Protest

Protest

Δευτέρα 19 Ιουλίου 2010

Εφιάλτης θερινής νυκτός

Άλλο ένα τρομοκρατικό χτύπημα δέχτηκε σήμερα τα ξημερώματα το ήδη λαβωμένο σώμα της ελληνικής κοινωνίας με τη δολοφονία του δημοσιογράφου Σωκράτη Γκιόλια. Ένα μήνα μετά την έκρηξη βόμβας στο γραφείο του Χρυσοχοΐδη που είχε ως αποτέλεσμα το θάνατο του αστυνομικού Γιώργου Βασιλάκη προέκυψε κι άλλο κρούσμα άκρατης βίας στο κατώφλι της νέας εποχής στην οποία μεταβαίνει ο ελληνικός λαός. Εφόσον και η δολοφονία του Γκιόλια πρόκειται για τρομοκρατικό χτύπημα σύμφωνα με την ΕΛ.ΑΣ. τα κοινωνικοπολιτικά μηνύματα που στέλνουν οι θύτες είναι πολλά και με πολλούς αποδέκτες. Πέραν των εγκληματολόγων, καλούνται να ερμηνεύσουν αυτές τις ενέργειες οι πολιτικοί, οι δημοσιογράφοι, αλλά και όλοι οι έλληνες πολίτες. Όλοι οι κοινωνικοί φορείς συμμετέχουν σ’ αυτό το γκανγκστερικό παιχνίδι των τρομοκρατών και σαν άλλοι ντετέκτιβ οφείλουν να δουν πέρα απ’ τα αδιαμφισβήτητα τραγικά γεγονότα.

Η φράση του Βολταίρου «Μπορεί να μην συμφωνώ με ό,τι υποστηρίζεις. Μα θα υπερασπίσω μέχρι θανάτου το δικαίωμά σου να διατυπώνεις ελεύθερα τις απόψεις σου.» που σήμερα έγινε πιο κοινότυπη από οποιαδήποτε άλλη από τους δημοσιογράφους είναι πέρα για πέρα αληθινή όσο και αυτονόητη όμως. Σαφώς και ο σεβασμός στην άποψη και στη γνώμη του άλλου είναι βασική ανθρώπινη αξία και το κύριο θεμέλιο της δημοκρατίας. Δεν πλήττεται, όμως, μόνο η δημοκρατία μέσω των τρομοκρατικών ενεργειών όπως λένε επανειλημμένα οι δημοσιογράφοι σ’ αυτά τα περιστατικά. Βάλλεται ολόκληρη η κοινωνία˙ οι θεσμοί της, οι αξίες της, τα ηθικά χαρακτηριστικά της και ό,τι αυτά συνεπάγονται.

Οι πολιτικοί λοιδορούν τους έλληνες πολίτες, εξυπηρετούν συμφέροντα επιχειρηματιών, κατακεραυνώνουν τα όνειρα του λαού και καταχρώνται δημόσιο χρήμα εις βάρος του. Οι επιχειρηματίες και οι τραπεζίτες χρηματίζουν πολιτικούς και δημοσιογράφους προς τέρψη των συμφερόντων τους και δημιουργούν τροχοπέδη στην ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας. Οι δημοσιογράφοι λειτουργούν ως μεσάζοντες για οικονομικά σκάνδαλα, παραπληροφορούν και προπαγανδίζουν. Οι έλληνες πολίτες φοροδιαφεύγουν, απαξιούν και αδιαφορούν για τα κοινά και οτιδήποτε αφορά το μέλλον των ίδιων και των παιδιών τους και απλά φροντίζουν να επιβιώσουν. Και κάπου εκεί, κάποιοι άνθρωποι αγανακτισμένοι, με παράξενη αντίληψη της δικαιοσύνης, βαφτίζουν τους εαυτούς τους τρομοκράτες, διαλέγουν ένα στόχο και λειτουργούν ως αυτόκλητοι τιμωροί των διεφθαρμένων. Όλο αυτό το σενάριο δεν αποτελεί ούτε στόρι μιας βαρετής ταινίας, ούτε υπόθεση ενός νέου βιντεοπαιχνιδιού αλλά καθρέφτης της πραγματικότητας στην ελληνική κοινωνία του 21ου αιώνα. Και διερωτώμαι: Είναι αυτός ο φαύλος κύκλος ευοίωνος δείκτης της βιωσιμότητας της ελληνικής κοινωνίας; Είναι αυτό το κληροδότημα που μας άφησαν όλες οι προηγούμενες γενιές; Επειδή οι απαντήσεις με δυσαρεστούν και επειδή η διαφθορά και η ανηθικότητα που μαστίζουν τη χώρα μας δε συνάδει με την ανάγκη των ελλήνων για κάθε μορφής δικαιοσύνη, φρονώ πως πρέπει να αλλάξουμε το παρόν καθεστώς. Δε νοείται να πορευθούμε έτσι και τα επόμενα χρόνια. Ελλοχεύει ο κίνδυνος να μετεξελιχθούμε σε μια παρακμασμένη χώρα στα πρότυπα της αρχαίας Ρώμης τα τελευταία χρόνια της αυτοκρατορίας της με μόνες έννοιες των πολιτών τον οίνο, τα όργια και το δηνάριο.

