας κόσμου στον Βαυαρικό ουρανό. Η παρέα των Δυτικογερμανών είχε μόλις κερδίσει το 2ο της Παγκόσμιο κύπελλο, επικρατώντας της διαστημικής Ολλανδίας του Γιόχαν Κρόιφ στον τελικό του 10ου Μουντιάλ, χάρη στα γκολ των Πολ Μπράιτνερ και Γκερντ Μίλερ.

40 χρόνια μετά, στις 13 Ιουλίου του 2014, ο Φιλίπ Λαμ παίρνει από τα χέρια της Προέδρου της Βραζιλίας το κύπελλο Ζιλ Ριμέ, καθώς η ενωμένη πια Γερμανία έχει μόλις κατακτήσει το 4ο πρωτάθλημα κόσμου της ιστορίας της μέσα στο θρυλικό Μαρακανά...

Η Νασιοναλμανσάφτ είναι πλέον η ομάδα με τη σταθερότερη παρουσία σε Παγκόσμια Κύπελλα όχι μόνο από πλευράς συμμετοχής (έλειψε μόνο από εκείνο του 1950 γιατί την είχαν αποκλείσει για τις θηριωδίες του Β Παγκοσμίου πολέμου) αλλά και από πλευράς εμφανίσεων, μιας και μετρά ήδη 4 τρόπαια και συνεχείς παρουσίες από την προημιτελική φάση της διοργάνωσης και έπειτα.

Κάθε φορά όταν αρχίζει Παγκόσμιο Κύπελλο στο ποδόσφαιρο, η Γερμανία δεν συγκαταλέγεται ανάμεσα στα φαβορί. Είναι η Βραζιλία, η Αργεντινή, η Αγγλία, η Ιταλία, η Ολλανδία, η Ισπανία και η Γερμανία κάπου εκεί μετά. Και αργότερα, κατά τη διάρκεια της διοργάνωσης, με πολλές από αυτές τις ομάδες να έχουν αποκλειστεί, εμφανίζεται ένα φάντασμα με βαριά προφορά και άσπρες φανέλες στα ημιτελικά.

Αυτό δεν είναι κάτι το μεταφυσικό, είναι κάτι το απολύτως φυσικό. Η Γερμανία ποτέ δεν έπαιζε θεαματικό ποδόσφαιρο, δεν βγάζει πάντα τους καλύτερους ποδοσφαιριστές, δεν παίζει για την ομορφιά του σπορ ή για τη χαρά της συμμετοχής. Παίζει με συνέπεια, με σταθερότητα, με αποφασιστικότητα και με αποτελεσματικότητα. Παίζει, γιατί απλά της αρέσει να κερδίζει, να είναι πρώτη, να παίρνει με απόλυτη προσήλωση και πειθαρχία αυτό που θέλει, όπως ταιριάζει στο λαό της. 

Το ποδόσφαιρο που παρουσιάζει μπορεί να μην είναι ισοπεδωτικό ή εντυπωσιακό, είναι όμως τουλάχιστον αξιοθαύμαστο. Και τέτοιος είναι και ο τρόπος που το κάνει. Με ανεξάντλητη υπομονή, με επιμονή στα όρια του πείσματος, με απόλυτη μεθοδικότητα, με απαράμιλλη εργατικότητα που φτάνει ως την τελειομανία.

Η νοοτροπία είναι αυτή που επιτρέπει στους Γερμανούς να παρουσιάζουν τέτοιες ομάδες στα Μουντιάλ και να κυριαρχούν και στο ποδόσφαιρο. Οι εθνικές τους ομάδες είναι πάντα αυτό που λέμε η αποθέωση της ομαδικότητας. Έχουν βγάλει κατά καιρούς πολλούς μεγάλους παίχτες, αλλά μονάχα μία μεγαλειώδη φυσιογνωμία που στιγμάτισε όχι μόνο τον Γερμανικό αλλά τον Παγκόσμιο Αθλητισμό.

Τον ΦΡΑΝΤΖ ΜΠΕΚΕΝΜΠΑΟΥΕΡ.

Και νομίζω πως όσο και να φαίνεται πως αυτά τους τα ποδοσφαιρικά κατορθώματα είναι αποκύημα ορθά οργανωμένης συλλογικής δουλειάς, είναι κατά μεγάλο μέρος έργο του μεγάλου Κάιζερ.

Και ξαναγυρνώ πίσω στο 1974. Ο αγέρωχος αυτοκράτορας Φραντζ Μπεκενμπάουερ, όντας ήδη πρωταθλητής Ευρώπης από το 1972, οδηγεί ως αρχηγός την Νασιοναλμανσάφτ στην κατάκτηση του 2ου της Πρωταθλήματος κόσμου, δίνοντας μια μαεστρική καθοδήγηση από τα μετόπισθεν στην κατά τα άλλα πολύ ταλαντούχα εκείνη ομάδα του. Ο Μπεκενμπάουερ με τις εμφανίσεις του εκείνες όχι μόνο δημιούργησε τη θέση του λίμπερο στο ποδόσφαιρο, αλλά της έδωσε και το χαρακτήρα του οργανωτή, του Κάιζερ που μεταφέρει τη μπάλα από τα μετόπισθεν και τη μοιράζει όπως αυτός θέλει μέχρι να φτάσει να αναπαυτεί στα αντίπαλα δίχτυα.

Το 1990, στα γήπεδα της Ιταλίας, ο προπονητής πλέον Μπεκενμπάουερ έχει ένα πολύ καλό υλικό στα χέρια του. Ο Μπρέμε, ο Λιτμπάρσκι, ο Φέλερ, ο Ματέους, ο Κλίνσμαν φτάνουν στον τελικό σβηστά, όπως αυτοί μόνον ξέρουν, έχοντας αποκλείσει τις μισητές αντιπάλους Ολλανδία και Αγγλία. Στις προπονήσεις τους πριν το μεγάλο τελικό της Ρώμης κόντρα στην Αργεντινή του Ντιέγκο Μαραντόνα, ο Μπεκενμπάουερ, αφού κανόνισε μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια, έπαιξε μπάλα μαζί με τους παίχτες του για να τους αποφορτίσει από το άγχος. Και αυτοί, υπό τις οδηγίες του, νίκησαν και τον τελικό με πέναλτι και έραψαν το 3ο αστέρι στη φανέλα της Εθνικής Γερμανίας.

Το Μάιο του 1999, ένα χρόνο μετά την αποτυχία της Γερμανίας στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Γαλλίας όπου αποκλείστηκε με ένα βαρύ 3-0 από τους Κροάτες, το μέλλον για το Γερμανικό ποδόσφαιρο προμηνυόταν δυσοίωνο. Ουδείς όμως ήταν σε θέση να το αντιληφθεί. Εκτός από τον Φραντζ. Τα χρήματα στις ομάδες της Μπουντεσλίγκα έρρεαν άφθονα από τις τηλεοπτικές επιχορηγήσεις, η εύρυθμη λειτουργία των αθλητικών σχολείων είχε διαταραχθεί και οι ομάδες σπαταλούσαν αλόγιστα χρήματα για να αγοράσουν ξένους ακριβούς ποδοσφαιριστές. Το ποσοστό των ξένων ποδοσφαιριστών που αγωνίζονταν στο Γερμανικό πρωτάθλημα άγγιζε το 50% (!) και οι ομάδες αργά ή γρήγορα θα ερχόντουσαν αντιμέτωπες με το φάσμα της χρεωκοπίας, πράγμα και το οποίο αργότερα συνέβη. Ο Κάιζερ όμως το πρόεβλεψε.

Ο Μπεκενμπάουερ, αντιπρόεδρος τότε της Γερμανικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας, πρότεινε μαζί με τον Γενικό Διευθυντή της Λεβερκούζεν Ράινερ Κάλμουντ μία ανατρεπτική επένδυση για τα δεδομένα της εποχής. Το σχέδιο εκείνο περιλάμβανε τη δημιουργία περισσότερων από 100 αθλητικών εγκαταστάσεων ανά τη χώρα στις οποίες θα προπονούνται οι ποδοσφαιριστές των ακαδημιών των σωματείων με ειδικούς προπονητές και γυμναστές. Το κλειδί όμως σε αυτήν την πρόταση ήταν η ψήφιση νόμου που επέβαλλε στις ομάδες της Μπουντεσλίγκα και της Τσβάιτελιγκα, να χτίσουν και να λειτουργήσουν ακαδημίες υψηλών προδιαγραφών με γήπεδα με προβολείς, με ομάδες που θα έχουν καθορισμένο αριθμό παικτών,  με πιστοποιημένους προπονητές και σκάουτερς, ώστε να αποκτήσουν άδεια συμμετοχής στα πρωταθλήματα. Την ίδια χρονιά, άλλαξε και η νομοθεσία για την απόκτηση της γερμανικής υπηκοότητας από αλλοδαπούς και παιδιά μεταναστών και ο ρους της Γερμανικής - και όχι μόνο - ποδοσφαιρικής ιστορίας άλλαξε.

Την περασμένη δεκαετία, λοιπόν, η Γερμανία κατάφερε να βγάλει μια νέα, μεγάλη φουρνιά ποδοσφαιριστών, που μεσουρανούν στις μεγάλες Ευρωπαϊκές ομάδες, και απαρτίζουν μια καλοδουλεμένη και νεανική Εθνική ομάδα. Αν ρίξει κάποιος μια ματιά στις επιτυχίες των εθνικών ομάδων της Γερμανίας στα πρωταθλήματα Μικρών Κατηγοριών θα καταλάβει ότι η κατάκτηση του 20ου πλέον Παγκοσμίου Κυπέλλου από την ομάδα του Λεβ δεν είναι διόλου τυχαίο γεγονός. Είναι προϊόν δουλειάς χρόνων, επένδυσης, υποδομών και φυσικά απότοκο της έγκαιρης παρέμβασης του Μπεκενμπάουερ, στον οποίο οι Γερμανοί οφείλουν για αυτόν ακριβώς τον λόγο ένα μεγάλο μέρος της χαράς που γεύτηκαν την περασμένη Κυριακή κοντά στην παραλία της Κοπακαμπάνα.

3 από τα 4 αστέρια που κοσμούν πλέον της φανέλα της Νασιοναλμανσάφτ είναι έργο του μεγάλου Κάιζερ. Το 1954, στο "Θαύμα της Βέρνης", ήταν πολύ μικρός για να έχει μερίδιο στην επιτυχία. Αν και δεν θα μου έκανε διόλου εντύπωση αν ο μικρός Φραντζ είχε βάλει με κάποιο μαγικό τρόπο το χεράκι του για να χάσει εκείνον τον τίτλο η παρέα του Φέρεντζ Πούσκας. Όπως δε θα με παραξενέψει αν με κάποιο μεταφυσικό τρόπο οδηγεί σε καμιά 40αριά χρόνια από τώρα, από κάπου εκεί ψηλά, την Εθνική ομάδα της Γερμανίας, στην κατάκτηση ενός ακόμα Παγκοσμίου Κυπέλλου στο ποδόσφαιρο.

Εκλογές - Ψήφος εμπιστοσύνης

Οι Ευρωεκλογές του 2014 πλησιάζουν. Πέρασε κιόλας μια 5ετία από το 2009 όπου ψηφίσαμε ξανά για την Ευρωβουλή, από εκείνον το μακρινό Ιούνη όπου το ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου ξεπέρασε για πρώτη φορά σε ποσοστά τη ΝΔ του Κώστα Καραμανλή και έκανε πρόβα νίκης για τις εθνικές εκλογές του φθινοπώρου.

