Protest

Protest

Πέμπτη 29 Δεκεμβρίου 2011

...Και Δικαιοσύνη για Όλους



Στην ταινία του Αλ Πατσίνο ''...And Justice for All'' ένας ηθικός δικηγόρος προσπαθεί μέσα απ' τη δουλειά του να απονείμει δικαιοσύνη. Όταν η δουλειά του έρθει σε σύγκρουση μ' αυτή του την πρόθεση θα διαπιστώσει πως η δικαιοσύνη μόνο τυφλή δεν είναι, πως η εφαρμογή της δεν είναι ίση προς όλους και θα έρθει αντιμέτωπος μ' ένα μεγάλο ηθικό δίλλημα. Αυτή η ιστορία, η κατηγορία ενός εισαγγελέα για βιασμό και η απόπειρα του να τη βγάλει καθαρή, είναι ενδεικτική της αδιαφάνειας που επικρατεί δεκαετίες τώρα στους κόλπους του δικαστικού συστήματος.

Εκτός απ' τις Η.Π.Α. αυτή η υπόνοια για τη λειτουργία του δικαστικού συστήματος υπάρχει και στην ελληνική κοινωνία. Αφού διαπιστώσαμε πως η νομοθετική και η εκτελεστική εξουσία στη χώρα μας λειτουργούν εντελώς λανθασμένα, μήπως ήρθε η ώρα να αναρωτηθούμε για τη λειτουργία και της 3ης εξουσίας, της δικαστικής;

Δε θα μπω στη διαδικασία να σκεφτώ πως όλοι οι δικαστές και οι εισαγγελείς χρηματίζονται αλλά ομολογώ ότι εξεπλάγην με τη χθεσινή παραίτηση των οικονομικών εισαγγελέων Γρηγόρη Πεπόνη και Σπύρου Μουζακίτη.

Στην επιστολή τους προς τον αντιεισαγγελέα του Αρείου Πάγου ζητούν την αντικατάστασή τους από το Ανώτατο Δικαστικό Συμβούλιο και αναφέρουν μεταξύ άλλων:

"Παρά το γενικότερο αρνητικό κλίμα και με πλήρη επίγνωση στις ιδιάζουσες σχέσεις μεταξύ της νεοελληνικής πραγματικότητας και του εν Ελλάδι αναπτυσσόμενου οικονομικού εγκλήματος αποδεχθήκαμε ασθμένως τον διορισμό μας, εμφορούμενοι από ειλικρινή διάθεση προσφοράς και προσήλωση στο υπηρεσιακό καθήκον μας.

Δεν επιδιώξαμε να γίνουμε αρεστοί, ούτε να εξασφαλίσουμε τις ανοχές παντός είδους πολυποίκιλων οικονομικών συμφερόντων, έναντι των οποίων, η συγκρουσιακή μας πορεία, με γνώμονα πάντα τη νομιμότητα, ήταν δεδομένη και αδιαπραγμάτευτη.

Ήδη με σχέδιο νόμου που πρόκειται να κατατεθεί και μας κοινοποιήθηκε όλως προφασιστικά και με δήθεν επιχειρήματα ως αιτιολογία, επιχειρείται η αντικατάστασή μας και η απαλλαγή από την παρουσία μας. Επειδή ουδέποτε επιδιώξαμε θέσεις και αξιώματα ως αυτοσκοπό, δεν δεχόμαστε να είμαστε εισαγγελείς υπό απαγόρευση και καθ' υπαγόρευση.

Πολλώ μάλλον δε, δεν δεχόμαστε να αποτελέσουμε ένα άλλοθι και μια θεσμική κολυμπήθρα του Σιλωάμ για τα πολυποίκιλα οργανωμένα συμφέροντα και τους ποικιλώνυμους εκφραστές τους, που δραστηριοποιούνται και αναπτύσσονται στη γκρίζα ζώνη του οικονομικού εγκλήματος.

Γι' αυτούς τους λόγους παραιτούμαστε από τη θέση του οικονομικού εισαγγελέα
".

Οι υπό παραίτηση εισαγγελείς όταν ρωτήθηκαν από δημοσιογράφους για τις παρεμβάσεις που καταγγέλλουν, παρέπεμψαν στις υποθέσεις που ερευνούν, χωρίς να δώσουν παραπάνω στοιχεία. Μερικές από αυτές είναι:

• Δανειοδότηση κομμάτων
• Καταγγελίες για φούσκωμα του ελλείμματος από την ΕΛΣΤΑΤ
• Πρόστιμα από λαθρεμπόριο καυσίμων
• Καταγγελίες Κουσελά για λίστες φοροφυγάδων
• Μίζες εφοριακών
• Καταγγελίες για εμπλοκή του αδελφού του πρώην πρωθυπουργού, με εταιρία που επένδυε σε CDS

Εκτός του ότι θεωρώ τις απαντήσεις των δύο αρμόδιων υπουργείων, Οικονομικών και Δικαιοσύνης, από άστοχες έως γελοίες, θα ήθελα πραγματικά να ακούσω περισσότερες λεπτομέρειες από τα στόματα των δύο εισαγγελέων. Πρόκειται για δύο κρατικούς λειτουργούς που είναι υπόλογοι στον ελληνικό λαό ο οποίος περιμένει απ' αυτούς πλήρη υπευθυνότητα στην άσκηση δικαιοσύνης κι όχι απλή προσωπική ευθιξία.

Αν τώρα οι παραπάνω υποθέσεις που ερευνώνται περιέχουν οικονομικές, νομικές αλλά και κοινωνικά ηθικές παραβάσεις - πράγμα που πιστεύω- είναι μάλλον προφανής ο λόγος που τους ασκήθηκαν πιέσεις και παρεμποδίστηκε το έργο τους. Είναι όλα ζητήματα στα οποία έχουν άμεση εμπλοκή οι πολιτικοί.

Εν πάση περιπτώσει έχουμε δει όλα αυτά τα χρόνια να καταλήγουν στη φυλακή δικαστικοί, επιχειρηματίες, μέχρι και κληρικοί όπως διαπιστώσαμε προσφάτως, αλλά κανένας πολιτικός. Τι διάολο; Όλοι αγγελούδια είναι; Μόνο ο Εφραίμ δηλαδή έχει ποινικές ευθύνες για το σκάνδαλο του Βατοπεδίου; Αν δε δω έστω έναν πολιτικό στη φυλακή δε θα ησυχάσω..

Γιατί όπως είπε κι ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ: " Μια απειλή στη δικαιοσύνη οπουδήποτε, είναι μια απειλή στη δικαιοσύνη παντού. "

Τρίτη 20 Δεκεμβρίου 2011

Το ύστατο κονσέρτο του... Μότσαρτ

Ο Ματίας Ζίντελαρ υπήρξε ο πρώτος μεγάλος αστέρας του ποδοσφαίρου που πρωταγωνίστησε σε διαφημιστικά σποτ στο ραδιόφωνο και διαφήμισε σε αφίσες από γλυκά μέχρι πορτοφόλια...



Ο Ζίστσεκ σκόραρε δύο φορές. Ωστόσο, το γκολ του Ζίντελαρ ήταν ένα έργο τέχνης που κανείς άλλος πριν ή μετά από αυτόν δεν θα μπορέσει να αντιγράψει. Ο κόσμος στο Λονδίνο σηκώθηκε όρθιος για να το χειροκροτήσει και κάθισε ξανά μετά από 20 λεπτά . Με αυτό τον τρόπο ο Βέλγος διαιτητής που διεύθυνε τη νίκη (4-3) της Αγγλίας επί της Αυστρίας το 1932, περιέγραψε με την έξωθεν καλή μαρτυρία του το σλάλομ του Ματίας Ζίντελαρ, ο οποίος πέρασε όλη την αγγλική ομάδα. Χρειάστηκε να μεσολαβήσουν 54 χρόνια για να τον μιμηθεί ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα.

Ο θρύλος της WUNDERTEAM
Κάπως έτσι ξεκίνησε ο θρύλος της Wunderteam (σ.σ.: Βούντερτιμ), της περίφημης Εθνικής Αυστρίας που ονομάστηκε Ομάδα όνειρο και του ηγέτη της, Ματίας Ζίντελαρ (ο κορυφαίος παίκτης στον κόσμο πριν από το Β Παγκόσμιο Πόλεμο). Τα επιτεύγματα της και ο τρόπος που αντιλαμβανόταν το ποδόσφαιρο εκείνο το σύνολο του εξαιρετικού κόουτς Ούγκο Μάισλ, ήταν κάτι το πρωτόγνωρο για την εποχή του Μεσοπολέμου (μεταξύ των δύο Παγκοσμίων Πολέμων).

Οι ιστορικοί του αθλήματος την θεωρούν ως την πρώτη επαναστατική Εθνική όλων των εποχών και την πρώτη από τις τρεις Βασίλισσες που έμειναν δίχως στέμμα (μαζί με τις Ουγγαρία 1954, Ολλανδία 1974), καθώς αποκλείστηκε στα ημιτελικά του 1934 από την διοργανώτρια και μετέπειτα κάτοχο Ιταλία του Μουσολίνι (νίκησε στον ημιτελικό με διαιτητικό έγκλημα).

Το ΟΧΙ στους Ναζί

Το στοιχείο όμως που έκανε ακόμα πιο συνταρακτική την ιστορία της Ομάδας όνειρο και ακόμα περισσότερο του αρχηγού της, ήταν η τραγική κατάληξη που είχαν ομάδα και παίκτης. Στους δικούς μας καιρούς ίσως να φαντάζουν τόσο ξένα όλα αυτά τα πιστεύω, αλλά τότε, με την Ευρώπη να είναι χιλιοβασανισμένη, η πατρίδα ήταν το νούμερο ένα ιδανικό. Τουλάχιστον για τον Ζίντελαρ ήταν. Αυτό φάνηκε ξεκάθαρα το 1938, αλλά και τον επόμενο χρόνο. Η Αυστρία προετοιμαζόταν για το Παγκόσμιο Κύπελλο της Γαλλίας και ήταν μάλιστα εκ των φαβορί για την κατάκτηση του. Ο Μάισλ, ο Ζίντελαρ και η υπόλοιπη παρέα όμως δεν ταξίδεψε ποτέ στο Παρίσι.

Λίγο πριν το Μουντιάλ, η Χιτλερική Γερμανία εισέβαλε στην Αυστρία και την προσάρτησε στα εδάφη της. Οπως συνέβη σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής, έτσι και στο ποδόσφαιρο, ανακοινώθηκε το εξής: Οποιος θέλει να συνεχίσει να παίζει ποδόσφαιρο, οφείλει να το κάνει στα γερμανικά πλαίσια και να παίζει με τα χρώματα της Γερμανίας! . Η Wunderteam έπαψε αυτομάτως να υπάρχει και η πλειονότητα των Αυστριακών διεθνών, επέλεξε να σταματήσει τη μπάλα.

Οταν ντρόπιασε τον Χίτλερ

Οι Γερμανοί όμως ήθελαν σαν τρελοί τον Ζίντελαρ. Ηξεραν πως με αυτόν στην ομάδα τους, θα είχαν ελπίδες για το Μουντιάλ. Του έταξαν τα πάντα, Χρήμα, δόξα, καταξίωση, ζωή! Ο 34χρονος τότε επιθετικός αρνήθηκε, λέγοντας πως δεν άντεχαν τα πόδια του, κάτι που εξόργισε τους κατακτητές. Με το που μπήκε το 1939, οι Γερμανοί θέλησαν να καλοπιάσουν τον αυστριακό λαό και οργάνωσαν ένα φιλικό μεταξύ της Εθνικής τους και της Wunderteam. Η συμφωνία ήταν να λήξει 1-1, ώστε άπαντες να μείνουν ευχαριστημένοι.

Ο Ζίντελαρ δεν μπορούσε να συγκρατήσει την καταπίεση που ένιωθε μέσα του. Ανοιξε το σκορ, περνώντας πέντε αντιπάλους. Αυτό τρέλανε τους Γερμανούς, στους οποίους είχε πει πως δεν άντεχε να παίζει. Επί 90 λεπτά τους έκανε ό,τι ήθελε και στο φινάλε έδωσε ασίστ στον Καρλ Σέτα που διαμόρφωσε το τελικό 2-0. Οι δυο τους πήγαν και στάθηκαν προκλητικά, γελώντας μπροστά από τους Γερμανούς επίσημους. Εκεί βρισκόταν και ο Χίτλερ που προφανώς έδωσε τη μετέπειτα... διαταγή!

