Protest

Protest

Παρασκευή 27 Μαΐου 2016

Γεια σου Νίκο μάγκα!


Στον αθλητισμό πρέπει πάντα να λατρεύονται τα πρόσωπα. Ασχέτως αν μιλάμε για ατομικό άθλημα ή για ομαδικό σπορ. Και τα πρόσωπα αυτά πρέπει να είναι ινδάλματα. Έτσι είθισται γιατί αυτή είναι η φύση και ο χαρακτήρας του φίλαθλου κοινού. Εκεί παρεμβαίνει φυσικά το υποκειμενικό στοιχείο και η προσωπική άποψη κι αρχίζουν οι συζητήσεις για το ποιος είναι ο καλύτερος. Ο Πελέ ή ο Μαραντόνα, ο Φέντερερ ή ο Ναδάλ, ο Τζόρνταν ή ο Λεμπρόν Τζέιμς, ο Γκάλης ή ο Γιαννάκης, ο Σπανούλης ή ο Διαμαντίδης και πάει λέγοντας.

Η αλήθεια είναι πως κάθε παίχτης έχει τα χαρακτηριστικά του και βάζει το λιθαράκι του για να αλλάζει τον ρουν της αθλητικής ιστορίας. Για να εστιάσουμε λοιπόν στο ελληνικό μπάσκετ που βρίθει όμορφων ιστοριών, θρύλων, ηρώων και μύθων πρέπει να συμφωνήσουμε πως όλοι μαζί διαμόρφωσαν το ελληνικό μπάσκετ στο σημερινό φανταστικό για τα δεδομένα της χώρας οικοδόμημα. Στην Ελλάδα που εξάγει ελάχιστα στον πολιτισμό και τον αθλητισμό πλέον, το μπάσκετ δίνει τα φώτα του στην Ευρώπη. Και σ' αυτό έχουν βάλει όλοι το χεράκι τους, από την εποχή του Φαίδωνα Ματθαίου μέχρι τις ημέρες του Γιάννη Αντετοκούνμπο.

Ο πατριάρχης του μπάσκετ Φαίδωνας, ο Αμερικάνος, ο Κολοκυθάς, ο Κορωναίος, ο Καστρινάκης, ο Γκάλης, ο Γιαννάκης, ο Φασούλας, ο Χριστοδούλου, ο Καμπούρης, ο Οικονόμου, ο Αλβέρτης, ο Παπαλουκάς, ο Διαμαντίδης, ο Χατζηβρέτας, ο Φώτσης, ο Σπανούλης, ο Ζήσης. Και άλλοι πολλοί. Όλοι έχουν το μερίδιο τους.

Υπάρχει η εξής παραδοχή. Ότι ο Γκάλης έφτιαξε το μπάσκετ στην Ελλάδα. Ο Γκάλης το εκτόξευσε διότι ήταν κάτι πρωτόγνωρο για την εποχή του. Στην ουσία το μπάσκετ δε δημιουργήθηκε από το μηδέν το 1987, προϋπήρχαν διάσπαρτες επιτυχίες και διακρίσεις, απλώς η κατάκτηση του Ευρωμπάσκετ από την εκπληκτική εκείνη ομάδα του Πολίτη υπήρξε η αφετηρία, η έκρηξη για αυτό που ακολούθησε στη συνέχεια.