Τώρα, λοιπόν, ξανά, ο Ελληνικός λαός είναι έτοιμος για να στήσει κάλπες για το Ευρωκοινοβούλιο. Τις τελευταίες μέρες όμως είναι σαν να έχουμε εθνικές εκλογές, σαν να ετοιμαζόμαστε να εκλέξουμε νέα βουλή και να σχηματιστεί νέα κυβέρνηση.  Η αλήθεια είναι ότι πάντα οι ευρωεκλογές χρησίμευαν - τουλάχιστον για εμάς τους Έλληνες - ως μια καλή πρόβα για τις βουλευτικές, ως μια δημοσκόπηση και επί πραγματικού μέτρηση των δυνάμεων των πολιτικών κομμάτων, παρά για αυτό που είναι, δηλαδή για να στείλουμε τους εκπροσώπους μας στην Ευρώπη.

Αυτή τη φορά όμως, το κακό παράγινε. Τα προεκλογικά σποτ των κομμάτων, οι ομιλίες των πολιτικών, οι διακαναλικές συνεντεύξεις των κομματικών αρχηγών, και ολόκληρες τελοσπάντων οι προεκλογικές τους καμπάνιες είναι εξ' ολοκλήρου αφιερωμένες στα εν δήμω. Για Ευρώπη λίγα λόγια. Ο Τσίπρας, πρώτος, το χαρακτήρισε έτσι λέγοντας πως αυτές οι εκλογές έχουν χαρακτήρα δημοψηφίσματος και θέτοντας ουσιαστικά το διακύβευμα τους ως το δίλημμα ΝΔ και παλαιοκομματικό κράτος ή ΣΥΡΙΖΑ και αλλαγή. Ο Σαμαράς που τρελαίνεται για διλήμματα έθεσε κι αυτός με τη σειρά του το δίλημμα ΝΔ + Σταθερότητα και Ευρώ ή ΣΥΡΙΖΑ + Αστάθεια και Ρούβλι.  Οι υπόλοιποι πολιτικοί αρχηγοί των κοινοβουλευτικών και μη κομμάτων κινούνται πάνω κάτω σε αυτό το μοτίβο.

Το πολιτικό επιχείρημα του παρελθόντος "ψηφίστε με και θα κάνω...αυτό ή το άλλο" ωχριά πλέον ως πολυφορεμένο που είναι και αντικαθίσταται από το "αν δε με ψηφίσετε θα πάθετε αυτά κι αυτά..". Η απουσία σοβαρών πολιτικών επιχειρημάτων από όλες τις μεριές είναι δεδομένη, όσο πασιφανής είναι και η πρεμούρα τους να παίξουν καλά τα χαρτιά τους ενόψει ευρωεκλογών και να αυξήσουν τα ποσοστά τους.

Το γεγονός ότι οι Ευρωεκλογές του 2014  είναι πιο κρίσιμες όσο ποτέ και λιγότερο ακίνδυνες για τα κόμματα σε σχέση με παλιότερα είναι ξεκάθαρο. Είναι πολύ πιθανό μια μεγάλη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ να φέρει σύντομα αστάθεια στην κυβέρνηση, εκείνη να πέσει και να οδηγηθούμε σε κάλπες για εθνικές εκλογές. Μια νίκη της Νέας Δημοκρατίας μπορεί να κρατήσει το Σαμαρά για άλλα 2 χρόνια πρωθυπουργό,  ή ένας καταποντισμός του ΠΑΣΟΚ - ή όπως αλλιώς λέγεται - να προκαλέσει συνέπειες διάλυσης αυτής της ατυχούς συγκυβέρνησης. Τα συμπεράσματα που θα εξαχθούν λοιπόν από τις Ευρωεκλογές θα είναι πολλά και, λογικά πάντα, οι αντιδράσεις θα είναι άμεσες και οι εξελίξεις θα είναι ραγδαίες.

Σε μια άλλη εποχή, σε μια ουτοπική συγκυρία, σε μια άλλη Ελλάδα ενδέχεται οι Ευρωεκλογές να είναι όπως θα έπρεπε να είναι. ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ! Να εκλέγει δηλαδή ο λαός τους εκπροσώπους τους στην Ευρώπη, να πηγαίνουν αξιόλογοι άνθρωποι στο Στρασβούργο και στις Βρυξέλλες και να ασχολούμαστε με θέματα Ευρωπαϊκής πολιτικής και Ευρωπαϊκού Δικαίου όπως θα έπρεπε. Μπορεί στην παρούσα φάση ο ρόλος της Ευρωβουλής να μην είναι τόσο σημαντικός μιας και δε νομοθετούν οι ευρωβουλευτές για τα κράτη-μέλη  και τα εγχώρια ζητήματά τους, παρά μόνο διατυπώνουν κάτι προτάσεις και συζητούν για το πως πρέπει να βλέπει τα πράγματα η ΕΕ. Όπως και να 'χει, αυτή θα έπρεπε να είναι η ουσία των ευρωεκλογών.

Επειδή όμως αυτή η ουτοπική συγκυρία αργεί ακόμα, για μας αυτές οι Ευρωεκλογές αποτελούν εκλογές για Ψήφο Εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση Σαμαρά. Ψηφίζοντας ΣΥΡΙΖΑ ή ΑΝΕΛ λέμε όχι, ψηφίζοντας ΝΔ και Ελιά λέμε ναι. Αυτό είναι το αντικείμενο αυτών των εκλογών, βάσει αυτού θα πορευθούμε. Κι εδώ που τα λέμε τι άλλο να ψηφίσεις; ΚΚΕ στις Ευρωεκλογές που δεν πιστεύει καν στην ΕΕ και θέλει να παραμείνει ένα κόμμα μόνο του που αντιπροσωπεύει το παλιό σύστημα και εκφράζει αναχρονιστικές ιδέες;  Ή μήπως να ψηφίσεις κάποιο από όλα αυτά τα νέα μαγαζάκια που έχουν ταμπέλα "Δημοκρατών" ή "Σοσιαλδημοκρατών" αλλά με διαφορετική επωνυμία και προτείνουν επί της ουσίας τίποτα; Ντάξει τη Χρυσή Αυγή δεν τη βάζω καν στη συζήτηση γιατί δεν είναι πολιτικό κόμμα αλλά εγκληματική οργάνωση.

Και μένουμε, λοιπόν, με αυτό το δίλημμα. Το δίλημμα που απαντάς σε κάθε διαδικασία ψήφου εμπιστοσύνης. Απαντάς συνήθως ΝΑΙ ή ΌΧΙ. Αν απαντάς Παρών είσαι τουλάχιστον αποτυχημένος. Αφού δε μας δώσανε τη δυνατότητα να ψηφίσουμε με δημοψήφισμα "ΔΝΤ ή Όχι" και αποφάσισαν μόνοι τους για μας, ας λάβουμε μέρος σε αυτό το δημοψήφισμα που μας πασάρουν τώρα. Η χώρα δε θα αλλάξει ριζικά σε μια νύχτα μιας οι μεγάλες θέλουν χρόνο και κόπο (και θέληση). Κι επειδή στην Ελλάδα του 2014 θαύματα δε γίνονται, ας ξεκινήσουμε με τη μικρότερη των αλλαγών, λέγοντας δηλαδή στους πολιτικάντηδες - χρεοκόπους της Ελλάδας πως οι μέρες της βασιλείας τους τελείωσαν. Και σε κάθε περίπτωση ας απαντήσουμε σε ένα ακόμα δίλημμα της μορφής "ΑΣΠΡΟ ή ΜΑΥΡΟ" επί του πρακτέου και σοβαρά κι όχι με ελαφρότητα και αφροσύνη "Πορτοκαλί".

ΥΓ1:  Παρακολουθώντας τον πρωθυπουργό στη διακαναλική του συνέντευξη αλλά και σε άλλες ομιλίες του άκουσα πολλές κατηγορίες εναντίον του Τσίπρα, αλλά καμία ουσιαστική πρόταση πέρα από μια αερολογία- προαναγγελία αναθεώρησης του Συντάγματος. Πρωτοφανές στα παγκόσμια χρονικά ο Πρωθυπουργός να κατηγορεί τον αρχηγό της Αξιωματικής αντιπολίτευσης πιο πολύ από ότι εκείνος τον Πρωθυπουργό.

ΥΓ2:  Τα διλήμματα του στυλ "Ευρώ ή Δραχμή" και τους εκβιασμούς "Υποτέλεια και Μνημόνια ή Πείνα και Ανέχεια" τελειώστε τα πια. Είναι ανεπαίσχυντα, ανήθικα και εγκληματικά, ειδικά όταν απευθύνονται και βρίσκουν πρόσφορο έδαφος σε ανθρώπους της τρίτης ηλικίας.

ΥΓ3:  Η Ελιά ξεράθηκε. Έπιασε Δάκο!

Έγκλημα και τιμωρία...

Το αίμα του Παύλου Φύσσα είναι ακόμα νωπό στο Κερατσίνι. Το αίμα ενός ανθρώπου που τόλμησε να υψώσει ανάστημα στο φασισμό άφησε το στίγμα του πάνω μας. Σε αντίθεση με όλους εμάς, που μας έμαθαν να φοβόμαστε, μας έμαθαν να καθησυχαζόμαστε, να αδιαφορούμε, να καθόμαστε "στα αυγά" μας, εκείνος δε φοβήθηκε. Και το τίμημα που πλήρωσε ήταν βαρύ...

Όπως βαρύ είναι και το ανάθεμα που πέφτει πάνω μας..Η ελληνική κοινωνία αποσυντίθεται..Αυτό εδώ και καιρό είναι δεδομένο. Όπως δεδομένο έπρεπε να είναι να έχουμε πετάξει οριστικά απ' την ζωή μας το φασισμό. Με τόσα δεινά που πέρασε ο ελληνισμός - και όχι μόνο βέβαια - ήταν κάτι παραπάνω από δέον να θάψουμε το τέρας του φασισμού. Αλλά εμείς δεν το θάψαμε...Το κοιμίσαμε. Και αυτό, αλίμονο, ξύπνησε!

Μέρες τώρα αναρωτιέμαι ποιοι είναι αυτοί που όπλισαν το χέρι του δολοφόνου..πέρα απ' τη βλακεία του. Εκτός απ' τη ΧΑ μήπως είναι κι άλλοι οι ηθικοί αυτουργοί; Μήπως ηθικοί αυτουργοί είναι κι οι ψηφοφόροι της; Οι άνθρωποι που με περισσή αμέλεια δυνάμωσαν τους φασίστες..οι άνθρωποι εκείνοι που ξανάδωσαν οξυγόνο στο τέρας. Εκεί που λέω "μπα δε φταίνε αυτοί, ψήφισαν από οργή προς το σύστημα" , εκεί αντιλέγω "καλά δεν ξέρανε;". Αγνοούσαν οι ψηφοφόροι των Νεοναζί στο Δίστομο και στα Καλάβρυτα, τα εγκλήματα του Ναζισμού στον κόσμο; Δεν κατάλαβαν οι υποστηρικτές τους ότι η μπουνιά του Κασιδιάρη στην Κανέλλη θα γίνει στο μέλλον κλωτσιά σε όποιον διαφωνεί μαζί τους;  Είναι άμοιροι ευθυνών εκείνοι που έβλεπαν το Χρυσαυγίτη να φωτογραφίζεται στους φούρνους του Νταχάου και δεν αντιλήφθηκαν περί τίνος επρόκειτο;  

Με την ίδια λογική που ο γερμανικός λαός το 1930 είναι ένοχος για τη δημοκρατική ανάδειξη του εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος σε πρώτη δύναμη, είναι ένοχος όποιος δυναμώνει  το φασισμό. Οι ψηφοφόροι τους είδαν ξύλο σε γέρους, σβάστικες, απειλές σε διαφωνούντες, κυνηγητό μεταναστών, και τώρα μια δολοφονία. Μια δολοφονία!

Από δω και πέρα είναι κάτι παραπάνω από υπεύθυνοι για οτιδήποτε συμβεί. Όποιος υποστηρίζει ξεκάθαρα το φασισμό βάλλει ευθέως τη δημοκρατία. Και θα είναι βαρύς ο πέλεκυς που θα πέσει στα κεφάλια όλων αν ξαναζήσουμε σκοτεινές, ή φωτισμένες με δάδες, μέρες, όπως αυτές της δικτατορίας. Ευθύνη όλων μας είναι να πολεμήσουμε το τέρας, ευθύνη εκείνων που το ξύπνησαν να το ξαναβάλουν σε λήθαργο. 

Γιατί, δυστυχώς τελικά, η ιστορία επαναλαμβάνεται με τραγικό τρόπο.

Η γενοκτονία των μπασκετόφιλων

Χθες, ξεκίνησαν οι τελικοί του πρωταθλήματος μπάσκετ της Α1 των αντρών. Αλήθεια, το κατάλαβε κανείς; Εκτός απ' το Δημήτρη Γιαννακόπουλο εννοώ.. 

Όλη την εβδομάδα ακούω ή διαβάζω ότι πρόκειται για μια σειρά αγώνων, για ένα παιχνίδι που είναι το καλύτερο στην Ευρώπη. Έπαιζαν στην έδρα του πρωταθλητή Ελλάδας και Ευρώπης οι δύο τελευταίοι πρωταθλητές Ευρώπης. Για να είμαι ειλικρινής μου δόθηκε η εντύπωση ότι παρακολουθώ ένα ντέρμπι χαμηλής κατηγορίας με νεύρα, λίγη ένταση και καθόλου μπάσκετ. Το ντέρμπι ανόδου της Α2 Κηφισιά - Φιλαθλητικός, δηλαδή, είχε περισσότερο σασπένς απ' το χθεσινό ματς.

Για να μην σταθώ στις αγωνιστικές αναλύσεις των δημοσιογράφων - προπονητών για το πως η άμυνα του Πεδουλάκη περιόρισε το Σπανούλη κι εγκλώβισε τον Ολυμπιακό κρατώντας τον μακριά απ' τη ρακέτα ή ότι ο Λο έλειπε απ' την περιφέρεια του ΟΣΦΠ (Άντε ρε! Που το καταλάβατε;) θα αρκεστώ στα δικά μου σχόλια και παρατηρήσεις ως ενός απλού φιλάθλου κι όχι ως "ειδήμονα" του αθλήματος.

Κατ' αρχήν αυτή η σειρά αναμετρήσεων δεν είναι η καλύτερη στην Ευρώπη. Οι τελικοί της ACB είναι μακράν καλύτεροι (για να μην πω και αυτοί του Ιταλικού πρωταθλήματος). Το φάιναλ έιτ του κυπέλλου Ισπανίας το Φεβρουάριο ήταν χάρμα ιδέσθαι για το φιλοθεάμων κοινό και δικαίως συγκέντρωσε τα φώτα όλης της  μπασκετόφιλης Ευρώπης. Με το δικό μας τελικό κυπέλλου ασχολήθηκε μόνο η οπαδική μερίδα των Ελλήνων και η ηγεσία της ΕΛ.ΑΣ. 

Επίσης, δεν είναι δυνατόν μετά από τόσο κοπιαστική σεζόν λόγω των αλλαγών στο ΤΟP16 της Ευρωλίγκας να τραβάνε μέχρι τόσο αργά οι αγωνιστικές υποχρεώσεις των παιχτών σύροντας τους σε μια ανούσια σειρά πλέι οφ. Είναι ανάγκη δηλαδή ο ΟΣΦΠ να κερδίσει 3 φορές τον ΑΓΟΡ για να πάρει το εισιτήριο του τελικού; Τα πλέι οφ της Α1 κινδυνεύουν να γίνουν πιο ασήμαντα απ' αυτά της Σούπερλιγκ.

 

Και για να φτάσουμε στα του τελικού το θέαμα που προσέφεραν οι 2 ομάδες ήταν επιεικώς απαράδεκτο για το επίπεδο τους. Αναλώθηκαν σε κάτι ψευτοτσαμπουκάδες μεταξύ τους, σε γκρίνιες στους διαιτητές, σε σπρωξίματα κι από ουσία τίποτα. Ο κόσμος πήγε χθες στο ΣΕΦ για να δει μπάσκετ κι είδε ένα κλοτσοσκούφι και ένα σωρό από τσακωμούς και διαμαρτυρίες. Ενώ οι φίλαθλοι του ΟΣΦΠ στον απόηχο μιας βαριάς εντός έδρας ήττας χειροκροτούσαν την ομάδα τους, οι παίχτες κι οι παράγοντες φρόντιζαν να δυναμιτίσουν το κλίμα. Δε συντρέχει λόγος. Ας παίξουν το μπάσκετ που ξέρουν κι ας αφήσουν το ξύλο, τα νεύρα και τις φωνές για άλλους. Ότι διαφορά έχουν πρέπει να τη λύσουν εντός παρκέ κι ότι και να πουν ή να πράξουν οι πέριξ αυτών περιττεύει.

Τέλος, αυτή η ομάδα του Πεδουλάκη δεν έχει καμία σχέση με την ομαδάρα, το κόσμημα του Ομπράντοβιτς που θαύμασε όλος ο Ευρωπαϊκός αθλητισμός. Ο Παναθηναϊκός του Ομπράντοβιτς δίδαξε μπάσκετ, νοοτροπία νικητή χωρίς γκρίνιες και μεμψιμοιρίες, έμαθε σ' όλο τον πλανήτη το pick n roll, την άμυνα box n one και άλλα τέτοια κόλπα και πάνω απ' όλα ΈΠΑΙΞΕ μπάσκετ. Αυτός ο Παναθηναϊκός μόνο αντι-μπάσκετ ξέρει να παίζει και θυμίζει κάτι από Λιμόζ του Μάλκοβιτς. Σαφής στόχος για την ομάδα είναι να καταστρέφει το παιχνίδι του αντιπάλου κι όχι να δημιουργεί δικό της. Αποτέλεσμα αυτών είναι ένας απαίσιος πρώτος τελικός της Α1, μια απαράδεκτη σειρά προημιτελικών με τη Μπαρτσελόνα (σκότωνε το παιχνίδι της καλύτερης παραγωγικά ομάδας στη φετινή Ευρωλίγκα) και μια εμμονή μόνο με τη νίκη και το αποτέλεσμα κι όχι με την ουσία. Δε χρειάζεται κάτι τέτοιο γιατί μόνο τίτλοι δεν του λείπουν του ΠΑΟ. Eίναι μακράν η πιο επιτυχημένη ομάδα στον ελληνικό αθλητισμό.

Ας ελπίσουμε πάντως σε αυτή τη σειρά πρωταγωνιστές να είναι μόνο οι παίχτες κι όχι οι Γκόντες, οι Γιαννακόπουλοι, οι Τόμιτς κι οι διάφοροι εγκάθετοι εκτός παρκέ.