Όταν οι Τούρκοι μπήκαν στην Κωνσταντινούπολη το 1453 κι άρχισαν να σκοτώνουν όποιον έβρισκαν μπροστά τους, ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος πολεμούσε απελπισμένα βλέποντας μόνο Τούρκους γύρω του. Τότε θεωρείται ότι είπε «Δεν υπάρχει ένας χριστιανός να μου πάρει το κεφάλι;» Οι θρύλοι λένε πολλά και μιλούν για θεία παρέμβαση, που θα επαναφέρει το βασιλιά στο θρόνο του και την πάλαι ποτέ πρωτεύουσα του Βυζαντίου σε χριστιανικά χέρια. Στην Ελλάδα του 21ου αιώνα, οι ξένοι επενδυτές, κερδοσκόποι, δανειστές, και πάσης λογής εκμεταλλευτές, εισέβαλλαν στη χώρα απ’ την οικονομική Κερκόπορτα και απειλούν, ως άλλοι Οθωμανοί, να γίνουν θύτες της χρηματικής σκλαβιάς της. Άραγε, θα δημιουργούν νέοι θρύλοι που θα αφορούν το Μαρμαρωμένο Πρωθυπουργό, Γεώργιο Παπανδρέου Β΄, και την προσπάθεια του να «σώσει» τη χώρα απ’ την εχθρική επέλαση;
Ο κατακτητής που φέρει το όνομα Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, με σύμμαχο το Ευρωπαϊκό Ταμείο στήριξης, ετοιμάζεται να επεκτείνει την κυριαρχία του στην Πορτογαλία και την Ισπανία. Πρόσφατα, όμως, διαπιστώσαμε πως οι Πορτογάλοι διατηρούν ακόμα ένα σοβαρό επίπεδο πολιτικής γενναιότητας, θάρρους, και ευθιξίας. Ο πρωθυπουργός και πρόεδρος του πορτογαλικού «σοσιαλιστικού» κόμματος Ζοσέ Σόκρατες υπέβαλλε την παραίτηση του απ’ την κυβέρνηση της χώρας στο πορτογαλικό κοινοβούλιο, γιατί σύσσωμα τα κόμματα της αντιπολίτευσης αντιτάχθηκαν στα σκληρά οικονομικά μέτρα που επιθυμούσε να λάβει η κυβέρνηση. Ακόμα και αν πρόκειται για συντονισμένη και σχεδιασμένη καθοδήγηση της χώρας στο ΔΝΤ και στο μηχανισμό στήριξης της Ε.Ε. , δεν παύει να είναι άξιο αναφοράς το γεγονός ότι ο πρωθυπουργός επωμίστηκε το πολιτικό κόστος και άφησε σε άλλους το δύσκολο έργο του διεθνούς δανεισμού. Επίσης στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές, δεύτερο σε ψήφους μετά το σοσιαλιστικό κόμμα ήρθε το αριστερό κόμμα της Πορτογαλίας, γεγονός που αποδεικνύει πως η ευρωπαϊκή αριστερά έχει ακόμα ισχύ και μέλλον και αποτελεί φάρο για τη δική μας αριστερά που έχει χάσει το δρόμο της.
Υπάρχει περίπτωση ποτέ αυτό που έκαναν οι ήρωες Πορτογάλοι να το κάνουν κι οι δικοί μας «ιδεαλιστές»; Ειλικρινά, ζω για τη μέρα που ένας εκ των πολιτικών μας θα πει παραιτούμαι γιατί αδυνατεί να φέρει εις πέρας το έργο που του ανατέθηκε – δεν είναι δυνατόν να είναι όλοι ικανοί σε όλες τις θέσεις και τα υπουργεία- ή γιατί σέβεται την αντίδραση του λαού και τις αντιρρήσεις της κοινής γνώμης, κι όχι γιατί τον «παραίτησαν». Τριάντα επτά χρόνια μετά τη μεταπολίτευση είναι άξιο λόγου και θαυμασμού το γεγονός ότι όλοι οι μέχρι τώρα κυβερνώντες προέβαλλαν τους εαυτούς τους ως ικανούς για ρηξικέλευθες πολιτικές και ριζικές αλλαγές που θα οδηγήσουν στην πρόοδο και έφεραν τη χώρα στη σημερινή της κατάσταση.
Εάν η αριστερά αδυνατεί να βρει τα πατήματα της και να διαδραματίσει τον αρμόζον ρόλο στο πολιτικό σκηνικό, τότε θα έχει βήμα και λόγο μονίμως ο Καρατζαφέρης. Εάν η κυβέρνηση συνεχίσει να ξεπουλάει τη χώρα σε Κινέζους, Άραβες και κάθε λογής αλλοδαπούς, η ανάπτυξη θα έρθει γύρω στο 3023. Εάν ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης δεν κλείσει λίγο το στοματάκι του που υβρίζει -εκτός του ΣΥΡΙΖΑ- τον ελληνικό λαό, τότε το λιγότερο που τον περιμένει είναι μια τιμωρία αλά Κωστή Χατζηδάκη. Εάν ο Πρωθυπουργός δε σταματήσει να παίρνει συνεχώς νέα μέτρα εις βάρος των εργαζομένων, των χαμηλοσυνταξιούχων και της νέας γενιάς, σκεπτόμενος μόνο τους επιχειρηματίες και τις τράπεζες, τότε πολύ φοβάμαι ότι θα ψάχνει χριστιανό να του πάρει το κεφάλι και δε θα βρίσκει…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου