Protest

Protest

Τετάρτη 16 Ιουλίου 2014

Τα αστέρια του Κάιζερ


Ήταν ένα καλοκαιρινό βράδυ πριν από 40 χρόνια. Ήταν 7 Ιουλίου του 1974 όταν στο Ολυμπιακό Στάδιο του Μονάχου, ο αρχηγός της Δυτικής Γερμανίας Φραντζ Μπεκενμπάουερ σήκωνε το τρόπαιο της πρωταθλήτριας κόσμου στον Βαυαρικό ουρανό. Η παρέα των Δυτικογερμανών είχε μόλις κερδίσει το 2ο της Παγκόσμιο κύπελλο, επικρατώντας της διαστημικής Ολλανδίας του Γιόχαν Κρόιφ στον τελικό του 10ου Μουντιάλ, χάρη στα γκολ των Πολ Μπράιτνερ και Γκερντ Μίλερ.

40 χρόνια μετά, στις 13 Ιουλίου του 2014, ο Φιλίπ Λαμ παίρνει από τα χέρια της Προέδρου της Βραζιλίας το κύπελλο Ζιλ Ριμέ, καθώς η ενωμένη πια Γερμανία έχει μόλις κατακτήσει το 4ο πρωτάθλημα κόσμου της ιστορίας της μέσα στο θρυλικό Μαρακανά...

Η Νασιοναλμανσάφτ είναι πλέον η ομάδα με τη σταθερότερη παρουσία σε Παγκόσμια Κύπελλα όχι μόνο από πλευράς συμμετοχής (έλειψε μόνο από εκείνο του 1950 γιατί την είχαν αποκλείσει για τις θηριωδίες του Β Παγκοσμίου πολέμου) αλλά και από πλευράς εμφανίσεων, μιας και μετρά ήδη 4 τρόπαια και συνεχείς παρουσίες από την προημιτελική φάση της διοργάνωσης και έπειτα.

Κάθε φορά όταν αρχίζει Παγκόσμιο Κύπελλο στο ποδόσφαιρο, η Γερμανία δεν συγκαταλέγεται ανάμεσα στα φαβορί. Είναι η Βραζιλία, η Αργεντινή, η Αγγλία, η Ιταλία, η Ολλανδία, η Ισπανία και η Γερμανία κάπου εκεί μετά. Και αργότερα, κατά τη διάρκεια της διοργάνωσης, με πολλές από αυτές τις ομάδες να έχουν αποκλειστεί, εμφανίζεται ένα φάντασμα με βαριά προφορά και άσπρες φανέλες στα ημιτελικά.

Αυτό δεν είναι κάτι το μεταφυσικό, είναι κάτι το απολύτως φυσικό. Η Γερμανία ποτέ δεν έπαιζε θεαματικό ποδόσφαιρο, δεν βγάζει πάντα τους καλύτερους ποδοσφαιριστές, δεν παίζει για την ομορφιά του σπορ ή για τη χαρά της συμμετοχής. Παίζει με συνέπεια, με σταθερότητα, με αποφασιστικότητα και με αποτελεσματικότητα. Παίζει, γιατί απλά της αρέσει να κερδίζει, να είναι πρώτη, να παίρνει με απόλυτη προσήλωση και πειθαρχία αυτό που θέλει, όπως ταιριάζει στο λαό της. 

Το ποδόσφαιρο που παρουσιάζει μπορεί να μην είναι ισοπεδωτικό ή εντυπωσιακό, είναι όμως τουλάχιστον αξιοθαύμαστο. Και τέτοιος είναι και ο τρόπος που το κάνει. Με ανεξάντλητη υπομονή, με επιμονή στα όρια του πείσματος, με απόλυτη μεθοδικότητα, με απαράμιλλη εργατικότητα που φτάνει ως την τελειομανία.

Η νοοτροπία είναι αυτή που επιτρέπει στους Γερμανούς να παρουσιάζουν τέτοιες ομάδες στα Μουντιάλ και να κυριαρχούν και στο ποδόσφαιρο. Οι εθνικές τους ομάδες είναι πάντα αυτό που λέμε η αποθέωση της ομαδικότητας. Έχουν βγάλει κατά καιρούς πολλούς μεγάλους παίχτες, αλλά μονάχα μία μεγαλειώδη φυσιογνωμία που στιγμάτισε όχι μόνο τον Γερμανικό αλλά τον Παγκόσμιο Αθλητισμό.

Τον ΦΡΑΝΤΖ ΜΠΕΚΕΝΜΠΑΟΥΕΡ.

Και νομίζω πως όσο και να φαίνεται πως αυτά τους τα ποδοσφαιρικά κατορθώματα είναι αποκύημα ορθά οργανωμένης συλλογικής δουλειάς, είναι κατά μεγάλο μέρος έργο του μεγάλου Κάιζερ.

Και ξαναγυρνώ πίσω στο 1974. Ο αγέρωχος αυτοκράτορας Φραντζ Μπεκενμπάουερ, όντας ήδη πρωταθλητής Ευρώπης από το 1972, οδηγεί ως αρχηγός την Νασιοναλμανσάφτ στην κατάκτηση του 2ου της Πρωταθλήματος κόσμου, δίνοντας μια μαεστρική καθοδήγηση από τα μετόπισθεν στην κατά τα άλλα πολύ ταλαντούχα εκείνη ομάδα του. Ο Μπεκενμπάουερ με τις εμφανίσεις του εκείνες όχι μόνο δημιούργησε τη θέση του λίμπερο στο ποδόσφαιρο, αλλά της έδωσε και το χαρακτήρα του οργανωτή, του Κάιζερ που μεταφέρει τη μπάλα από τα μετόπισθεν και τη μοιράζει όπως αυτός θέλει μέχρι να φτάσει να αναπαυτεί στα αντίπαλα δίχτυα.

Το 1990, στα γήπεδα της Ιταλίας, ο προπονητής πλέον Μπεκενμπάουερ έχει ένα πολύ καλό υλικό στα χέρια του. Ο Μπρέμε, ο Λιτμπάρσκι, ο Φέλερ, ο Ματέους, ο Κλίνσμαν φτάνουν στον τελικό σβηστά, όπως αυτοί μόνον ξέρουν, έχοντας αποκλείσει τις μισητές αντιπάλους Ολλανδία και Αγγλία. Στις προπονήσεις τους πριν το μεγάλο τελικό της Ρώμης κόντρα στην Αργεντινή του Ντιέγκο Μαραντόνα, ο Μπεκενμπάουερ, αφού κανόνισε μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια, έπαιξε μπάλα μαζί με τους παίχτες του για να τους αποφορτίσει από το άγχος. Και αυτοί, υπό τις οδηγίες του, νίκησαν και τον τελικό με πέναλτι και έραψαν το 3ο αστέρι στη φανέλα της Εθνικής Γερμανίας.

Το Μάιο του 1999, ένα χρόνο μετά την αποτυχία της Γερμανίας στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Γαλλίας όπου αποκλείστηκε με ένα βαρύ 3-0 από τους Κροάτες, το μέλλον για το Γερμανικό ποδόσφαιρο προμηνυόταν δυσοίωνο. Ουδείς όμως ήταν σε θέση να το αντιληφθεί. Εκτός από τον Φραντζ. Τα χρήματα στις ομάδες της Μπουντεσλίγκα έρρεαν άφθονα από τις τηλεοπτικές επιχορηγήσεις, η εύρυθμη λειτουργία των αθλητικών σχολείων είχε διαταραχθεί και οι ομάδες σπαταλούσαν αλόγιστα χρήματα για να αγοράσουν ξένους ακριβούς ποδοσφαιριστές. Το ποσοστό των ξένων ποδοσφαιριστών που αγωνίζονταν στο Γερμανικό πρωτάθλημα άγγιζε το 50% (!) και οι ομάδες αργά ή γρήγορα θα ερχόντουσαν αντιμέτωπες με το φάσμα της χρεωκοπίας, πράγμα και το οποίο αργότερα συνέβη. Ο Κάιζερ όμως το πρόεβλεψε.

Ο Μπεκενμπάουερ, αντιπρόεδρος τότε της Γερμανικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας, πρότεινε μαζί με τον Γενικό Διευθυντή της Λεβερκούζεν Ράινερ Κάλμουντ μία ανατρεπτική επένδυση για τα δεδομένα της εποχής. Το σχέδιο εκείνο περιλάμβανε τη δημιουργία περισσότερων από 100 αθλητικών εγκαταστάσεων ανά τη χώρα στις οποίες θα προπονούνται οι ποδοσφαιριστές των ακαδημιών των σωματείων με ειδικούς προπονητές και γυμναστές. Το κλειδί όμως σε αυτήν την πρόταση ήταν η ψήφιση νόμου που επέβαλλε στις ομάδες της Μπουντεσλίγκα και της Τσβάιτελιγκα, να χτίσουν και να λειτουργήσουν ακαδημίες υψηλών προδιαγραφών με γήπεδα με προβολείς, με ομάδες που θα έχουν καθορισμένο αριθμό παικτών,  με πιστοποιημένους προπονητές και σκάουτερς, ώστε να αποκτήσουν άδεια συμμετοχής στα πρωταθλήματα. Την ίδια χρονιά, άλλαξε και η νομοθεσία για την απόκτηση της γερμανικής υπηκοότητας από αλλοδαπούς και παιδιά μεταναστών και ο ρους της Γερμανικής - και όχι μόνο - ποδοσφαιρικής ιστορίας άλλαξε.

Την περασμένη δεκαετία, λοιπόν, η Γερμανία κατάφερε να βγάλει μια νέα, μεγάλη φουρνιά ποδοσφαιριστών, που μεσουρανούν στις μεγάλες Ευρωπαϊκές ομάδες, και απαρτίζουν μια καλοδουλεμένη και νεανική Εθνική ομάδα. Αν ρίξει κάποιος μια ματιά στις επιτυχίες των εθνικών ομάδων της Γερμανίας στα πρωταθλήματα Μικρών Κατηγοριών θα καταλάβει ότι η κατάκτηση του 20ου πλέον Παγκοσμίου Κυπέλλου από την ομάδα του Λεβ δεν είναι διόλου τυχαίο γεγονός. Είναι προϊόν δουλειάς χρόνων, επένδυσης, υποδομών και φυσικά απότοκο της έγκαιρης παρέμβασης του Μπεκενμπάουερ, στον οποίο οι Γερμανοί οφείλουν για αυτόν ακριβώς τον λόγο ένα μεγάλο μέρος της χαράς που γεύτηκαν την περασμένη Κυριακή κοντά στην παραλία της Κοπακαμπάνα.


3 από τα 4 αστέρια που κοσμούν πλέον της φανέλα της Νασιοναλμανσάφτ είναι έργο του μεγάλου Κάιζερ. Το 1954, στο "Θαύμα της Βέρνης", ήταν πολύ μικρός για να έχει μερίδιο στην επιτυχία. Αν και δεν θα μου έκανε διόλου εντύπωση αν ο μικρός Φραντζ είχε βάλει με κάποιο μαγικό τρόπο το χεράκι του για να χάσει εκείνον τον τίτλο η παρέα του Φέρεντζ Πούσκας. Όπως δε θα με παραξενέψει αν με κάποιο μεταφυσικό τρόπο οδηγεί σε καμιά 40αριά χρόνια από τώρα, από κάπου εκεί ψηλά, την Εθνική ομάδα της Γερμανίας, στην κατάκτηση ενός ακόμα Παγκοσμίου Κυπέλλου στο ποδόσφαιρο.

Τετάρτη 21 Μαΐου 2014

Εκλογές - Ψήφος εμπιστοσύνης


Οι Ευρωεκλογές του 2014 πλησιάζουν. Πέρασε κιόλας μια 5ετία από το 2009 όπου ψηφίσαμε ξανά για την Ευρωβουλή, από εκείνον το μακρινό Ιούνη όπου το ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου ξεπέρασε για πρώτη φορά σε ποσοστά τη ΝΔ του Κώστα Καραμανλή και έκανε πρόβα νίκης για τις εθνικές εκλογές του φθινοπώρου.

Τώρα, λοιπόν, ξανά, ο Ελληνικός λαός είναι έτοιμος για να στήσει κάλπες για το Ευρωκοινοβούλιο. Τις τελευταίες μέρες όμως είναι σαν να έχουμε εθνικές εκλογές, σαν να ετοιμαζόμαστε να εκλέξουμε νέα βουλή και να σχηματιστεί νέα κυβέρνηση.  Η αλήθεια είναι ότι πάντα οι ευρωεκλογές χρησίμευαν - τουλάχιστον για εμάς τους Έλληνες - ως μια καλή πρόβα για τις βουλευτικές, ως μια δημοσκόπηση και επί πραγματικού μέτρηση των δυνάμεων των πολιτικών κομμάτων, παρά για αυτό που είναι, δηλαδή για να στείλουμε τους εκπροσώπους μας στην Ευρώπη.

Αυτή τη φορά όμως, το κακό παράγινε. Τα προεκλογικά σποτ των κομμάτων, οι ομιλίες των πολιτικών, οι διακαναλικές συνεντεύξεις των κομματικών αρχηγών, και ολόκληρες τελοσπάντων οι προεκλογικές τους καμπάνιες είναι εξ' ολοκλήρου αφιερωμένες στα εν δήμω. Για Ευρώπη λίγα λόγια. Ο Τσίπρας, πρώτος, το χαρακτήρισε έτσι λέγοντας πως αυτές οι εκλογές έχουν χαρακτήρα δημοψηφίσματος και θέτοντας ουσιαστικά το διακύβευμα τους ως το δίλημμα ΝΔ και παλαιοκομματικό κράτος ή ΣΥΡΙΖΑ και αλλαγή. Ο Σαμαράς που τρελαίνεται για διλήμματα έθεσε κι αυτός με τη σειρά του το δίλημμα ΝΔ + Σταθερότητα και Ευρώ ή ΣΥΡΙΖΑ + Αστάθεια και Ρούβλι.  Οι υπόλοιποι πολιτικοί αρχηγοί των κοινοβουλευτικών και μη κομμάτων κινούνται πάνω κάτω σε αυτό το μοτίβο.

Το πολιτικό επιχείρημα του παρελθόντος "ψηφίστε με και θα κάνω...αυτό ή το άλλο" ωχριά πλέον ως πολυφορεμένο που είναι και αντικαθίσταται από το "αν δε με ψηφίσετε θα πάθετε αυτά κι αυτά..". Η απουσία σοβαρών πολιτικών επιχειρημάτων από όλες τις μεριές είναι δεδομένη, όσο πασιφανής είναι και η πρεμούρα τους να παίξουν καλά τα χαρτιά τους ενόψει ευρωεκλογών και να αυξήσουν τα ποσοστά τους.

Το γεγονός ότι οι Ευρωεκλογές του 2014  είναι πιο κρίσιμες όσο ποτέ και λιγότερο ακίνδυνες για τα κόμματα σε σχέση με παλιότερα είναι ξεκάθαρο. Είναι πολύ πιθανό μια μεγάλη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ να φέρει σύντομα αστάθεια στην κυβέρνηση, εκείνη να πέσει και να οδηγηθούμε σε κάλπες για εθνικές εκλογές. Μια νίκη της Νέας Δημοκρατίας μπορεί να κρατήσει το Σαμαρά για άλλα 2 χρόνια πρωθυπουργό,  ή ένας καταποντισμός του ΠΑΣΟΚ - ή όπως αλλιώς λέγεται - να προκαλέσει συνέπειες διάλυσης αυτής της ατυχούς συγκυβέρνησης. Τα συμπεράσματα που θα εξαχθούν λοιπόν από τις Ευρωεκλογές θα είναι πολλά και, λογικά πάντα, οι αντιδράσεις θα είναι άμεσες και οι εξελίξεις θα είναι ραγδαίες.

Σε μια άλλη εποχή, σε μια ουτοπική συγκυρία, σε μια άλλη Ελλάδα ενδέχεται οι Ευρωεκλογές να είναι όπως θα έπρεπε να είναι. ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ! Να εκλέγει δηλαδή ο λαός τους εκπροσώπους τους στην Ευρώπη, να πηγαίνουν αξιόλογοι άνθρωποι στο Στρασβούργο και στις Βρυξέλλες και να ασχολούμαστε με θέματα Ευρωπαϊκής πολιτικής και Ευρωπαϊκού Δικαίου όπως θα έπρεπε. Μπορεί στην παρούσα φάση ο ρόλος της Ευρωβουλής να μην είναι τόσο σημαντικός μιας και δε νομοθετούν οι ευρωβουλευτές για τα κράτη-μέλη  και τα εγχώρια ζητήματά τους, παρά μόνο διατυπώνουν κάτι προτάσεις και συζητούν για το πως πρέπει να βλέπει τα πράγματα η ΕΕ. Όπως και να 'χει, αυτή θα έπρεπε να είναι η ουσία των ευρωεκλογών.

Επειδή όμως αυτή η ουτοπική συγκυρία αργεί ακόμα, για μας αυτές οι Ευρωεκλογές αποτελούν εκλογές για Ψήφο Εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση Σαμαρά. Ψηφίζοντας ΣΥΡΙΖΑ ή ΑΝΕΛ λέμε όχι, ψηφίζοντας ΝΔ και Ελιά λέμε ναι. Αυτό είναι το αντικείμενο αυτών των εκλογών, βάσει αυτού θα πορευθούμε. Κι εδώ που τα λέμε τι άλλο να ψηφίσεις; ΚΚΕ στις Ευρωεκλογές που δεν πιστεύει καν στην ΕΕ και θέλει να παραμείνει ένα κόμμα μόνο του που αντιπροσωπεύει το παλιό σύστημα και εκφράζει αναχρονιστικές ιδέες;  Ή μήπως να ψηφίσεις κάποιο από όλα αυτά τα νέα μαγαζάκια που έχουν ταμπέλα "Δημοκρατών" ή "Σοσιαλδημοκρατών" αλλά με διαφορετική επωνυμία και προτείνουν επί της ουσίας τίποτα; Ντάξει τη Χρυσή Αυγή δεν τη βάζω καν στη συζήτηση γιατί δεν είναι πολιτικό κόμμα αλλά εγκληματική οργάνωση.

Και μένουμε, λοιπόν, με αυτό το δίλημμα. Το δίλημμα που απαντάς σε κάθε διαδικασία ψήφου εμπιστοσύνης. Απαντάς συνήθως ΝΑΙ ή ΌΧΙ. Αν απαντάς Παρών είσαι τουλάχιστον αποτυχημένος. Αφού δε μας δώσανε τη δυνατότητα να ψηφίσουμε με δημοψήφισμα "ΔΝΤ ή Όχι" και αποφάσισαν μόνοι τους για μας, ας λάβουμε μέρος σε αυτό το δημοψήφισμα που μας πασάρουν τώρα. Η χώρα δε θα αλλάξει ριζικά σε μια νύχτα μιας οι μεγάλες θέλουν χρόνο και κόπο (και θέληση). Κι επειδή στην Ελλάδα του 2014 θαύματα δε γίνονται, ας ξεκινήσουμε με τη μικρότερη των αλλαγών, λέγοντας δηλαδή στους πολιτικάντηδες - χρεοκόπους της Ελλάδας πως οι μέρες της βασιλείας τους τελείωσαν. Και σε κάθε περίπτωση ας απαντήσουμε σε ένα ακόμα δίλημμα της μορφής "ΑΣΠΡΟ ή ΜΑΥΡΟ" επί του πρακτέου και σοβαρά κι όχι με ελαφρότητα και αφροσύνη "Πορτοκαλί".


ΥΓ1:  Παρακολουθώντας τον πρωθυπουργό στη διακαναλική του συνέντευξη αλλά και σε άλλες ομιλίες του άκουσα πολλές κατηγορίες εναντίον του Τσίπρα, αλλά καμία ουσιαστική πρόταση πέρα από μια αερολογία- προαναγγελία αναθεώρησης του Συντάγματος. Πρωτοφανές στα παγκόσμια χρονικά ο Πρωθυπουργός να κατηγορεί τον αρχηγό της Αξιωματικής αντιπολίτευσης πιο πολύ από ότι εκείνος τον Πρωθυπουργό.

ΥΓ2:  Τα διλήμματα του στυλ "Ευρώ ή Δραχμή" και τους εκβιασμούς "Υποτέλεια και Μνημόνια ή Πείνα και Ανέχεια" τελειώστε τα πια. Είναι ανεπαίσχυντα, ανήθικα και εγκληματικά, ειδικά όταν απευθύνονται και βρίσκουν πρόσφορο έδαφος σε ανθρώπους της τρίτης ηλικίας.


ΥΓ3:  Η Ελιά ξεράθηκε. Έπιασε Δάκο!