Τελευταίο αντίο

Περίπου δύο μήνες αργότερα, ο Ζίντελαρ βρέθηκε νεκρός στο διαμέρισμα του στη Βιέννη. Είπαν πως ευθυνόταν η διαρροή γκαζιού. Αυτή παραμένει μέχρι σήμερα η επίσημη αιτία θανάτου εκείνου που αποκάλεσαν Μότσαρτ, με τη μαγική εμφάνιση του κόντρα στους Ναζί να αποτελεί το ύστατο κονσέρτο του.

Στην κηδεία του παρευρέθηκαν 65.000 συμπατριώτες του που αψήφησαν την σχετική απαγόρευση. Το όνομα του έγινε σύμβολο της αντίστασης στην χώρα και η ιστορία του, μία από τις πλέον θλιβερές στον χώρο της στρογγυλής θεάς, χαράχτηκε για να διηγείται τα ιδανικά μίας άλλης εποχής.

πηγή: www.gazzetta.gr

Τρίτη 6 Δεκεμβρίου 2011

Οι μοιραίοι

Ένα κρύο βράδυ του Δεκέμβρη του 2008, ένα μικρό παιδί διαπληκτίζεται λεκτικά με δυο αστυνομικούς στα Εξάρχεια. Λίγα λεπτά αργότερα το παιδί αυτό πέφτει νεκρό απ' τη σφαίρα του ενός. Ένας ηλίθιος "άνθρωπος" λοιπόν γίνεται δολοφόνος ενός παιδιού που υποτίθεται θα 'πρεπε να προστατεύει.

Η οργή του λαού που πηγάζει απ' την επιεικώς τραγική διακυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας και το μίσος μιας νέας γενιάς για το κατεστραμμένο της όραμα και το θολό της μέλλον, με αφορμή αλλά και αιτία το γεγονός αυτό καθαυτό μετατρέπονται σε μια κοινωνική εξέγερση.

Μια κοινωνική εξέγερση που κάποιοι πολιτικοί χώροι (βλ. ΠΑΣΟΚ) έσπευσαν να την καρπωθούν, μια κοινωνική εξέγερση που έμοιαζε κατ' αντιστοιχία μ' αυτή του Πολυτεχνείου, μια κοινωνική εξέγερση που δεν ξέρουμε τι κατάλοιπα άφησε. Είναι αναμφισβήτητα ένας φάρος ελπίδας για τη γενιά μας που δείχνει ότι μπορεί τα πράγματα να αλλάξουν. Πώς; Αν είμαστε όλοι ενωμένοι σα λαός.. Αλλά κυρίως αν διεκδικήσουμε αυτά που δικαιούμαστε εμείς οι νέοι και μας τα στερούν οι προπάτορες μας. Γιατί οι επαναστάσεις κι οι εξεγέρσεις ξεκινούν απ' τη νεολαία.. όχι απ' τη μέση και την τρίτη ηλικία.

Τρέμω και μόνο στην ιδέα ότι αυτή η εξέγερση θα μπει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας και ότι εμείς θα ακολουθήσουμε την πεπατημένη των γονιών μας, την απλή αποδοχή της μοίρας μας.

Δε χρειάζεται να βρεθεί ένας παράφρων μπάτσος να καταλύσει με το όπλο του τη δημοκρατία δολοφονώντας έναν ανήλικο για να ξεσηκωθούμε. Δε χρειάζεται να μπει κανένα τανκ στο Πολυτεχνείο για να αντιδράσουμε.

Η προσφυγή της χώρας μας στο ΔΝΤ δεν αρκεί ως αφορμή; Οι απολύσεις μεροκαματιάρηδων ανθρώπων και η προδιαγεγραμμένη πενία του λαού δε μας φτάνει; Η πλήρης αποσάθρωση της κοινωνίας και ο ταξικός εμφύλιος πόλεμος στον οποίο μας έχει βάλει το πολιτικό σύστημα δεν είναι λόγος εξέγερσης;

Ένα πολιτικό σύστημα το οποίο περιέχει τον 21ο αιώνα ανθρώπους που αποκαλούν όσους εκφράζουν διαφορετική άποψη μαλάκες, κομμουνιστές και φασίστες, υπουργούς που κυνηγούσαν με τσεκούρια στο δρόμο άλλους ανθρώπους κι εθνοπροδότες καρεκλολάτρεις που δεν κρατούν ούτε τα προσχήματα πια για μια θέση στο Μαξίμου, για ένα ψίχουλο εξουσίας, δεν έχει λόγο ύπαρξης.

Στη Μερκελευόμενη ευρωκρατούμενη δημοκρατία μας, θα κάνουμε δημοψήφισμα με προκαθορισμένο αποτέλεσμα, εκλογές όποτε θέλουν οι χαρτογιακάδες και θα ζούμε όπως ακριβώς μας πουν. Αν δε δράσουμε τώρα, θα περάσουμε τριάντα χρόνια οικονομικής, κοινωνικής, πολιτικής και πολιτισμικής παρακμής σα να 'ναι ένα κακό όνειρο. Και θα ξυπνήσουμε λίγο πριν τα γεράματα σε μια υπόγεια ταβέρνα (που θα 'λεγε κι ο Βάρναλης) και θα πούμε:

- Φταίει το ζαβό το ριζικό μας!
- Φταίει ο Θεός που μας μισεί!
- Φταίει το κεφάλι το κακό μας!
- Φταίει πρώτ' απ' όλα το κρασί!
Ποιος φταίει; ποιος φταίει; Κανένα στόμα
δεν το βρε και δεν το 'πε ακόμα.

Έτσι στη σκοτεινή ταβέρνα
πίνουμε πάντα μας σκυφτοί.
Σαν τα σκουλήκια, κάθε φτέρνα
όπου μας εύρει μας πατεί.
Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα,
προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!

Παρασκευή 28 Οκτωβρίου 2011

Βάζει ο Τζέφρι τη στολή του



Αυτές οι εθνικές επέτειοι κάθε φορά με εκπλήσσουν. Τι ότι απελευθερωθήκαμε απ’ τους Τούρκους το ’40 έχω ακούσει, τι ότι επαναστατήσαμε κόντρα στους Γερμανούς την 25η Μαρτίου και άλλα πολλά μαργαριτάρια από παιδιά που τα βάζουν να κάνουν βήμα σε μια παρέλαση χωρίς καν να ξέρουν το λόγο, τι γιορτάζουν και ποιους τιμούν. Σήμερα η έκπληξη όμως ήταν σαφώς μεγαλύτερη. Ο ελληνικός λαός σήμερα πέταξε έξω απ’ τις παρελάσεις τους επαγγελματίες πολιτικάντηδες που είναι αυτοαποκαλούμενοι πατριώτες συγχρόνως.

Για να ξεκαθαρίσουμε, όμως, ορισμένα πράγματα που πιθανόν είναι θολά μες στα μυαλά ορισμένων πρέπει να χρησιμοποιήσουμε άλλες μεθόδους. Φαίνεται ότι τα αυγά και οι μπουνιές δεν τους κάνουν τίποτα.

Κατ’ αρχήν, ο ελληνικός λαός είναι αυτός που σήμερα σε όλες τις μεγάλες πόλεις της χώρας (Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Πάτρα, Ηράκλειο, Βόλο, Λάρισα, Τρίκαλα, Καρδίτσα, Τρίπολη κτλ.) πέταξε τους πολιτικούς έξω απ’ τις παρελάσεις. Δεν είναι ούτε μεμονωμένα περιστατικά, ούτε τραμπούκοι του ΣΥΡΙΖΑ, ούτε ανθέλληνες που δε σέβονται τη μνήμη των παιδιών που χάθηκαν στον Ελληνοϊταλικό πόλεμο. Είναι απλοί ‘Έλληνες πολίτες που είναι ικανοί να τιμήσουν τη μνήμη των προγόνων τους και να γιορτάζουν μια εθνική επέτειο, μια παρέλαση, χωρίς τους ψευτοπατριώτες επισήμους.

Κατά δεύτερον, το ΟΧΙ στους Ιταλούς το είπε ο ελληνικός λαός, όχι ο Μεταξάς. Ο Μεταξάς είπε στον Ιταλό πρέσβη Εμανουέλε Γκράτσι τη φράση «Alors, c'est la guerre» που σημαίνει «Λοιπόν έχουμε πόλεμο» αναλογιζόμενος τη στάση ενός λαού που έβραζε απ’ την ανάγκη για ελευθερία. Ο Μεταξάς δεν ήταν παρά ένας δικτάτορας. Γι’ αυτό κινήσεις σαν τη σημερινή του Καρατζαφέρη που πήγε στην κατοικία του Μεταξά για να πει μια ιστορική παπαριά δεν αρμόζουν στην ελληνική κοινωνία του 21ου αιώνα. Το καθεστώς της 4ης Αυγούστου δεν υπάρχει πια ούτε και η χούντα των Συνταγματαρχών κύριε Καρατζαφύρερ. Σταμάτα πια τις γελοιότητες.

Επίσης, εσείς οι βλάκες οι πολιτικοί καταλάβετε πλέον ότι δε σας χωρά ο τόπος και σταματήστε να κάνετε μεγαλεπήβολες δηλώσεις του τύπου «Δε σεβάστηκαν την εθνική επέτειο. Δεν είναι πατριώτες.» και άλλες τέτοιες γελοιότητες. Εσείς άραγε σεβαστήκατε τίποτα; Αν εξαιρέσουμε το μικρόφωνο και την τηλεοπτική κάμερα, τίποτα άλλο δε σέβεστε. Το χειμώνα του ’40-’41 πολέμησαν στην Πίνδο παλληκάρια βγαλμένα απ’ τα σπάργανα του λαού. Αυτοί έχυσαν το αίμα τους για να κυβερνάτε ανεπαίσχυντα εσείς σήμερα. Δεν πολέμησαν ούτε πολιτικοί, ούτε βουλευτές, ούτε Δημαρχαίοι. Όταν λοιπόν ο λαός δε σας θέλει στον εορτασμό της μνήμης των παππούδων του σεβαστείτε τη βούληση του και τη σπουδαιότητα της ημέρας και κλειστείτε σπίτια τας χωρίς να πείτε κουβέντα.

Αλλά μια ζωή στην ελληνική ιστορία αυτή η δουλειά γίνεται. Οι νέοι πολεμούν κι εσείς διεκδικείτε εξουσία. Οι κλέφτες κι αρματολοί σκοτώνονταν το 1821 στη Ρούμελη και στο Μοριά, αλλά οι προεστοί κι οι Κοτζαμπάσηδες έσπευδαν να κάνουν Εθνοσυνελεύσεις για να αναλαμβάνουν κυβερνητικές θέσεις και να μοιράζουν υπουργεία. Κι έτσι η ελληνική επανάσταση οδηγήθηκε σε εμφύλιο. Το 1945 που ο ελληνικός λαός γιόρταζε την απελευθέρωση του εσείς σπεύσατε να διεκδικήσετε μερίδιο εξουσίας κι οδηγήσατε το έθνος σ’ έναν καταστροφικό πολιτικό εμφύλιο πόλεμο. Μερικοί αδυνατούν να κατανοήσουν ότι το φρόνημα του λαού είναι υπεράνω πολιτικών παιχνιδιών και διαφωνιών. Όταν το 1940 οι κομμουνιστές παρακαλούσαν να βγουν απ’ τη φυλακή για να πολεμήσουν, το καθεστώς δεν τους έκρινε αρκετά πατριώτες.

Οι Έλληνες το 1940 πολέμησαν για το υπέρτατο αγαθό, την ελευθερία. Σήμερα αιτούνται ένα άλλο αγαθό, τη δικαιοσύνη. Τη δικαιοσύνη που τους κατήργησαν με όλο το «δημοκρατικό» τους κάλυμμα οι κυβερνώντες. Μην ξανακούσω λοιπόν για έλλειψη πατριωτισμού, ανθελληνισμό και ασέβεια προς τους ήρωες. Αυτοί οι ψευτοεθνικιστές που κραυγάζουν σήμερα (και δεν εννοώ μόνο τους πολιτικούς) δεν είναι περισσότερο Έλληνες από μένα, ούτε πιο πατριώτες από μένα. Δεν είναι πιο πατριώτες απ’ τα Ελληνόπουλα των σχολείων που γύριζαν τα κεφάλια στους «επισήμους». Τη μισαλλοδοξία, τον εθνικισμό, το σωβινισμό, το ρατσισμό και το φασισμό τα βαφτίζουμε πατριωτισμό και εθνικό φρόνημα. Σα να ‘χουμε μπλέξει τις έννοιες μου φαίνεται…

Πέμπτη 20 Οκτωβρίου 2011

ΠΑΜΕ πετροπόλεμο;;;

Δύο στα δύο για την κυβέρνηση. Την Τετάρτη κατάφερε να διώξει τον κόσμο απ’ το Σύνταγμα και να διασπάσει μια τεράστια διαδήλωση του ελληνικού λαού για την παρούσα πολιτική, κοινωνική και οικονομική κατάσταση της χώρας. Μια χούφτα κουκουλοφόροι, με φουλ-φέις μάσκες, κουκούλες από φούτερ, και αστυνομική ταυτότητα πιθανόν στο πορτοφόλι έριχναν πέτρες στα ΜΑΤ που φρουρούσαν-για ποιο λόγο τη φρουρούν ακόμα δεν καταλαβαίνω- τη Βουλή. Τα ΜΑΤ έτρωγαν τις πέτρες και έριχναν δακρυγόνα ανά τακτά χρονικά διαστήματα έτσι ώστε μετά από μια δυο ώρες να γίνει αποπνικτική η ατμόσφαιρα γύρω απ’ την πλατεία και να διαλυθεί ο κόσμος. Συλλήψεις προφανώς και δεν έγιναν.. Γιατί άλλωστε να συλλάβεις το συνάδελφο σου;

Την Πέμπτη, το ΠΑΜΕ ανέλαβε τη δουλειά της αστυνομίας. Περιφρούρησε δήθεν τη Βουλή και προστάτευσε την πορεία. Έπαιξε ξύλο με κουκουλοφόρους και ενίσχυσε περισσότερο το μπάχαλο. Οι άνθρωποι με τις κόκκινες σημαίες δερνόντουσαν με τους άλλους με τις μαύρες σημαίες. Στην ουσία έβαλαν πολιτική ασπίδα έναντι του ΚΚΕ για να διαφυλάξουν το προνόμιο τους να είναι οι μόνοι επαγγελματίες διαδηλωτές και το μονοπώλιο των ειρηνικών διαδηλωτών. Μέσα σ’ όλο αυτό το χάος, τα ΜΑΤ απλά κοίταζαν. Ενώ δηλαδή τον Ιούνιο έκαναν μια ισχυρή επίδειξη του πόσο εύκολα και άνετα μπορούν να κάνουν ένα ντου, να δείρουν και να συλλάβουν όχι 200 αλλά 2000 κουκουλοφόρους, σήμερα έδειχναν το μπόι τους. Κι ενώ οι Έλληνες τσακώνονται και σκοτώνονται στο δρόμο με Έλληνες, οι Έλληνες αστυνομικοί τους παρακολουθούν από κοντά κι οι Έλληνες τηλεθεατές απ’ το ΣΚΑΙ, μέσα στο κοινοβούλιο, οι ανθέλληνες πολιτικοί ψηφίζουν το πολυνομοσχέδιο. Η καημένη η Βάσω Παπανδρέου επειδή δε μπορεί να διακινδυνεύσει την καταβολή της καταραμένης 6ης δόσης του δανείου προτιμά να καταρρακώσει την αθώα κι ευαίσθητη ψυχούλα της και να θάψει τη σοσιαλιστική της συνείδηση.

Ρε σε ποιον τα πουλάτε αυτά; Έχετε υποθηκεύσει μια χώρα για 3 δεκαετίες, έχετε καταδικάσει ένα λαό σε ανέχεια, μια γενιά σε μετανάστευση, τώρα τον βάζετε να σκοτώνεται και στο δρόμο, και μας λέτε ότι το κάνετε με βαριά καρδιά; Άντε στα τσακίδια.. Κάντε εκλογές και πηγαίνετε σπίτια σας κι αφήστε να μας κυβερνήσει η Μέρκελ, η Κάρλα Μπρούνι, η Χίλαρι Κλίντον, ο Σαμαράς με το Μητσοτάκη, ο Καρατζαφέρης με την Παπαρήγα ή όποιος άλλος διάολο είναι. 30 χρόνια κυβερνάνε οι κωλοπασοκομούμιες σας. Κοντεύετε να σπάσετε το ρεκόρ του Κάστρο. Δε σας θέλουμε άλλο πάνω απ’ τα κεφάλια μας. Το Βέλγιο ακυβέρνητο μια χαρά έμεινε.

1ον: Ζω για τη μέρα που ο λαός θα μπει μες στη Βουλή και θα καταργήσει τη δημοκρατία ΣΑΣ. Εγώ πάντως θα πιάσω θέση στο τιμημένο έδρανο του Κεφαλογιάννη.

2ον: Χθες το ΠΑΜΕ έκανε πορεία με 1500 άτομα στον Πειραιά. Γιατί αυτό; Δε μπορούσατε να πάρετε ένα τρενάκι να ανέβετε στο Σύνταγμα; Ακόμα και στη διαδήλωση κάνετε αποκέντρωση; Σοβιέτ διαδηλωτών θέλετε να φτιάξετε;

3ον: Ο θάνατος του Καντάφι σημαίνει ότι οι Αμερικάνοι κάνουν ό,τι θέλουν. Αυτούς που δημιούργησαν οι ίδιοι τους βγάζουν απ’ τη μέση όπως και όποτε γουστάρουν. Μπιν Λάντεν, Χουσεϊν, Καντάφι και πάει λέγοντας.

4ον: Μέρκελ καριόλα ο θρύλος πάνω απ’ όλα.. Έτσι σας γαμάνε αυτοί που σας χρωστάνε…

Πέμπτη 13 Οκτωβρίου 2011

Ο δρόμος έχει τη δική του ιστορία

Η Ελληνική Αστυνομία έχει αφήσει τη δουλειά της ημιτελή. Συνέλαβε τους ληστές με τα καλάσνικοφ και άφησε ελεύθερους τους ληστές με τα νομοσχέδια. Εδώ και ένα τρίμηνο παρακολουθούμε στην Ελλάδα ένα ανεκδιήγητο σήριαλ με κεντρικό θέμα το δημοσιονομικό πρόβλημα της χώρας που όμοιό του δεν ξανάγινε.

Οι εκλεγμένοι εκπρόσωποι του λαού λοιδορούν ανεπαίσχυντα εις βάρος του. Μιλούν στα ΜΜΕ και ανακοινώνουν με στόμφο ότι η χώρα είναι σε σωστή τροχιά κι ότι το 2012 θα παράγει πρωτογενές πλεόνασμα. Και γιατί να τους πιστέψουμε; Είναι οι ίδιοι που προ διετίας μοίραζαν ψευδείς υποσχέσεις διαδίδοντας ότι «Λεφτά υπάρχουν» και θα τα βρουν απ’ την εισφοροδιαφυγή. Είναι οι ίδιοι που αργότερα μας διαβεβαίωναν ότι η χώρα δε θα προσφύγει στο ΔΝΤ ενώ αυτό ήταν προαποφασισμένο. Είναι οι ίδιοι που μας διαβεβαίωναν ότι δε θα υπάρξουν απολύσεις στο δημόσιο και τώρα προβάλλουν την εργασιακή εφεδρεία (που ακούστηκε αυτό; Λες και πρόκειται για ποδοσφαιρική ομάδα!) ως μόνη λύση. Είναι οι ίδιοι που μας διαβεβαίωναν ότι με το μεσοπρόθεσμο θα ξεμπερδέψουμε και συνεχίζουν να ανακοινώνουν νέες έκτακτες εισφορές. Ως πότε αναρωτιέμαι θα συνεχιστεί αυτή η ιστορία;

Οι ίδιοι πολιτικοί δεινόσαυροι αδυνατούν να συνεννοηθούν και να συγκροτηθούν μπροστά στο κρίσιμο ιστορικά για το εθνικό μας μέλλον διάστημα και ασκούν καθημερινά τη χειρότερη μορφή ψυχολογικής βίας στον ελληνικό λαό. Τον απειλούν με τη χρεωκοπία και τον αναγκάζουν να πληρώνει ακόμα κι αν ζει σε κατάσταση ανέχειας (με την επί της ουσίας κατάργηση του αφορολόγητου).

Και μέσα σ’ όλα αυτά, αφού έχουν καταργήσει με το προστατευτικό κάλυμμα του νόμου δικαιώματα δεκαετιών κερδισμένα με αγώνες, έχουν το ανήκουστο θράσος να αποκαλούν την απεργία παράνομη και την κατάληψη καταστρατήγηση της δημοκρατίας. Τέρμα λοιπόν μ’ αυτή την καραμέλα! Τη δημοκρατία την καταστρατηγήσατε εσείς κύριοι προσκυνητές και γλείφτες της Τρόικας. Ο λαός απλώς ζητά να τον αφήσετε ήσυχο να ζήσει, να του επιτρέψετε να επιβιώσει και να μην πληρώσει τα δικά σας σπασμένα και κλεμμένα. Οι εργαζόμενοι ασκούν το μοναδικό όπλο που έχουν να διεκδικήσουν το δίκιο τους, την απεργία. Οι δρόμοι, τα σχολεία, τα πανεπιστήμια, τα υπουργεία θα καταληφθούν γιατί απλά ήρθε η ώρα να σηκωθείτε να φύγετε και να πάτε στα σπίτια σας, στο εξωτερικό, στη φυλακή ή όπου αλλού ανήκετε. Όχι πάντως στη βολή των καρεκλών εξουσίας που απολαύσατε αφειδώς τόσα χρόνια.

Η ΠΟΕ – ΟΤΑ κλιμακώνει τις κινητοποιήσεις της γιατί τέτοια αντιμετώπιση από δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση δεν έχει ματαδεί. Ο Υπουργός και οι παρατρεχάμενοι Δήμαρχοι του θα βάλουν λέει ιδιώτες να μαζέψουν τα σκουπίδια και απειλούν τους εργαζόμενους στην καθαριότητα με απολύσεις! Που ακούστηκε η κυβέρνηση να οδηγεί το λαό σε διαμάχη μεταξύ του, να εκβιάζει εργαζομένους και να επιβάλλει τη βούληση της με κάθε κόστος; Αυτό συμβαίνει μόνο σε άλλα, μη δημοκρατικά καθεστώτα και παραπέμπει σε παλιές σκοτεινές εποχές.

Πρέπει δηλαδή να κυβερνάει το ΠΑΣΟΚ ακόμα κι αν πεινάσει κι ο τελευταίος Έλληνας και μεταναστεύσει κι ο τελευταίος νέος; Το μήνυμα από το κύμα των απεργιών που κατακλύζει αυτές τις μέρες όλη τη χώρα είναι σαφές. Ο λαός δε σας θέλει άλλο.. Σας βαρέθηκε! Γι’ αυτό μην απαγκιστρώνεστε απ’ την εξουσία και σηκωθείτε και φύγετε προτού μιλήσει ο δημοκρατικός νόμος του δρόμου και αποχωρήσετε δια της βίας…

Παρασκευή 29 Ιουλίου 2011

Ελληνίδες θεές στην κορυφή του κόσμου

Μια ανάσα χαράς, μερικά δάκρυα συγκίνησης, μια δροσιά ικανοποίησης, μια όαση μέσα στην έρημο του ελληνικού αθλητισμού.

Όλα αυτά φωτογραφίζουν την εικόνα δεκατριών κοριτσιών να στέκονται αγκαλιασμένες στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου, τα χρυσά μετάλλια να κρέμονται στα στήθη τους κι από πάνω να ακούγεται η μελωδία του εθνικού μας ύμνου.

Η Ελλάδα είναι παγκόσμια πρωταθλήτρια στο γυναικείο πόλο. Η μάλλον πιο εύστοχα, οι Ελληνίδες πολίστριες είναι παγκόσμιες πρωταθλήτριες. Η Ρουμπέση, η Λιόση, η Μελιδώνη και τ’ άλλα κορίτσια πήγαν μέχρι την Κίνα, κέρδισαν τις οικοδεσπότισσες μες στο σπίτι τους άλλα και όποια άλλη ομάδα βρήκαν μπροστά τους, και γυρίζουν απ’ τη Σαγκάη με το χρυσό μετάλλιο. ΜΠΡΑΒΟ, ΜΠΡΑΒΟ και πάλι ΜΠΡΑΒΟ!

Σε μια ελληνική κοινωνία που είναι εγκλωβισμένη στην ταλάντευση μεταξύ επιλεκτικής χρεωκοπίας, αγοράς ευρωομολόγων, απεργιών των ταξί, πιθανών στάσεων πληρωμών υπάρχει και μια άλλη πραγματικότητα. Αυτή του ελληνικού αθλητισμού.

Γιατί όσο βυθισμένη κι αν είναι μια κοινωνία σε βαθιά προβλήματα, ο αθλητισμός δε παύει να είναι φάρος ελπίδας, καταφύγιο αναψυχής, σημάδι προόδου. Μια χώρα δε μπορεί διαφημιστεί καλύτερα απ’ όσο τη διαφημίζουν οι τέχνες κι ο αθλητισμός. Είναι τα δύο μεγαλύτερα δείγματα πολιτισμού.

Η ελληνική πολιτεία άφησε στο έλεος του και τον αθλητισμό φυσικά – ομαδικό και ατομικό – όπως έχει κάνει με τόσους άλλους τομείς.

Στην εποχή, λοιπόν, που το ποδόσφαιρο έχει καταντήσει το σπορ των κατατρεγμένων, των περιθωριοποιημένων και των εγκληματιών κι έχει ξεχαστεί σε κάποια δικαστήρια που ασχολούνται με στημένα παιχνίδια, το μπάσκετ περνάει μία απ’ τις μεγαλύτερες κρίσεις του στη μετά Γκάλη-Γιαννάκη εποχή ( κι ας έχουμε την πρωταθλήτρια ομάδα της Ευρώπης ), το βόλεϊ βλέπει τον ένα μετά τον άλλο τους παίχτες του να ξενιτεύονται και το πόλο έχει τους παίχτες να επαιτούν για να πληρωθούν, η Εθνική ομάδα πόλο των γυναικών στέφθηκε Πρωταθλήτρια Κόσμου.

Κάποιοι αθλητές μέσα απ’ τις προσπάθειες τους κραυγάζουν στους υπευθύνους να μην αφήσουν τον ελληνικό αθλητισμό να εξαφανιστεί καθώς υπάρχουν προοπτικές, υπάρχουν παιδιά με τεράστιες ικανότητες και θέληση να τον εκτινάξουν στα ύψη.

Αναρωτήθηκε κανείς πως η Ισπανία έφτασε να γίνει πρωταθλήτρια κόσμου και Ευρώπης στο ποδόσφαιρο και στο μπάσκετ και να γίνει κυρίαρχη και κραταιά σε όλα τα σπορ με αστείρευτη παραγωγή ταλαντούχων αθλητών; Με στοχευμένη προσπάθεια εδώ και μια δεκαετία και ΥΠΟΔΟΜΕΣ. Έθεσε τα θεμέλια σε όλα τα αθλήματα, έφτιαξε αληθινές ακαδημίες και δημιούργησε αληθινούς αθλητές.

Η Ελλάδα ενώ γεννά ακόμα ταλέντα δε δημιουργεί αθλητές. Μάλλον καταστρέφει. Κι όσοι κάνουν κάτι, το κάνουν μόνοι τους. Μόνος του ο Παπαλουκάς, ο Διαμαντίδης και τ’ άλλα παιδιά έγιναν αυτοί που έγιναν και πέτυχαν όσα πέτυχαν, μόνος του ο Παναθηναϊκός έβγαλε απ’ το πουθενά μια γενιά παιχτών που πήραν ένα Euro στην Πορτογαλία, μόνα τους τα κορίτσια ανέβηκαν σήμερα στην κορυφή του κόσμου.

Όσο γράφω, λοιπόν, αυτές τις γραμμές πολλές σκέψεις περνούν απ’ το μυαλό μου αλλά τη συγκίνηση που μου προξένησαν αυτά τα κορίτσια αντικαθιστά ο προβληματισμός για το μέλλον... Υπάρχουν άραγε ελπίδες για τον ελληνικό αθλητισμό να πάρει τη θέση και την αίγλη που του αξίζει; Ή θα παραμείνουμε δέσμιοι μεμονωμένων προσπαθειών;

Τρίτη 19 Ιουλίου 2011

Ο ταξιτζής, ο Ντε Νίρο και οι άλλοι…

Ο ταξιτζής του Μάρτιν Σκορτσέζε άφησε εποχή, βραβεύτηκε με χρυσό φοίνικα το 1976 στις Κάννες και έγραψε ιστορία με την ατάκα του Ρόμπερτ Ντε Νίρο “Are you talking to me? ” να μνημονεύεται μέχρι σήμερα. Η ταινία σκιαγραφεί γλαφυρότατα το επάγγελμα του ταξιτζή και κορυφώνεται με την απόπειρα του πρωταγωνιστή να απονείμει δικαιοσύνη.

Το ελληνικό κράτος(?) λοιπόν βάλθηκε να δημιουργήσει άλλον ένα θρύλο γύρω απ’ το επάγγελμα του ταξιτζή κι εάν κάποιος Έλληνας οδηγός γίνει αυτόκλητος τιμωρός των διεφθαρμένων τότε ο Σκορτσέζε θα πρέπει να ετοιμαστεί για νέα ταινία.

Σε ποιον άλλο τομέα του δημόσιο βίου οι, κατά τ’ άλλα, κυβερνώντες τον τόπο λειτούργησαν τόσο βάναυσα και βιαστικά; Σε κανέναν νομίζω.. Ενώ η κυβέρνηση υποσχέθηκε προ διετίας ριζικές, σαρωτικές και εκ βάθρων αλλαγές στην ελληνική κοινωνία και στους κανόνες που τη διέπουν, σε γενικές γραμμές τα ‘χει αφήσει όλα στον αυτόματο. Γίνεται μηδαμινή προσπάθεια για την πάταξη της φοροδιαφυγής, περνούν αρκετοί μήνες συζήτησης για το πόσο είναι το έλλειμμα και μετά φέρνουν νομοσχέδια για ψήφιση στη Βουλή με τη διαδικασία του κατεπείγοντος και γενικά όλες οι «μεταρρυθμίσεις» γίνονται με μπόλικο ραχάτι. Φροντίζουν πρώτα να προετοιμάσουν την κοινή γνώμη, να διασφαλίσουν τη στήριξη των ΜΜΕ, να ικανοποιήσουν τους κεφαλαιούχους και μετά ξεκινούν μια προσπάθεια με ρυθμούς χελώνας. Στο άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων όμως τέτοια βιασύνη δεν έχω ματαδεί. Όλα γίνονται ραγδαία, σχεδόν ακαριαία λες και βάλθηκαν να αλλάξουν την Ελλάδα σε μια νύχτα.

Ναι! Είμαι σύμφωνος με το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων αλλά δε γίνεται να το κάνεις απ’ τη μια μέρα στην άλλη. Θέλει μεθόδευση, προετοιμασία και σταδιακή προσαρμογή ενός κλειστού επαγγέλματος στα νέα δεδομένα αλλιώς καταρρακώνεται ο επαγγελματικός κλάδος και καταστρέφονται οικονομικά πολλοί άνθρωποι. Επίσης, δεν είναι πρόβλημα μόνο τα φορτηγά, τα ταξί και το φαρμακεία. Με το κλειστό επάγγελμα του Έλληνα πολιτικού τι γίνεται; Θα ανοίξει ποτέ ή θα είναι μονοπώλιο των ολίγων, των απατεώνων, των μεγάλων απογόνων;

Στην Ελλάδα γενικά είμαστε των άκρων. Ή καθυστερούμε πέραν του δέοντος ή βιαζόμαστε πολύ. Κάποια μερίδα του λαού, λοιπόν, σίγουρα βιάστηκε να κατηγορήσει τους οδηγούς ταξί για τις κινητοποιήσεις τους και να τους θεωρεί υποχρεωμένους να «ξεβολευτούν». Ένας τέτοιος Έλληνας, που είναι έξω απ’ το χορό, αναρωτιέμαι αν θα λέγε τα ίδια αν ο ίδιος ή κάποιος συγγενής του είχε δώσει 200.000 € για να αγοράσει μια άδεια ενός ταξί και τώρα θίγονταν τα συμφέροντα του κι έβλεπε να πηγαίνει στράφι το κεφάλαιο του. Μάλλον θα έβριζε την κυβέρνηση και θα έκλεινε τους δρόμους. Επίσης τα μέσα βιάζονται πολύ να σταθούν ενάντια στους οδηγούς και στις κινητοποιήσεις τους και να κάνουν λόγο για «Τεράστιο πλήγμα στον τουρισμό», για «ταλαιπωρία των τουριστών» και άλλα τέτοια. Δεν έχουν καταλάβει μάλλον ότι προέχει η διαβίωση των Ελλήνων κι ύστερα η εξυπηρέτηση των ξένων. Όταν θίχτηκαν τα συμφέροντα των δημοσιογράφων κι έγινε απόπειρα να πειραχτεί το ταμείο τους ξεκίνησαν αμέσως τις κινητοποιήσεις αδιαφορώντας για οτιδήποτε άλλο. Και φυσικά, ως δια μαγείας, δικαιώθηκαν ταχύτατα.

Γι' αυτό ας μη βιάζεται η κυβέρνηση να δώσει στον κόσμο άλλο ένα μάθημα προχειρότητας κι επιπολαιότητας κι ας φροντίσει να αναπτύξει τις σωστές βάσεις για το άνοιγμα όλων των κλειστών επαγγελμάτων και τις διορθώσεις των κακώς κειμένων όλων γενικά των εργασιακών κλάδων. Και μην προσποιούνται ότι νοιάζονται για την τουριστική μας βιομηχανία που δεκαετίες τώρα την έχουν αφήσει στην τύχη της και συντηρείται μονάχα εξαιτίας της φυσικής ομορφιάς της χώρας μας.

Πέμπτη 23 Ιουνίου 2011

Το τέλος της μεταπολίτευσης

Δεκαπέντε χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από το θάνατο του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ και μακροβιότερου πρωθυπουργού στην ιστορία της μεταπολίτευσης Ανδρέα Παπανδρέου. Το κόμμα - ή αλλιώς κίνημα όπως το ονόμασε το 1974 – του γιου του «Γέρου της Δημοκρατίας» βρίσκεται και πάλι υπό την προεδρία ενός Παπανδρέου και έχει εκλεγεί για μια ακόμη φορά κυβέρνηση.

Το ΠΑΣΟΚ όπως το ίδρυσε, το καθιέρωσε και, θέλω να πιστεύω, όπως το οραματίστηκε ο ιδρυτής του δεν έχει καμία απολύτως σχέση με το κόμμα που ασκεί την εκτελεστική εξουσία σήμερα. Προπαντός όμως δεν εμπνέει τον ελληνικό λαό που τόσο το αγκάλιασε προ τριακονταετίας και το καθιέρωσε στο ελληνικό πολιτικό σκηνικό. Έχει χαθεί κάθε ίχνος αξιοπιστίας, προσδοκίας και ελπίδας μαζί με τον απολεσθέντα σοσιαλιστικό χαρακτήρα του κινήματος.

Οφείλω να ομολογήσω ότι ένας από τους λόγους που έγινε το ΠΑΣΟΚ κραταιό από πολιτικής σκοπιάς ήταν ο σοσιαλδημοκρατικός χαρακτήρας που του έδωσε τότε ο ιδρυτής του. Σε καιρούς δύσκολους κοινωνικά, αλλά κυρίως πολιτικά – είχαν προηγηθεί εμφύλιος, βασιλεία, δικτατορία - ο Ανδρέας Παπανδρέου ίδρυσε ένα κόμμα που ήταν αντίθετο στη δεξιά εκείνης της εποχής, ήταν συνέχεια του κεντρώου κόμματος Ένωση Κέντρου κι έκανε κι ένα μεγάλο άνοιγμα στην αριστερά που δεν εκφραζόταν απ’ το Κομμουνιστικό Κόμμα. Έτσι, απευθυνόμενο στα πολιτικά φρονήματα μιας μεγάλης μερίδας του ελληνικού λαού ήταν δεδομένο ότι θα γίνει ισχυρό το νέο Σοσιαλιστικό κόμμα.

Ο λαός όμως πίστεψε στα πρώτα χρόνια των κοινωνικών μεταρρυθμίσεων ότι πλέον η Ελλάδα μπήκε σε τροχιά εκσυγχρονισμού κι ότι θα ορθοποδήσει αφήνοντας πίσω τις σκοτεινές εποχές, χωρίς να καταρρακωθούν οι αδύναμοι αυτή τη φορά.

Δε θα μπω στη διαδικασία να κρίνω τις κυβερνήσεις της δεκαετίας του ’80 και την προσφορά τους όμως, γιατί πολύ απλά αυτά όλα ανήκουν στο παρελθόν. Το παρόν μας λέει ότι το ΠΑΣΟΚ εκμεταλλευόμενο το «σοσιαλιστικό» του όνομα, τη σκιά του λαοπλάνου ιδρυτή του και το κατεστημένο που εδραίωσε όλα αυτά τα χρόνια είναι ακόμα κόμμα εξουσίας. Αυτοί οι λόγοι όμως δεν αρκούν για ένα πολιτικό κόμμα να βρίσκεται σε θέση ισχύος. Πρέπει ο λαός να εμπνέεται, η κοινωνία να δικαιώνεται το κράτος να προοδεύει. Στην περίπτωση του σημερινού ΠΑΣΟΚ δεν ισχύει τίποτα από τα τρία.

Φυσικά αναφέρομαι στο ΠΑΣΟΚ επειδή είναι το κόμμα που βρίσκεται στην εξουσία. Τα ίδια ισχύουν και για τη ΝΔ αλλά και για τα άλλα κόμματα. Πρέπει όλα να προσαρμοστούν στις ανάγκες των καιρών. Ο Ανδρέας Παπανδρέου για παράδειγμα, κρίνοντας το αναγκαίο εκείνη την εποχή δημιούργησε το Εθνικό Σύστημα Υγείας, τον ΑΣΕΠ, ένα νέο Σύνταγμα. Δεν είναι δυνατόν όμως το ΕΣΥ να είναι στην ίδια μορφή με σήμερα ή το Σύνταγμα του ’85 να ισχύει ακόμα. Η ελληνική κοινωνία του 2011 έχει άλλες ανάγκες σε σχέση με τότε οι οποίες πρέπει να καλυφθούν. Χρειάζεται νέο Σύνταγμα, νέους ανατρεπτικούς νόμους και ουσιώδεις και ριζικές μεταρρυθμίσεις. Δεν είναι δυνατόν τα κόμματα εξουσίας αντί για λύτες των κοινωνικών προβλημάτων να γίνονται απλοί διαχειριστές των δημοσιονομικών.

Το πολιτικό σύστημα που έφτιαξαν όλοι οι άμεσα εμπλεκόμενοι και συμμετέχοντες σ’ αυτό μετά τη μεταπολίτευση και συντηρούν μέχρι και σήμερα έχει ολοκληρώσει τον κύκλο του. Καλό θα είναι να το πάρουν απόφαση μερικοί επαγγελματίες πολιτικοί, μερικοί καρεκλοκένταυροι και βολεμένοι της γενιάς αυτής.
Είναι επιτακτική ανάγκη να δημιουργηθεί ένα νέο πολιτικό σύστημα το οποίο θα είναι δίπλα στο λαό, θα τον αφουγκράζεται και θα αποκρίνεται στις ανάγκες του. Ένα πολιτικό σύστημα του οποίου ο πρωθυπουργός θα τυγχάνει της ψήφου εμπιστοσύνης όλων των βουλευτών και της αποδοχής σύσσωμου του ελληνικού λαού. Ένα πολιτικό σύστημα στο οποίο η αντιπολίτευση θα είναι ουσιώδης, γόνιμη και πρωτογενής διαφωνία με στόχο τη βελτίωση της διακυβέρνησης κι όχι απότοκο φτηνών μικροκομματικών παιχνιδιών. Ένα πολιτικό σύστημα στο οποίο θα έχουν άποψη οι νέοι και δε θα καθορίζουν το μέλλον της γενιάς τους άνθρωποι 70 και 80 ετών. Ένα πολιτικό σύστημα στο οποίο η διαφθορά θα είναι εξαίρεση και όχι ο κανόνας. Ένα πολιτικό σύστημα το οποίο δε θα συντηρείται μόνο από μερικές οικογένειες και θα είναι ανοιχτό σε κάθε υγιή και με διάθεση για προσφορά νου.

Αυτό πρέπει να καταλάβουν όλοι. Δε μαζεύτηκε η μισή Αθήνα έξω από τη Βουλή για να αιτηθεί να αλλάξει ο υπουργός Οικονομικών. Μαζεύτηκε για να τους δείξει ότι ήρθε η ώρα να προσαρμοστούμε σε νέα πραγματικότητα. Ήρθε η ώρα οι κλέφτες κι οι καταχραστές να πάνε στη φυλακή, οι ανίκανοι στο σπίτι τους κι οι βολεμένοι να ξεβολευτούν. Ας λάβουν στα σοβαρά το αίτημα του λαού προτού διαπιστώσουν ότι η δημοκρατία που αυτοί έφτιαξαν δεν τους χωράει πια.

Γιατί όπως έλεγε κι ο Ανδρέας Παπανδρέου: «Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες».

Πέμπτη 26 Μαΐου 2011

Είναι τρελοί αυτοί οι Ρωμαίοι…


Όλη η Ελληνική επικράτεια βρίσκεται υπό Γερμανική δημοσιονομική κατοχή. Όλη; Όχι! Ένα μερίδιο ανυπόταχτων Ελλήνων πολιτών αντιστέκεται ακόμη και θα αντιστέκεται για πάντα στους εισβολείς δανειστές και τους εγχώριους καταχραστές.

Χθες, ξεκίνησε αίφνης στο κέντρο της Αθήνας, της Θεσσαλονίκης, αλλά και πολλών άλλων πόλεων μια μεγάλη διαμαρτυρία, μια συγκέντρωση αγανακτισμένων πολιτών απροσδιορίστων πολιτικών αποχρώσεων, για το υπάρχον πολιτικό σύστημα και την αφόρητη κατάσταση του ελληνικού κράτους σε όλους ανεξαιρέτως τους τομείς, αρχής γενομένης από τον οικονομικό.

Η αγανάκτηση των Ελλήνων θα έπρεπε να θεωρείται δεδομένη εδώ και χρόνια. Η εκδήλωση αυτής της αγανάκτησης με οποιαδήποτε μορφή (αποχή από τις εκλογές, απαξίωση στο πολιτικό σύστημα, συγκέντρωση έξω απ’ τη Βουλή) δεν αρκεί όμως ούτε για να αλλάξει η χώρα, ούτε για να αλλάξει ο λαός και, κατ’ επέκταση, ούτε για να αλλάξει το κράτος. Γιατί το κράτος είμαστε εμείς. Εμείς που με την ανοχή μας εκλέξαμε ξανά και ξανά τις ίδιες κυβερνήσεις των ανάξιων για εξουσία προσώπων και συντηρήσαμε ένα σύστημα διαφθοράς, ασυδοσίας και ατιμωρησίας.

Για την κατάντια της ελληνικής κοινωνίας όμως φέρουμε μεγάλο μερίδιο ευθύνης. Οι Έλληνες λειτούργησαν σαν συμφεροντολογικά μίζερα σκυλιά που μόλις σταματήσει να τους ταΐζει το χέρι του αφεντικού τους, κοιτάν να το δαγκώσουν. Η αγανάκτηση και η λελογισμένη οργή των πολιτών έφτασαν στο ζενίθ τους όταν θίχτηκαν τα συμφέροντα τους. Όσο υπήρχε χρήμα στην αγορά και ο ελληνικός λαός απολάμβανε μια επίπλαστη οικονομική ευημερία στη σκιά τραπεζιτών, βιομηχάνων και επιχειρηματιών καθώς και της γνωστής νομενκλατούρας, όλα ήταν ρόδινα. Μόλις άρχισαν να βάλλονται ο ένας μετά τον άλλον οι εργασιακοί κλάδοι, όταν σταμάτησε το χρόνιο βόλεμα με το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων (φορτηγατζήδων, φαρμακοποιών κτλ.), όταν άρχισαν οι περικοπές στο δημόσιο, σε συντάξεις, μισθούς και επιδόματα, και καταργήθηκαν οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας στον ιδιωτικό τομέα, τότε οι Έλληνες έγιναν εκφραστές αγανάκτησης. Αν κάποιο αόρατο χέρι(σε παραλλαγή της θεωρίας του Άνταμ Σμιθ) μοίραζε ξαφνικά λεφτά και γυρνούσαμε στην προ- ΔΝΤ κατάσταση όλα θα ξεχνιόντουσαν και θα συνεχίζαμε τη ζωή μας σαν μην είχε συμβεί τίποτα. Η αγανάκτηση αυτόματα θα μετατρεπόταν σε ικανοποίηση.

Κανείς, μα κανείς όμως, δεν μπαίνει στη διαδικασία να σκεφτεί και να παραδεχτεί πως τα αίτια της κατάντιας μας είναι λίγο βαθύτερα. Οι φόροι αυξάνονται συνεχώς το τελευταίο διάστημα γιατί κάποιοι όλα αυτά τα χρόνια φοροδιαφεύγουν. Οι περικοπές μισθών λαμβάνουν χώρα γιατί κάποιοι (απ’ τους πολιτικούς με τις μίζες και τους γιατρούς με τα φακελάκια μέχρι τους αγρότες με τις καλλιέργειες-φαντάσματα) παρανόμησαν εις βάρος του δημόσιου ελλείμματος αλλά και του χρέους. Οι πολιτικές και κοινωνικές αδικίες που συντελούνται επί σειρά ετών, κυρίως από κυβερνητικά πόστα, έμειναν ατιμώρητες και σ’ αυτό φέρουμε μερίδιο ευθύνης κι εμείς. Το σκάνδαλο του χρηματιστηρίου ή του Βατοπεδίου, ας πούμε, δεν έγιναν χτες. Απλά τότε, βυθισμένοι στη λογική του ωχαδερφισμού κι αφημένοι στη λήθη της καλοπέρασης οι Έλληνες δεν αιτήθηκαν απονομής δικαιοσύνης.

Το παν, όμως, για την πρόοδο και την υγιή λειτουργία μιας κοινωνίας είναι να μάθεις να μη διαμαρτύρεσαι μόνο για την αδικία που συμβαίνει σε σένα αλλά και για την αδικία που υφίσταται ο άλλος. Και, γενικά, ΓΙΑ ΚΑΘΕ ΜΟΡΦΗΣ ΑΔΙΚΙΑ.

Ο Έλληνας όμως πάσχει σε παιδεία, σε νοοτροπία, σε στάση ζωής. Για παράδειγμα, ο φυλετικός ρατσισμός που υφέρπει στην ελληνική κοινωνία απ’ τα σπάργανα της, μετατρέπεται σε μίσος όταν συμβεί ένα ακραίο περιστατικό όπως αυτό της δολοφονίας του Μανώλη από αλλοδαπούς. Η ελληνική κουλτούρα, ψυχοσύνθεση και ιδιοσυγκρασία, όμως, ενώ καταδικάζει την ανέχεια ενός ελληνικού νοικοκυριού, ανέχεται να πεινάει ένας Αφγανός ή ένας Πακιστανός. Ένας άνθρωπος δηλαδή, που είναι κι αυτός έρμαιο του καθεστώτος και των αποφάσεων των κυβερνήσεων της πατρίδας του. Αυτό το επιτρέπει η αγανακτισμένη δημοκρατική μας συνείδηση.

Τη διαμαρτυρία, κακά τα ψέματα, έπρεπε να την είχαμε αρχίσει πολύ νωρίτερα κι όχι να περιμένουμε τη νύξη των Ισπανών. Για να μην υπερβάλλω όμως, οφείλω να πω το αυτονόητο. Δηλαδή πως ο ελληνικός λαός φέρει το μικρότερο μερίδιο ευθύνης για το δύσκολο παρόν και το άκρως δυσοίωνο μέλλον που διαγράφεται για τη γενιά μου.

Η ιστορία, δυστυχώς, δε θα κλείσει με το καθιερωμένο τσιμπούσι…

Παρασκευή 15 Απριλίου 2011

Άσυλο ανιάτων

Με αφορμή το περιστατικό στο Πανεπιστήμιο της Πάτρας όπου κάποιοι κουκουλοφόροι επιτέθηκαν στο νομπελίστα καθηγητή Τζέιμς Γουάτσον, θα ήθελα να θίξω το θέμα του πανεπιστημιακού ασύλου.

Όσον αφορά το συγκεκριμένο συμβάν, τα σχόλια μου κινούνται σε τρεις βασικούς άξονες. Πρώτα απ’ όλα, αφού κατακρίνω το περιστατικό, θα ήθελα να υπερτονίσω ότι οποιαδήποτε μορφή βίας είναι κατακριτέα, δε συνάδει με την ακαδημαϊκή ταυτότητα του πανεπιστημίου και αντιτίθεται στην ελευθερία της άποψης και του λόγου, που είναι θεμελιώδεις αρχές της δημοκρατίας. Επίσης, έχω μεγάλη περιέργεια να κατανοήσω γιατί τα ΜΜΕ ονομάζουν τους κουκουλοφόρους αντιεξουσιαστές. Το έγραφαν στο κούτελο τους ή μήπως την ώρα της επίθεσης βροντοφώναζαν «Είμαστε αντιεξουσιαστές»; Η φιλοσοφία των αντιεξουσιαστών είναι ενάντια σε κάθε μορφή εξουσίας και οι ίδιοι πιστεύουν σε μια ελεύθερη, χωρίς πολιτικές εξαρτήσεις, κοινωνία. Δε νομίζω, λοιπόν, πως ο Γουάτσον εκφράζει κάποια μορφή εξουσίας και μου φαίνεται παράλογο να είχε στοχοποιηθεί. Τέλος, η υπουργός Παιδείας άρχισε τα μεγάλα λόγια και τις βαριές κουβέντες περί φασισμού – όπως συνηθίζεται σ’ αυτές τις περιπτώσεις – και είπε πως «Οι περιστάσεις απαιτούν έμπρακτη και ευρεία συναίνεση για ριζικές και εκ βάθρων αλλαγές». Τι εννοεί μ’ αυτό; Ότι κρίνει σκόπιμο να καταργήσει το πανεπιστημιακό άσυλο αλλά προς το παρόν δεν τολμάει;

Είναι προφανές και αυτονόητο για όλους τους φοιτητές, αλλά και την πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών, πως το ακαδημαϊκό άσυλο ισχύει για να προστατεύεται η ελεύθερη και ανεμπόδιστη διακίνηση των ιδεών. Το γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια η ύπαρξη του ασύλου έχει επιτρέψει τη δημιουργία καταστροφών, τη διακίνηση ναρκωτικών αλλά και την όποιας μορφής μικροεγκληματικότητα είναι αδιαμφισβήτητο. Αυτό όμως δε συνεπικουρεί το έγκλημα σε καμία περίπτωση καθώς κανένα πανεπιστήμιο δε λειτουργεί σα γιάφκα αλλά σα χώρος ακαδημαϊκής έκφρασης. Οι χασισοφυτείες που καλλιεργούνταν σε πανεπιστήμιο στην Κρήτη πριν μερικά χρόνια, οι μετανάστες που έκαναν κατάληψη στη Νομική πριν λίγο καιρό για να διεκδικήσουν τα δικαιώματα τους, και κάποιοι κουκουλοφόροι που ρίχνουν μολότοφ στις πορείες και μετά μπαίνουν στις σχολές για να διαφύγουν τη σύλληψη, δεν είναι ο κανόνας αλλά μεμονωμένες εξαιρέσεις. Κάποιοι, ναι, εκμεταλλεύονται το πανεπιστημιακό άσυλο και βλάπτουν την ισχύ και την εικόνα του. Δεν προέρχονται, όμως, από το φοιτητικό κίνημα.

Τα πράγματα δεν είναι όπως τα παρουσιάζουν τα κανάλια. Θέλουν να εμποτίσουν τον ελληνικό λαό με την ιδέα πως το πανεπιστημιακό άσυλο είναι πλέον άχρηστο αλλά και επικίνδυνο και συνάμα παράνομο. Δεν είναι τίποτα απ’ όλα αυτά. Η νομική φύση του ασύλου, εξάλλου, προβλέπει παρέμβαση της αστυνομίας σε ειδικές περιπτώσεις όπου υπάρχει ανάγκη και βάλλεται η ασφάλεια των φοιτητών. Δεν κρίνεται, όμως, σε καμία περίπτωση σκόπιμο να αρθεί το πανεπιστημιακό άσυλο. Σύμφωνα με το σκεπτικό της υπουργού και των δημοσιογράφων, για να αποφευχθούν φαινόμενα όπως αυτό στο πανεπιστήμιο της Πάτρας θα πρέπει να υπάρχει αστυνόμευση μέσα στο χώρο του πανεπιστημίου. Σε ποιο λογικό νου στέκει, όμως, αυτό; Το πανεπιστήμιο δεν είναι ούτε φυλακή ούτε καμιά ιδιωτική τράπεζα για να χρειάζεται φρούρηση. Το φρουρούν οι φοιτητές και ξέρουν καλά να απομονώσουν όσους αντιβαίνουν στις αληθινές αρχές στις οποίες βασίζεται το άσυλο και η δημοκρατία.

Κυριακή 10 Απριλίου 2011

Ξεχαστήκαμε…

Είμαστε το έθνος που ανάγκασε το Χίτλερ να πει στο Ράιχσταγκ: «Χάριν της ιστορικής αλήθειας οφείλω να διαπιστώσω ότι μόνον οι Έλληνες, εξ' όλων των αντιπάλων οι οποίοι με αντιμετώπισαν, πολέμησαν με παράτολμο θάρρος και ύψιστη περιφρόνηση προς τον θάνατο.». Είμαστε το έθνος που έκανε το Στάλιν να πει: «Λυπάμαι διότι γηράσκω και δεν θα ζήσω επί μακρόν για να ευγνωμονώ τον Ελληνικό Λαό, του οποίου η αντίσταση έκρινε τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο.». Είμαστε το έθνος που ώθησε τον Τσόρτσιλ να διατυπώσει το ιστορικό: «Μέχρι τώρα λέγαμε ότι οι Έλληνες πολεμούν σαν ήρωες. Από τώρα και στο εξής θα λέμε ότι οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες.». Είμαστε το έθνος που θάμπωσε την υφήλιο με την αντιδικτατορική του δράση τα χρόνια της Χούντας των Συνταγματαρχών, απ’ την ιστορική απόπειρα του Αλέξανδρου Παναγούλη μέχρι την εξέγερση στο Πολυτεχνείο. Είμαστε το έθνος που, κόντρα σε κάθε λογική, ξεκίνησε μια εθνικοαπελευθερωτική επανάσταση – ξεχωριστή απ’ την κοινωνική Γαλλική και την πολιτική Ρωσική – με μόνο όπλο την ανάγκη για ελευθερία. Είμαστε το έθνος που δημιούργησε στην Ευρώπη ένα κίνημα Φιλελλήνων, αποτελούμενο από ανθρώπους που μας θαύμαζαν για τις αρετές μας.

Οι Έλληνες γίναμε σήμερα το έθνος που ντροπιάζει το παρελθόν του. Είμαστε δακτυλοδεικτούμενοι ως ο λαός του εφησυχασμού, της λούφας και του ωχαδερφισμού. Το δημοσιονομικό μας πρόβλημα έγινε διεθνές θέμα συζήτησης. Όλα αυτά είναι ήσσονος σημασίας, όμως, και ωχριούν μπροστά στο γεγονός ότι χάσαμε τις αρετές μας. Όλα τα ιδανικά για τα οποία αγωνίστηκαν οι πρόγονοι μας, την ελευθερία, τη δημοκρατία, τη δικαιοσύνη, τα αφήσαμε να σκονίζουν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Ξεχάσαμε να αγωνιζόμαστε, ξεχάσαμε να διεκδικούμε, ξεχάσαμε να απαιτούμε. Μας απέμεινε μόνο μια ανεπαίσθητη και ισχνή διαμαρτυρία. Η διαμαρτυρία του καναπέ και των δελτίων ειδήσεων, όμως, δεν ταιριάζουν σ’ αυτό το λαό. Ο λαός που πολέμησε την τυραννία, το φασισμό και την κάθε μορφής αδικία δεν επιτρέπεται να μένει άπραγος σήμερα. Το φρόνημα των Ελλήνων απαιτεί να αγωνιζόμαστε συνεχώς και να επιδιώκουμε το καλύτερο. Το καλύτερο για μας, το καλύτερο για τα παιδιά μας και το καλύτερο για όλον τον κόσμο.

Ο κόσμος που ζούμε απέχει έτη φωτός απ’ το να μην είναι τέλειος. Πρέπει να εστιάσουμε, όμως, στην ουτοπική μας προσπάθεια να αλλάξουμε τα πράγματα και να φτιάξουμε έναν κόσμο τέλειο, μικραίνοντας τη χαώδη απόσταση του κόσμου με την τελειότητα. Πώς επιτυγχάνεται αυτό; Με καθημερινούς αγώνες για κάθε μορφής αδικία, διεκδικήσεις για ότι θα θέλαμε να αλλάξουμε, και καθόλου εφησυχασμό και συμβιβασμό.

Δεν είναι δυνατόν να αδιαφορούμε για τα πάντα και να νοιαζόμαστε μόνο για τους εαυτούς μας. Σύμφωνοι, ο αγώνας επιβίωσης που δίνει καθημερινά κάθε Έλληνας δε δίνει και πολλά περιθώρια για άλλους αγώνες. Στα πλαίσια όμως της οικονομικής κρίσης έχει επέλθει και μία μεγάλη κοινωνική και πολιτική κρίση. Το πολιτικό σύστημα αδυνατεί να βρει απαντήσεις στα κελεύσματα των καιρών και η κοινωνία μοιάζει να αποσαθρώνεται και να παρακμάζει. Ο Έλληνας πολίτης πλέον έχει κάνει σημαία την απαξίωση στο πολιτικό σύστημα, έχει πάψει να ασχολείται με τα «κοινά» και δεν κάνει τίποτα για να αλλάξει ό,τι δεν του αρέσει –εκτός απ’ το να διαμαρτύρεται.

Οι δύσκολες οικονομικές συγκυρίες και οι αποφάσεις των πολιτικών ιθυνόντων έχουν επιφέρει μία μεγάλη ταξική πάλη, που θα έχει ως μόνο αποτέλεσμα τη διάλυση της κοινωνίας. Τους νόμους, τις ηθικές αξίες, τα στερεότυπα, τις ιδέες και τα ιδανικά τα θεσπίζει η ίδια η κοινωνία ανάλογα με την εποχή και τις απαιτήσεις της. Αν δεχτούμε, λοιπόν, ότι η πολιτεία σχεδιάζει και ψηφίζει νόμους ενάντια στο κοινό συμφέρον και στην κοινή λογική της δικαιοσύνης, υπηρετεί ένα Σύνταγμα άλλων εποχών, διατηρεί και συντηρεί μια κατάσταση ανομίας, ή πιο εύστοχα μερικής ανομίας, και επικροτεί την ιδέα του κράτους-μπάχαλο, και η κοινωνία τα δέχεται και τα ανέχεται όλα αυτά τότε πρέπει να παραδεχτούμε ότι έχουμε –ως κοινωνία- το κράτος που μας αρμόζει. Οφείλουμε να παραδεχτούμε πως ότι σπείραμε θα θερίσουμε. Σπείραμε αδιαφορία, ανομία και ασυδοσία, θα θερίσουμε ακυβερνησία, χάος και αδικία. Όσο ξεχνάμε να αγωνιζόμαστε, τόσο θα μας ξεχνάει η κοινωνία, το κράτος και η ιστορία…

Σάββατο 2 Απριλίου 2011

Ο Μαρμαρωμένος Πρωθυπουργός

Όταν οι Τούρκοι μπήκαν στην Κωνσταντινούπολη το 1453 κι άρχισαν να σκοτώνουν όποιον έβρισκαν μπροστά τους, ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος πολεμούσε απελπισμένα βλέποντας μόνο Τούρκους γύρω του. Τότε θεωρείται ότι είπε «Δεν υπάρχει ένας χριστιανός να μου πάρει το κεφάλι;» Οι θρύλοι λένε πολλά και μιλούν για θεία παρέμβαση, που θα επαναφέρει το βασιλιά στο θρόνο του και την πάλαι ποτέ πρωτεύουσα του Βυζαντίου σε χριστιανικά χέρια. Στην Ελλάδα του 21ου αιώνα, οι ξένοι επενδυτές, κερδοσκόποι, δανειστές, και πάσης λογής εκμεταλλευτές, εισέβαλλαν στη χώρα απ’ την οικονομική Κερκόπορτα και απειλούν, ως άλλοι Οθωμανοί, να γίνουν θύτες της χρηματικής σκλαβιάς της. Άραγε, θα δημιουργούν νέοι θρύλοι που θα αφορούν το Μαρμαρωμένο Πρωθυπουργό, Γεώργιο Παπανδρέου Β΄, και την προσπάθεια του να «σώσει» τη χώρα απ’ την εχθρική επέλαση;

Ο κατακτητής που φέρει το όνομα Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, με σύμμαχο το Ευρωπαϊκό Ταμείο στήριξης, ετοιμάζεται να επεκτείνει την κυριαρχία του στην Πορτογαλία και την Ισπανία. Πρόσφατα, όμως, διαπιστώσαμε πως οι Πορτογάλοι διατηρούν ακόμα ένα σοβαρό επίπεδο πολιτικής γενναιότητας, θάρρους, και ευθιξίας. Ο πρωθυπουργός και πρόεδρος του πορτογαλικού «σοσιαλιστικού» κόμματος Ζοσέ Σόκρατες υπέβαλλε την παραίτηση του απ’ την κυβέρνηση της χώρας στο πορτογαλικό κοινοβούλιο, γιατί σύσσωμα τα κόμματα της αντιπολίτευσης αντιτάχθηκαν στα σκληρά οικονομικά μέτρα που επιθυμούσε να λάβει η κυβέρνηση. Ακόμα και αν πρόκειται για συντονισμένη και σχεδιασμένη καθοδήγηση της χώρας στο ΔΝΤ και στο μηχανισμό στήριξης της Ε.Ε. , δεν παύει να είναι άξιο αναφοράς το γεγονός ότι ο πρωθυπουργός επωμίστηκε το πολιτικό κόστος και άφησε σε άλλους το δύσκολο έργο του διεθνούς δανεισμού. Επίσης στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές, δεύτερο σε ψήφους μετά το σοσιαλιστικό κόμμα ήρθε το αριστερό κόμμα της Πορτογαλίας, γεγονός που αποδεικνύει πως η ευρωπαϊκή αριστερά έχει ακόμα ισχύ και μέλλον και αποτελεί φάρο για τη δική μας αριστερά που έχει χάσει το δρόμο της.

Υπάρχει περίπτωση ποτέ αυτό που έκαναν οι ήρωες Πορτογάλοι να το κάνουν κι οι δικοί μας «ιδεαλιστές»; Ειλικρινά, ζω για τη μέρα που ένας εκ των πολιτικών μας θα πει παραιτούμαι γιατί αδυνατεί να φέρει εις πέρας το έργο που του ανατέθηκε – δεν είναι δυνατόν να είναι όλοι ικανοί σε όλες τις θέσεις και τα υπουργεία- ή γιατί σέβεται την αντίδραση του λαού και τις αντιρρήσεις της κοινής γνώμης, κι όχι γιατί τον «παραίτησαν». Τριάντα επτά χρόνια μετά τη μεταπολίτευση είναι άξιο λόγου και θαυμασμού το γεγονός ότι όλοι οι μέχρι τώρα κυβερνώντες προέβαλλαν τους εαυτούς τους ως ικανούς για ρηξικέλευθες πολιτικές και ριζικές αλλαγές που θα οδηγήσουν στην πρόοδο και έφεραν τη χώρα στη σημερινή της κατάσταση.

Εάν η αριστερά αδυνατεί να βρει τα πατήματα της και να διαδραματίσει τον αρμόζον ρόλο στο πολιτικό σκηνικό, τότε θα έχει βήμα και λόγο μονίμως ο Καρατζαφέρης. Εάν η κυβέρνηση συνεχίσει να ξεπουλάει τη χώρα σε Κινέζους, Άραβες και κάθε λογής αλλοδαπούς, η ανάπτυξη θα έρθει γύρω στο 3023. Εάν ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης δεν κλείσει λίγο το στοματάκι του που υβρίζει -εκτός του ΣΥΡΙΖΑ- τον ελληνικό λαό, τότε το λιγότερο που τον περιμένει είναι μια τιμωρία αλά Κωστή Χατζηδάκη. Εάν ο Πρωθυπουργός δε σταματήσει να παίρνει συνεχώς νέα μέτρα εις βάρος των εργαζομένων, των χαμηλοσυνταξιούχων και της νέας γενιάς, σκεπτόμενος μόνο τους επιχειρηματίες και τις τράπεζες, τότε πολύ φοβάμαι ότι θα ψάχνει χριστιανό να του πάρει το κεφάλι και δε θα βρίσκει…

Τρίτη 29 Μαρτίου 2011

Το κρυφό σχολειό

Νέο κύμα «σαρωτικών» αλλαγών στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση ετοιμάζει η υπουργός Παιδείας Άννα Διαμαντοπούλου με την πρόταση της για συγχώνευση σχολείων και νηπιαγωγείων. Ο «Καλλικράτης» στην εκπαίδευση προβάλλεται απ’ την υπουργό ως χρηστικά αναγκαίος για πρακτικούς λόγους, οργανωτικούς και διοικητικούς, κι όχι για οικονομικούς. Τα ερωτήματα που γεννώνται τώρα είναι πολλά. Πόσο αναγκαίες είναι αυτές οι ανακατατάξεις στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα; Αυτή είναι άραγε η αχίλλειος πτέρνα της ελληνικής δημόσιας εκπαίδευσης και αυτές είναι οι διαρθρωτικές αλλαγές που θα επιλύσουν το πρόβλημα; Αν πρόκειται για απλή μετάθεση μερικών εκπαιδευτικών με στόχο την καλύτερη και αποδοτικότερη κατανομή ανθρώπινου δυναμικού γιατί γίνεται τόσος ντόρος; Ποιες θα είναι οι συνέπειες που θα επιφέρουν αυτές οι συγχωνεύσεις;

Στα πλαίσια των περικοπών δημοσίων δαπανών, η κυβέρνηση αποφάσισε να είναι φειδωλή σε όλους τους τομείς καθώς επίκεινται και συγχωνεύσεις νοσοκομείων και κατάργηση στρατοπέδων. Φυσικά, η υπουργός είπε πως δε θα αγγίξει κανένα σχολείο στα απομακρυσμένα χωριά αλλά πως οι αλλαγές αφορούν κάποια σχολεία που διαθέτουν περισσότερους μαθητές απ’ ότι καθηγητές. Αν είναι έτσι ας μεταθέσουν τους περισσευούμενους εκπαιδευτικούς σε σχολεία που τους έχουν ανάγκη. Δεν νομίζω όμως πως αυτές είναι ουσιώδεις μεταρρυθμίσεις στην Παιδεία ούτε πως έτσι θα διορθωθούν τα κακώς κείμενα στον προβληματικό χώρο της ελληνικής εκπαίδευσης. Τα προβλήματα είναι ριζικά και δε λύνονται με τη δημιουργία «Μητροπολιτικών» σχολείων και με μικρο-αλλαγές και περιττές κινήσεις που αποσκοπούν στη φενάκη πως δήθεν κάποια προσπάθεια γίνεται.

Οι προηγούμενες κυβερνήσεις, με την αρωγή της ελληνικής κοινωνίας, φρόντισαν όλα αυτά τα χρόνια να δημιουργηθεί και να συντηρηθεί ένα σύστημα που μόνο υγιές δεν είναι. Στο όνομα της δημόσιας και δωρεάν Παιδείας τα ελληνικά πανεπιστήμια έγιναν από χώροι μόρφωσης και ελεύθερης διακίνησης ιδεών, χώροι ανάπτυξης δραστηριοτήτων των τσικό των κομμάτων και μπάχαλα για τα οποία όλοι οι ιθύνοντες αδιαφορούν, βλέποντας ως μόνο πρόβλημα σ’ αυτά το άσυλο. Επίσης, πιστοί στο ρουσφετολογικό ιδεώδες, οι αρμόδιοι, ρύθμισαν και με το παραπάνω τους διορισμούς στα σχολεία και τα αντίστοιχα βολέματα. Τα βιβλία, οι συγγραφείς τους, και η διδακτέα ύλη δε, έμειναν ίδια κι απαράλλαχτα εδώ και μια εικοσαετία. Και, κατά γενική ομολογία, το σπουδαιότερο γεγονός όλων είναι η καθιέρωση του θεσμού της παραπαιδείας. Με το σχολείο να αδυνατεί να παρέχει προχωρημένες γνώσεις ξένων γλωσσών και κατάλληλη προετοιμασία για τις πανελλαδικές εξετάσεις στα παιδιά, αλλά και με την ανεργία των εκπαιδευτικών να βρίσκεται σε υψηλά επίπεδα άρχισε ο φαύλος κύκλος της παραπαιδείας. Οι ιδιώτες εκμεταλλεύτηκαν την ανικανότητα του κράτους να παρέχει ουσιαστική δωρεάν Παιδεία, κι έτσι το μαύρο χρήμα άρχισε να κάνει τις βόλτες του στην αγορά και η φοροδιαφυγή να αυξάνεται εξαιτίας και αυτού του κλάδου. Η εύρεση θέσεων εργασίας για τους καθηγητές, όμως, εφησύχασε το κράτος, το οποίο και συντήρησε το φαινόμενο μέχρι σήμερα.

Το ζήτημα, λοιπόν, για να αλλάξει άρδην το εκπαιδευτικό σύστημα στη χώρα μας δεν είναι να γίνονται αποδιοπομπαίοι τράγοι οι άνεργοι εκπαιδευτικοί που μπήκαν προ μηνών στο κτήριο της ΕΡΤ, ούτε να συγχωνεύονται σχολεία, ούτε και να ιδρυθούν ιδιωτικά πανεπιστήμια, αλλά να βρεθούν αληθινές και ουσιαστικές λύσεις στα προβλήματα. Τα σχολεία είναι καλύτερο να διαχωριστούν και να πολλαπλασιαστούν παρέχοντας έτσι περισσότερες θέσεις εργασίας και διευκολύνοντας το έργο των καθηγητών και των μαθητών που θα είναι αποδοτικότερο σε τάξεις λίγων ατόμων. Επίσης, πρέπει να επανεξεταστεί όλος ο τρόπος διδασκαλίας και διαπαιδαγώγησης καθώς και να εμπλουτιστεί με νέα πράγματα ο αρχικός σχολικός σχεδιασμός προωθώντας προγράμματα καλλιτεχνικά, πολιτιστικά και αθλητικά. Τα βιβλία πρέπει να ξαναγραφτούν και να έρθουν πιο κοντά στις απαιτήσεις και τις ανάγκες της νέας γενιάς και να υπάρξει πλέον ένα έγκυρο κι αξιόπιστο ελεγκτικό σύστημα, το οποίο θα επιβλέπει και θα αξιολογεί τη δουλειά των εκπαιδευτικών. Πρέπει κάποια στιγμή να μπει ένα τέλος σ’ αυτή την ασυδοσία και να πάψουμε να ταυτίζουμε το δημόσιο με το τζάμπα και την ξάπλα. Οι δημόσιοι υπάλληλοι και λειτουργοί πληρώνονται από το κράτος για να εργάζονται κι όχι να λουφάζουν και η δημόσια παιδεία δε μας χαρίζεται. Τη δικαιούμαστε, την πληρώνουμε με τους φόρους μας, κ έχουμε τις αξιώσεις και την απαίτηση απ’ το κράτος να μας την παρέχει υποχρεωτικά και ορθά. Τέλος, χώροι, σχολικά κτήρια και λοιποί σχολικοί πόροι πρέπει να ανανεώνονται συχνά.

Όλα τα παραπάνω προϋποθέτουν βέβαια, εκτός από σοβαρές αποφάσεις των κυβερνώντων αρχής γενομένης από αύριο, αύξηση του διαθέσιμου για την Παιδεία ποσοστού του ΑΕΠ και, γενικότερα, των κονδυλίων. Με τη χώρα, όμως, να βρίσκεται αντιμέτωπη με επερχόμενη χρεωκοπία μάλλον είναι ουτοπική η οικονομική ενίσχυση στην Παιδεία. Ας γίνουν, τουλάχιστον, οι κατάλληλες διοικητικές αλλαγές.

Τετάρτη 2 Μαρτίου 2011

Ανατομία ενός εγκλήματος

Χθες απεβίωσαν δύο νεαροί αστυνομικοί, ο Γεώργιος Σκυλογιάννης και ο Ιωάννης Ευαγγελινέλης, καθώς είχαν τραυματιστεί εν ώρα καθήκοντος. Τίποτα δεν είναι πιο σημαντικό από αυτό το γεγονός. Όλα τα υπόλοιπα ωχριούν μπροστά στη δολοφονία δύο νέων παιδιών που προστάτευαν όλους εμάς. Αφού εκφράσω τη βαθιά μου λύπη για το χαμό των δύο αστυνομικών, θα ήθελα με αφορμή το τραγικό αυτό συμβάν να προσπαθήσω να αναλύσω τη σχέση της ελληνικής κοινωνίας με την Ελληνική Αστυνομία και την αντιμετώπιση που έχει η Πολιτεία απέναντι της.

Έχοντας μια απλή και ξεκάθαρη αίσθηση της πραγματικότητας, εύκολα καταλαβαίνει κανείς ότι το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας συνταράχθηκε απ’ το τραγικό αυτό γεγονός και το καταδικάζει. Αυτό δε σημαίνει, όμως, πως είναι και το κύριο θέμα συζήτησης της ημέρας. Αναρωτιέμαι αν είχε σκοτωθεί ένας απλός πολίτης, έλληνας ή μετανάστης, ποιες θα ήταν οι διαστάσεις που θα είχε πάρει το ζήτημα. Σίγουρα, η κοινωνική κατακραυγή θα ήταν μεγαλύτερη και θα είχαν στηθεί λαϊκά δικαστήρια για τους θύτες, αλλά και για την ανήμπορη να προστατεύσει τους πολίτες και απούσα -όπως τη χαρακτηρίζουν σ’ αυτές τις περιπτώσεις- ΕΛ.ΑΣ. Ο ρόλος της Ελληνικής Αστυνομίας είναι να προστατεύει τους πολίτες και αυτό ουσιαστικά πράττει. Οι Έλληνες αστυνομικοί δεν είναι ούτε δολοφόνοι, ούτε εγκληματίες. Γιατί όμως όλοι θεωρούν αυτονόητο ότι οι αστυνομικοί πρέπει να είναι μόνο δέκτες βίας και να μην ασκούν κι οι ίδιοι; Όταν σε μια καταδίωξη είναι υποχρεωμένοι να κάνουν χρήση του όπλου μόνο όταν είναι σε άμυνα (όταν έχουν ήδη πυροβοληθεί δηλαδή!) είναι δεδομένο πως μόνο πομποί βίας δεν είναι. Όταν σε μια πορεία πρέπει να σχηματίσουν κλοιό τα ΜΑΤ και να προστατεύσουν ένα κτήριο, να δεχτούν ρίψη πετρών και μολότοφ, και απαντήσουν - κατόπιν εντολής -με δακρυγόνα ή χτυπήσουν με τα γκλοπ, δε σημαίνει πως ζούμε σ’ ένα αστυνομικό κράτος. Οι αστυνομικοί ανέκαθεν λειτουργούσαν βάσει εντολών ανωτέρων και δε νομίζω να απολαμβάνουν ή να ηδονίζονται με τη χρήση βίας. Δεν ξέρω κανέναν αστυνομικό που να ξυπνάει το πρωί και να σκέφτεται να δείρει έναν έλληνα πολίτη. Αντιθέτως, ξέρω αστυνομικούς που μπήκαν στο σώμα για να εξασφαλίσουν έναν αξιοπρεπή μισθό διαβίωσης, αστυνομικούς που εκτελούν πιστά το καθήκον τους, αστυνομικούς που θέτουν τη ζωή τους καθημερινά σε κίνδυνο με σκοπό να υπηρετήσουν την ασφάλεια μας. Οι Έλληνες αστυνομικοί του 2011 δεν είναι οι αστυνόμοι της χούντας των συνταγματαρχών και των βασανιστηρίων της δικτατορίας. Δεν είναι ούτε εθνοφρουρά της κυβέρνησης ούτε χαφιέδες της εξουσίας. Είναι παιδιά της γενιάς μας και συμμαθητές στα σχολεία πριν μερικά χρόνια.

Συμφωνώ πως η αστυνομία είναι σύμβολο της εξουσίας και της βίας της, συνυφασμένο με χαλεπούς καιρούς, μα τα πράγματα έχουν αλλάξει πλέον και όλοι πρέπει να αποβάλλουμε αυτές τις προκαταλήψεις. Είναι καιρός να πάψουμε να είμαστε πολέμιοι του συμβόλου της βίας της εξουσίας και να τα βάλουμε με την ίδια την εξουσία. Η ίδια η εξουσία αντιμετωπίζει την αστυνομία ως κάτι διαφορετικό θέλοντας να διατηρήσει αυτή την αποστροφή που έχει η κοινωνία για το επάγγελμα του αστυνομικού. Όμως, παρ’ όλες τις ιδιαιτερότητες του, το επάγγελμα του αστυνομικού παραμένει ένα επάγγελμα. Οι αστυνομικοί πληρώνουν φόρους, κόπηκαν και οι δικοί τους μισθοί και, γενικά, βιώνουν τα προβλήματα που βιώνουμε όλοι μας σήμερα. Η μόνη τους διαφορά είναι ότι έχουν να καταπολεμήσουν και την συνεχώς αυξανόμενη εγκληματικότητα, φαινόμενο που δεν προτίθεμαι σήμερα να αναλύσω. Μέσα σ’ όλη αυτή τη ζούγκλα που λέγεται ελληνική κοινωνία, λοιπόν, οι μισοί Έλληνες αστυνομικοί φυλάνε πολιτικούς και VIPs, γενικότερα. Αφού, λοιπόν οι αρμόδιοι δεν αποφασίζουν να διορθώσουν τα κακώς κείμενα στη λειτουργία της ΕΛ.ΑΣ. , ας φροντίσουμε εμείς να είμαστε δίπλα στους άλλους μισούς, τους ανθρώπους που πολεμούν το καθημερινό έγκλημα κάθε μορφής. Αυτή η πόλωση των «κακών» αστυνομικών και των «κακών» αριστερών πρέπει να παρέλθει, καθώς κάποιοι φορείς (πχ. Δημοσιογράφοι) τη συντηρούν εσκεμμένα. Δε χωρίζεται η ελληνική κοινωνία σε μπάτσους και αναρχικούς αλλά σε λαό και εξουσία. Ας το ξεδιαλύνουμε αυτό όσο το δυνατόν συντομότερα..

Τρίτη 15 Φεβρουαρίου 2011

Η χώρα των αισθήσεων και των παραισθήσεων

«Όμορφη και παράξενη πατρίδα ωσάν αυτή που μου 'λαχε δεν είδα..» έλεγε ο Οδυσσέας Ελύτης όταν διατύπωνε τόσο μεστά μια απ’ τις μεγαλύτερες αλήθειες για τη χαρισματική φυσική ομορφιά της Ελλάδας. Η χώρα με τις τόσο μεγάλες αντιθέσεις, με τις θάλασσες και τις στεριές της, η γενέτειρα ενός απ’ τους μεγαλύτερους αρχαίους πολιτισμούς, η θερμοκοιτίδα της δημοκρατίας και κοσμήτωρ του ελεύθερου πνεύματος είναι η ίδια που στις μέρες μας κατάντησε η χωματερή της ιστορίας. Οι τέχνες, τα γράμματα, η φιλοσοφία, οι επιστήμες που άνθισαν σ’ αυτόν τον τόπο προδίδοντας το μεγαλειώδη χαρακτήρα ενός πραγματικά αξιοζήλευτου λαού δε μαρτυρούσαν το μέγεθος του καταστροφικού εξευτελισμού στον οποίο θα έφτανε η χώρα μας. Από πολίτες γεμάτοι αρετές μετατραπήκαμε σε ανθρωπάκια που βρίθουν από ελαττώματα. Πότε θα σταματήσει άραγε αυτή η κατρακύλα και κατά πόσο είναι δυνατόν να την αλλάξουμε;

Το πρώτο δίμηνο της δεύτερης δεκαετίας του 21ου αιώνα βρήκε τη χώρα μας να διανύει το τρίτο τρίμηνο παρέμβασης του ΔΝΤ στη διακυβέρνηση και στη διαχείριση πρωτίστως των δημοσιονομικών μας, και ένα λαό να ταλαντεύεται μεταξύ ανυπαρξίας και επιβίωσης εξαρτώμενο από πολιτικά ζόμπι. Με μεγάλη μου λύπη διαπιστώνω καθημερινά πως η ανυπαρξία κάθε αισθήματος δικαίου, θεμέλιο απαραίτητο για να ορθοποδήσει μια παρακμάζουσα κοινωνία, έχει γίνει νόμος. Ο οικονομικός μαρασμός και οι ευτελείς συνθήκες διαβίωσης του ελληνικού λαού είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός αν κοιτάξουμε το ύψος των μισθών και των συντάξεων, τη συνεχώς αυξανόμενη φορολογία, τον πληθωρισμό, το ΑΕΠ και το μέγεθος του χρέους. Γι’ αυτά μιλούν ξεκάθαρα οι αριθμοί. Την καθημερινή απαξίωση όλων των μη ισχυρών κοινωνικών ομάδων και τη διάβρωση πολλών επαγγελματικών κλάδων, όμως, τη μαρτυρά η καθημερινότητα. Τα συνεχώς αφαιρούμενα δικαιώματα των εργαζομένων σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, η καταδίωξη μόνο των ανίσχυρων που προβαίνουν σε οικονομικές παραβάσεις, η επιβολή νόμων κόντρα σε κάθε λογική και μέσα σε ένα πλαίσιο που δεν υπάρχει ηθική νομιμοποίηση, η σύγκρουση συμφερόντων των λίγων με τους πολλούς και η διάτρηση των θεμελίων του θεσμού-δικαιώματος της απεργίας είναι δείκτες έλλειψης κάθε μορφής κοινωνικής δικαιοσύνης.

Πρόσφατα, τέθηκε για άλλη μια φορά ζήτημα κατάργησης του πανεπιστημιακού ασύλου, το μείζον πρόβλημα της μεταναστευτικής πολιτικής μετατράπηκε σε επίθεση ενάντια σε απελπισμένους ανθρώπους που προσπαθούν απεγνωσμένα να ζήσουν αιτώντας τα αυτονόητα, και τα μεγαλύτερα πολιτικά σκάνδαλα στην ιστορία της μεταπολίτευσης τοποθετήθηκαν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας μετά από μερικές εξεταστικές επιτροπές-παρωδίες. Ποιος είναι ο υπαίτιος και θύτης όλων αυτών; Η πολιτική μας ηγεσία φυσικά. Αυτοί οι άνθρωποι που έφεραν σήμερα τη χώρα μας στη δίνη της έξωθεν διακυβέρνησης με τις εσκεμμένες οικονομικές ατασθαλίες στους χειρισμούς της κρατικής περιουσίας και τις μίζες τους. Αυτοί οι άνθρωποι που χαρακτηρίζουν την απεργία των εργαζόμενων παράνομη, τη διαμαρτυρία των απολυμένων καταστρατήγηση της δημοκρατίας, την κατάληψη ενός πανεπιστημίου κατάχρηση εξουσίας. Αυτοί οι άνθρωποι που αντιμετωπίζουν τους οικονομικούς μετανάστες ως παράσιτα, τους Έλληνες πολίτες ως είλωτες και τους μεγάλους οικονομικούς παράγοντες ως εθνοσωτήρες. Είναι αυτοί οι ίδιοι θρασείς πολιτικοί εγκληματίες.

Πριν, λοιπόν, αυτά τα ζόμπι που μολύνουν συνεχώς την ελληνική κοινωνία και δε λένε να σταματήσουν, ξεπουλήσουν και την ελληνική γη ακόμα, ας τα εξολοθρεύσουμε εμείς. Είναι ώρα η Ελλάδα να καθαρίσει τη βρωμιά του παρελθόντος και να πορευθεί σ’ ένα ευοίωνο μέλλον. Θέλω να πιστεύω πως στην καρδιά κάθε Έλληνα είναι ριζωμένο βαθιά ένα αληθινό αίσθημα δικαίου. Δεν ξέρω αν είναι ουτοπικό μα ας αντλήσουμε λίγο απ’ το περισσευούμενο των Αιγυπτίων.

Θα μπορούσα να κάνω καθαρή πολιτική ανάλυση σε κάθε ζήτημα ξεχωριστά αλλά αυτή τη στιγμή δε θέλω. Συγχωρέστε με για το συγγραφικό παροξυσμό μου άλλα δε μπορώ να παρακολουθήσω πια τις εξελίξεις. Προτού η κατάσταση φτάσει στο απροχώρητο ας αναλάβουμε δράση. Καλύτερα μια κοινωνία με χάος παρά ένα χάος χωρίς κοινωνία.