Αυτή η τεράστια επιτυχία της μικρής Ελλάδας απέναντι στον γίγαντα της Σοβιετικής Ένωσης του Αλεξάντερ Γκομέλσκι ήταν σε μεγάλο βαθμό αποτέλεσμα των εξωπραγματικών εμφανίσεων του "Θεού" Γκάλη. Πόσο σημαντική ήταν όμως εκείνη η φάση στην παράταση όπου ο Αργύρης Καμπούρης κατέβασε το επιθετικό ριμπάουντ, κέρδισε το φάουλ και ευστόχησε και στις δύο βολές; Ή εκείνη στην κανονική διάρκεια που μετά την ασίστ του Νικ ο Λιβέρης Ανδρίτσος κέρδισε το φάουλ, πήγε στις βολές και με 2/2 έστειλε τον τελικό στην παράταση; Ή εκείνο το ραντεβού στο Νιου Τζέρσεϊ όπου ο Αντιπρόεδρος της ΚΑΕ Αρης Γιώργος Τσιλιγκαρίδης δώρισε στην μάνα του Νικ, Στέλλα Γκάλη, μια εικόνα της Παναγίας, πείθοντας έτσι να έρθει ο γιος της να αγωνιστεί στην Ελλάδα για λογαριασμό των κιτρινόμαυρων;

Μικρές μικρές ιστορίες και μερικές πιο μεγάλες, παρασκήνιο και κατορθώματα, στιγμές-ορόσημο, συνθέτουν ένα όμορφο παζλ που κληροδοτείται από γενιά σε γενιά. Η σκυτάλη πηγαίνει χέρι με χέρι και το ελληνικό μπάσκετ δείχνει, μέχρις στιγμής τουλάχιστον, να έχει διάρκεια και να παραμένει στην κορυφή.

Τις τελευταίες μέρες παρακολουθούμε μια ακόμα πολύ ωραία μπασκετική ιστορία, καθώς γινόμαστε μάρτυρες μιας συναρπαστικής σειράς τελικών στην Α1 μεταξύ Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού.

Βλέπουμε λοιπόν τις τελευταίες κόντρες δύο σπουδαίων που δεν υπάρχει λόγος να συγκρίνονται και καθόμαστε και απολαμβάνουμε τις κόντρες Σπανούλη - Διαμαντίδη για μία ή δύο ακόμα παραστάσεις μιας και ο μεγάλος 3D ρίχνει φέτος τίτλους τέλους σε μια φανταστική καριέρα.

Κάπου εκεί, με τις γνωστές οπαδικές κόντρες, τις συγκρίσεις, τις συζητήσεις για τη διαιτησία και για τις ονομασίες των γηπέδων εσχάτως, ήρθε να προστεθεί η αποχώρηση του μεγάλου, του μοναδικού, του ανυπέρβλητου Νίκου Ζήση από την Εθνική ομάδα.

Μια τέτοια είδηση αξίζει και με το παραπάνω τον κόπο για να μας αποσπάσει από τη σειρά των τελικών της Α1. Όπως επίσης και οι δημοσιογράφοι, οφείλουν να σταματήσουν έστω για λίγο τις υπεραναλύσεις φάση φάση για τα ντέρμπι των "αιωνίων" και να προσφέρουν το χρόνο τους, τις λέξεις και τα κείμενα τους απλόχερα στον Νίκο.

Στον πιστό στρατιώτη της Εθνικής Νίκο, στον τεράστιο αθλητή, στον σπουδαίο άνθρωπο.

Ο Ζήσης είναι αντικειμενικά και κατά κανόνα μια ακόμα εμβληματική μορφή του ελληνικού μπάσκετ που πέρασε στο πάνθεον των ηρώων της πλέον.

Κατά τη γνώμη μου, Ο Νίκος, μαζί με τον Θοδωρή Παπαλουκά, τον Δημήτρη Διαμαντίδη, τον Βασίλη Σπανούλη και τον Νίκο Χατζηβρέτα, είναι η πληρέστερη πεντάδα γκαρντ όλων των εποχών για τα δεδομένα του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος. Θέμα σύγκρισης δεν τίθεται. Μοναδικός παίχτης ο καθένας τους, ξεχωριστά χαρακτηριστικά και αρετές εντός και εκτός παρκέ.

Με τους πρώτους τέσσερις να έχουν αποχωρήσει από την επίσημη αγαπημένη, ο Νίκος ήταν ο τελευταίος αυτής της φοβερής παρέας, κλείνοντας έτσι έναν μεγάλο κύκλο επιτευγμάτων, διακρίσεων και αναμνήσεων για πάντα.

Είναι προφανές πως ο Ζήσης είχε αποφασίσει από το περασμένο Ευρωμπάσκετ να μην φορέσει άλλο καλοκαίρι τη φανέλα με το εθνόσημο. Δεν το έκανε όμως, πιθανώς για να μην κλέψει τη δόξα από τον Βασίλη Σπανούλη. Τα unfair, οι επιδεικτικές κινήσεις, και ο ντόρος δεν ταίριαζαν ποτέ στο Νίκο.

Μπήκε ήσυχα κι αθόρυβα πριν 18 χρόνια στις μικρές Εθνικές ομάδες, κατέκτησε τα πάντα, κι έφυγε ήσυχα κι αθόρυβα. Ένας πιστός, φιλότιμος, και μαχητικός στρατιώτης, που θα κέρδιζε, θα έχανε, θα λαβωνόταν και θα ξαναπολεμούσε για να κερδίσει και πάλι, και όλα αυτά χωρίς να τον ενδιαφέρουν οι δάφνες και τα λούσα γιατί πολύ απλά αυτός ήταν ο ρόλος που του ταίριαζε. Του αφανή ήρωα. Του ήρωα που θα έδινε πολλά περισσότερα κι απ' τους στρατηγούς κι ας μην φαινόταν αυτό παραέξω.

Δεν χρειάζεται να απαριθμήσω του τίτλους και τις διακρίσεις του για να καταδείξω πόσο σπουδαίος και επιτυχημένος ήταν. Μιλάμε για έναν σπάνιο αθλητή, ένα υπόδειγμα ανθρώπου, που πάλευε για την Ελλάδα κι ας μην του φέρθηκε αυτή όπως του άξιζε.

Δεν κρατάω λοιπόν τα μετάλλια, τις νίκες και τα τρόπαια, αλλά τη συνολική εικόνα του και τις στιγμές. Δεν ξέρω ποια να πρωτοθυμηθώ. Εκείνες τις φανταστικές εμφανίσεις στο Βελιγράδι το 2005 που ήταν ο πρώτος σκόρερ της Ελλάδας στο τουρνουά, την ασίστ στον Διαμαντίδη για το τρίποντο με τη Γαλλία, το τρίποντο με την Αυστραλία στο Μουντομπάσκετ του 2006, το μικρό τελικό με τους Σλοβένους το 2009, τον προημιτελικό του 2007 με την παρέα του Λάκοβιτς, την κατάθεση ψυχής στο Ευρωμπάσκετ της Λιθουνίας το 2011, το 2013 που έπαιζε μόνος του απελπισμένος απέναντι στους Κροάτες στο τελευταίο ματς των ομίλων; Είναι αμέτρητες στιγμές.

Ο Νίκος κάθε καλοκαίρι ήταν εκεί και έδινε τα πάντα. Κατέθετε την ψυχή του στο παρκέ είτε η Ελλάδα έπαιζε με τη Σενεγάλη είτε με τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Πανηγύριζε σα μικρό παιδί στις νίκες και στις χαρές, αλλά και στις λύπες και στις ήττες ήταν εκεί για να κλάψει και να πεισμώσει για να αντιστρέψει την κατάσταση.

Ένας αξιόπιστος σουτέρ, ένας εξαιρετικός κόμπο γκαρντ, ένας ευφυής πλέι μέικερ, ένας μαχητικός αμυντικός, ένας σπουδαίος μπασκετμπολίστας. Ένας αθληταράς, με τσαγανό, ψυχή και προσωπικότητα. Διακριτικός και ανυπέρβλητος. Ένας άψογος επαγγελματίας, ένας μεγάλος μάγκας που δεν το επεδίωξε ποτέ αλλά θα πρέπει να θεωρείται ως ίνδαλμα.

Ο Ζήσης που έγραψε με τον τρόπο του τη δικιά του ιστορία. Για μας.


Γεια σου Νικόλα, Σε ευχαριστούμε για όλα.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου