Protest

Protest

Τετάρτη 22 Φεβρουαρίου 2012

Η ψυχανάλυση ενός λαού




Λόγια. Λόγια. Λόγια. Λόγια. Τόσα χρόνια που ζω σ' αυτή τη χερσόνησο των Βαλκανίων που λέγεται Ελλάδα το μόνο που ακούω είναι λόγια. Μεγαλεπήβολες δηλώσεις και ψευδεπίγραφες υποσχέσεις από τους πολιτικούς, πηχυαίους τίτλους και αναλύσεις χωρίς ουσία απ' τους δημοσιογράφους, μικροπολιτικές συζητήσεις που καταλήγουν στο κενό ή σε τσακωμό από τους πολιτικοποιημένους αλλά και κομματικοποιημένους πολίτες.
Από έργα λίγα πράγματα.



Οι Έλληνες είμαστε ένας λαός ολίγον τι περίεργος. Ενθουσιαζόμαστε εύκολα κι απογοητευόμαστε εξίσου εύκολα. Είμαστε ευκολόπιστοι αλλά και υπερβολικά καχύποπτοι. Είμαστε εργατικοί αλλά και λίγο τεμπέληδες. Συμπονούμε και βοηθάμε τους οικονομικούς μετανάστες αλλά μας ενοχλούν κιόλας. Ψηφίζουμε τους ίδιους και τους ίδιους πολιτικούς συνέχεια αλλά δε σταματάμε να τους βρίζουμε. Γουστάρουμε που οι ξένοι έρχονται για διακοπές στην Ελλάδα αλλά τους σιχτιρίζουμε κιόλας. Θέλουμε να 'χουμε οικονομική ευμάρεια αλλά δε γνωρίζουμε τι σημαίνει αποταμίευση και σπαταλάμε μέχρι την τελευταία δεκάρα μας για τη διασκέδαση. Λατρεύουμε τη χώρα που ζούμε αλλά μπουρδέλο την ανεβάζουμε, Ελλαδάρα την κατεβάζουμε. Είμαστε γεμάτοι αρετές αλλά και πολλά ελαττώματα.

Οι Έλληνες τα 'χουμε όλα αυτά και κανένας άλλος.
Για τους ίδιους πολιτικούς που τρέχαμε σε προεκλογικές συγκεντρώσεις και ανεμίζαμε περήφανα τα σημαιάκια μας στις ομιλίες τους, μαζευόμαστε τώρα έξω απ' τη Βουλή με το ίδιο πάθος, αλλά αυτή τη φορά με οργή, και αιτούμαστε να στηθούν λαϊκά δικαστήρια στην Πλατεία Συντάγματος. Τους εθνικούς ήρωες τώρα τους βλέπουμε στα μάτια μας εθνοπροδότες.

Είμαστε γενικά λαός του όχλου, της μάζας, του πανηγυριού.
Από τότε που η παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση μας χτύπησε την πόρτα, ήρθε στην επιφάνεια και η δικιά μας κρίση χρέους. Λίγο την αγνοούσαμε, λίγο βολευτήκαμε όταν ο Καραμανλής έλεγε ότι δε αυξήσει τον ΦΠΑ και θα τον αφήσει στο 19%, λίγο παραμυθιαστήκαμε και πειστήκαμε απ' το "Λεφτά Υπάρχουν". Λίγο απ' όλα. Εντούτοις ξέραμε ότι ανέκαθεν το δημοσιονομικό πρόβλημα της Ελλάδας είναι σοβαρό και αντιλαμβανόμασταν ότι σα χώρα καταναλώνουμε περισσότερα απ' αυτά που παράγουμε. Κι εδώ που τα λέμε, τι παράγουμε; Σχεδόν τίποτα. Εισαγάγαμε κι αγοράζαμε Γερμανικά αυτοκίνητα, Γιαπωνέζικα πλοία, Γαλλικά αεροπλάνα, Αμερικάνικα ρούχα. Και τι εξάγουμε; Φέτα και Μαστίχα;

Η παραγωγή μας δε φτάνει ούτε για να καλύψουμε τα προς το ζην. Κι ενώ όλα αυτά τα χρόνια συντηρούμαστε μέσα σ' ένα καθεστώς επίπλαστης ευημερίας λόγω της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ήρθε η ώρα που η παγκοσμιοποίηση της οικονομίας κι η προχειρότητα με την οποία στήθηκε η Ευρωζώνη μας τόνισαν τα δεινά μας.
Το χειρότερο απ' όλα, όμως, στην τωρινή κατάσταση δεν είναι ούτε η οικονομική κατάσταση μας που δυσχεραίνει μέρα με τη μέρα, ούτε η πολιτική που μοιάζει αδιέξοδη˙ Είναι η ψυχολογική. Είμαστε ένας λαός βυθισμένος σε βαθιά κατάθλιψη. Βλέπουμε τους οικονομικά ισχυρούς να καπηλεύονται τα κεκτημένα μας, τους πολιτικούς μας ανίκανους να αντιδράσουν, τους παππούδες μας ανήμπορους να επιβιώσουν, το παρόν των γονιών μας δεινό, το μέλλον μας δυσοίωνο, το μέλλον των παιδιών μας ανύπαρκτο.

Φοβόμαστε ότι θα πρέπει να ζήσουμε χωρίς λεφτά. Φοβόμαστε ότι δουλειές δε θα υπάρχουν. Φοβόμαστε ότι δεν υπάρχει διέξοδος εξ' αυτού του πολιτικού αδιεξόδου που έχουμε εισέλθει (που θα 'λεγε και μια ψυχή).

Και βλέπουμε κάθε μέρα την κοινωνία να παραπαίει. Βλέπουμε το διπλανό μας σαν εχθρό, το μετανάστη σαν παρείσακτο, τον τουρίστα σαν κατακτητή, τον εργαζόμενο σαν προνομιούχο, τον αστυνομικό σα δαίμονα.

Η αλήθεια είναι οδυνηρή μα σ' αυτές τις δύσκολες εποχές οφείλουμε να στεκόμαστε στον κόσμο με υπερηφάνεια. Με περηφάνια όχι επειδή είμαστε Έλληνες, απόγονοι του Αχιλλέα, επειδή ο Ικτίνος με τον Καλλικράτη έχτισαν την Ακρόπολη κι επειδή έχουμε μπολιαστεί με τη νοοτροπία ότι αφού γεννηθήκαμε Έλληνες είμαστε ανώτεροι απ' τους άλλους. Με περηφάνια επειδή δε μας αρέσει να σκύβουμε το κεφάλι. Οφείλουμε να δείξουμε αλληλεγγύη στο διπλανό μας επειδή είμαστε ΑΝΘΡΩΠΟΙ κι όχι επειδή η μοίρα τα 'φερε να βρεθούμε στη θέση του. Πρέπει να αντιμετωπίσουμε τις δύσκολες μέρες που έρχονται ενωμένοι κι όχι να τρωγόμαστε σαν τα σκυλιά. Με αισιοδοξία, όραμα, και αλλαγή στάσης ζωής, το γεμάτο έρεβος μέλλον μας θα φωτίσει ξανά.

Οφείλουμε να αλλάξουμε πολλά μαζί με τους εαυτούς μας. Είτε γίνει επανάσταση στους δρόμους, είτε ανατροπή του πολιτικού συστήματος στις επόμενες εκλογές, είτε μείνουμε στο Ευρώ με όρους PSI, είτε μας χρεοκοπήσουν μόλις πληρωθούν τα ομόλογα τους, εμείς πρέπει να αλλάξουμε. Κι αυτή τη φορά στα αλήθεια. Γιατί αλλιώς δε θα γίνουμε Αργεντινή αλλά Αφγανιστάν.