«Οι δύσκολοι καιροί απαιτούν έκτακτα μέτρα.» είπε ο Χίτλερ στον Πωλ Φον Χίντεμπουργκ όταν μετά τη φωτιά στο Ράιχσταγκ του ζητούσε να καταργήσει όλα τα βασικά δημοκρατικά δικαιώματα των Γερμανών. Η φράση αυτή αν και χρησιμοποιήθηκε για εγκληματικούς λόγους εμπεριέχει αρκετή δόση αλήθειας. Πράγματι, μιας και διάγουμε δύσκολους καιρούς, απαιτούνται έκτατα μέτρα. Και, φυσικά, δεν εννοώ την κατάργηση του δημοκρατικού πολιτεύματος αλλά την ανάγκη να ξεριζώσουμε άμεσα απ’ την ελληνική κοινωνία ό,τι σαθρό και σάπιο υπάρχει. Αυτό γίνεται κυρίως μέσω της παιδείας. Όταν, λοιπόν, εκλείψει η έκπτωση των ηθικών αξιών που βιώνουμε σήμερα τότε θα πάψουν να υπάρχουν τέτοια φαινόμενα σαν το σημερινό. Η τρομοκρατία γεννιέται σε δύσκολες περιόδους και συνήθως αποτελεί την πιο ακραία μορφή έκφρασης της ανθρώπινης αγανάκτησης που φαντάζει ως η ύστατη λύση στα μάτια των θυτών. Αν δοθεί πνοή στην κοινωνία τότε θα πάψουν ορισμένοι να ψάχνουν για φιάλες οξυγόνου…

Παρασκευή 2 Ιουλίου 2010

Ω καιροί, ω ήθη..

Σα χθες πριν από 66 χρόνια, την 1η Ιουλίου του 1944, κι ενώ ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος όδευε προς το τέλος του, ιδρύθηκε το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο με σκοπό να δημιουργηθεί ένα οικονομικό υπόβαθρο το οποίο να αποτρέπει οικονομικές πολιτικές που οδηγούν σε μεγάλες κρίσεις, όπως αυτή του μεσοπολέμου. Αποφασίστηκε, λοιπόν, από κοινού με την Παγκόσμια Τράπεζα να χρησιμοποιείται, πλέον, το δολάριο ως μέσο διεθνών συναλλαγών αντί για το χρυσό. Αφού ευχηθώ έτη πολλά στον αγαπημένο μας οργανισμό, θα ήθελα να αποτιμήσω την προσπάθεια των πολιτικών μας να μειώσουν το δημόσιο χρέος και να περιορίσουν το έλλειμμα προωθώντας, ταυτόχρονα, την ανάπτυξη με την «αρωγή» των δανειστών μας.

Έχω αναφέρει σε προηγούμενες δημοσιεύσεις πως η πολιτική του υπό οιουσδήποτε όρους δανεισμού είναι όχι απλά λανθασμένη αλλά εγκληματική. Πέραν όμως απ’ την ανεπαρκή προσπάθεια της κυβέρνησης να κατασκευάσει ένα πολιτικό εκμαγείο ανάπλασης και αναδιαμόρφωσης της ελληνικής οικονομίας, θα πρέπει να εξετάσουμε και τον αστάθμητο παράγοντα της στάσης και των προθέσεων των αρχόντων του τόπου για την όλη κατάσταση.

Οι γνωστές κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης είναι αυτές που οδήγησαν τη χώρα σε οικονομικό μαρασμό, ο οποίος μάλιστα έφτασε στο ναδίρ την περίοδο της παγκόσμιας οικονομικής ύφεσης. Συντέλεσαν με μεθοδικό τρόπο, άραγε, στην καταβαράθρωση της ελληνικής οικονομίας ή μήπως εκ παραδρομής οδήγησαν τη χώρα στη σημερινή της κατάσταση; Οι «εξ αγνών προθέσεων» ορμώμενοι πολιτικοί που σήμερα κραυγάζουν για την αναγκαιότητα προώθησης και ενίσχυσης της ανάπτυξης και των επενδύσεων είναι αυτοί που όλα αυτά τα χρόνια φρόντιζαν για ακριβώς το αντίθετο˙ δηλαδή για τη στασιμότητα της οικονομίας και τη συντήρηση αυτού του οικονομικού status quo.

Ο κύριος(;) Πάγκαλος δήλωσε πριν λίγες μέρες στην Καθημερινή της Κυριακής ότι «Τα λεφτά τα φάγαμε όλοι μαζί σε μισθούς, επιδόματα και φακελάκια». Δε θυμάμαι, όμως, εγώ να πήρα ούτε κανένα επίδομα, ούτε κάποιο φακελάκι, ούτε και κάτι που δε δικαιούμαι. Ή μάλλον – για να είμαι πιο ακριβής- δε ζήτησα ποτέ τίποτα τέτοιο. Προφανώς η πολιτική των Πασοκοσοσιαλιστών είναι η «μοιράστε λεφτά στους δημοσίους υπαλλήλους και μετά θα τους τα πάρουμε πίσω». Όπως οι Έλληνες πολίτες, όμως, θα πληρώσουν την ασυδοσία τόσων χρόνων σε μισθούς και επιδόματα του δημοσίου και την φοροεισπρακτική ανικανότητα του κράτους έτσι θα πρέπει να πληρώσουν και οι άλλοι καταχραστές του δημοσίου χρήματος. Δε νομίζω ότι η φοροδιαφυγή είναι τρόπος ζωής μόνο των γιατρών, των εισοδηματιών και του Βοσκόπουλου αλλά πως όλοι, λίγο έως πολύ, συμμετείχαν σ’ αυτήν, με τη σκόπιμη και φρόνιμη ανοχή της πολιτείας.

Οι πολιτικοί που εμπλέκονται στα σκάνδαλα της Siemens, του Βατοπεδίου, των δομημένων ομολόγων, του χρηματιστηρίου και σε πολλά άλλα είναι οι πρώτοι που πρέπει να πληρώσουν το μερίδιο που οφείλουν καθώς και να τιμωρηθούν αναλόγως. Η υπεξαίρεση και η υποκλοπή δημοσίου χρήματος απ’ τους διαχειριστές του αποτελεί ύψιστο ποινικό αδίκημα και ο χρηματισμός δημοσίων προσώπων υπέρτατη ύβρη προς τους έλληνες πολίτες. Όταν έχεις βάλλει το λιθαράκι σου, τον τσιμεντόλιθο σου ή ότι μπορείς γενικά, στο οικοδόμημα της διαφθοράς και της ηθικής σήψης δε δικαιούσαι να μιλάς για ανόρθωση της οικονομίας και έξοδο της χώρας απ’ την κρίση. Οι Μαντέληδες, οι Τσουκάτοι και οι Τσοχατζόπουλοι συνυπήρχαν με πολλά σημερινά κυβερνητικά στελέχη στο αμαρτωλό ΠΑΣΟΚ του Σημίτη αλλά και σε αυτό του Ανδρέα Παπανδρέου κι επομένως φέρουν μερίδιο στο έγκλημα˙ υπόθαλψη εγκληματία θαρρώ πως λέγεται το αδίκημα σου. Κι όταν εθελοτυφλείς και κάνεις πλάτες στον παράνομο δε μένει παρά να θεωρηθείς και να γίνεις κι εσύ παράνομος. Οι ισορροπίες είναι λεπτές και οι εκλεγμένοι βουλευτές δε διορίζονται άρχοντες από μόνοι τους. Είναι υπόλογοι στον ελληνικό λαό που τους ψηφίζει συντηρώντας έτσι ένα καθεστώς διαφθοράς και κοινωνικής κατάπτωσης, λάβαρο της παράξενης εποχής μας. O tempora o mores («Ω καιροί, ω ήθη) που έλεγε κι ο Cicero..