Protest

Protest

Πέμπτη 23 Ιουνίου 2011

Το τέλος της μεταπολίτευσης

Δεκαπέντε χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από το θάνατο του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ και μακροβιότερου πρωθυπουργού στην ιστορία της μεταπολίτευσης Ανδρέα Παπανδρέου. Το κόμμα - ή αλλιώς κίνημα όπως το ονόμασε το 1974 – του γιου του «Γέρου της Δημοκρατίας» βρίσκεται και πάλι υπό την προεδρία ενός Παπανδρέου και έχει εκλεγεί για μια ακόμη φορά κυβέρνηση.

Το ΠΑΣΟΚ όπως το ίδρυσε, το καθιέρωσε και, θέλω να πιστεύω, όπως το οραματίστηκε ο ιδρυτής του δεν έχει καμία απολύτως σχέση με το κόμμα που ασκεί την εκτελεστική εξουσία σήμερα. Προπαντός όμως δεν εμπνέει τον ελληνικό λαό που τόσο το αγκάλιασε προ τριακονταετίας και το καθιέρωσε στο ελληνικό πολιτικό σκηνικό. Έχει χαθεί κάθε ίχνος αξιοπιστίας, προσδοκίας και ελπίδας μαζί με τον απολεσθέντα σοσιαλιστικό χαρακτήρα του κινήματος.

Οφείλω να ομολογήσω ότι ένας από τους λόγους που έγινε το ΠΑΣΟΚ κραταιό από πολιτικής σκοπιάς ήταν ο σοσιαλδημοκρατικός χαρακτήρας που του έδωσε τότε ο ιδρυτής του. Σε καιρούς δύσκολους κοινωνικά, αλλά κυρίως πολιτικά – είχαν προηγηθεί εμφύλιος, βασιλεία, δικτατορία - ο Ανδρέας Παπανδρέου ίδρυσε ένα κόμμα που ήταν αντίθετο στη δεξιά εκείνης της εποχής, ήταν συνέχεια του κεντρώου κόμματος Ένωση Κέντρου κι έκανε κι ένα μεγάλο άνοιγμα στην αριστερά που δεν εκφραζόταν απ’ το Κομμουνιστικό Κόμμα. Έτσι, απευθυνόμενο στα πολιτικά φρονήματα μιας μεγάλης μερίδας του ελληνικού λαού ήταν δεδομένο ότι θα γίνει ισχυρό το νέο Σοσιαλιστικό κόμμα.

Ο λαός όμως πίστεψε στα πρώτα χρόνια των κοινωνικών μεταρρυθμίσεων ότι πλέον η Ελλάδα μπήκε σε τροχιά εκσυγχρονισμού κι ότι θα ορθοποδήσει αφήνοντας πίσω τις σκοτεινές εποχές, χωρίς να καταρρακωθούν οι αδύναμοι αυτή τη φορά.

Δε θα μπω στη διαδικασία να κρίνω τις κυβερνήσεις της δεκαετίας του ’80 και την προσφορά τους όμως, γιατί πολύ απλά αυτά όλα ανήκουν στο παρελθόν. Το παρόν μας λέει ότι το ΠΑΣΟΚ εκμεταλλευόμενο το «σοσιαλιστικό» του όνομα, τη σκιά του λαοπλάνου ιδρυτή του και το κατεστημένο που εδραίωσε όλα αυτά τα χρόνια είναι ακόμα κόμμα εξουσίας. Αυτοί οι λόγοι όμως δεν αρκούν για ένα πολιτικό κόμμα να βρίσκεται σε θέση ισχύος. Πρέπει ο λαός να εμπνέεται, η κοινωνία να δικαιώνεται το κράτος να προοδεύει. Στην περίπτωση του σημερινού ΠΑΣΟΚ δεν ισχύει τίποτα από τα τρία.

