Protest

Protest

Παρασκευή 6 Φεβρουαρίου 2015

Παραμύθι χωρίς όνομα



Θυμάμαι σε ηλικία 9 ετών περίπου, όταν είχα διαβάσει το περιβόητο παιδικό παραμύθι της Πηνελόπης Δέλτα με τίτλο "Παραμύθι χωρίς όνομα" ότι είχα εντυπωσιαστεί τόσο πολύ γιατί για πρώτη φορά διάβαζα ένα παραμύθι που δε μιλάει για βία αλλά για αρετές που μόνο ο άνθρωπος μπορεί να εμφανίσει κατά το πέρασμα του από τη ζωή.

Είχα διαβάσει ένα - δυο χρόνια νωρίτερα το "Μεγάλο Περίπατο του Πέτρου" της Άλκης Ζέη που μέσα από τα μάτια ενός παιδιού βλέπει και δείχνει και σε μας τις μαύρες μέρες της Γερμανικής Κατοχής στην Αθήνα, αλλά αυτό δεν ήταν τόσο αισιόδοξο όσο το βιβλίο της Πηνελόπης Δέλτα.

Το Παραμύθι Χωρίς  Όνομα της Πηνελόπης Δέλτα είχε αφήσει το στίγμα του πάνω μου στην ηλικία που νόμιζα ότι με αγάπη, καλή θέληση και αλήθεια ο κόσμος μπορεί να είναι τέλειος. Ναι. Ήταν τότε που τον κόσμο τον έβλεπα όμορφο και ιδανικό. Μεγαλώνοντας, άλλαξα κάπως γνώμη.

Το συγκεκριμένο παραμύθι αναφέρεται στη ιστορία μιας πατρίδας που ονομάζεται η Χώρα των Μοιρολάτρων και έχει ως βασιλιά τον Αστόχαστο ο οποίος την έχει οδηγήσει στην απόλυτη κατάρρευση και στην οικονομική χρεοκοπία έχοντας χάσει πλήρως την επαφή του με το λαό. Οι άνθρωποι της Χώρας  αδυνατούν να επιβιώσουν και σιγά σιγά εγκαταλείπουν τον τόπο τους. Τότε, ο γιος του Αστόχαστου, ο Συνετός, αποφασίζει με την προτροπή μιας γυναίκας να ξανακερδίσει την εμπιστοσύνη του λαού του και να φτιάξει τη χώρα του από την αρχή. Και τα καταφέρνει παρά τις συγκρούσεις με τους αξιωματούχους να κρατήσει ζωντανή τη χώρα του με θάρρος, τόλμη και γενναιότητα και να την ξαναχτίσει με εργατικότητα και προκοπή.

Σήμερα στη χώρα μας, για να φύγουμε λίγο από τον κόσμο των παραμυθιών που δυστυχώς κρατάει λίγο και να γυρίσουμε στον πραγματικό, η οικονομική κατάρρευση και η κοινωνική αποσάθρωση έχουν οδηγήσει έναν λαό σε αναβρασμό και μια γενιά σε μετανάστευση.

Οι πολιτικοί έχουν χάσει πλήρως την επαφή τους με το λαό, οι πολίτες έχουν χάσει την εμπιστοσύνη τους και την ελπίδα για απόδοση δικαιοσύνης και για καλύτερες μέρες. Μεγάλη μερίδα του κόσμου μάλιστα έχει χάσει τις αρετές που θα έπρεπε να έχουν οι άνθρωποι για να είναι αυτός ο κόσμος καλύτερος. Λάθος. Για να μπορεί να σταθεί μια κοινωνία στα πόδια της.

Η εκλογή του ΣΥΡΙΖΑ έχει ανάψει σε κάποιους ξανά τη σπίθα της ελπίδας. Σε κάποιους άλλους έχει ξαναφουντώσει η δίψα για δικαιοσύνη και αξιοπρέπεια. Υπάρχουν και πολλοί που ψάχνουν ευκαιρία να "χύσουν χολή" και καραδοκούν στη γωνία για να λοιδορήσουν μια αποτυχία ή ένα σφάλμα της νέας κυβέρνησης.

Δε στέκομαι στους δημοσιογράφους των καναλιών που είναι παπαγαλάκια των επιχειρηματιών που τους πληρώνουν και φιλαράκια των πολιτικών του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ που αλληλοκαλύπτουν τόσα χρόνια τις πομπές τους και αλληλοβοηθούνται.

Διότι είναι αλήθεια, τις τελευταίες μέρες είναι σα να βλέπεις δελτία ειδήσεων της Γερμανίας, με τη διαφορά ότι μιλούν την ελληνική διάλεκτο. Ή τελοσπάντων ότι απέμεινε απ' αυτήν.

Ειλικρινά όμως δεν μπορώ να καταλάβω πως κάποιοι άνθρωποι χαίρονται όταν οι Γερμανοί ή άλλοι λοιποί Ευρωπαίοι εκβιάζουν την Ελλάδα. Είναι η χώρα τους που να πάρει. Δεν λέω ότι πρέπει να τους βλέπουμε αφ' υψηλού γιατί η Ελλάδα γέννησε τη Δημοκρατία και έχει σπουδαίο αρχαίο πολιτισμό, αλλά να τους σιχτιρίσουμε και να αντισταθούμε που παλεύουνε σθεναρά να μας την καταργήσουν 2.500 χρόνια μετά και που μας στερούν τη δυνατότητα παράγουμε κι άλλο πολιτισμό στο μέλλον.

Ντρέπομαι για τους συμπατριώτες μου που το μόνο που τους νοιάζει είναι να έχουν λεφτά και τον επόμενο μήνα και να μπορεί να δουλεύει σωστά το ΑTM με όποιο κόστος.

Είναι ραγιάδες, τιποτένιοι, δεν τους αξίζει τίποτα απ' ότι έχουν ή τίποτα απ' ότι ζητιανεύουν. Γιατί η Ελλάδα ως τώρα ζητιανεύει. Δεν διεκδικεί. Και δεν έχουν καμία σχέση με αυτούς που λέγονταν αρχαίοι Έλληνες, ούτε με καν με τους νεοέλληνες που άφησαν το σημάδι τους στην ιστορία.

Αν είναι να περιμένουμε να πει η Μέρκελ τι θα κάνουμε, πότε θα κάνουμε εκλογές, πως θα ζήσουμε, με πόσα λεφτά, με ποιους όρους και προϋποθέσεις και χαιρόμαστε όταν κάνει ό,τι θέλει τον Παπανδρέου, τον Σαμαρά, το Βενιζέλο, τον Παπαδήμο και κοροϊδεύουμε τον Τσίπρα ότι θα πάθει το ίδιο και αυτός, τότε είμαστε άξιοι της μοίρας μας.

Κακώς κάνανε το 1821 επανάσταση απέναντι στους Τούρκους μια χούφτα στασιαστών για να αγωνιστούν για την Ελευθερία. Μια χαρά ήταν τότε. Ο κόσμος πλήρωνε τα χαράτσια του, έτρωγε, κοιμόταν, επιβίωνε.  

Πολύ κακώς πολέμησαν πριν 70 χρόνια οι παππούδες μας τους Ιταλούς και τους Γερμανούς. Θα μας κυβερνούσε σήμερα η Μέρκελ με τον Ντράγκι, θα πληρώναμε τους φόρους μας και θα 'μασταν μια χαρά. Και θα 'χαμε και ανεργία κοντά στο 2% όπως έχει η Γερμανία.

Αλήθεια σιχαίνομαι αυτά τα ανθρωπάκια που σκέφτονται και εκφράζονται με αυτόν τον τρόπο. Με ενοχλούν, με εκνευρίζουν και με αηδιάζουν περισσότερο από τον Σόιμπλε, τον Σουλτς και τον Ντάισελμπλουμ.

Η Ελλάδα έχει μια ευκαιρία να κάνει την επανάσταση της με Δημοκρατικό τρόπο. Αν επιτύχει έχει καλώς. Αν αποτύχει, υπάρχει και ο δρόμος της βίας. Υπάρχει και αυτός της υποτέλειας βέβαια.

Η απάντηση στους ξένους και στους εαυτούς μας για το μέλλον μας, τις ζωές μας και τις αξίες μας μπορούν να δοθούν μόνο από εμάς. Στο χέρι μας είναι.

Σε ένα διήγημα, όχι σε παιδικό παραμύθι αυτή τη φορά αλλά σε μυθιστόρημα, υπάρχει μια φράση που ταιριάζει γάντι στην παρούσα κατάσταση αλλά και σε όλη την ιστορία της ανθρωπότητας γιατί είναι διαχρονική. Ο Νίκος Καζαντζάκης είχε γράψει στο βιβλίο του "Ο Χριστός Ξανασταυρώνεται"  πως "Αν δεν ξεχειλίσει η καρδιά του ανθρώπου από αγάπη ή από θυμό, τίποτα δεν μπορεί να γίνει στον κόσμο...".


Ας ελπίσουμε για το καλύτερο. Γιατί η ζωή δεν έχει όπως τα παραμύθια αίσιο τέλος.