Protest

Protest

Δευτέρα 13 Δεκεμβρίου 2010

Στον καιρό του Ελληνοκτόνου…

Λίγες μέρες πριν τα Χριστούγεννα του 2010 , ο υπουργός Οικονομικών της κυβέρνησης του Γεωργίου Παπανδρέου του Β’ του Ελληνοκτόνου καταθέτει στη βουλή για ψήφισμα με συνοπτικές διαδικασίες το περίφημο πολυνομοσχέδιο του. Ένα νομοσχέδιο το οποίο θα αφορά τις εργασιακές ρυθμίσεις, τη λειτουργία των ΔΕΚΟ, τη φορολογία και θα προκαλέσει, φυσικά, την τέρψη των δανειστών μας. Πέραν των πλαφόν σε μισθούς, των ποσοστιαίων περικοπών, των ανακατατάξεων στις ΔΕΚΟ και των αλλαγών στο ΦΠΑ, το νομοσχέδιο αυτό θα φέρει σωρεία πολιτικών μυήσεων αλλά όχι αλλαγών στο κοινοβουλευτικό προσκήνιο.

Ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου έφερε τους συναδέλφους του προ τετελεσμένου γεγονότος υπό το εκβιαστικό «ή ψηφίζουμε τώρα το νομοσχέδιο ή δε θα πάρουμε την τέταρτη δόση του δανείου». Ο Γιώργος Παπανδρέου συμπλήρωσε τον εκβιασμό με το δίλλημα «ή θα σώσουμε τις θέσεις εργασίας ή θα πιεστούν οι επιχειρήσεις να απολύσουν ή ακόμα και να κλείσουν». Η πικρή αλήθεια είναι πως αμφότερες οι δηλώσεις τους είναι εντός πραγματικότητας. Η χρεωκοπία του κράτους είναι προ των πυλών, οι δανειστές μας απειλούν ως νόμιμοι τοκογλύφοι, οι επιχειρήσεις αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα, η αγορά και οι τράπεζες πάσχουν από ρευστότητα και οι προοπτικές ανάπτυξης στο μέλλον είναι ελάχιστες. Η πρακτική του ΠΑΣΟΚ να μειώσει το έλλειμμα, αυξάνοντας το χρέος, για να μεγιστοποιήσει τη δυνατότητα ανάπτυξης σε βάθος χρόνου είναι ανορθόδοξη μεν αλλά, ειρήσθω εν παρόδω, προβάλλεται ως μονόδρομος.

Που είναι, όμως, οι αντιπροτάσεις της ΑΝΤΙ-πολίτευσης; Πού είναι οι εναλλακτικοί τρόποι εξυγίανσης των δημοσιονομικών μας και εξόδου της χώρας απ’ το ΔΝΤ και απ’ την κρίση; Ποιες οικονομικές πολιτικές θα μας δώσουν την ευκαιρία να αποφύγουμε τη χρεωκοπία χωρίς να θιγούν τα συμφέροντα των εργαζομένων και το βιοτικό επίπεδο του ελληνικού λαού; Αυτά τα ερωτήματα περιμένουν απαντήσεις και δεν άκουσα να αποκρίθηκε κανείς εκ των Σαμαρά, Μπακογιάννη, Καρατζαφέρη, Παπαρήγα, Τσίπρα, Κουβέλη. Το μόνο που πράττουν είναι κριτική στην κυβερνητική πολιτική, διαφωνία με τα αναμφίβολα αντιλαϊκά μέτρα που λαμβάνονται, και ένσταση στη βιασύνη ψήφισης του νομοσχεδίου. Ο ρόλος της αντιπολίτευσης δεν είναι να κάνει διαπιστώσεις και να διατυπώνει προβλήματα αλλά να σχηματίζει προτάσεις και να διαμορφώνει πολιτικές που θα βοηθήσουν την κυβέρνηση επί του πρακτέου. Το πρόβλημα μπορεί να το εντοπίσει ο οποιοσδήποτε έλληνας πολίτης. Οι βουλευτές είναι αυτοί που καλούνται να το λύσουν..

Οι ψευτο-διαφωνίες κι οι δήθεν αντιπαραθέσεις των πολιτικών κομμάτων έφεραν τη χώρα στην κατάσταση που είναι σήμερα. Κύριοι βουλευτές σταματήστε να φωνάζετε κι αρχίστε να πράττετε. Αφήστε το ρόλο της απλής διαμαρτυρίας στον ελληνικό λαό. Για να φτάσουμε σήμερα να μας κυβερνάει ο Στρος-Καν μαζί με τη Μέρκελ, προφανώς κάπου πάσχει η δημοκρατία κι ο κοινοβουλευτισμός μας. Δεν είναι δυνατόν να σφαδάζει οικονομικά ο ελληνικός λαός κι εσείς να σφυρίζετε κλέφτικα…

Δευτέρα 22 Νοεμβρίου 2010

Ο εφιάλτης στο δρόμο προς στις κάλπες

Στη διάθεση των ελλήνων ψηφοφόρων είναι επίσημα πλέον το νέο κόμμα της Ντόρας Μπακογιάννη. Η Δημοκρατική Συμμαχία, όπως την ονόμασε ο θηλυκός Μητσοτάκης, είναι η παράταξη που θα μας δώσει δήθεν μια εναλλακτική και αξιόπιστη επιλογή στις επόμενες εθνικές εκλογές. Πέραν της κινήσεως της πάλαι ποτέ υποψήφιας αρχηγού και «πιστού» στρατιώτη της ΝΔ, όμως, θέλω να σχολιάσω τη γενικότερη τάση ανακατατάξεων στο παρόν πολιτικό σκηνικό.

Η αρχή της δημιουργίας νέων κομμάτων έγινε λίγους μήνες πριν με την ίδρυση της Δημοκρατικής Αριστεράς με επικεφαλής το Φώτη Κουβέλη από την ανανεωτική πτέρυγα του ΣΥΡΙΖΑ. Σειρά πήρε η Ντόρα Μπακογιάννη με τη Δημοκρατική Συμμαχία ενώ ανοιχτό είναι ακόμα το ενδεχόμενο να ακολουθήσει τον ίδιο δρόμο και ο Αλέκος Αλαβάνος. Τα πολιτικά μαγαζιά ξεφυτρώνουν σα μανιτάρια την εποχή που τα εμπορικά μαγαζιά κλείνουν το ένα πίσω από το άλλο. Αυτό δε δείχνει, όμως, τάση των πολιτικών να δημιουργήσουν εναλλακτικές προοπτικές σε ένα απογοητευμένο και απηυδισμένο ελληνικό εκλογικό σώμα. Είναι γεγονός πως σε δύσκολες περιόδους, οικονομικής, πολιτικής και κοινωνικής κρίσης, δημιουργούνται διάφορες πολιτικές φατρίες με σκοπό να ανταποκριθεί η πολιτεία στις μεγάλες κοινωνικές αλλαγές αλλά και να δοθεί διέξοδος στο λαό. Αυτό που συντελείται εσχάτως, βέβαια, είναι κάτι διαφορετικό. Δεν έγιναν όλοι ξαφνικά κεντροαριστεροί με φιλελεύθερες τάσεις, ούτε κεντροδεξιοί με σοσιαλδημοκρατικά ερεθίσματα. Απλά προσπαθούν να προλάβουν τις εξελίξεις, να παραμείνουν στο πολιτικό σκηνικό, και να κλείσουν θέση για την επόμενη κατάσταση στην οποία μεταβαίνει το πολιτικό σύστημα. Για να το πάω λιγάκι παραπέρα, είναι κάτι παραπάνω από εμφανές ότι Κουβέλης και Μπακογιάννη φροντίζουν να είναι έτοιμοι να προσφέρουν χείρα βοηθείας στο ΠΑΣΟΚ εφόσον τους ζητηθεί.

Ο δικομματισμός απ’ όσο φαίνεται πνέει τα λοίσθια. Μιας και η εναλλαγή των δύο μεγάλων κομμάτων στην εξουσία δείχνει να είναι ανούσια, και το ΚΚΕ δεν αποτελεί κυβερνητική επιλογή, είναι πολύ πιθανό να μη σχηματιστεί αυτοδύναμη κυβέρνηση στις επόμενες εθνικές εκλογές. Κάτι τέτοιο θα οδηγήσει προφανώς σε μία νέα απόπειρα συγκυβέρνησης – ενδεχομένως ΠΑΣΟΚ, Δημοκρατικής Αριστεράς και Δημοκρατικής Συμμαχίας- όπως έγινε το 1989 με τη ΝΔ και το Συνασπισμό με πρωθυπουργό τον Τζαννή Τζαννετάκη. Τότε, η δολοφονία του Παύλου Μπακογιάννη οδήγησε σε πτώση της κυβέρνησης Τζαννετάκη και τη χώρα σε νέες εθνικές εκλογές. Το ΠΑΣΟΚ αύξησε τα ποσοστά του μιας και πολλοί ψηφοφόροι του Συνασπισμού ήταν δυσαρεστημένοι απ’ την πρότερη συνεργασία του κόμματος τους με τη ΝΔ. Έτσι, ως λύση φάνταζε η συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, πράγμα που δεν έγινε λόγω της παραπομπής του Ανδρέα Παπανδρέου στο δικαστήριο απ’ τη ΝΔ ˙ εν τέλει, σχηματίστηκε οικουμενική κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον Ξενοφώντα Ζολώτα. Ούτε αυτή η κυβερνητική μορφή ήταν ικανοποιητική και η χώρα οδηγήθηκε ξανά σε εκλογές με αποτέλεσμα να εκλεγεί πρωθυπουργός ο Μητσοτάκης. Αυτά φοβόνται στην παρούσα κατάσταση οι πολιτικοί παράγοντες με τη χώρα να βρίσκεται στο δρόμο για την πτώχευση. Η πρόσφατη πολιτική ιστορία τους δίδαξε και τώρα φροντίζουν να μην επαναληφθεί το ίδιο λάθος. Κυβερνητική συνεργασία ΠΑΣΟΚ και ΝΔ ούτε τώρα είναι δυνατή, γι’ αυτό Κουβέλης και Μπακογιάννη έσπευσαν να κάνουν στροφή προς το κέντρο και τις δημοκρατικές ομάδες. Δε μ’ αρέσει να πιθανολογώ, αλλά το παρόν πολιτικό σκηνικό δείχνει πως η προ εικοσαετίας ιστορία επαναλαμβάνεται.

Με την ίδρυση του νέου κόμματος της, η Ντόρα Μπακογιάννη επεσήμανε πως θα είναι κόμμα διακυβέρνησης κι όχι διαμαρτυρίας. Τι κάνει δηλαδή νιάου νιάου στα κεραμίδια; Βιάστηκε, όμως, να δηλώσει αντίθετη στην πολιτική του μνημονίου και στις αποφάσεις τους ΠΑΣΟΚ ˙ λόγια που ίσως να αναιρέσει αργότερα με τις πράξεις της. Όπως και να χει το πράγμα έχουμε να κάνουμε με πολιτικές πόρνες. Ο Σαμαράς που φεύγει απ’ τη ΝΔ γιατί διαφωνεί με το Μητσοτάκη για το Μακεδονικό, ιδρύει την Πολιτική Άνοιξη και επιστρέφει διεκδικώντας την αρχηγία του κόμματος και την εξουσία μέσω αυτής. Η Μπακογιάννη που δηλώνει πιστός στρατιώτης της παράταξης και λίγους μήνες αργότερα ιδρύει δικό της κόμμα και ασκεί κριτική όχι μόνο στην ΝΔ του Σαμαρά αλλά και σ’ αυτή του Καραμανλή στην οποία υπήρξε κορυφαία υπουργός(!). Ο Παπανδρέου ο οποίος δηλώνει πρόεδρος της διεθνούς Σοσιαλιστικής και κυβερνά σα δεξιός αίροντας τις προεκλογικές υποσχέσεις του προς τον ελληνικό λαό… Πολιτικές ανακατατάξεις, πολιτικές κωλοτούμπες, πολιτικά κόλπα και τερτίπια… Κι όλα αυτά γιατί; Για ένα μερίδιο εξουσίας και μια θέση στο Μαξίμου..

Τρίτη 16 Νοεμβρίου 2010

Η ΑΝΟΧΗ ΑΠΕΘΑΝΕ. ΖΗΤΩ Η ΑΠΟΧΗ!

Η δεύτερη πράξη των εκλογών τοπικής αυτοδιοίκησης ολοκληρώθηκε προχτές στον απόηχο των πολιτικών διλλημάτων που έθεσαν τα δύο μεγάλα κόμματα και σε ατμόσφαιρα βουβού πένθους για τα νέα μέτρα που ετοιμάζεται να θέσει σε εφαρμογή η υπηρεσιακή κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Τα συμπεράσματα που εξάγονται απ’ την περιορισμένη συμμετοχή, απ’ τα εκλεγμένα πρόσωπα κι απ’ τα λαϊκά μηνύματα είναι πολλά.

Ο πρώτος γύρος των δημοτικών και περιφερειακών εκλογών λειτούργησε σα γκάλοπ εθνικών εκλογών για τα πολιτικά κόμματα. Ο δεύτερος γύρος απέκτησε μεν το χαρακτήρα των εκλογών τοπικής αυτοδιοίκησης αλλά έδωσε το δικαίωμα στο κυβερνόν κόμμα να πανηγυρίζει για την εκλογή των προσώπων του στους δύο μεγάλους δήμους της χώρας και στην περιφέρεια της αττικής. Το πρώτο ζήτημα που ανακύπτει είναι το εξής. Πως είναι δυνατόν να πανηγυρίζουν ή γενικά να αποτιμούν το εκλογικό αποτέλεσμα βάσει ποσοστών κι όχι βάσει αριθμών; Οι αριθμοί μαρτυρούν πως οι πολίτες είναι αδιάφοροι πλέον για τις δημοκρατικές διαδικασίες και απαξιώνουν το πολιτικό σύστημα στο σύνολο του. Το δεύτερο ζήτημα είναι τα κριτήρια ψήφου. Όσοι πιστοί προσήλθαν στις κάλπες ψήφισαν πολιτική, πρόσωπα ή συνδυασμό και των δύο; Στις δημοτικές εκλογές υπερίσχυσαν τα κριτήρια των προσώπων και γενικά ο παλμός των τοπικών κοινωνιών. Στις περιφέρειες οι ψηφοφόροι επέλεξαν πολιτικές ή μάλλον, για να είμαι πιο ακριβής, οι σωματοφύλακες των κομμάτων εκτέλεσαν πιστά το καθήκον τους.

Η επιτυχία ή αποτυχία του «Καλλικράτη» θα φανεί στο μέλλον. Οι νομάρχες μεταμφιέζονται πλέον σε περιφερειάρχες και καλούνται να συμμαζέψουν τις δημόσιες δαπάνες και οι καλλικρατικοί δήμοι με τις αυξημένες αρμοδιότητες να φροντίσουν για την ομαλή λειτουργία των πόλεων τους. Η πρωτοφανής αποχή, όμως, αντικατοπτρίζει στο παρόν ένα θαμπό μέλλον. Είναι λυπηρό να περιφρονείται ένα δικαίωμα κατακτημένο με τόσους αγώνες. Το δεδομένο στις μέρες μας δικαίωμα του εκλέγειν δεν ήταν πάντοτε αυτονόητο. Κάποιοι άνθρωποι αγωνίστηκαν γι’ αυτό για να μπορέσουν να αλλάξουν τον κόσμο˙ να έχουν λόγο και συμμετοχή στα κοινά, επιρροή στην εξουσία και να εκφράζουν έμπρακτα τη διαφωνία τους σε ότι δεν τους αρέσει.

Σήμερα, στο κατώφλι της νέας χιλιετίας, είναι η σειρά μας να αγωνιστούμε για ό,τι δε μας αρέσει. Είναι καθήκον μας , κι όχι δικαίωμα, να παλέψουμε για το μέλλον μας και να μην επιτρέψουμε στους ολίγους να καταργήσουν τη δημοκρατία μας. Γιατί, στην ουσία, αυτό γίνεται. Η δημοκρατία των πολλών μετατρέπεται σε δημοκρατία των λίγων κι εμείς, αδιαφορώντας, το επιτρέπουμε. Δε λέω ότι η αποχή δεν είναι άποψη. Είναι έκφραση αγανάκτησης, μηδαμινής ανοχής αλλά όχι λύση στα προβλήματα και γι’ αυτό και με βρίσκει αντίθετο. Το μήνυμα στάλθηκε στους παραλήπτες του κι ας μην το παραδέχτηκαν ξεκάθαρα στις ομιλίες τους. Τώρα είναι ώρα να το μεταφράσουμε σε διεκδικήσεις των δικαιωμάτων μας. Αφορμές θα έχουμε ουκ ολίγες. Δάνεια, Τρόικες, περικοπές, χαράτσια μας περιμένουν ήδη πριν τα Χριστούγεννα. Ως πότε παλληκάρια θα ζούμε στα στενά;

Τετάρτη 3 Νοεμβρίου 2010

Ο Φτωχούλης του Θεού

Το μυθιστόρημα του Νίκου Καζαντζάκη « Ο Φτωχούλης του Θεού», το οποίο ασχολείται με την ιδέα του υποκειμενικού πόνου και το πώς το παρελθόν μπορεί να επηρεάσει το μέλλον στην πορεία της πνευματικής εξέλιξης, θα μπορούσε να ξαναγραφτεί στις μέρες μας λίγο παραλλαγμένο. Ο ήρωας του βιβλίου, ο οποίος πέρασε τη ζωή του σε απόλυτη ένδεια και είχε το χάρισμα να μιλάει στα ζώα και στα πουλιά και αυτά να τον υπακούν, θα μπορούσε να ταυτιστεί με το μέσο πολίτη ενός αναπτυγμένου ή αναπτυσσόμενου κράτους. Ο κάθε πολίτης αδυνατεί να επέμβει στο σύστημα, προσπαθεί να επιβιώσει μέσα στη ζούγκλα του καπιταλισμού και, εν τέλει, αποδέχεται τη μοίρα που άλλοι ορίζουν γι’ αυτόν.

Πόσες στιγμές στην ιστορία- ειδικά τον πολυτάραχο 20ο αιώνα- καθόρισαν το μέλλον της ανθρωπότητας για δεκαετίες; Πόσες αποφάσεις ενός προσώπου άλλαξαν τις τύχες μιας χώρας ή ενός λαού; Πόσες οικονομικές πολιτικές στιγμάτισαν τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων; Η απάντηση και στα τρία ερωτήματα είναι πολλές. Τα τελευταία 200 χρόνια, τους δύο αιώνες εδραίωσης του καπιταλιστικού συστήματος δηλαδή, έχουν συμβεί αναρίθμητα γεγονότα κι έχουν συντελεστεί αμέτρητες αλλαγές σε όλους τους τομείς της κοινωνίας. Ένα, όμως, είναι το μόνο σίγουρο. Η οικονομική σφαίρα του καπιταλισμού περιστρέφεται, θα συνεχίσει για πολλά χρόνια να περιστρέφεται, και η ιστορία θα επαναλαμβάνεται σε έναν κοινό άξονα. Εάν για παράδειγμα, το 1941, όταν οι Γερμανοί έφτασαν μερικά χιλιόμετρα έξω απ’ τη Μόσχα, ο Χίτλερ δε διέτασσε να στραφούν προς το Στάλινγκραντ για λόγους προσωπικής ματαιοδοξίας και κατακτούσε την πρωτεύουσα του κομμουνισμού, ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος θα τελείωνε μιας και ολόκληρο το βάρος του το σήκωναν οι Σοβιετικοί. Οι Η.Π.Α. δε θα έμπαιναν ποτέ σ’ αυτόν τον πόλεμο και η παγκόσμια αυτοκρατορία που εγκαθίδρυσαν στο δεύτερο μισό του 20ου αιώνα δε θα είχε δημιουργηθεί πιθανόν ποτέ. Μια απόφαση ενός ανθρώπου, λοιπόν, μπορεί να αλλάξει σημαντικό κομμάτι της ιστορίας και να επηρεάσει πολλούς λαούς για χρόνια. Όσες αλλαγές κι αν συντελεστούν, όμως, ο κύκλος που κάνει η παγκόσμια οικονομία θα παραμένει ίδιος και θα επιδρά με το δικό του τρόπο στους πολίτες της γης.

Πριν λίγες μέρες συμπληρώθηκαν 81 χρόνια απ’ την περίφημη "μαύρη Τρίτη" (29/10/1929 )κατά την οποία εκατομμύρια τίτλοι μετοχών έγιναν απλά χαρτιά. Το χρηματοπιστωτικό πανικό, το «κραχ» του χρηματιστηρίου και την πτώχευση των τραπεζών, την ακολούθησε μια εκτόξευση της ανεργίας και μία κατακόρυφη πτώση της αγοραστικής δύναμης κι έτσι ολόκληρη η αμερικανική οικονομία παρέλυσε. Παρόμοια τροπή με εκείνη της κρίσης του μεσοπολέμου έχει πάρει σήμερα η παγκόσμια οικονομία με τη γενικευμένη ύφεση. Εταιρείες κολοσσοί αναστέλλουν τη λειτουργία τους ή συγχωνεύονται με μεγαλύτερες, η παραγωγή αγαθών μειώνεται και οι κυβερνήσεις των κρατών αδυνατούν να διαχειριστούν τα μεγάλα οικονομικά ζητήματα που ανακύπτουν. Οι διαφορές όμως είναι ότι υπάρχουν ακόμα μεγάλα κεφάλαια τα οποία στηρίζουν την ομαλή λειτουργία της παγκόσμιας βιομηχανίας, η παγκοσμιοποίηση της οικονομίας έχει ολοκληρωθεί και οι πόλεμοι πλέον είναι οικονομικοί και συναλλαγματικοί.

Το μείζον ζήτημα πλέον είναι να αναλάβουν πρωτοβουλίες οι ηγεσίες των κρατών, να προσπαθήσουν να συμβιβάσουν τα λαϊκά με τα επιχειρηματικά συμφέροντα, να ελέγξουν την τεράστια συσσώρευση κεφαλαίου σε μεγάλες εταιρείες και να ορίσουν εκείνες τη λειτουργία και τις δυνατότητες του τραπεζικού συστήματος κι όχι το αντίθετο. Αυτός οφείλει να είναι ο ρόλος μιας κυβέρνησης είτε ισχυρής είτε ανίσχυρης οικονομικά χώρας. Αλλιώς ας αναλάβουν την εκτελεστική εξουσία οι ανώνυμες εταιρίες. Ίσως τότε ο φτωχούλης του Θεού μπορέσει να αναλάβει κι αυτός ένα μερίδιο εξουσίας και βάλει κι αυτός το λιθαράκι του στον κόσμο.

Τρίτη 12 Οκτωβρίου 2010

Εξοστρακισμός τώρα!!!

Η περίφημη Παγκάλειος ρήση «Τα λεφτά τα φάγαμε όλοι μαζί, πολίτες και πολιτικοί.», την οποία ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης διατυμπανίζει παντού τον τελευταίο μήνα και προσπαθεί να τεκμηριώσει λέγοντας ότι οι πολίτες ζητούσαν ρουσφέτια όλα αυτά τα χρόνια, είναι η αφορμή του σημερινού κειμένου. Ορμώμενος, λοιπόν, απ’ αυτήν τη φράση αλλά και απ’ την έσχατη αποκάλυψη του Γιούνκερ περί διεφθαρμένου λαού, θα προσπαθήσω να αναλύσω το φαινόμενο ‘’διαφθορά στην ελληνική κοινωνία’’.

Ο όρος διαφθορά είναι συνώνυμος της ανηθικότητας και της εξαχρείωσης. Η ανηθικότητα και η εξαχρείωση ενέχουν έννοιες όπως η δωροδοκία, η υφαρπαγή, η προδοσία. Γιατί όταν δωροδοκείς ή δωροδοκείσαι, υπεξαιρείσαι δημόσιο χρήμα, προδίδεις με λίγα λόγια την εμπιστοσύνη κάποιου, δε μένει παρά να χαρακτηριστείς ανήθικος και διεφθαρμένος. Τέτοια χαρακτηριστικά έχουν ως επί το πλείστον οι πολιτικοί. Επομένως, με μια καθαρά σημασιολογική προσέγγιση, η διαφθορά μαστίζει κατά κύριο λόγο τους πολιτικούς. Στα πλαίσια της δεοντολογίας και της δικαιοσύνης ανήθικος μπορεί να χαρακτηριστεί και κάποιος που ανέχεται την ανηθικότητα. Δε θα μπω όμως στη διαδικασία να χαρακτηρίσω διεφθαρμένο τον ελληνικό λαό επειδή ανέχτηκε τη διαφθορά τόσων χρόνων από μέρους των πολιτικών και τους ψήφισε ξανά και ξανά. Αυτός ο φαύλος κύκλος ξεπερνάει το φάσμα της ανηθικότητας και πλησιάζει περισσότερο αυτό της ηλιθιότητας.

Το ψάρι, ως γνωστόν, βρωμάει απ’ το κεφάλι. Αυτό ταιριάζει με την άποψη μου ότι η εξουσία διαφθείρει και είναι υπεύθυνη για πολλά δεινά. Ένας άνθρωπος χωρίς εξουσία, όσο ανήθικος και να ‘ναι, δεν μπορεί να βλάψει σχεδόν κανένα. Όσο περισσότερη εξουσία έχει στα χέρια του κάποιος, όμως, τόσο ισχυρότερη είναι η τάση του στη διαφθορά αλλά και η δυνατότητά του να την εξαπλώσει. Ο ρους της ιστορίας μας έχει διδάξει πολλάκις ότι τη νοοτροπία, τη στάση και το στίγμα ενός λαού το δίνει ο εκάστοτε ηγέτης του. Οι αρχαίοι μακεδόνες δεν ήταν γεννημένοι στρατηλάτες αλλά έφτασαν μέχρι την Κίνα λόγω της φιλοδοξίας και των ικανοτήτων του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Οι αρχαίοι ρωμαίοι δεν ήταν θιασώτες του «Άρτος και θεάματα» αλλά τα απολάμβαναν επειδή τους τα προσέφεραν απλόχερα οι αυτοκράτορες για να είναι ευχαριστημένοι κι εφησυχασμένοι. Οι Γερμανοί δεν ήταν εγκληματίες, αντισημιτιστές και φασίστες αλλά ασπάστηκαν τη φιλοσοφία των Ναζί εξαιτίας της προπαγάνδας του Χίτλερ. Οι Έλληνες δεν ήταν βασιλικοί αλλά το 31% του ελληνικού λαού ψήφισε υπέρ της βασιλευόμενης δημοκρατίας στο δημοψήφισμα του 1974 γιατί έτσι ήταν μαθημένοι. Σε ένα αντίστοιχο δημοψήφισμα σήμερα, το ποσοστό αυτό θα ήταν πολύ χαμηλότερο. Αυτό σημαίνει ότι, ακόμα κι αν δεχτούμε ότι ο ελληνικός λαός είναι διεφθαρμένος, οι πολιτικοί είναι υπεύθυνοι γι’ αυτό.

Τη λογική του ρουσφετιού, της μίζας, και της φοροδιαφυγής, λοιπόν, την καλλιέργησαν όλοι σχεδόν οι κυβερνώντες της περιόδου της μεταπολίτευσης και τη μεταλαμπάδευσαν στον ελληνικό λαό. Φρόντισαν να διορίσουν κόσμο στο δημόσιο για να κρατούν δέσμιους τους ψηφοφόρους. Μοίρασαν μερικά επιδόματα για να κλείσουν στόματα. Ανέχτηκαν τη φοροδιαφυγή για να μπορούν ανενόχλητοι να απολαμβάνουν τα κέρδη απ’ τις μίζες και τις παράνομες δοσοληψίες τόσων χρόνων. Τα σκάνδαλα του χρηματιστηρίου, της Siemens, του Βατοπεδίου, των δομημένων ομολόγων είναι δείκτες χείριστης μορφής διαφθοράς. Η επαιτεία για δουλεία και διορισμό στο δημόσιο είναι δείκτης έκκλησης για μια καλύτερη τύχη. Οι μέσοι έλληνες πολίτες δεν οφείλονται για την κατάντια της ελληνικής οικονομίας –όπως λέει το στοματάκι του Πάγκαλου- ούτε είναι πρωτεργάτες της διαφθοράς. Με τα δώρα και τα επιδόματα πλήρωναν βασικές ή και δευτερογενείς ανάγκες της οικογένειας τους όλα αυτά τα χρόνια. Πλήρωναν τα φροντιστήρια των παιδιών τους μιας και η δημόσια παιδεία είναι ανάπηρη, τα φακελάκια των γιατρών για τις εγχειρήσεις των γονιών τους γιατί ο τομέας της υγείας είναι ασθενής και αγόρασαν κι ένα αυτοκίνητο για να μετακινούνται μιας και τα μέσα μαζικής μεταφοράς είναι ακόμα σε αρχέγονο στάδιο στη χώρα μας. Δεν έκαναν γάμους στα Four Seasons, ούτε είχαν λογαριασμούς σε offshore εταιρίες και καταθέσεις εκατομμυρίων. Κι έτσι να ήταν όμως, ας κλείνατε τις πόρτες των πολιτικών σας γραφείων όταν σας τις χτυπούσαν. Να μη βάζατε ταμπέλες «ανοίξαμε και σας περιμένουμε!».

Στην αρχαία Αθήνα, υπήρχε ο θεσμός του εξοστρακισμού, όπου οι πολίτες ψήφιζαν ποιος ήθελαν να εξοριστεί γράφοντας σ’ ένα όστρακο το όνομα του. Αυτός του οποίου το όνομα βρισκόταν γραμμένο σε περισσότερα από 6.000 όστρακα εξοριζόταν για μια δεκαετία. Στόχος της ψηφοφορίας αυτής ήταν η προστασία του δημοκρατικού πολιτεύματος από κάποιον πολίτη επικίνδυνο για την πόλη. Μια τιμωρία αποτελεσματική όσο και ατιμωτική για τον εξοστρακισμένο. Μια εφαρμογή αυτής της πρακτικής στη σημερινή ελληνική κοινωνία θα ήταν πολύ ορθή σκέψη. Προτείνω, μάλιστα, να μπορούμε σε κάθε όστρακο να γράφουμε περισσότερα του ενός ονόματα και να ξεκινήσουμε τον εξοστρακισμό τώρα. Ίσως έτσι να καθαρίσει λίγο η χώρα μας απ’ τη διαφθορά των ολίγων.

Πέμπτη 23 Σεπτεμβρίου 2010

Ο Γιώργος της Αραβίας

Σύμφωνα με σημερινό δημοσίευμα της Ελευθεροτυπίας ο Παπανδρέου συμφώνησε με την εταιρεία QIA του Κατάρ για παραχώρηση έως και του 30% του χώρου του πρώην αεροδρομίου στο Ελληνικό με σκοπό την επένδυση και την εκμετάλλευση του. Οι Άραβες σεΐχηδες επιθυμούν να ξοδέψουν τα περισσευούμενα πετροδολάρια τους στην κατασκευή ξενοδοχείου, πλωτού καζίνο, ιδιωτικού αεροδρομίου και μαρίνας πολυτελών θαλαμηγών˙ ένα μικρό Ντουμπάι δηλαδή. Η κίνηση αυτή του πρωθυπουργού είναι ορθή, μιας και θα αναβαθμιστεί ο επί μια δεκαετία ανεκμετάλλευτος χώρος του Ελληνικού, καθώς και η γενική του πρόθεση να δώσει οικονομικά κίνητρα σε ξένους επενδυτές.

Ωστόσο, το ζήτημα είναι πόσο μπορούν να προσφέρουν οι επενδύσεις του όποιου μεγιστάνα στην ανόρθωση της ελληνικής οικονομίας. Ναι μεν θα γίνουν ορισμένα δημόσια έργα τα οποία δεν ήταν εφικτά λόγω περιορισμένων δημοσίων δαπανών, η αναδιάρθρωση της ελληνικής οικονομίας, όμως, είναι κάτι που απαιτεί πολύ περισσότερες ενέργειες. Τόσα χρόνια οι κυβερνήσεις μας δεν εκμεταλλεύτηκαν το μονοπώλιο του ΟΤΕ, της Ολυμπιακής, της ΔΕΗ, του ΟΣΕ και αυτοί οι οργανισμοί αντί να παράγουν υπερκέρδη καταχρεώθηκαν και, εν τέλει, ιδιωτικοποιήθηκαν. Οι υπερχρεωμένες κρατικές επιχειρήσεις εξυγιάνθηκαν σε μικρό χρονικό διάστημα από όταν έγιναν ιδιωτικές(βλ. ΟΑ) κι έτσι τα κέρδη τους απολαμβάνουν πλέον επιχειρηματίες. Αν λάβουμε υπόψη και τις τράπεζες(Εθνική, Αγροτική), αλλά και το λιμάνι, οι μετοχές και οι αξιοποίηση των οποίων πέρασαν σε χέρια ιδιωτών, γίνεται εύκολα αντιληπτό πως οι πηγές εσόδων του ελληνικού κράτους στερεύουν. Μένουν, ενταύθα, μόνο τα κρατικά ακίνητα τα οποία όσο και να τα εκμεταλλευτούμε δε λύνουν το πρόβλημα. Απλώς το παρατείνουν. Σε ορίζοντα εικοσαετίας, το κράτος δε μοιάζει ικανό να αλλάξει την παρούσα κατάσταση και να επαναφέρει ένα κρατικοκεντρικό οικονομικό σύστημα. Επομένως, το καπιταλιστικό σύστημα θα εδραιωθεί για τα καλά στην Ελλάδα και οι κύριοι εκφραστές του θα παίζουν ανενόχλητοι τα οικονομικά τους παιχνίδια στην πλάτη της Ψωροκώσταινας, έχοντας από τη μία έναν εξουδετερωμένο αντίπαλο-το ελληνικό κράτος- και από την άλλη μερικά ανήμπορα πιόνια- τους έλληνες πολίτες.

Επίσης, κάποια στιγμή πρέπει να πάψουμε να στηρίζουμε μεγάλο μέρος των εσόδων μας στην τουριστική βιομηχανία και να επεκτείνουμε τις οικονομικές μας δραστηριότητες ενισχύοντας τις εξαγωγές, το εμπόριο και, φυσικά, δημιουργώντας βιομηχανία. Υπάρχουν αγορές που μπορούμε να στοχεύσουμε πια˙ στην εποχή της παγκοσμιοποίησης της οικονομίας βρισκόμαστε. Η παρούσα στιγμή, βεβαίως, είναι κάτι παραπάνω από δύσκολη και φοβάμαι ότι ο Παπακωνσταντίνου θα προσπαθεί για πολύ καιρό ακόμα να βάλει χρήματα στην πραγματική οικονομία. Και άντε τώρα να βρεις άλλους άραβες.

Πέμπτη 9 Σεπτεμβρίου 2010

Πολιτική ίσον οικογένεια..

Ένα παιδάκι βλέποντας τις ειδήσεις ρωτάει το μπαμπά του:
-Μπαμπά, τι είναι πολιτική;
Ο πατέρας, που είναι φανερά ικανοποιημένος που ο γιος του δείχνει σημάδια ωρίμανσης, του απαντάει με ένα παράδειγμα:
-Κοίταξε παιδί μου.. Μια χώρα είναι σαν μια οικογένεια.
Πάρε για παράδειγμα τη δική μας.
Η μαμά, είναι σαν την κυβέρνηση, κανονίζει τα πάντα μες στο σπίτι.
Εγώ , ο πατέρας, είμαι σαν το μεγάλο κεφάλαιο, στηρίζω την οικονομία του σπιτιού.
Η υπηρέτρια είναι σαν την εργατική τάξη, κάνει όλες τις εργασίες που πρέπει να γίνουν.
Εσύ, είσαι η κοινή γνώμη που παρατηρεί τα όσα συμβαίνουν γύρω της.
Τέλος, το μωρό που έχουμε στο σπίτι συμβολίζει το μέλλον της χώρας.
Σκέψου τα όλα αυτά το βράδυ, και αύριο θα συζητήσουμε για τα συμπεράσματα που έβγαλες, εντάξει;
-Εντάξει μπαμπά, απαντάει ο μικρός και σκεφτικός πηγαίνει στο κρεβάτι του.
Στη διάρκεια της νύχτας κι ενώ σκεφτόταν τα σοφά λόγια του πατέρα του, ακούει κλάματα από την κούνια του μωρού. Σηκώνεται πάνω, πλησιάζει την κούνια και βλέπει ότι το μωρό έχει λερωθεί.
Πηγαίνει στην κρεβατοκάμαρα να το πει στη μητέρα του, ανοίγει την πόρτα και βλέπει μόνο τη μητέρα του στο κρεβάτι να κοιμάται. Ο πατέρας άφαντος! Τον πιάνει πανικός! Από τη μισάνοιχτη πόρτα του δωματίου υπηρεσίας, ακούει ύποπτους θορύβους..πλησιάζει, κοιτάει και βλέπει τον πατέρα του με την υπηρέτρια στα τέσσερα! Κάγκελο ο πιτσιρίκος!!!
-«Τι να κάνω;», σκέφτεται, «να ξυπνήσω τη μαμά; Θα δει το μπαμπά με την υπηρέτρια, να διακόψω το μπαμπά; Ντρέπομαι, και ποιος θα το αλλάξει το μωρό;;; εγώ δεν ξέρω να το κάνω…».
Αποφασίζει, λοιπόν, να κάνει την πάπια και πάει για ύπνο. Το επόμενο μεσημέρι, μετά το φαγητό, λέει ο πατέρας στο γιο:
-Λοιπόν; Σκέφτηκες αυτά που σου είπα χθες;
-Ναι πατέρα, τα σκέφτηκα.
-Και τι συμπέρασμα έβγαλες;
-Όταν η κυβέρνηση κοιμάται, το μεγάλο κεφάλαιο πηδάει την εργατική τάξη, η κοινή γνώμη αδιαφορεί, και το μέλλον της χώρας είναι βυθισμένο στα σκατά!!!!!

Δευτέρα 6 Σεπτεμβρίου 2010

Υπουργοί άνευ χαρτοφυλακίου..

Πριν από λίγη ώρα ανακοινώθηκε ο περιβόητος ανασχηματισμός του Παπανδρέου δια στόματος Γιώργου Πεταλωτή. Προτού ξεκινήσω το σχολιασμό της νέας δομής της κυβέρνησης, την ανάλυση της χρησιμότητας του ανασχηματισμού αλλά και της λογικής της διεξαγωγής του τη δεδομένη χρονική περίοδο, θα ήθελα να εκφράσω κάποιες πολύ εύλογες όσο και διασκεδαστικές απορίες μου. Πρώτον, γιατί πρέπει να είναι κυβερνητικός εκπρόσωπος ο Πεταλωτής ο οποίος μιλάει με τα χαρακτηριστικά λι και νι; Αν μη τι άλλο σ’ αυτή τη θέση οφείλει να βρίσκεται κάποιος εύγλωττος και με φυσιολογική προφορά. Δεύτερον, όλον αυτόν το σχεδιασμό τον σκέφτηκε το μυαλουδάκι του Πρωθυπουργού μας; Παράδοξο. Και τρίτον, δε μπορούσε ο Παπανδρέου να ανακοινώσει τους νέους υπουργούς χάριν παρουσίασης ενός προσιτού και φιλολαϊκού προφίλ; «Ψιλά γράμματα» προφανώς για το Γιώργο..

Επί του ανασχηματισμού, τώρα, δεν έχω πάρα να παρατηρήσω τα εξής: Υπουργοί Οικονομικών, Παιδείας, Εσωτερικών, Υποδομών, Περιβάλλοντος θα είναι και πάλι οι Παπακωνσταντίνου, Διαμαντοπούλου, Ραγκούσης, Ρέππας και Μπιρμπίλη αντίστοιχα. Δηλαδή, σε καίρια και βασικά υπουργεία στα οποία διακυβεύονται σημαντικά εθνικά εθνικά ζητήματα ο πρωθυπουργός εμπιστεύεται τα ίδια πρόσωπα. Αυτό είναι δείγμα στήριξης του άξονα της πολιτικής του Παπανδρέου από μέρους των υπουργών και ικανοποίηση του πρωθυπουργού από τη μέχρι τώρα πορεία τους. Ή μήπως κάνω λάθος; Ο Παπακωνσταντίνου κλήθηκε πέρσι να διορθώσει τα δημοσιονομικά, η Διαμαντοπούλου να προβεί σε μεταρρυθμίσεις στον «ευαίσθητο» τομέα της Παιδείας, ο Ραγκούσης να συμμαζέψει λίγο το δημόσιο, ο Ρέππας να αρχίσει καινούρια έργα κι η Μπιρμπίλη να προωθήσει την «πράσινη ανάπτυξη». Είμαστε άραγε σε καλό δρόμο ήδη; Επίσης, ο Βενιζέλος παρέμεινε στο υπουργείο εθνικής αμύνης, γεγονός που μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι ο προ τριετίας υποψήφιος πρόεδρος του κινήματος(;) τυγχάνει μέγιστης αξιοποίησης. Διαφωνώ! Ο Παπανδρέου απλά αφήνει τον αντίπαλο του να ασχολείται με τα υποβρύχια και τα αεροπλάνα προφανώς γιατί ο ίδιος δε συμφωνεί με την πολιτική του. Οι παραμονές του Γερουλάνου στο υπουργείο Πολιτισμού και του Καστανίδη στο υπουργείο Δικαιοσύνης κρίνονται σωστές και με βρίσκουν θετικό. Όσον αφορά τις αλλαγές, ή πιο εύστοχα τις μετακινήσεις, έχω να πω ότι ο Σκανδαλίδης ανέλαβε το υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης λόγω της εμπειρίας του, καθώς ο πρωθυπουργός θεωρεί πως θα τα καταφέρει καλύτερα στο παιχνίδι της συνεννόησης με τους αγρότες απ’ ότι η άκομψη Μπατζελή. Ο Ανδρέας Λοβέρδος μετά την αποτυχία του στο υπουργείο εργασίας ανέλαβε το επίσης νευραλγικό υπουργείο υγείας. Ε από ‘κει που ασχολιόταν με όλους τους επαγγελματικούς κλάδους, τώρα θα ασχολείται μόνο με τους γιατρούς και τους νοσηλευτές. Είναι μια πρόοδος όσο να πεις. Άφησε έτσι το δυσβάσταχτο φορτίο της επίλυσης(;) του προβλήματος της ανεργίας στη δύσμοιρη την Κατσέλη. Για το μόνο που χαίρομαι μ’ αυτήν την αλλαγή είναι για το ζόρι που έχει να τραβήξει στο σπίτι ο Γεράσιμος Αρσένης. Ο Χρυσοχοΐδης που έδειξε να τα πηγαίνει καλά σ’ ένα υπουργείο που έχει εργαστεί χρόνια (Δημόσιας Τάξης, Προστασίας του Πολίτη) για κάποιο άγνωστο λόγο μετακινήθηκε. Ίσως για να μη του στείλουν άλλη βόμβα στο γραφείο του. Τέλος, ο βουλευτής Β’ Πειραιά Γ. Διαμαντίδης υπουργοποιήθηκε για τον απλούστατο λόγο ότι παραπονέθηκαν οι εφοπλιστές για την κατάργηση του υπουργείου Εμπορικής Ναυτιλίας, ή μάλλον την ενσωμάτωση του στο Οικονομίας, και το ΠΑΣΟΚ το επανέφερε για να μη τους χαλάσει το χατίρι.

Ο ανασχηματισμός αυτός έγινε περισσότερο για να διασκεδάσει ο πρωθυπουργός τις εντυπώσεις παρά για ουσιώδεις λόγους. Δε νομίζω πως την παρούσα χρονική στιγμή το πρόβλημα ήταν τρία, τέσσερα πρόσωπα και οι θέσεις τους. Το πρόβλημα είναι η κυβερνητική πολιτική και αυτήν την ασκούν με περισσή ευλάβεια όλα τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ. Ειρήσθω εν παρόδω, ο ριζικός ανασχηματισμός που γράφουν οι πηχυαίοι τίτλοι των δελτίων ειδήσεων δεν ήταν και τόσο ριζικός πια. Έγιναν μερικές μετακινήσεις στελεχών που μοιάζουν περισσότερο με πολιτική ώσμωση των τελευταίων ημερών παρά για αναδιοργάνωση της κυβερνητικής δομής. Βιαστικός πάντως ο πρώτος ανασχηματισμός του Παπανδρέου. Ούτε καν τη Δ.Ε.Θ. δεν περίμενε.

Πέμπτη 2 Σεπτεμβρίου 2010

Έλληνες ταυρομάχοι

Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στην Ισπανία. Πηγαίνοντας απ’ την Άγκυρα στην Κωνσταντινούπολη για τα νοκ άουτ παιχνίδια, η εθνική μας ομάδα μπάσκετ προσπαθούσε να αποφύγει την ομάδα των Ηνωμένων Πολιτειών αλλά πρωτίστως αυτήν της Ισπανίας. Το συγκρότημα του Γιόνας Καζλάουσκας έχοντας ως στόχο την πρόκριση στα ημιτελικά της διοργάνωσης και, εν συνεχεία, το μετάλλιο για να θεωρηθεί η πορεία της επιτυχημένη, απέκλινε ουσιαστικά απ’ τον πραγματικό σκοπό που θα έπρεπε να έχει σ’ αυτό το τουρνουά. Ο βασικός ρόλος που έχει τόσα χρόνια αυτή η ομάδα είναι να διαφημίζει το άθλημα, να δίνει το δικαίωμα στους έλληνες να αισθανόμαστε υπερήφανοι για τις εμφανίσεις και τα επιτεύγματα της στο δεύτερο πιο δημοφιλές ομαδικό σπορ του πλανήτη, και να προάγει το αθλητικό πνεύμα κι όχι το οπαδικό, όπως μας έχουν συνηθίσει τόσα χρόνια οι σύλλογοι μας. Πως επιτυγχάνεται αυτό; Με κόπους, με προσπάθειες, με θέληση και πάθος για δουλειά, με συνεχή δίψα για νέες διακρίσεις και- πάνω απ’ όλα- χωρίς σκοπιμότητες.

Το παν σε μια διοργάνωση σαν αυτή είναι να δούμε την εθνική μας να παλεύει όλα τα παιχνίδια ξεχωριστά, να παίζει μόνο για τη νίκη- και για το θέαμα αν γίνεται- κι όλα τ’ άλλα είναι περιττά. Υπολογισμοί, κομπιουτεράκια και επιλογές αντιπάλων δεν πρέπει να έχουν θέση στη φιλοσοφία της επίσημης αγαπημένης. Η χαρά από μια διάκριση, από ένα μετάλλιο, είναι πολύ μεγαλύτερη όταν αυτό κερδηθεί δίκαια, αντρίκεια κι αξιέπαινα. Αν το «κλέψεις» ή το εκμαιεύσεις χάνει το νόημα του. Ακόμα και να είσαι μακράν η καλύτερη ομάδα, αν σου στείλουν το τρόπαιο και το χρυσό μετάλλιο σπίτι σου χωρίς αγώνες υπάρχει πιθανότητα να το πανηγυρίσεις; Φρονώ πως όχι.

Αρνούμαι, λοιπόν, να πιστέψω πως αυτά τα παιδιά, αυτοί οι πρωταθλητές, μπήκαν σ’ αυτή τη λογική της μπαμπεσιάς-να μιλήσω και λίγο τούρκικα- μόνοι τους. Κάτι η ομοσπονδία, κάτι οι δημοσιογράφοι, κάτι εμείς οι φίλαθλοι μετατρέψαμε την προσδοκία μας για άλλη μια επιτυχία σε αυτοσκοπό και αποπροσανατολίσαμε τους διεθνείς. Το «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» πιστεύω πως σ’ αυτήν την περίπτωση δεν ισχύει. Αντί να μιζεριάζουμε, το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να αφήσουμε την εθνική να παίξει μπάσκετ, να χαρεί τα παιχνίδια, και να φτάσει όσο ψηλότερα μπορεί στη διοργάνωση. Στο κάτω κάτω, για να γίνεις βασιλιάς στη ζούγκλα πρέπει να σκοτώσεις το λιοντάρι. Οπότε ας κερδίσουμε την Ισπανία μια ώρα αρχύτερα, να ξορκίσουμε τον κακό μας δαίμονα, και να σταματήσουμε να φοβόμαστε τις μεγάλες ομάδες. Δεν ταιριάζει σ’ αυτήν την ομάδα ..

Όσον αφορά τώρα τα αμιγώς αγωνιστικά της ομάδας, έχω να παρατηρήσω ότι παίζουμε χωρίς πλάνο. Πιο άναρχο, ανοργάνωτο, και αλλοπρόσαλλο μπάσκετ δεν έχω ξαναδεί. Δε δικαιολογείται η δική μας εθνική, με αυτούς τους παίχτες που παίζουν χρόνια μαζί και στους συλλόγους τους, να παίζει μπάσκετ αλάνας, να μην έχει απαντήσεις απέναντι στην άμυνα ζώνης, να μην έχει σαφές επιθετικό πλάνο και να έχει πρόβλημα στην αντιμετώπιση του pick n roll. Έχουμε δυνατή front line και δεν καταλαβαίνω γιατί δεν περνάμε τη μπάλα στο low post έτσι ώστε να ανοίξουμε τις αντίπαλες άμυνες και να πετύχουμε εύκολους πόντους, παρά επιδιδόμαστε σε έναν ατυχή διαγωνισμό τριπόντων. Η ομάδα του Γιαννάκη-που ‘σαι ρε Παναγιώτη; - προ τετραετίας στην Ιαπωνία έφτασε στον τελικό της Σαϊτάμα μ’ ένα σερί νικών 8-0, κερδίζοντας μάλιστα τις Η.Π.Α., χωρίς να παίξει κανένα διαστημικό μπάσκετ. Είχε, όμως, ΠΛΑΝΟ. Ήταν η κατεξοχήν αμυντική ομάδα, η ομάδα των πολλών γκαρντ, του pick n roll, των hook του Λάζου. Πήραμε τα προτερήματα μας και τα κάναμε όπλα και καμουφλάραμε τις αδυναμίες. Τόσο απλά.

Δευτέρα 23 Αυγούστου 2010

Πυρ, Ευρώ και Τρόικα

Το πρώτο καλοκαίρι του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου τελειώνει σε λίγες μέρες και οι έλληνες επιστρέφουν στη ζοφερή πραγματικότητα. Για μια ακόμα χρονιά, κι αφού η νομενκλατούρα φρόντισε να περάσει ανώδυνα ο γνωστός θεσμός «Τα μπάνια του λαού», οι Έλληνες καλούνται να αντιμετωπίσουν τα γνωστά βάσανα˙ πυρκαγιές στο τέλος του Αυγούστου και άδεια πορτοφόλια απ’ τις διακοπές. Μόνο που φέτος προστέθηκε και ο εφιάλτης της Τρόικας. Το νέο μνημόνιο στέκει σα δρεπάνι πάνω απ’ τα κεφάλια μας και οι ημέρες του φετινού φθινοπώρου προμηνύονται δύσκολες.

Σύμφωνα με τον υπουργό Εργασίας τα ποσοστά της ανεργίας αναμένεται να εκτοξευθούν στα ύψη. Επίσης, όπως διασαφήνισε ο υπουργός Οικονομικών οι δημόσιες δαπάνες που είχαν ως στόχο τις επενδύσεις και την περιφερειακή ανάπτυξη είναι μάλλον ουτοπικές και δε θα γίνουν- όπως είχε σχεδιαστεί και εξαγγελθεί- λόγω περιορισμένων εσόδων. Μέσα σ’ αυτό το δημοσιονομικό πλαίσιο η εξυγίανση της οικονομίας μας θα συνεχιστεί βασιζόμενη στις περικοπές μισθών και συντάξεων, στην αύξηση του Φ.Π.Α., στον περιορισμό των ταμειακών εξόδων, και στην πάταξη της φοροδιαφυγής. Μ’ αυτήν την οικονομική πολιτική δε ξεπερνάς την ύφεση και δε δημιουργείς υποδομές για οικονομική ανάπτυξη, όμως. Χρειάζονται κίνητρα για επενδύσεις κι όχι περιορισμός και κλείσιμο των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, ειδάλλως η ελληνική οικονομία θα συρρικνωθεί ακόμα περισσότερο.

Μιας και όλα αυτά τα σκληρά και αντιλαϊκά μέτρα που λαμβάνει η κυβέρνηση είναι κατόπιν ξένης εντολής γιατί δεν αφήνουμε απλώς την Τρόικα να εφαρμόσει το πρόγραμμα της και να στείλουμε τους τοπικούς άρχοντες στα σπίτια τους; Απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων δε θέλανε; Οι πρώτοι που θα πρέπει να φύγουν είναι οι κυβερνώντες και οι αντιπολιτευόμενοι καθώς ο ρόλος τους είναι περιττός και τη δουλειά τους την κάνουν άλλοι.

Η ετήσια Δ.Ε.Θ. πλησιάζει και αναμένουμε εξελίξεις και εκπλήξεις με μεγάλη ανυπομονησία. Το πρώην Σοσιαλδημοκρατικό κυβερνόν κόμμα ετοιμάζεται να εξαγγείλει την οικονομική πολιτική που θα ακολουθηθεί το 2011 και σχεδιάζει τον πρώτο του ανασχηματισμό όπως ψιθυρίζεται τις τελευταίες ημέρες απ’ τους δημοσιογράφους. Η αξιωματική αντιπολίτευση ετοιμάζει με τη σειρά της τη δική της οικονομική πολιτική- είδαμε και τους σχεδιασμούς των προηγούμενων ετών- την ώρα που ο Σαμαράς έχει επιβάλλει την απόλυτη κομματική πειθαρχία σαν άλλος Φύρερ. Ελλάς το μεγαλείο σου..

Δευτέρα 19 Ιουλίου 2010

Εφιάλτης θερινής νυκτός

Άλλο ένα τρομοκρατικό χτύπημα δέχτηκε σήμερα τα ξημερώματα το ήδη λαβωμένο σώμα της ελληνικής κοινωνίας με τη δολοφονία του δημοσιογράφου Σωκράτη Γκιόλια. Ένα μήνα μετά την έκρηξη βόμβας στο γραφείο του Χρυσοχοΐδη που είχε ως αποτέλεσμα το θάνατο του αστυνομικού Γιώργου Βασιλάκη προέκυψε κι άλλο κρούσμα άκρατης βίας στο κατώφλι της νέας εποχής στην οποία μεταβαίνει ο ελληνικός λαός. Εφόσον και η δολοφονία του Γκιόλια πρόκειται για τρομοκρατικό χτύπημα σύμφωνα με την ΕΛ.ΑΣ. τα κοινωνικοπολιτικά μηνύματα που στέλνουν οι θύτες είναι πολλά και με πολλούς αποδέκτες. Πέραν των εγκληματολόγων, καλούνται να ερμηνεύσουν αυτές τις ενέργειες οι πολιτικοί, οι δημοσιογράφοι, αλλά και όλοι οι έλληνες πολίτες. Όλοι οι κοινωνικοί φορείς συμμετέχουν σ’ αυτό το γκανγκστερικό παιχνίδι των τρομοκρατών και σαν άλλοι ντετέκτιβ οφείλουν να δουν πέρα απ’ τα αδιαμφισβήτητα τραγικά γεγονότα.

Η φράση του Βολταίρου «Μπορεί να μην συμφωνώ με ό,τι υποστηρίζεις. Μα θα υπερασπίσω μέχρι θανάτου το δικαίωμά σου να διατυπώνεις ελεύθερα τις απόψεις σου.» που σήμερα έγινε πιο κοινότυπη από οποιαδήποτε άλλη από τους δημοσιογράφους είναι πέρα για πέρα αληθινή όσο και αυτονόητη όμως. Σαφώς και ο σεβασμός στην άποψη και στη γνώμη του άλλου είναι βασική ανθρώπινη αξία και το κύριο θεμέλιο της δημοκρατίας. Δεν πλήττεται, όμως, μόνο η δημοκρατία μέσω των τρομοκρατικών ενεργειών όπως λένε επανειλημμένα οι δημοσιογράφοι σ’ αυτά τα περιστατικά. Βάλλεται ολόκληρη η κοινωνία˙ οι θεσμοί της, οι αξίες της, τα ηθικά χαρακτηριστικά της και ό,τι αυτά συνεπάγονται.

Οι πολιτικοί λοιδορούν τους έλληνες πολίτες, εξυπηρετούν συμφέροντα επιχειρηματιών, κατακεραυνώνουν τα όνειρα του λαού και καταχρώνται δημόσιο χρήμα εις βάρος του. Οι επιχειρηματίες και οι τραπεζίτες χρηματίζουν πολιτικούς και δημοσιογράφους προς τέρψη των συμφερόντων τους και δημιουργούν τροχοπέδη στην ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας. Οι δημοσιογράφοι λειτουργούν ως μεσάζοντες για οικονομικά σκάνδαλα, παραπληροφορούν και προπαγανδίζουν. Οι έλληνες πολίτες φοροδιαφεύγουν, απαξιούν και αδιαφορούν για τα κοινά και οτιδήποτε αφορά το μέλλον των ίδιων και των παιδιών τους και απλά φροντίζουν να επιβιώσουν. Και κάπου εκεί, κάποιοι άνθρωποι αγανακτισμένοι, με παράξενη αντίληψη της δικαιοσύνης, βαφτίζουν τους εαυτούς τους τρομοκράτες, διαλέγουν ένα στόχο και λειτουργούν ως αυτόκλητοι τιμωροί των διεφθαρμένων. Όλο αυτό το σενάριο δεν αποτελεί ούτε στόρι μιας βαρετής ταινίας, ούτε υπόθεση ενός νέου βιντεοπαιχνιδιού αλλά καθρέφτης της πραγματικότητας στην ελληνική κοινωνία του 21ου αιώνα. Και διερωτώμαι: Είναι αυτός ο φαύλος κύκλος ευοίωνος δείκτης της βιωσιμότητας της ελληνικής κοινωνίας; Είναι αυτό το κληροδότημα που μας άφησαν όλες οι προηγούμενες γενιές; Επειδή οι απαντήσεις με δυσαρεστούν και επειδή η διαφθορά και η ανηθικότητα που μαστίζουν τη χώρα μας δε συνάδει με την ανάγκη των ελλήνων για κάθε μορφής δικαιοσύνη, φρονώ πως πρέπει να αλλάξουμε το παρόν καθεστώς. Δε νοείται να πορευθούμε έτσι και τα επόμενα χρόνια. Ελλοχεύει ο κίνδυνος να μετεξελιχθούμε σε μια παρακμασμένη χώρα στα πρότυπα της αρχαίας Ρώμης τα τελευταία χρόνια της αυτοκρατορίας της με μόνες έννοιες των πολιτών τον οίνο, τα όργια και το δηνάριο.

«Οι δύσκολοι καιροί απαιτούν έκτακτα μέτρα.» είπε ο Χίτλερ στον Πωλ Φον Χίντεμπουργκ όταν μετά τη φωτιά στο Ράιχσταγκ του ζητούσε να καταργήσει όλα τα βασικά δημοκρατικά δικαιώματα των Γερμανών. Η φράση αυτή αν και χρησιμοποιήθηκε για εγκληματικούς λόγους εμπεριέχει αρκετή δόση αλήθειας. Πράγματι, μιας και διάγουμε δύσκολους καιρούς, απαιτούνται έκτατα μέτρα. Και, φυσικά, δεν εννοώ την κατάργηση του δημοκρατικού πολιτεύματος αλλά την ανάγκη να ξεριζώσουμε άμεσα απ’ την ελληνική κοινωνία ό,τι σαθρό και σάπιο υπάρχει. Αυτό γίνεται κυρίως μέσω της παιδείας. Όταν, λοιπόν, εκλείψει η έκπτωση των ηθικών αξιών που βιώνουμε σήμερα τότε θα πάψουν να υπάρχουν τέτοια φαινόμενα σαν το σημερινό. Η τρομοκρατία γεννιέται σε δύσκολες περιόδους και συνήθως αποτελεί την πιο ακραία μορφή έκφρασης της ανθρώπινης αγανάκτησης που φαντάζει ως η ύστατη λύση στα μάτια των θυτών. Αν δοθεί πνοή στην κοινωνία τότε θα πάψουν ορισμένοι να ψάχνουν για φιάλες οξυγόνου…

Παρασκευή 2 Ιουλίου 2010

Ω καιροί, ω ήθη..

Σα χθες πριν από 66 χρόνια, την 1η Ιουλίου του 1944, κι ενώ ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος όδευε προς το τέλος του, ιδρύθηκε το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο με σκοπό να δημιουργηθεί ένα οικονομικό υπόβαθρο το οποίο να αποτρέπει οικονομικές πολιτικές που οδηγούν σε μεγάλες κρίσεις, όπως αυτή του μεσοπολέμου. Αποφασίστηκε, λοιπόν, από κοινού με την Παγκόσμια Τράπεζα να χρησιμοποιείται, πλέον, το δολάριο ως μέσο διεθνών συναλλαγών αντί για το χρυσό. Αφού ευχηθώ έτη πολλά στον αγαπημένο μας οργανισμό, θα ήθελα να αποτιμήσω την προσπάθεια των πολιτικών μας να μειώσουν το δημόσιο χρέος και να περιορίσουν το έλλειμμα προωθώντας, ταυτόχρονα, την ανάπτυξη με την «αρωγή» των δανειστών μας.

Έχω αναφέρει σε προηγούμενες δημοσιεύσεις πως η πολιτική του υπό οιουσδήποτε όρους δανεισμού είναι όχι απλά λανθασμένη αλλά εγκληματική. Πέραν όμως απ’ την ανεπαρκή προσπάθεια της κυβέρνησης να κατασκευάσει ένα πολιτικό εκμαγείο ανάπλασης και αναδιαμόρφωσης της ελληνικής οικονομίας, θα πρέπει να εξετάσουμε και τον αστάθμητο παράγοντα της στάσης και των προθέσεων των αρχόντων του τόπου για την όλη κατάσταση.

Οι γνωστές κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης είναι αυτές που οδήγησαν τη χώρα σε οικονομικό μαρασμό, ο οποίος μάλιστα έφτασε στο ναδίρ την περίοδο της παγκόσμιας οικονομικής ύφεσης. Συντέλεσαν με μεθοδικό τρόπο, άραγε, στην καταβαράθρωση της ελληνικής οικονομίας ή μήπως εκ παραδρομής οδήγησαν τη χώρα στη σημερινή της κατάσταση; Οι «εξ αγνών προθέσεων» ορμώμενοι πολιτικοί που σήμερα κραυγάζουν για την αναγκαιότητα προώθησης και ενίσχυσης της ανάπτυξης και των επενδύσεων είναι αυτοί που όλα αυτά τα χρόνια φρόντιζαν για ακριβώς το αντίθετο˙ δηλαδή για τη στασιμότητα της οικονομίας και τη συντήρηση αυτού του οικονομικού status quo.

Ο κύριος(;) Πάγκαλος δήλωσε πριν λίγες μέρες στην Καθημερινή της Κυριακής ότι «Τα λεφτά τα φάγαμε όλοι μαζί σε μισθούς, επιδόματα και φακελάκια». Δε θυμάμαι, όμως, εγώ να πήρα ούτε κανένα επίδομα, ούτε κάποιο φακελάκι, ούτε και κάτι που δε δικαιούμαι. Ή μάλλον – για να είμαι πιο ακριβής- δε ζήτησα ποτέ τίποτα τέτοιο. Προφανώς η πολιτική των Πασοκοσοσιαλιστών είναι η «μοιράστε λεφτά στους δημοσίους υπαλλήλους και μετά θα τους τα πάρουμε πίσω». Όπως οι Έλληνες πολίτες, όμως, θα πληρώσουν την ασυδοσία τόσων χρόνων σε μισθούς και επιδόματα του δημοσίου και την φοροεισπρακτική ανικανότητα του κράτους έτσι θα πρέπει να πληρώσουν και οι άλλοι καταχραστές του δημοσίου χρήματος. Δε νομίζω ότι η φοροδιαφυγή είναι τρόπος ζωής μόνο των γιατρών, των εισοδηματιών και του Βοσκόπουλου αλλά πως όλοι, λίγο έως πολύ, συμμετείχαν σ’ αυτήν, με τη σκόπιμη και φρόνιμη ανοχή της πολιτείας.

Οι πολιτικοί που εμπλέκονται στα σκάνδαλα της Siemens, του Βατοπεδίου, των δομημένων ομολόγων, του χρηματιστηρίου και σε πολλά άλλα είναι οι πρώτοι που πρέπει να πληρώσουν το μερίδιο που οφείλουν καθώς και να τιμωρηθούν αναλόγως. Η υπεξαίρεση και η υποκλοπή δημοσίου χρήματος απ’ τους διαχειριστές του αποτελεί ύψιστο ποινικό αδίκημα και ο χρηματισμός δημοσίων προσώπων υπέρτατη ύβρη προς τους έλληνες πολίτες. Όταν έχεις βάλλει το λιθαράκι σου, τον τσιμεντόλιθο σου ή ότι μπορείς γενικά, στο οικοδόμημα της διαφθοράς και της ηθικής σήψης δε δικαιούσαι να μιλάς για ανόρθωση της οικονομίας και έξοδο της χώρας απ’ την κρίση. Οι Μαντέληδες, οι Τσουκάτοι και οι Τσοχατζόπουλοι συνυπήρχαν με πολλά σημερινά κυβερνητικά στελέχη στο αμαρτωλό ΠΑΣΟΚ του Σημίτη αλλά και σε αυτό του Ανδρέα Παπανδρέου κι επομένως φέρουν μερίδιο στο έγκλημα˙ υπόθαλψη εγκληματία θαρρώ πως λέγεται το αδίκημα σου. Κι όταν εθελοτυφλείς και κάνεις πλάτες στον παράνομο δε μένει παρά να θεωρηθείς και να γίνεις κι εσύ παράνομος. Οι ισορροπίες είναι λεπτές και οι εκλεγμένοι βουλευτές δε διορίζονται άρχοντες από μόνοι τους. Είναι υπόλογοι στον ελληνικό λαό που τους ψηφίζει συντηρώντας έτσι ένα καθεστώς διαφθοράς και κοινωνικής κατάπτωσης, λάβαρο της παράξενης εποχής μας. O tempora o mores («Ω καιροί, ω ήθη) που έλεγε κι ο Cicero..

Τετάρτη 23 Ιουνίου 2010

Το πειρατικό του Captain Otto

Το πειρατικό του Ότο Ρεχάγκελ ολοκλήρωσε το μεγάλο και ονειρικό του ταξίδι χτες. Κούρσεψε αρκετά, πλιατσικολόγησε ακόμα περισσότερο, και πλέον αλλάζει καπετάνιο και ταξιδεύει για άλλες θάλασσες. Ο Γερμανός ομοσπονδιακός προπονητής αφήνει τη θέση του πάγκου της Εθνικής και εμάς με τη νοσταλγία των όμορφων ημερών της εννιάχρονης θητείας του.

Ο Ρεχάγκελ είναι- και θα παραμείνει πιστεύω- μακράν ο πιο επιτυχημένος προπονητής που έχει περάσει ποτέ απ’ την εθνική ομάδα (για να μη πω από οποιαδήποτε εθνική ομάδα). Οδήγησε την ελληνική ομάδα σε 3 μεγάλες διοργανώσεις, κατέκτησε ένα Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα και, το κυριότερο, μετέδωσε το ομαδικό πνεύμα, την πειθαρχία και την ευρωπαϊκή ποδοσφαιρική νοοτροπία σε μια ποδοσφαιρικά ανύπαρκτη χώρα. Το επίτευγμά του είναι πολύ μεγαλύτερο απ’ ότι φαίνεται μέσα απ’ τα αποτελέσματα των αγώνων, απ’ την αγωνιστική εικόνα της ομάδας και τις στατιστικές των δημοσιογράφων. Άφησε ένα τεράστιο κληροδότημα το οποίο δεν πρόκειται να αξιοποιηθεί όσο υπάρχουν παράγοντες-παράσιτα στο ελληνικό ποδόσφαιρο κι όσο η φίλαθλη παιδεία των ποδοσφαιρόφιλων είναι αυτή που είναι. Το έπος του 2004 έπρεπε να δώσει ώθηση στο ελληνικό ποδόσφαιρο να ξεκολλήσει απ’ τον πάτο αλλά, έτσι όπως το διαχειρίστηκαν όλοι οι ποδοσφαιρικοί φορείς, δεν έγινε τίποτα. Απλά, η εθνική ομάδα συνέχισε να μας δίνει χαρές, να μας χαρίζει επιτυχίες και να μας κάνει περήφανους αλλά μέχρι εκεί. Τίποτα δεν είναι εύκολο και απλό στη χώρα των προπονητών και των παραγόντων.

Ο άνθρωπος που κατέκτησε Euro μ’ ένα μάτσο άχρηστους δέχτηκε μέχρι και μετά το τελευταίο του ματς (πολλοί είχαν απαίτηση να παίξουμε ποδόσφαιρο στα ίσα με την Αργεντινή!) δριμύτατη κριτική για τον τρόπο που αγωνιζόταν η εθνική αλλά και για τις επιλογές του στις κλήσεις και στην αγωνιστική ενδεκάδα. Κύριοι έλληνες αθλητικοί δημοσιογράφοι(διάβασα ένα άρθρο του Πανούτσου σήμερα και εξοργίστηκα με την ασχετοσύνη του) και κύριοι έλληνες φίλαθλοι ξέρετε πόσο σημαντικό είναι το ότι κατέκτησε το πρωτάθλημα στην Πορτογαλία η εθνική ώστε να δίνει στο Ρεχάγκελ το ακαταλόγιστο και να δικαιούται απαλλαγής απ’ την ηλίθια κριτική σας;

Η εθνική Αγγλίας δεν έχει κατακτήσει ακόμα Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα και στη συλλογή της υπάρχει μονάχα ένα αμφιλεγόμενο Παγκόσμιο Κύπελλο(αυτό του 1966) το οποίο διοργανώθηκε στα γήπεδα της. Και μιλάμε για τη χώρα που γέννησε το ποδόσφαιρο, που παράγει συνεχώς σπουδαίους ποδοσφαιριστές έχοντας ένα εξαιρετικό σύστημα στο χώρο, και που οι σύλλογοί της διαπρέπουν στα κύπελλα Ευρώπης. Η Πορτογαλία δεν έχει κατακτήσει ποτέ κανέναν τίτλο κι ας έχουν περάσει απ’ τις τάξεις πολλοί μεγάλοι ποδοσφαιριστές. Η Ολλανδία του Γιόχαν Κρόιφ έπαιξε ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο- τρέξιμο όλων των παικτών σε όλες τις γραμμές και όλους τους χώρους με χρήση εξτρέμ- υπό τις οδηγίες του Ράινους Μίχελς αλλά δεν κατέκτησε κανέναν τίτλο. Μοναδική κατάκτηση των Ολλανδών είναι ένα Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα(αυτό του 1988) από παίχτες όπως ο Γκούλιτ, ο Κούμαν κι ο Φαν Μπάστεν. Για μην αναφέρω άλλα, θα αρκεστώ σ’ αυτά, τα οποία μαρτυρούν πόσο ακατόρθωτο ήταν αυτό που πέτυχε ο «Ρεχακλής» με τον Φύσσα, τον Καψή, το Βρύζα και το Χαριστέα. Επίσης ακατόρθωτο ήταν το γεγονός ότι οι Έλληνες ποδοσφαιριστές άφησαν στην άκρη τους βεντετισμούς, τους τσακωμούς και την αμφισβήτηση στο πρόσωπο του προπονητή. Για να γίνουν αυτά, χρειάστηκε να βάλει ο Γερμανός το χεράκι του αφήνοντας ,αρχικά, εκτός εθνικής κάτι Ελευθερόπουλους, κάτι Γεωργάτους και κάτι Λυμπερόπουλους-μετά την αλησμόνητη πεντάρα στη Φινλανδία το 2001- που χαλούσαν το κλίμα της ομάδας και δουλεύοντας στη συνέχεια με παίχτες λιγότερο ταλαντούχους που υποτάσσονταν ,όμως, ευκολότερα στα θέλω και τις απαιτήσεις του προπονητή˙ πράγμα που είναι και το πρέπον βέβαια, άσχετα αν δεν είναι τόσο προφανές για μας τους Έλληνες. Δανιήλ και Ιορντανέσκου φύγανε νύχτα και δεν πρόλαβαν να δουλέψουν όπως θα ήθελαν, αν θυμάστε. Δε λέω ότι ήταν οι καλύτερες λύσεις αλλά στις πρώτες αποτυχίες τους πιστώθηκε όλη η ευθύνη απ’ τους Ελληνάρες. Είπαμε, άλλωστε, πως όλοι οι έλληνες είμαστε προπονητές οπότε ξέρουμε καλύτερα απ’ τον καθένα πιο είναι το σωστό! Δεν ξέρω κατά πόσο θα άφηνε η ΕΠΟ τον Ρεχάγκελ να συνεχίσει το έργο του αν μετά τις δύο ήττες από Ισπανία και Ουκρανία στην αρχή των προκριματικών του Euro 2004, το φθινόπωρο του 2002, δεν άρχιζε το σερί των νικών που μας οδήγησε στην Πορτογαλία και μετέπειτα στο θαύμα. Η θέση του είχε ήδη αρχίσει να κλονίζεται μετά από εκείνα τα δυο παιχνίδια και να αναζητείται ο αντικαταστάτης του τελειωμένου και φερμένου απ’ τα αζήτητα , όπως αποκαλούταν τότε, ο Γερμανός προπονητής. Αν δηλαδή ήθελε λίγο χρόνο παραπάνω για να ολοκληρώσει τη μεταμόρφωση της εθνικής από καφενείο σε ευρωπαϊκών προτύπων ομάδα αλλά αποτύγχανε να οδηγήσει την ομάδα στην Πορτογαλία θα είχε αντικατασταθεί από τότε. Σταθήκαμε τυχεροί τελικά και ζήσαμε πράγματα που, πιθανώς, δεν θα τα ξαναζήσουμε.

Δεν ξέρουμε καν αν θα ξαναβρεθεί σύντομα η Ελλάδα σε μεγάλη διοργάνωση, αρχής γενομένης απ’ την Πολωνία και την Ουκρανία και, στη συνέχεια, στα γήπεδα της Βραζιλίας. Σε τόσες συνεχόμενες παρουσίες σε τελική φάση μεγάλων διοργανώσεων δε μας είχε συνηθίσει η εθνική και αμφιβάλλω αν θα συνεχίσει σ’ αυτό το ρυθμό προκρίσεων καθώς το επίπεδο της ομάδας είναι κάτι περισσότερο από χαμηλό. Ακόμα και αν βρεθούμε στο επόμενο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα θα το χρωστάμε στο μεγάλο Ότο μιας και αυτός μας έφερε στο επίπεδο του δεύτερου γκρουπ δυναμικότητας των προκριματικών και με βασικούς αντίπαλους για την πρόκριση, την Κροατία και το Ισραήλ. Όπως και να ‘χει το πράγμα, ήταν ωραίο το ταξίδι και η χαρά της Πορτογαλίας αξέχαστη(ειδικά αυτό το ιστορικό γκολ του Δέλλα με την Τσεχία). Είναι μια ιστορία για να τη διηγούμαστε στα εγγόνια μας. Όσοι κομπλεξικοί και γεμάτοι εμμονές με τους προπονητές δεν εξυμνήσετε το Ρεχάγκελ για όσα πέτυχε και κάνετε το παραμικρό αρνητικό σχόλιο γι’ αυτόν πρέπει να σας απαγορευθεί να παρακολουθείτε και να συζητάτε για ποδόσφαιρο. Εγώ, προσωπικά, δε θα σταματήσω να τραγουδώ ποτέ «Ότο ολέ ολέ!!!». ΔΕΝ ΠΕΡΙΓΡΑΦΩ ΑΛΛΟ…..

Κυριακή 20 Ιουνίου 2010

Ο Γιώργος είναι πονηρός…

Το Προεδρικό Διάταγμα που καθορίζει τις ρυθμίσεις για τις εργασιακές σχέσεις προκάλεσε συγκρούσεις και τριβές στο ΠΑΣΟΚ καθώς και την αντίδραση της κοινής γνώμης και ο υπουργός Εργασίας αποφάσισε να αναθεωρήσει τη στάση του, αφήνοντας ανοιχτό το ενδεχόμενο να προβεί σε κάποιες διορθωτικές κινήσεις. Τα ερωτήματα που γεννούνται τώρα είναι πολλά. Πρώτον, τι εννοεί ο υπουργός με τον όρο «διορθωτικές κινήσεις»; Δεύτερον, εάν υπάρχει η δυνατότητα να γίνει λίγο πιο ελαστικό το πλαίσιο στο οποίο κινούνται αυτές οι αλλαγές, γιατί αυτό δεν έγινε εξαρχής και αποφασίστηκε μονομιάς να συνθλιβούν οι εργαζόμενοι; Τρίτον, οι κινήσεις αυτές γίνονται στη δίνη εσωκομματικών συγκρούσεων, στο φόβο των απεργιακών κινητοποιήσεων ή στο όνομα του σοσιαλισμού; Τέλος, γιατί αυτές οι ρυθμίσεις έγιναν με τη μορφή Προεδρικού Διατάγματος κι όχι νομοσχεδίου;

Ο πρωθυπουργός βρίσκεται στη Νέα Υόρκη για το συμβούλιο της Σοσιαλιστικής Διεθνούς(αλήθεια τι δουλειά έχει εκεί δεξιός άνθρωπος;) και για να συζητήσει με το γενικό γραμματέα του ΟΗΕ για τη Σκοπιανή ονομασία(ας αφήσουμε στην άκρη προς το παρόν τη «Μακεδονία του Βαρδάρη»). Αρχηγού παρόντος πάσα αρχή παυσάτω λένε αλλά στην περίπτωση του Γιώργου δεν ισχύει. Ακόμα και όταν επιστρέψει από τας Αμερικάς ο Geoffrey δεν είναι σε θέση να επιβάλλει τάξη. Το μόνο που μπορεί να κάνει είναι ένα υπερατλαντικό τηλεφώνημα στο Λοβέρδο και να του πει «Στάκα Μαν! Αναδιπλώσου κι όταν έρθω εγώ ανασυντασσόμαστε..» για τις εργασιακές ρυθμίσεις φοβούμενος τις αντιδράσεις των βουλευτών του και αποφασισμένος να προασπίσει την ενότητα της κυβερνητικής παράταξης. Όσο για τον έτερο εταίρο που λέγεται ελληνικός λαός, η αντιμετώπιση που έχει η νομενκλατούρα προς αυτόν είναι η εξής απλή. Δίνουμε εντολή - κατόπιν συνεννόησης - στους δημοσιογράφους να κατακλύσουν τα δελτία ειδήσεων και τον Τύπο με ένα κύμα φόβου για να καλλιεργήσουμε στους έλληνες την ιδέα των χαλεπών καιρών και των οικονομικών και κοινωνικών δυσχερειών. Στη συνέχεια, αφού τους προετοιμάσουμε για το χειρότερο, κι αφού σφυγμομετρήσουμε τις αντιδράσεις των σωματείων, των συνδικαλιστικών οργάνων και, γενικά, σύσσωμων των πολιτών, προβαίνουμε σε μία ανακοίνωση- διάψευση των όσων ακούστηκαν απ’ τα ΜΜΕ και σε λήψη μέτρων ελαφρώς ελαφρύτερων απ’ τα αναμενόμενα και σε συμφωνία με την ανοχή και την αντοχή της κοινής γνώμης.

Ο Γιώργος δεν το ξέρει και πολύ καλά το επικοινωνιακό παιχνίδι αλλά με την πάροδο του χρόνου το μαθαίνει. Το ζήτημα είναι πως όλο και περισσότερο χάνει την επαφή και την επικοινωνία με τον ελληνικό λαό. Το παν γι’ αυτόν είναι να αφουγκραστεί τους πολίτες και να μην έρθει σε οριστική ρήξη μαζί τους. Αλλιώς θα πάει σύντομα να κάνει παρέα στον Καραμανλή στη Ραφήνα. Ως τότε το χειρίζεται αρκούντως έξυπνα αν σκεφτούμε τη μέχρι τώρα στάση του..

Τετάρτη 16 Ιουνίου 2010

Για μια χούφτα δολάρια

Ο Υπουργός Εργασίας Ανδρέας Λοβέρδος απέστειλε σήμερα στους κοινωνικούς εταίρους Προεδρικό Διάταγμα που καθορίζει τις εργασιακές ρυθμίσεις στους τομείς των αμοιβών, των αποζημιώσεων και των κοινωνικών ασφαλίσεων. Ήταν εμφανώς συντετριμμένος και η ευαίσθητη καρδούλα του είχε ολοκληρωτικά ραγίσει καθώς αναγκαζόταν να στερήσει απ’ τους πολυαγαπημένους τους εργαζόμενους σημαντικά δικαιώματα τους. Μαζικές απολύσεις, μειώσεις αποζημιώσεων και προσφορά στους νέους εργαζόμενους του 80% του βασικού μισθού(!) με την είσοδο τους στην αγορά εργασίας περιλαμβάνει το υπουργικό μενού ˙ Αυτό θα πει πλούτος. Εδώ δε μιλάμε για αμοιβή, μιλάμε για δωροδοκία.

Όταν τα ποσοστά ανεργίας εκτινάσσονται στα ύψη πως μπορούμε να συζητάμε για είσοδο στην αγορά εργασίας ενός νέου κάτω των 25 ετών; Όταν μισθοί μεγαλύτεροι του βασικού δεν αρκούν για να καλύψουν πρωτογενείς ανάγκες πως μιλάμε για έλληνες εργαζόμενους κι όχι για έλληνες δουλοπάροικους; Όταν εξαγγέλλεται εργασιακός «μεσαίωνας» πως γίνεται να έχουμε υπουργείο εργασίας κι όχι υπουργείο μεσαιωνικών επαγγελμάτων; Στο μεσαίωνα απ’ όσο ξέρω πολλοί επαγγελματικοί κλάδοι ήταν δεδομένοι και, ανεξαρτήτως του αν θίγονταν τα συμφέροντα ή τα δικαιώματα τους, παρείχαν εργασία στο λαό. Όσοι είχαν πρόβλημα με τον επαγγελματικό τους προσανατολισμό δήλωναν πίστη κι υπακοή στο βασιλιά και γίνονταν επαγγελματίες πολεμιστές. Αυτό είναι μήπως το ζητούμενο; Να γίνουμε σταυροφόροι ιππότες που υπηρετούμε τον κοινοβουλευτικό στρατό για να εξασφαλίσουμε τα προς το ζην;

Σε περιόδους οικονομικής κρίσης μία χώρα με κατακερματισμένη και ασθενούσα οικονομία αποκλείεται να την ανασυγκροτήσει προσβάλλοντας λαϊκά εργασιακά δικαιώματα και μειώνοντας δραστικά το βιοτικό επίπεδο των πολιτών της. Είναι πασιφανές ότι θα υπάρχει έλλειψη ρευστού, ότι η αγορά θα παγώσει, οι επενδύσεις θα μειωθούν κι προσφορά με τη ζήτηση θα εξισωθούν σ’ ένα σημείο πολύ χαμηλότερο του κανονικού. Στο καπιταλιστικό σύστημα ο πλούτος βρίσκεται στα χέρια των κεφαλαιούχων κι όχι των απλών μισθωτών. Επιχειρηματίες, εφοπλιστές, βιομήχανοι και ΤΡΑΠΕΖΙΤΕΣ είναι αυτοί που πρέπει να θιγούν κάποια στιγμή από πλευράς συμφερόντων. Δε νοείται να βρίσκονται στην δίνη της οικονομικής ύφεσης μονίμως οι Πληβείοι και οι Πατρίκιοι να συνεχίζουν να απολαμβάνουν τα προνόμια τους. Ο αυτοκράτορας Παπανδρέου και οι συγκλητικοί του οφείλουν να φροντίσουν να αλλάξει αυτό.

Όσο για τη στάση του Λοβέρδου; Φενάκη. Φράσεις και δηλώσεις πίκρας, στεναχώριας και απογοήτευσης για το δύσκολο έργο της αντιλαϊκής πολιτικής που του έλαχε δε χωρούν στο λεξιλόγιο του. Ο υπουργός εργασίας της Ναζιστικής κυβέρνησης, Franz Seldte, ήταν περισσότερο σοσιαλιστής στην πράξη απ’ ότι ο Λοβέρδος. Εάν, λοιπόν, όλη αυτή η πολιτική που ασκεί τον εκφράζει να το παραδεχτεί δημόσια να τελειώνουμε. Μην παραμυθιαζόμαστε και μεταξύ μας. Εάν πάλι όλα αυτά που λέει τα πιστεύει, τότε δεν έχει παρά να παραιτηθεί μιας και αδυνατεί να φέρει σε πέρας αυτό που του ανατέθηκε. Έχει ήδη καταντήσει γραφικός ο υπουργός ανεργίας. Σε λίγο καιρό, σχεδόν όλοι Έλληνες θα καθόμαστε.. Κι όσοι είναι τυχεροί και δουλεύουν, θα σκοτώνονται για μια χούφτα δολάρια…

Κυριακή 6 Ιουνίου 2010

ΕΝΟΤΗΤΑΣ ΑΓΩΝΑΣ ΑΓΟΝΟΣ

Από σήμερα ο Συνασπισμός βρίσκεται και επίσημα σε σχίσμα καθώς ο Φώτης Κουβέλης ανακοίνωσε την αποχώρηση της ανανεωτικής πτέρυγας από τις διαδικασίες του συνεδρίου. Κάπως έτσι, ανοίγει ένα νέο κεφάλαιο για το ΣΥΡΙΖΑ και για την αριστερά γενικότερα. Το γεγονός πως η αριστερά βρίσκεται σε αναζήτηση της ταυτότητας της είναι αδιαμφισβήτητο. Η κρίση της αριστεράς σε πολιτικό επίπεδο συνάδει με τη συνολική αδυναμία του πολιτικού μας συστήματος να αποκριθεί στα κελεύσματα της εποχής μας. Σε μια περίοδο οικονομικών δυσχερειών, κοινωνικών αναταραχών και κατάπτωσης των ηθικών αξιών, όμως, το τελευταίο πράγμα που χρειάζεται το πολιτικό σκηνικό της Ελλάδας είναι μια αδύναμη έως ανύπαρκτη αριστερά.

Στο ΣΥΡΙΖΑ οι διαφορές, εν γένει, είναι ιδεολογικές κι όχι προϊόντα μικροκομματικών συμφερόντων όπως συμβαίνει π.χ. στα δύο μεγάλα κόμματα. Θα μπορούσαν οι ιθύνοντες του ΣΥΝ να παραβλέψουν τις αντιθέσεις τους και να αμβλύνουν τις εντάσεις διατηρώντας μια επίπλαστη ενότητα για χάρη του ελληνικού λαού ο οποίος χρειάζεται όσο ποτέ άλλοτε μια κραταιά ριζοσπαστική αριστερά; Η απάντηση είναι μάλλον αρνητική. Η ρήξη ήρθε σταδιακά αλλά το πρόβλημα υπάρχει απ’ τα θεμέλια. Το εγχείρημα του 1992 με τη Μαρία Δαμανάκη επικεφαλής δεν είχε στέρεες βάσεις. Δύο εκδοχές υπάρχουν για την κατάληξη της αριστεράς από ‘δω και πέρα. Είτε ο «συνασπισμός» να παραμείνει όνειρο και να επικρατήσει ένας αέναος διαξιφισμός στο χώρο της αριστεράς είτε να συγκροτηθεί και να αναγεννηθεί από τις στάχτες της ολόκληρη η αριστερά.

Τι σημαίνει αυτό; Πρέπει να αναθεωρηθούν όλες οι απόψεις και να δημιουργηθεί ένα νέο πολιτικό ρεύμα με αριστερές θέσεις και σαφή ιδεολογικό προσανατολισμό. Η κοινωνική δικαιοσύνη και αριστερή πολιτική που έρχεται σε αντιδιαστολή με τον καπιταλισμό πολιτικά και οικονομικά έχουν άλλωστε ένα μόνο άξονα, έναν κοινό παρονομαστή. Κι αυτό είναι σαφές. Πολυτέλειες στο χώρο της σκέψης και της διανόησης ασφαλώς και υπάρχουν. Πολυτέλειες στον πρακτικό τομέα είναι άκρως περιττές. Αλλιώς το κατρακύλημα της αριστεράς δε θα έχει τέλος.

Δεν πρέπει να αφήσω έξω από όλον αυτόν τον κυκεώνα των προβλημάτων στην αριστερά το ΚΚΕ. Είναι καιρός οι εκπρόσωποι του κόμματος του λαού να αναθεωρήσουν λίγο της απόψεις τους και να προσαρμοστούν στα νέα κοινωνικοπολιτικά δεδομένα που έχουν δημιουργηθεί. Στάλιν, Τρότσκι, Τσε, Μάο και λοιποί δεν υπάρχουν πια. Στην Ελλάδα του 21ου αιώνα, του ΔΝΤ, και της Παπανδρεομερκελικής κυβέρνησης ένα αδιάλλακτο και απαρχαιωμένο ΚΚΕ με εμμονές δε βοηθά κανέναν παρά μόνο την ακροδεξιά. Ο Καρατζαφέρης έχει εδραιώσει για τα καλά τη θέση του καθώς η αριστερά αδυνατεί να βρει απαντήσεις στα ερωτήματα που της θέτει η σύγχρονη κοινωνία.

Ελπίζω πως η αριστερά θα βρει τα πατήματα της προτού γίνει οριστικά έρμαιο ενός παρακμασμένου πολιτικού συστήματος και βολοδέρνει μεταξύ της κάλπης, του κοινοβουλίου και τούμπαλιν.

Δευτέρα 31 Μαΐου 2010

Ο Πέτρος, ο Γιόχαν κι ο Φρανς

Πόσοι πόλεμοι πρέπει να γίνουν ακόμα για να καταλάβουν όλοι οι άνθρωποι ότι η ειρήνη, η ομόνοια κι η αλληλεγγύη μεταξύ των λαών είναι μονόδρομος για την ανθρωπότητα; Πόσες ανθρώπινες ζωές πρέπει να χαθούν στο βωμό πολιτικών και οικονομικών συμφερόντων για να μάθουμε να αγαπάμε και να εκτιμάμε την ειρήνη; Δυστυχώς, πόλεμοι θα γίνονται και ζωές θα χάνονται πάντα μιας και η φύση των ανθρώπων είναι τέτοια («έως αν η αυτή φύσις ανθρώπων ή» όπως είπε κι ο Θουκυδίδης).
Την προηγούμενη βδομάδα είχαμε τη Βόρεια και τη Νότια Κορέα στο χείλος της πολεμικής σύρραξης. Σήμερα το Ισραήλ με τη Τουρκία ήρθαν σε πολιτική ρήξη, μετά την πράξη των Ισραηλινών ειδικών δυνάμεων να εκτελέσουν Τούρκους -και όχι μόνο- ακτιβιστές που σκόπευαν να προσφέρουν ανθρωπιστική βοήθεια στην Παλαιστίνη. Το γεγονός αυτό από μόνο του αποτελεί Casus Βelli. Ας ελπίσουμε βέβαια πως δε θα γίνει τίποτα γιατί η βία δεν ξεπληρώνεται και δε διορθώνεται με βία.
Η γενοκτονία των Παλαιστινίων, όμως, πότε θα σταματήσει; Γιατί περί γενοκτονίας πρόκειται.. Εξήντα δύο χρόνια τώρα τους έχουν καταδικάσει να ζουν στην έρημο και τους οδηγούν μεθοδικά στον αφανισμό. Ξέχασαν, μήπως, οι Ισραηλινοί για ποιο λόγο ιδρύθηκε το κράτος τους στη συγκεκριμένη περιοχή και υπό ποιες συνθήκες; Μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου πολέμου οι εβραίοι της Ευρώπης εξαναγκάστηκαν σε μετανάστευση και υποχρεώθηκαν να εγκαταλείψουν την ήπειρο. Ο λόγος; Τα αντισημιτικά πογκρόμ των Ναζί που είχαν προηγηθεί μερικά χρόνια πριν.. Γιατί όμως καταδικάζουν στην ίδια μοίρα τους Παλαιστίνιους που στο κάτω κάτω κατοικούσαν στην περιοχή για αιώνες; Τα βασανιστήρια και οι εκτελέσεις των στρατοπέδων συγκεντρώσεως ξεχάστηκαν γρήγορα απ’ ότι φαίνεται.
Το σημερινό περιστατικό κατάφερε να μας υπενθυμίσει πως η παγκόσμια ειρήνη, η Pax Americana δηλαδή, κοντεύει να πάει περίπατο. Ξεχάσαμε τη Γιουγκοσλαβία, το Αφγανιστάν, το Ιράκ και ησυχάσαμε. Το Ισραήλ είναι τώρα στην επικαιρότητα.. Τους τελευταίους μήνες οι Αμερικάνοι εκτελούν Ιρακινούς υποψήφιους(!) τρομοκράτες χωρίς καν να τους περάσουν από δίκη ˙ αυτό δε «διέρρευσε» όμως στα Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας. Σήμερα, απλώς, βαφτίστηκαν οι ακτιβιστές τρομοκράτες και η εκτέλεση έγινε κανονικά. Το θέμα είναι ως πότε οι λαοί θα σιωπούν, θα ξεχνούν και θα υπομένουν.
Ο ΟΗΕ απ’ τη μεριά του τηρεί ουδέτερη στάση με επικριτικούς τόνους. Δεν αρκεί αυτό.. Χρειαζόμαστε μια παρέμβαση αλά Ίμια για να λήξει το ζήτημα. Πρέπει να αρθεί ο αποκλεισμός της Γάζας, να απελευθερωθούν οι αιχμάλωτοι ακτιβιστές και να λυθεί, επιτέλους, το Παλαιστινιακό ζήτημα. Αυτοί που το δημιούργησαν το πρόβλημα έχουν τον τρόπο και τα μέσα να το λύσουν μόνοι τους.. Ας το θάψουν, πια, το τόμαχωκ του πολέμου…

Κυριακή 23 Μαΐου 2010

Η χαμένη κλακέτα

Το φετινό Φεστιβάλ των Καννών ολοκληρώθηκε σήμερα με την απονομή του Χρυσού Φοίνικα και των άλλων βραβείων. Η ταινία της χρονιάς είναι η “Uncle Boonmee Who can Recall his Past Lives” όπως έκρινε η επιτροπή του μεγαλύτερου κινηματογραφικού γεγονότος. Τα βραβεία ανδρικού και γυναικείου ρόλου έλαβαν οι Javier Bardem και Juliette Binoche.
Το πρόβλημα είναι πως, όπως φάνηκε και απ’ το φετινό Φεστιβάλ, η έβδομη τέχνη βρίσκεται σε κρίση. Η παγκόσμια οικονομική κρίση επηρέασε τρόπον τινά και τον κινηματογράφο επιφέροντας έτσι μια καλλιτεχνική, μια πολιτισμική -θα έλεγα- κρίση. Αυτό, αφενός, είναι λογικό μιας και γύρω απ’ τον κινηματογράφο έχει στηθεί μία ολόκληρη βιομηχανία και η χρηματοδότηση διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στην παραγωγή ταινιών. Αφετέρου, κάτι τέτοιο μοιάζει παράλογο καθώς δεν είναι το κόστος το μόνο πρόβλημα που υπάρχει. Το μειούμενο κόστος συντελεί στην παραγωγή λιγότερων και φθηνότερων ταινιών. Τι είναι αυτό όμως που οδηγεί στην υποβάθμιση του επιπέδου των δημιουργιών και στη χαμηλότερη ποιότητά τους;
Πρόσφατα παρακολουθήσαμε στα βραβεία Oscar να κερδίζει βραβεία μια ταινία όπως τo Avatar. Τα τελευταία χρόνια τα Oscar έχουν καταντήσει ένα ακριβό πανηγυράκι. Πάντοτε, βέβαια, αυτά τα βραβεία επικεντρώνονταν στην αίγλη και στη λάμψη των σταρ του Hollywood αλλά σε σχέση με την περασμένη δεκαετία δεν τίθεται θέμα σύγκρισης. Οι ταινίες που διαγωνίζονταν για τα βραβεία είναι σαφώς ανώτερες από αυτές που τα διεκδικούν τώρα. Αυτό συνέβη και στις Κάννες. Κάποιες μεμονωμένες προσπάθειες σκηνοθετών και σεναριογράφων (βλ. Mike Leigh, Woody Allen) μοιάζουν με σπασμωδικές κινήσεις μες στο όλο χάος. Ταινίες όπως ο “Robin Hood” δε θα είχαν θέση στο Φεστιβάλ των Καννών παλιότερα.
Οι εποχές της Ingrid Bergman και του Humphrey Bogart έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Είμαστε στην εποχή της μαζικής παραγωγής ταινιών με στόχο το κέρδος και μόνο. Σπάνια βλέπουμε πια ταινίες με σπουδαία σκηνοθεσία, πρωτότυπο και καλά δομημένο σενάριο, και εξαιρετικές ερμηνείες.
Φυσικά το πρόβλημα στον παγκόσμιο κινηματογράφο δε θα μπορούσε να μην επηρεάσει τον ελληνικό κινηματογράφο. Φίνος Φιλμ και Αλέκος Σακελάριος δεν υπάρχουν πια. Υπάρχουν όμως κάποιες δουλειές καλλιτεχνών, όπως ο Λάνθιμος, που είναι πραγματικά αξιόλογες. Τέτοιες δουλειές θα πρέπει να ενθαρρυνθούν, να στηριχθούν και να χρηματοδοτηθούν. Πρέπει να δοθεί κίνητρο σε πολλούς νέους σκηνοθέτες να δουλέψουν πάνω στα έργα τους και να γίνει μια γενική στροφή στην ποιότητα. Είναι κρίμα να προωθούνται και να διαφημίζονται μονίμως οι ταινίες των Ρέππα και Παππαθανασίου και αξιόλογες ταινίες να μένουν στην αφάνεια. Το κράτος έχει αφήσει στην τύχη του τους καλλιτέχνες, τους έλληνες κινηματογραφιστές, σε σημείο να μοιράζουν πια τα βραβεία μόνοι τους. Αν δε γίνει κάτι σύντομα, ο ελληνικός κινηματογράφος θα βυθιστεί ακόμα περισσότερο στη λήθη του χωρίς να χρειαστεί να τον συμπαρασύρει ο αμερικάνικος κι ο ευρωπαϊκός.

Τετάρτη 19 Μαΐου 2010

Η κάλπικη κάλπη

Στον απόηχο των σημερινών φοιτητικών εκλογών, θα ήθελα να καταγράψω κάποιες σκέψεις μου σχετικά με τη διαδικασία, το νόημα και τη χρησιμότητα τους. Η αίγλη των φοιτητικών εκλογών έχει εξαφανιστεί. Η αξία και η σημασία που θα έπρεπε να έχουν για τους φοιτητές έχουν περιοριστεί σε μια ανόητη και ανούσια ψηφοθηρία. Η χρησιμότητα τους έχει αμφισβητηθεί προ πολλού..

Το στενό μαρκάρισμα των πρωτοετών στις εγγραφές, η μύηση τους στη νυχτερινή ζωή της Αθήνας, της Αράχοβας και της Μυκόνου, η συνεχής ενόχληση τους από κάποια καλλίγραμμα δολώματα και η δέσμευση(!) τους με τη χορήγηση σημειώσεων οδηγούν στον αποπροσανατολισμό του στόχου των φοιτητικών εκλογών. Όταν προσεγγίζεις το φοιτητή με τέτοιο τρόπο και στη συνέχεια του ζητάς την ψήφο του στις εκλογές, προφανώς, μόνο το όφελος του δε σε ενδιαφέρει. Αυτό είναι, λοιπόν, το νόημα των φοιτητικών εκλογών; Να γνωρίσουμε κόσμο, να γίνουμε αρεστοί, να πάμε και δέκα βόλτες και στο τέλος να δεσμευτούμε να τιμήσουμε με την ψήφο μας τα κομματόσκυλα που μας «κάνανε τη χάρη» να μας κάνουν παρέα; Τόσο εύκολα – κι ακόμα περισσότερο- χαραμίζουμε την ψήφο μας εμείς οι ακαδημαϊκοί πολίτες.

Μήπως, αν ψηφίσουμε με άλλα κριτήρια αλλάζει κάτι; Φευ! Την ψήφο μας, όποια κι αν είναι, θα τη διαχειριστούν αναλόγως τα τσικό των κομμάτων και θα κάνουν το παιχνίδι τους χωρίς εμάς. Απορώ όμως για το ποια είναι η χρησιμότητα των παρατάξεων στα ελληνικά πανεπιστήμια.

Η άποψη μου είναι πως θα πρέπει να αλλάξει ο τρόπος λειτουργίας και διεξαγωγής των φοιτητικών εκλογών. Οι φοιτητικές παρατάξεις- κομματικές νεολαίες είναι σκόπιμο να αναστείλουν τη δράση τους και, εν τέλει, να καταργηθούν. Έτσι, οι φοιτητές θα θέτουν ατομική υποψηφιότητα και θα συγκροτείται ένα σώμα, ένας φοιτητικός σύλλογος, που θα αποτελείται απ’ τους εκλεγμένους φοιτητές. Αυτοί, λοιπόν, θα εκπροσωπούν όλο το πανεπιστήμιο και θα υπόκεινται σε έλεγχο από τους φοιτητές. Αυτό έγκειται στο γεγονός ότι θα λειτουργούν προς όφελος των φοιτητών κι όχι προς όφελος της παράταξης τους. Είναι τραγελαφικό το γεγονός να φιλονικούν, να κονταροχτυπιούνται και να εχθρεύονται οι φοιτητικές παρατάξεις μεταξύ τους εφόσον όλα τα μέλη τους έχουν ως μόνη αξίωση τη βελτίωση της ποιότητας των σπουδών τους και της λειτουργίας του πανεπιστημίου.

Θεωρώ, λοιπόν, πως έτσι όπως έχει τώρα η κατάσταση συντηρείται ένας φαύλος κύκλος. Ούτε πρόκειται να βελτιωθεί ο τρόπος λειτουργίας των πανεπιστημίων, ούτε και να αλλάξει η νοοτροπία των φοιτητών. Συντηρούμε το ισχύον πολιτικό σύστημα δίνοντας σήμερα βήμα στα παιδιά που χρησιμοποιούν τις φοιτητικές παρατάξεις για να γίνουν οι αυριανοί άντρες των πολιτικών κομμάτων.

Τέλος, εκκρεμεί να μάθουμε τις διοικητικές αλλαγές που ετοιμάζει το υπουργείο Παιδείας και αφορούν κυρίως το μοντέλο διοίκησης. Η Διαμαντοπούλου σκέφτεται να ακολουθήσει το αμερικάνικο μοντέλο όπου ο πρύτανης ( πρόεδρος για τα αμερικανικά πανεπιστήμια) είναι κάποια προσωπικότητα κύρους που δεν έχει καμία σχέση με το πανεπιστήμιο. Αν δεν πρόκειται να αλλάξει άρδην κάτι, ας γίνουμε σαν τα αμερικάνικα κολλέγια και να διοργανώνουμε πάρτυ και όργια. Να το γλεντήσουμε τουλάχιστον..

Σάββατο 8 Μαΐου 2010

Απολείπειν ο θεός Αντώνιον

Οι Έλληνες πολιτικοί αντιμετωπίζουν την κομματική πολιτική ως ένα παιδικό παιχνίδι.. Όποιος δεν παίζει σωστά τον βγάζουμε εκτός παιχνιδιού και κάθεται και παρακολουθεί. Ή μάλλον, πιο εύστοχα, ως μια στρατιωτική ιεραρχία όπου όποιος δεν ακολουθεί πιστά της άνωθεν προερχόμενες εντολές και δεν πειθαρχεί, υφίσταται κυρώσεις. Σ’ ένα τέτοιο πολιτικό(;) λάθος υπέπεσε ο πρόεδρος της Ν.Δ. Αντώνης Σαμαράς θέτοντας τη Ντόρα Μπακογιάννη εκτός κοινοβουλευτικής ομάδας του κόμματος. Με τέτοια λάθη και τέτοιες κινήσεις όχι εκλογές δεν κερδίζει αλλά φροντίζει για τη μακροημέρευση της δυναστείας των Παπανδρέου. Γιατί, κακά τα ψέματα, η Μπακογιάννη είναι ένα δυναμικό στέλεχος και θα συμπαρασύρει στην επόμενη πολιτική της κίνηση τη μερίδα των μητσοτακικών φίλων του κόμματος.

Αυτό βέβαια είναι πρόβλημα των νεοδημοκρατών που επιθυμούν επαναφορά του κόμματός τους στην εξουσία. Το δικό μου πρόβλημα είναι ότι την πολυφωνία, το διάλογο και τη δημοκρατία για τα οποία μας έχουν ζαλίσει οι τριακόσιοι είναι οι πρώτοι που δεν τα ασπάζονται και δεν πράττουν με βάση αυτά.

Αντίστοιχη κίνηση έκανε και ο Παπανδρέου με τη διαγραφή των τριών βουλευτών του και την αίτηση του για παράδοση των εδρών τους (αυτός μάλλον κάθε φορά που ακούει τη λέξη «παρών» ταράζεται και τρομάζει). Γέρος της δημοκρατίας, λοιπόν, ο παππούς του -στον οποίο τόσο συχνά αναφέρεται – νέος που την καταλύει αυτός. Η διαφωνία εντάσσεται στα πλαίσια της δημοκρατίας, όπως και ο σεβασμός για τη γνώμη του άλλου. Όταν τον διαφωνούντα τον θεωρείς αντιφρονούντα δεν έχεις ξεκάθαρη αίσθηση του τι είναι δημοκρατία. Επειδή καλύπτεσαι απ’ το σύνταγμα κι επομένως λειτουργείς μέσα σε συνθήκες νομιμότητας δε σημαίνει ότι δεν καταλύεις τη δημοκρατία. Όταν ψηφίζεις τους νόμους που σου αρέσουν και τους εφαρμόζεις κατά το δοκούν δε λέγεσαι δημοκράτης αλλά κατ’ επίφαση δημοκράτης.

Η δημοκρατία των τριακοσίων με την δημοκρατία που χρειάζεται η χώρα μας διαφέρουν πάρα πολύ. Είναι διαφορετικό να αντιπολιτεύεσαι γιατί έχεις ουσιαστικές διαφωνίες με την κυβέρνηση και να κάνεις αντιπροτάσεις από το να διαφωνείς μόνο για μικροκομματικές σκοπιμότητες κρυφοκοιτάζοντας στην κάλπη των επόμενων εθνικών εκλογών. Επίσης, είναι διαφορετικό να διαφωνείς με τη στάση του κόμματος σου ή την πολιτική του πάνω σ’ ένα συγκεκριμένο ζήτημα από το να διαφωνείς για να δημιουργήσεις κομματική ρήξη.

Όπως και να χει το πράγμα η δημοκρατία των πολιτικών μας, μας οδήγησε εδώ που είμαστε τώρα. Τέτοιες κινήσεις σας εκθέτουν κύριοι αρχηγοί των δύο μεγάλων κομμάτων. Παρ’ όλα αυτά, ο Παπανδρέου διατηρεί ακόμα την ψήφο εμπιστοσύνης των Ελλήνων. Όσο για το Σαμαρά.. αποχαιρέτα την, την εξουσία που χάνεις…

Τετάρτη 5 Μαΐου 2010

Ημέρες Μαΐου

Ο Μάιος, ο ωραιότερος μήνας της άνοιξης, ο προπομπός του καλοκαιριού, εκτός από μήνας που αναγεννιέται η φύση, είναι και ο μήνας που ανθίζουν οι λαϊκές συνειδήσεις. Εργατική Πρωτομαγιά, ημέρες απεργιών και καταλήψεων το 1968 στην κοινωνική εξέγερση στη Γαλλία, ημέρες απεργιών στην Ελλάδα του 2010 συνθέτουν το σκηνικό των ημερών του Μαΐου.

Οι εργαζόμενοι του Σικάγο διεκδίκησαν το οκτάωρο, οι φοιτητές του Παρισιού διεκδίκησαν βασικά κοινωνικά δικαιώματα και την πτώση της κυβέρνησης Ντε Γκολ. Οι Έλληνες οφείλουμε να διεκδικήσουμε την επιστροφή των κλεμμένων μας ονείρων, την παύση της δηλητηρίασης των συνειδήσεων μας και την κατάργηση του υπάρχοντος πολιτικού συστήματος. Δε μιλώ μόνο για πτώση της κυβέρνησης, αλλά για πλήρη κατάρρευση και για ευθανασία ενός κλινικά νεκρού πολιτικού συστήματος. Οι εργαζόμενοι ορθότατα διεκδικούν τα αδίκως αφαιρούμενα δικαιώματα τους. Το ζήτημα δεν είναι, όμως, μόνο οικονομικό. Δεν είναι οι μειωμένοι μισθοί, τα κομμένα δώρα, η αυξημένη φορολογία και η ακρίβεια τα μόνα προβλήματα των Ελλήνων. Αυτά αφορούν την οικονομική μας κατάσταση.. Εκτός από αυτήν βάλλεται και η πνευματική μας κατάσταση. Γινόμαστε έρμαια ενός παρακμασμένου πολιτικού συστήματος που αποτρέπει τα όνειρα και καταπατά τις συνειδήσεις.. Κι ένας λαός χωρίς όνειρα είναι ένας λαός χωρίς μέλλον.

Την οικονομική στενότητα μπορώ να την αντέξω και να την υπομείνω. Δεν αντέχω και δεν ανέχομαι, όμως, να λαμβάνουν άλλοι άνθρωποι αποφάσεις που αφορούν τη ζωή μου και το μέλλον μου. Επιτρέψτε μου να θέλω να το καθορίσω μόνος μου αυτό..

Για το σημερινό περιστατικό στη Marfin μόνο δύο πράγματα μπορώ να πω.. Θέλω να εκφράσω τη θλίψη μου για το τέλος των τριών αυτών ανθρώπων γιατί η πραγματική δολοφονία δε συγκρίνεται με την πνευματική δολοφονία. Δεν πρέπει όμως να σταθούμε εκεί.. Το περιστατικό αυτό είναι ένα μεμονωμένο γεγονός κι όχι το φαινόμενο. Το φαινόμενο είναι ο βιασμός των ψυχών μας και η δολοφονία της σκέψης μας με ένοχους τους γνωστούς-γνωστούς.

Κυριακή 25 Απριλίου 2010

Μέλλουσα Μακεδονική Δημοκρατία της Αμερικής (Μ.Μ.Δ.Α.)

Ο πρωθυπουργός της ΠΓΔΜ Νίκολα Γκρούεφσκι σε σημερινή του συνέντευξη σε σκοπιανό ιδιωτικό κανάλι ανέφερε ότι η εξ’ Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής πρόταση για να ονομαστεί η χώρα του ως «Βόρεια Δημοκρατία της Μακεδονίας» θα τεθεί σε δημοψήφισμα αν και ο ίδιος είναι κατηγορηματικά αντίθετος μ’ αυτήν την ονομασία. Δεν τον έπιασε, φυσικά, κάποια κρίση δημοκρατικότητας το Γκρούεφσκι. Απλώς, τα αποτελέσματα του δημοψηφίσματος είναι ευκόλως προβλέψιμα και αναμενόμενα. Η πρόταση θα καταψηφιστεί, καθώς ο εμποτισμένος με φασιστικές και εθνικιστικές αντιλήψεις λαός των Σκοπίων επιθυμεί μόνο την ονομασία «Μακεδονία» για το νεότευκτο κρατίδιο του.
Ο Μπάρακ Ομπάμα πρότεινε πρόσφατα την προαναφερθείσα ονομασία(«Βόρεια Δημοκρατία της Μακεδονίας») στον έλληνα πρωθυπουργό ως συμβιβαστική λύση για το σκοπιανό ζήτημα. Εννοείται, βέβαια, πως δεν ενδιαφέρει την αμερικανική κυβέρνηση η ικανοποίηση αμφοτέρων των πλευρών. Απλώς οι Η.Π.Α. επείγονται να βρεθεί η χρυσή τομή μεταξύ των δύο χωρών για να ενταχθούν τα Σκόπια στο ΝΑΤΟ, μιας και θέλουν να μεταφερθεί το σύστημα αντιπυραυλικής άμυνας στη νοτιοανατολική Ευρώπη και στην ανατολική Μεσόγειο από την Πολωνία, την Τσεχία και τη Βαλτική, όπου αρχικά προοριζόταν να εγκατασταθεί. Μάλιστα, ήδη, Ρουμάνοι, Βούλγαροι και Τούρκοι έχουν αντιδράσει θετικά σ’ αυτήν την προοπτική.
Οι σκοπιανοί, αν και απόγονοι των πρώτων σλαβικών φυλών που κατέφθασαν στην περιοχή γύρω στον 6ο μ.Χ. αιώνα, αρνούνται αυτήν τους την ταυτότητα και θεωρούν τους εαυτούς τους απογόνους των αρχαίων Μακεδόνων. Ιστορικά, κάτι τέτοιο δεν υφίσταται και το γνωρίζουν πολύ καλά και όλοι οι ιστορικοί και οι ιθύνοντες του κράτους τους. Είναι λογικό, όμως, οι εκάστοτε πολιτικοί ηγέτες τους να κατευθύνουν ιδεολογικά και να παραπλανήσουν ένα λαό που συνεχώς βρισκόταν σε αναζήτηση πολιτιστικής ταυτότητας. Μιας και έχουν, λοιπόν, πολιτικές διαφορές και με τους Σέρβους – με τους οποίους ταιριάζουν φυλετικά- και με τους Βούλγαρους- οι οποίοι εποίκησαν την περιοχή αυτή για πολλά χρόνια- η επιλογή της μακεδονικής ταυτότητας εξ’ αυτών ήταν ιδανική. Έτσι, οι αυτοαποκαλούμενοι ως μακεδόνες σκοπιανοί μοιάζουν ικανοποιημένοι απ’ τη γενική στήριξη των αμερικάνων στο ζήτημα της ονομασίας τους λησμονώντας ότι οι Η.Π.Α. είναι αυτές που οδήγησαν την ενωμένη Γιουγκοσλαβία στη διάλυση εξυπηρετώντας τα συμφέροντά των. Οι ίδιοι, οι οποίοι αργότερα βομβάρδισαν τη Σερβία, δημιούργησαν πέραν της Σλοβενίας , της Κροατίας , της Σερβίας ,της ΠΓΔΜ, της Βοσνίας, το Κόσσοβο, το Μαυροβούνιο, την Ερζεγοβίνη. Γέννησαν, δηλαδή, μικρά κρατίδια που ανήκουν στη σφαίρα επιρροής τους - σε αντίθεση με τη μεγάλη κομμουνιστική Γιουγκοσλαβία του Τίτο- για να ελέγχουν πλήρως την περιοχή των Βαλκανίων. Οι σκοπιανοί, προφανώς, βολεύονται μ’ αυτήν την κατάσταση γιατί με την προστασία, την αρωγή και τον έλεγχο των αμερικάνων αισθάνονται ασφαλείς.
Η ελληνική κυβέρνηση πρέπει να τηρήσει αδιάλλακτη στάση ως προς τη σκοπιανή ονομασία όχι, όμως, για λόγους πατριωτισμού. Η ελληνική ιστορία είναι αυτή που είναι και κανείς δεν μπορεί ούτε να την αλλάξει ούτε να την κλέψει. Η μάχη που είναι ορθό να κερδηθεί πρέπει να είναι σε πολιτικό και διπλωματικό επίπεδο για να ενισχύσει η χώρα μας το κύρος της διεθνώς. Όσο κι αν μας ενοχλεί, το όνομα «Μακεδονία» χρησιμοποιείται εκτενώς στις διμερείς σχέσεις των Σκοπίων με πολλά κράτη εδώ και αρκετά χρόνια. Αυτό έγκειται στους λανθασμένους χειρισμούς των προηγούμενων ελληνικών κυβερνήσεων. Αργά η γρήγορα τα Σκόπια θα ενταχθούν και στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ όσα βέτο κι αν ασκήσουμε. Και το πιο πιθανό είναι να ενταχθούν με μια ονομασία που θα περιέχει τη λέξη Μακεδονία μέσα. Εμείς δεν πρέπει να σταθούμε εκεί. Οφείλουμε να διατηρήσουμε την πολιτιστική μας ταυτότητα και να πορευθούμε τιμώντας την ιστορία μας. Ένας λαός με αλλοτριωμένη εθνική συνείδηση δεν είναι δύσκολο να μετατραπεί από Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας σε Μέλλουσα Μακεδονική Δημοκρατία της Αμερικής. Η Future Macedonian Republic of America (FU.MA.R.A.) θα συνεχίσει να αιθεροβατεί πολιτισμικά καθώς η παιδεία των υπηκόων της έχει χτιστεί με ΦΟΥΜΑΡΑ. Εμείς, ας παραμείνουμε έλληνες κι ας αφήσουμε τους άλλους να προσπαθούν να σφετεριστούν την ιστορία, τον πολιτισμό και το μεγαλείο μας.

Τετάρτη 21 Απριλίου 2010

ΨΩΜΙ ΠΑΙΔΕΙΑ… ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Σαράντα τρία χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου του 1967 όπου αξιωματικοί του ελληνικού στρατού, υπό την ηγεσία του Γεώργιου Παπαδόπουλου, κατέλαβαν την εξουσία και εγκαθίδρυσαν δικτατορικό πολίτευμα στη χώρα μας, το οποίο διήρκησε 7 ολόκληρα χρόνια. Μέχρι τον Ιούλιο του 1974, όπου και αποκαταστάθηκε η δημοκρατία, ο ελληνικός λαός στερήθηκε τα βασικότερα δικαιώματά του. Στερήθηκε αξίες και ελευθερίες κεκτημένες με αγώνες ..Αξίες και ελευθερίες που μόνο η δημοκρατία μπορεί να προσφέρει.
Δε σκοπεύω, όμως, να αναλύσω την κατάσταση που επικράτησε αυτά τα χρόνια ούτε και να εξαίρω την αρτιότητα του δημοκρατικού πολιτεύματος. Αυτά, θέλω να πιστεύω πως είναι λίγο πολύ γνωστά και αυτονόητα για όλους τους Έλληνες. Με αφορμή τη σημερινή μέρα, θέλω να εκφράσω κάποιες σκέψεις μου για τη δημοκρατία -ως έννοια και ως πολίτευμα- καθώς και να αποτιμήσω την ισχύ της σημερινής μορφής δημοκρατίας που επικρατεί στη χώρα μας.
Η λέξη δημοκρατία προέρχεται ετυμολογικά από τις λέξεις δήμος και κράτος που σημαίνουν λαός και δύναμη αντίστοιχα. Εκφράζουν, με άλλα λόγια, το πολίτευμα στο οποίο ο λαός έχει τη δύναμη και τη δυνατότητα συμμετοχής στην εξουσία και, κατ’ επέκταση, στη λήψη αποφάσεων. Καθότι τόσοι αγώνες δόθηκαν γι’ αυτήν -με ποιο πρόσφατο αυτόν της εξέγερσης στο Πολυτεχνείο- αναρωτιέμαι εάν απολαμβάνει ο ελληνικός λαός τη δημοκρατία που του αρμόζει. Φρονώ, πως όχι ˙ Κι αυτό συμβαίνει για δύο λόγους. Πρώτον, γιατί οι παρούσες μορφές δημοκρατικών πολιτευμάτων, που εφαρμόζονται σε διάφορες χώρες-συμπεριλαμβανομένης και της δικής μας- διακατέχονται από έλλειψη δημοκρατικότητας και, δεύτερον, γιατί η στάση των πολιτικών παραγόντων της χώρας μας δεν είναι διόλου δημοκρατική.
Ο πρώτος λόγος είναι συνυφασμένος με το δεύτερο. Και θα εξηγήσω συνοπτικά- προς το παρόν- πως συμβαίνει αυτό. Στην Ελλάδα, το πολίτευμα είναι προεδρευόμενη κοινοβουλευτική δημοκρατία και ισχύει το σύστημα της ενισχυμένης αναλογικής – ως τώρα τουλάχιστον. Η νομοθετική εξουσία ασκείται από το κοινοβούλιο, η εκτελεστική εξουσία απ’ τον πρωθυπουργό και τους υπουργούς και ο ρόλος του προέδρου της Δημοκρατίας είναι θεσμικός. Η τοποθέτηση μου, λοιπόν, έχει βάση στο εξής. Αυτή η μορφή διακυβέρνησης οδηγεί στην ψήφιση νομοσχεδίων, στην εφαρμογή νόμων και στην πολιτική υλοποίηση σχεδίων που εκλαμβάνει η εκάστοτε κυβέρνηση. Το γεγονός αυτό, όμως, αποκλείει – κατά τη γνώμη μου- τη συμμετοχή της πλειοψηφίας στη λήψη αποφάσεων καθώς το κυβερνόν κόμμα εκλέγεται μ’ ένα ποσοστό γύρω στο 40%. Κάτι, λιγότερο δηλαδή, απ’ τους μισούς ψηφοφόρους. Όμως, η έννοια της πλειοψηφίας, στην οποία στηρίζεται η φιλοσοφία του δημοκρατικού πολιτεύματος, θεωρώ πως έτσι καταργείται. Σκοπός ενός δημοκρατικού πολιτεύματος οφείλει να είναι η εξισορρόπηση της διελκυστίνδας μεταξύ της γνώμης και της βούλησης της πλειοψηφίας και αυτής της μειοψηφίας των πολιτών. Άλλο είναι όμως εξισορρόπηση, κι άλλο ικανοποίηση 4 στους 10 πολιτών. Πρέπει, δηλαδή, να αλλάξει ο τρόπος διακυβέρνησης έτσι ώστε να αυξηθεί ο αριθμός των ικανοποιηθέντων. Προς το παρόν, αυτό δε γίνεται και γι’ αυτό ενίσταμαι με τη λειτουργία της σημερινής μορφής δημοκρατίας. Ο δεύτερος λόγος έχει να κάνει με την αρωγή που παρέχουν οι έλληνες πολιτικοί στην αριστοκρατία του τόπου , αφήνοντας σε δεύτερη μοίρα τον ελληνικό λαό. Ο ελληνικός λαός γίνεται απλά ένα πιόνι στη μεγάλη σκακιέρα των πολιτικών, των τραπεζιτών και των επιχειρηματιών. Αυτή η πολιτική, αν και είναι αντίκτυπο του καπιταλισμού, κάθε άλλο παρά δημοκρατική στάση είναι.
Όλα όσα προανέφερα χρίζουν περισσότερης ανάλυσης. Αλλά, επειδή έγραψα ήδη αρκετά, δε θα επεκταθώ. Νομίζω, πάντως, πως ζούμε στην εποχή της κρίσης της δημοκρατίας. Δεν ζούμε βέβαια σε καθεστώς στρατιωτικής δικτατορίας, αλλά αλλοιωμένης, παραμορφωμένης και, κυρίως, παραστρατημένης δημοκρατίας. Δε μας στερούν το δικαίωμα να εκφράσουμε το λόγο μας αλλά δεν εισακουόμαστε κιόλας.. Δεν υφίσταται λογοκρισία του τύπου αλλά πολιτικά κατευθυνόμενη και προπαγανδιστική δημοσιογραφία.. Δεν μας απαγορεύεται η νυχτερινή κυκλοφορία αλλά δεν είναι οικονομικά εφικτή. Ένα νέο πολυτεχνείο, με διαφορετική μορφή και με συνθήματα ψωμί, παιδεία, δημοκρατία, ίσως και να χρειάζεται για να αφυπνιστεί η βρισκόμενη σε λήθαργο δημοκρατική μας συνείδηση..

Παρασκευή 16 Απριλίου 2010

ΦΟΒΟΥ ΤΟΥΣ ΔΑΝΕΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΔΩΡΑ ΦΕΡΟΝΤΕΣ



Ο εφιάλτης του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου γίνεται σιγά σιγά πραγματικότητα..Απομένει να ρυθμιστούν οι λεπτομέρειες του τρόπου λειτουργίας του μηχανισμού «στήριξης» και να αποσαφηνιστούν οι απαιτήσεις των δανειστών μας απ’ τo ελληνικό κράτος. Χθες, έγινε ξεκάθαρο πλέον δια στόματος του πρωθυπουργού-στο υπουργικό συμβούλιο- και, κυρίως, με την επιστολή του υπουργού Οικονομικών στην Ε.Ε., στην Ε.Κ.Τ. και στο Δ.Ν.Τ. ότι η Ελλάδα μετά από μια βδομάδα σκληρής και άνισης πολιτικοοικονομικής μάχης με τους διεθνείς κερδοσκόπους θα καταφύγει στο μηχανισμό «στήριξης» που εξήγγειλε πριν λίγες μέρες η Ε.Ε.
Είναι σαφές ότι τα σκαμπανεβάσματα που παρακολουθούμε να γίνονται στα spreads τις τελευταίες μέρες είναι παιχνίδια οικονομικών παραγόντων και τίποτα παραπάνω. Έτσι, ο Παπακωνσταντίνου ζήτησε απ’ τους Ρεν, Τρισέ και Στρος Καν να ξεκαθαριστεί το πλαίσιο στο οποίο καλείται να προσαρμόσει την οικονομική πολιτική της η κυβέρνηση ώστε να μας δοθεί επιτέλους το περιβόητο δάνειο. Η απάντηση; Να ληφθούν πρόσθετα μέτρα και στον ιδιωτικό τομέα. Και που είμαστε ακόμα..
Η οικονομική επιτροπή και οι παράγοντες της Ε.Ε. δεν είναι ούτε αφελείς ούτε φτωχοί. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι από τα 40 δις € που θα δανειστούμε τα 30 δις θα προέρχονται απ’ την Ε.Ε. και τ’ άλλα 10 δις απ’ το ΔΝΤ. Το ζήτημα δεν έγκειται στην αδυναμία συγκέντρωσης άλλων 10 δις απ’ την Ε.Ε. Είναι μία ορθά μελετημένη και προγραμματισμένη κίνηση απ’ τους σχεδιαστές του δανεισμού για να οδηγήσουν την Ελλάδα στο ΔΝΤ. Για κάποιον ανεξήγητο λόγο, όμως, τη δημιουργία αυτού του μηχανισμού και την προοπτική του διμερούς δανεισμού μας τη χαιρετίζουμε με ικανοποίηση και αισιοδοξία. Δε λέω να είμαστε απαισιόδοξοι, αλλά ρεαλιστές..Και να μην ονειροβατούμε. Δεν αποφάσισε κανείς να μας χαρίσει χρήματα για να μας «σώσει». Ούτε για κάποιο δώρο πρόκειται. Στην πραγματικότητα, πρόκειται για έναν δούρειο ίππο. Εμείς, τον εκλαμβάνουμε ως δώρο, ενώ στην ουσία κρύβει πολλούς κινδύνους. Το πρόβλημα, βέβαια, είναι ότι θα τον βάλουμε μέσα στα τείχη.
Έχοντας ως παράδειγμα τη Ρουμανία, η οποία πρόσφατα προσέφυγε στο ΔΝΤ, δε θα έπρεπε να πανηγυρίζουμε αλλά να προετοιμαστούμε γι’ αυτό που θα ακολουθήσει. Για να μην υπεισέλθω σε λεπτομέρειες, αρκούμαι στο γεγονός ότι η χώρα μας θα κληθεί να μπει σε τροχιά αποπληθωρισμού. Επιπλέον, θα καθοριστεί πλαφόν σε κάθε είδος δημόσιας δαπάνης. Αυτά, σε γενικές γραμμές, για να κατανοήσουμε ότι το ΔΝΤ και η ΕΕ θα μας επιβάλλουν την πολιτική τους και θα μας θέσουν σε πρόγραμμα λιτότητας και παλαιότητας. Κοινώς, θα γυρίσουμε αρκετά χρόνια πίσω..
Όλα τα παραπάνω ισχύουν για τη βιωσιμότητα της ελληνικής οικονομίας στο τρέχον έτος. Εάν δεν αλλάξουν άρδην όλα τα μέχρι τώρα ισχύοντα στη λειτουργία της, πολύ σύντομα θα χρειαστούμε κι άλλο δάνειο για να τη βγάλουμε. Τότε είναι που θα εκτιναχθούν στα ύψη τα spreads. Και να δούμε ποιος θα βρεθεί τότε να μας δανείσει. Είναι καιρός να πάψουμε να ζούμε με δανεικά και να δουλέψουμε μόνοι μας για τα ξεροκόμματο. Ας σταματήσουν τα πανηγύρια για το δούρειο ίππο.. Η Τροία πιθανότατα θα καεί.. Ας ξεκινήσουμε να τη χτίζουμε από τώρα…..

Δευτέρα 12 Απριλίου 2010

Ο ΕΛΛΗΝΑΣ ΑΣΘΕΝΗΣ

Κι είμαστε ακόμα ζωντανοί.. Με μηχανική υποστήριξη μεν, αλλά ζωντανοί. Μηχανισμό στήριξης της Ελλάδας εξήγγειλε η Ε.Ε και έδωσε έτσι μια ανάσα σε μια χώρα που οικονομικά και πολιτικά πνέει τα λοίσθια. Για την ακρίβεια, μάλλον, έκανε κάτι άλλο. Είναι σαν να απειλούν κάποιοι τη σωματική σου ακεραιότητα κι εσύ να κουβαλάς δίπλα σου ένα νταή για φόβητρο. Μπορεί, τελικά, να μη σε πειράξει κανείς λόγω της παρουσίας του. Αν, όμως, τολμήσει και το κάνει τότε θα μπει ο νταής στη μέση να σε υπερασπιστεί- μπορεί να είναι ατυχές το παράδειγμα αλλά αυτό μου έρχεται στο μυαλό. Μπαίνει, λοιπόν, ασπίδα η Ε.Ε. στην μαχόμενη με τους διεθνείς κερδοσκόπους Ελλάδα, δηλώνοντας ότι αν δε μειωθούν τα επιτόκια δανεισμού της χώρας μας απ’ τις αγορές θα μας δανείσουν εκείνοι με χαμηλότερο επιτόκιο (κυμαινόμενο από 3,5-4% ή σταθερό 5%) 30 δις. € και άλλα 10 δις. με χαμηλότερο επιτόκιο το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Και αίφνης, σήμερα, ο Γενικός Δείκτης του Χ.Α.Α σημείωσε σημαντική άνοδο..
Μήπως, όμως, κι αυτό είναι ένα παιχνίδι των κερδοσκόπων; Μήπως, δηλαδή, προτάσσει δήθεν τα στήθη της η Ε.Ε. για να μειωθούν τα spreads- όπως κι έγινε άλλωστε- και να δανειστούμε απ’ τις αγορές με επιτόκιο 5,5 ή 6% αντί για 7%; Δηλαδή αν το 7% γίνει 6% είναι επιτυχία; Είναι χαμηλό επιτόκιο δανεισμού το 6%; Απ’ την άλλη, με την αναξιοπιστία που διαθέτουμε μια χαρά μας είναι.. Επίσης, μήπως σκόπευαν να αυξήσουν λίγο το τζίρο στο Χρηματιστήριο και να πουλήσουν σε ξένους επενδυτές μερικές μετοχές; Δε μπορώ να φανταστώ τι ισχύει τελικά ούτε να προβλέψω από πού θα δανειστούμε. Ούτε φυσικά αν ο δανεισμός μας θα επιφέρει κάποιο ενθαρρυντικό για το μέλλον της ελληνικής οικονομίας αποτέλεσμα (σε συνδυασμό με το πρόγραμμα σταθερότητας κι ανάπτυξης της κυβέρνησης).
Στην περίπτωση που δανειστούμε απ’ τις αγορές θα είμαστε και πάλι ικανοί να διαχειριστούμε μόνοι μας τα οικονομικά μας. Εάν, όμως, δανειστούμε απ’ την Ε.Κ.Τ. και το Δ.Ν.Τ. θα είμαστε υπό συνεχή παρακολούθηση..Πως είναι τα παιδάκια που τα ελέγχει η αυστηρή μαμά τους αν διαβάσανε όλα τους τα μαθήματα; Ε, κάτι τέτοιο. Αλίμονο μας αν μας πιάσουν αδιάβαστους.. Εν τω μεταξύ, το «αμερικανο- θρεμμένο» Δ.Ν.Τ. δεν το πολυσυμπαθεί ο γράφων γιατί ακολουθεί κεϋνσιανές πρακτικές με άμεσους κινδύνους όπως υποτίμηση του νομίσματος, αύξηση του πληθωρισμού κτλ.
Τώρα, βέβαια, δεν είμαι οικονομολόγος για να ξέρω αν κρίνω σωστά, αλλά αυτή είναι η άποψη μου. Πάντως, ο Γιώργος είναι πολύ πιθανό να μη το γλιτώσει το Δ.Ν.Τ. . Ελλοχεύει ο κίνδυνος το γεμάτο πιστόλι που είχε πάνω στο τραπέζι να το στρέψει πάνω μας.. Προς το παρόν, βέβαια, τον κρατάμε στη ζωή τον ασθενή.. Στο μέλλον βλέπουμε.. Αναμένουμε εξελίξεις………….

Πέμπτη 1 Απριλίου 2010

Ο ΓΙΩΡΓΑΚΗΣ ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΤΩΝ ΘΥΜΑΤΩΝ

Στο γνωστό παραμύθι η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων, το οποίο προβάλλεται τελευταία στους κινηματογράφους, η Αλίκη βρίσκεται μπλεγμένη σε μια αλλόκοτη κατάσταση όπου διάφορα παράξενα συμβαίνουν γύρω της κι εκείνη νομίζει πως είναι όνειρο. Στην Ελλάδα όμως εμείς ζούμε το δικό μας παραμύθι. Αν αντιστοιχίσουμε δε την Αλίκη με το Γιώργο Παπανδρέου, τον Τρελοκαπελά με το Σαρκοζί, την Κόκκινη Βασίλισσα με τη Μέρκελ και το Δρακοτρομάρα με το δημοσιονομικό πρόβλημα της χώρας μας έχουμε έτοιμο το δικό μας παραμύθι. Θα μπορούσαν να είναι κάπως έτσι τα πράγματα αλλά δυστυχώς δεν είναι, μιας και ο πρωθυπουργός δεν έχει στα χέρια του το ξυραφόσπαθο..
Η πραγματικότητα στην Ελλάδα είναι ζοφερή..Θα προσπαθήσω, λοιπόν, σε λίγες γραμμές να αποτυπώσω την κατάσταση που επικρατεί τις γιορτινές αυτές μέρες. Ο Παπανδρέου έχει αναλάβει εδώ και 6 μήνες τη διακυβέρνηση της χώρας κι έχει να διεκπεραιώσει ζητήματα που ούτε ο ίδιος φανταζόταν πόσο σημαντικά και πόσο αδιέξοδα είναι. Εν προκειμένω, καλείται να μειώσει το χρέος, να περιορίσει το έλλειμμα, να ρευστοποιήσει τις αγορές και να προβεί ακόμα σε μια σωρεία δαπανών. Πρέπει να βρεθούν, δηλαδή, επιπλέον πόροι για να πληρωθούν μισθοί και συντάξεις, να καταβληθούν επιδόματα ανεργίας, να αγοραστεί πολεμικός εξοπλισμός για να ενισχυθεί η άμυνα κι η ασφάλεια της χώρας (εδώ γελάμε), να γίνουν νέα δημόσια έργα (επέκταση μετρό, τροποποιήσεις εθνικών οδικών αρτηριών κτλ.), να γίνουν αναβαθμίσεις στον τομέα της υγείας και της παιδείας και να ενισχυθεί το πρόγραμμα «Καλλικράτης» που έχει σχεδιάσει το Υπουργείο Εσωτερικών.
Πως προσπαθεί να το επιτύχει μέχρι στιγμής αυτό ο πρωθυπουργός; Με σπασμωδικές κινήσεις, με δήθεν απειλές (ΔΝΤ), και με συνεχείς εκκλήσεις για πτώση των spread στην Ε.Ε. Δεν πρόκειται να επιφέρει κάποιο αποτέλεσμα αυτή η στάση, όπως δεν πρόκειται να πιάσουν τόπο τα πρωτοφανώς σκληρά οικονομικά μέτρα που πήρε. Θα αποκομίσει 4,8 δις € τη στιγμή που η χρηματιστηριακή εταιρεία Ακρόπολις χρωστάει 5,5 δις €. Δε θα σταθώ εκεί, όμως, αλλά στο γεγονός ότι αφαιμάσσοντας τον απλό Έλληνα μισθωτό, το μόνο που θα καταφέρει είναι να δυσκολέψει τη ζωή των χαμηλών και μεσαίων εισοδημάτων και να μειώσει το βιοτικό επίπεδο της χώρας. Άλλωστε, σε περίοδο παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, μία χώρα με ανύπαρκτη βιομηχανία-που δηλαδή ούτε παράγει τίποτα για να τονώσει την οικονομία της ούτε προσφέρει θέσεις εργασίας στο λαό- οφείλει να έχει άλλες αξιώσεις για τη λύση του δημοσιονομικού προβλήματος απ’ την αύξηση του Φ.Π.Α. και την πάταξη της φοροδιαφυγής. Δε λέω, το τελευταίο –αν λειτουργήσει σωστά- καλό θα μας κάνει.
Σε όλη αυτή την ιστορία, η οποία διαδραματίζεται στη χώρα των θυμάτων, το ρόλο των θυτών ενσαρκώνουν πολιτική ηγεσία και απανταχού κερδοσκόποι και το ρόλο των θυμάτων οι Έλληνες πολίτες.. Ας ελπίσουμε, λοιπόν, σε ένα happy end…………………….

Δευτέρα 29 Μαρτίου 2010

ΕΛΛΑΣ, ΕΛΛΗΝΩΝ……. ΞΕΝΟΦΟΒΙΚΩΝ!!!

Με αφορμή το περιστατικό της προχθεσινής παρέλασης όπου μέλη μιας ομάδας ειδικών δυνάμεων βηματίζουν αναφωνώντας ρατσιστικά συνθήματα κατά των Αλβανών έχω να κάνω κάποιες παρατηρήσεις.

Η αλήθεια είναι πως όσοι επιλέγουν να υπηρετήσουν στις ειδικές δυνάμεις διακατέχονται από μισαλλοδοξία, ρατσισμό και άκρατο εθνικισμό. Έχουν ρατσιστικές, σοβινιστικές και μιλιταριστικές αντιλήψεις χωρίς να προκύπτει ξεκάθαρα από πού τις έχουν αποκτήσει. Είναι, σαφώς, θέμα παιδείας και, προφανώς, έχουν ρίζα στην οικογένεια τους, στο σχολείο τους και γενικά σε όλους τους φορείς που κατά καιρούς έχουν ασκήσει επιρροή πάνω τους. Το πρόβλημα, όμως, είναι πως το ζήτημα λαμβάνει μεγαλύτερες διαστάσεις από αυτές του μεμονωμένου αυτού περιστατικού. Παρόμοιες απόψεις συμμερίζονται πολλοί ακόμη Έλληνες και μάλιστα νέοι.

Έλληνας γίνεσαι, δε γεννιέσαι. Και με τον όρο Έλληνας δεν εννοώ τα φυλετικά χαρακτηριστικά αλλά τη νοοτροπία που οφείλει να έχει ένας Έλληνας. Με τόσες επιμειξίες στα εκατοντάδες χρόνια ιστορίας μας, άλλωστε, είναι ανώφελο να συζητάμε για φυλετικά χαρακτηριστικά. Ένας άνθρωπος που γεννήθηκε στην Ελλάδα και απλώς μιλάει την ελληνική γλώσσα δεν είναι Έλληνας. Έλληνας είναι αυτός που ασπάζεται και πορεύεται στη ζωή του έννοιες όπως η ειρήνη, η δημοκρατία, ο πολιτισμός,. Και οι τρεις αυτές αξίες θεσπίστηκαν απ’ τους αρχαίους έλληνες και οφείλουμε να τις διατηρήσουμε και να τις αναπτύξουμε σε βαθύτερα σημεία από εκείνους. Γιατί όπως και να το κάνουμε στην απαρχή τους αυτές οι τρεις έννοιες ήταν ατελείς. Ειρήνη στην αρχαία Ελλάδα επικρατούσε μεν κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών αγώνων αλλά οι εμφύλιες διαμάχες ήταν ουκ ολίγες. Δημοκρατία επικρατούσε μεν στην αρχαία Αθήνα, αλλά δε συμπεριλάμβανε τις γυναίκες, τους δούλους και τους ακτήμονες. Ο πολιτισμός θεωρητικά εξελίσσεται..αλλά δεν καταλαβαίνω πως από την αρχαία τραγωδία, τη λυρική ποίηση και την αρχιτεκτονική οδηγηθήκαμε στον πολιτισμό της Τζούλιας και της σαμπάνιας. 2.500 χρόνια ιστορίας χρειάστηκαν για να μεταμορφωθούμε από ευγενή όντα σε ανθρωπόμορφα κτήνη.

Είναι τουλάχιστον σουρεαλιστικό, και εκνευριστικό για μένα, να παθιάζονται δήθεν με ιδεώδη για την πατρίδα άνθρωποι που δεν γνωρίζουν καν την ιστορία της. Παραθέτω έτσι ενδεικτικά τα εξής… Στην Ιστορία του Ελληνικού Έθνους ο Παπαρρηγόπουλος ξεκινάει τη συγγραφή του προσπαθώντας να εξηγήσει τους λόγους για τους οποίους η αρχαία Αθηναϊκή και η αρχαία Σπαρτιατική ηγεμονία δεν κατόρθωσαν να φτάσουν την αίγλη, το μέγεθος και τη χρονική ισχύ της αρχαίας Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Καταλήγει στο συμπέρασμα πως η Σπάρτη και η Αθήνα όλες τις άλλες πόλεις κράτη τις υπέτασσαν και τις έκαναν εχθρούς τους, σε αντίθεση με τη Ρώμη που όλους τους κατακτημένους τους αφομοίωνε και τους έκανε Ρωμαίους. Δεν προτείνω να δημιουργήσουμε Ελληνική αυτοκρατορία με πυρήνα τους Έλληνες, αλλά να αφομοιώσουμε, επιτέλους, τους μετανάστες και, μεταλαμπαδεύοντας τους τον ελληνικό πολιτισμό, να τους κάνουμε Έλληνες. Είπαμε, άλλωστε, πως Έλληνας γίνεσαι.. Κι επιπλέον, κατά τη διάρκεια της Ελληνικής επανάστασης, οι Αλβανοί που ήταν στο πλευρό των Τούρκων έκλεβαν και λεηλατούσαν τις περιουσίες των κατοίκων της Πελοποννήσου. Όταν απέκτησαν κάποια δύναμη και εναντιώθηκαν στους Οθωμανούς, εκείνοι τους κυνήγησαν. Και τότε ο Κολοκοτρώνης τους βοήθησε να διαφύγουν στην Στερεά Ελλάδα. Δεν κρίνω την ενέργεια του οπλαρχηγού..Απλά θέλω να τονίσω ότι αυτοί οι «Έλληνες» προχθές αυτόν τιμούσαν. Προτού, λοιπόν, παρελαύνουν ας φροντίζουν να μάθουν για ποιο λόγο το κάνουν και ποιους θέλουν να τιμήσουν. Θέλω να πιστεύω πως η Ελληνική επανάσταση του 1821 έγινε με αιτία την ανάγκη για ελευθερία κι όχι με αιτίες το ρατσισμό και την ξενοφοβία…