Φυσικά αναφέρομαι στο ΠΑΣΟΚ επειδή είναι το κόμμα που βρίσκεται στην εξουσία. Τα ίδια ισχύουν και για τη ΝΔ αλλά και για τα άλλα κόμματα. Πρέπει όλα να προσαρμοστούν στις ανάγκες των καιρών. Ο Ανδρέας Παπανδρέου για παράδειγμα, κρίνοντας το αναγκαίο εκείνη την εποχή δημιούργησε το Εθνικό Σύστημα Υγείας, τον ΑΣΕΠ, ένα νέο Σύνταγμα. Δεν είναι δυνατόν όμως το ΕΣΥ να είναι στην ίδια μορφή με σήμερα ή το Σύνταγμα του ’85 να ισχύει ακόμα. Η ελληνική κοινωνία του 2011 έχει άλλες ανάγκες σε σχέση με τότε οι οποίες πρέπει να καλυφθούν. Χρειάζεται νέο Σύνταγμα, νέους ανατρεπτικούς νόμους και ουσιώδεις και ριζικές μεταρρυθμίσεις. Δεν είναι δυνατόν τα κόμματα εξουσίας αντί για λύτες των κοινωνικών προβλημάτων να γίνονται απλοί διαχειριστές των δημοσιονομικών.

Το πολιτικό σύστημα που έφτιαξαν όλοι οι άμεσα εμπλεκόμενοι και συμμετέχοντες σ’ αυτό μετά τη μεταπολίτευση και συντηρούν μέχρι και σήμερα έχει ολοκληρώσει τον κύκλο του. Καλό θα είναι να το πάρουν απόφαση μερικοί επαγγελματίες πολιτικοί, μερικοί καρεκλοκένταυροι και βολεμένοι της γενιάς αυτής.
Είναι επιτακτική ανάγκη να δημιουργηθεί ένα νέο πολιτικό σύστημα το οποίο θα είναι δίπλα στο λαό, θα τον αφουγκράζεται και θα αποκρίνεται στις ανάγκες του. Ένα πολιτικό σύστημα του οποίου ο πρωθυπουργός θα τυγχάνει της ψήφου εμπιστοσύνης όλων των βουλευτών και της αποδοχής σύσσωμου του ελληνικού λαού. Ένα πολιτικό σύστημα στο οποίο η αντιπολίτευση θα είναι ουσιώδης, γόνιμη και πρωτογενής διαφωνία με στόχο τη βελτίωση της διακυβέρνησης κι όχι απότοκο φτηνών μικροκομματικών παιχνιδιών. Ένα πολιτικό σύστημα στο οποίο θα έχουν άποψη οι νέοι και δε θα καθορίζουν το μέλλον της γενιάς τους άνθρωποι 70 και 80 ετών. Ένα πολιτικό σύστημα στο οποίο η διαφθορά θα είναι εξαίρεση και όχι ο κανόνας. Ένα πολιτικό σύστημα το οποίο δε θα συντηρείται μόνο από μερικές οικογένειες και θα είναι ανοιχτό σε κάθε υγιή και με διάθεση για προσφορά νου.

Αυτό πρέπει να καταλάβουν όλοι. Δε μαζεύτηκε η μισή Αθήνα έξω από τη Βουλή για να αιτηθεί να αλλάξει ο υπουργός Οικονομικών. Μαζεύτηκε για να τους δείξει ότι ήρθε η ώρα να προσαρμοστούμε σε νέα πραγματικότητα. Ήρθε η ώρα οι κλέφτες κι οι καταχραστές να πάνε στη φυλακή, οι ανίκανοι στο σπίτι τους κι οι βολεμένοι να ξεβολευτούν. Ας λάβουν στα σοβαρά το αίτημα του λαού προτού διαπιστώσουν ότι η δημοκρατία που αυτοί έφτιαξαν δεν τους χωράει πια.

Γιατί όπως έλεγε κι ο Ανδρέας Παπανδρέου: «Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες».