Protest

Protest

Τετάρτη 16 Ιουλίου 2014

Τα αστέρια του Κάιζερ


Ήταν ένα καλοκαιρινό βράδυ πριν από 40 χρόνια. Ήταν 7 Ιουλίου του 1974 όταν στο Ολυμπιακό Στάδιο του Μονάχου, ο αρχηγός της Δυτικής Γερμανίας Φραντζ Μπεκενμπάουερ σήκωνε το τρόπαιο της πρωταθλήτριας κόσμου στον Βαυαρικό ουρανό. Η παρέα των Δυτικογερμανών είχε μόλις κερδίσει το 2ο της Παγκόσμιο κύπελλο, επικρατώντας της διαστημικής Ολλανδίας του Γιόχαν Κρόιφ στον τελικό του 10ου Μουντιάλ, χάρη στα γκολ των Πολ Μπράιτνερ και Γκερντ Μίλερ.

40 χρόνια μετά, στις 13 Ιουλίου του 2014, ο Φιλίπ Λαμ παίρνει από τα χέρια της Προέδρου της Βραζιλίας το κύπελλο Ζιλ Ριμέ, καθώς η ενωμένη πια Γερμανία έχει μόλις κατακτήσει το 4ο πρωτάθλημα κόσμου της ιστορίας της μέσα στο θρυλικό Μαρακανά...

Η Νασιοναλμανσάφτ είναι πλέον η ομάδα με τη σταθερότερη παρουσία σε Παγκόσμια Κύπελλα όχι μόνο από πλευράς συμμετοχής (έλειψε μόνο από εκείνο του 1950 γιατί την είχαν αποκλείσει για τις θηριωδίες του Β Παγκοσμίου πολέμου) αλλά και από πλευράς εμφανίσεων, μιας και μετρά ήδη 4 τρόπαια και συνεχείς παρουσίες από την προημιτελική φάση της διοργάνωσης και έπειτα.

Κάθε φορά όταν αρχίζει Παγκόσμιο Κύπελλο στο ποδόσφαιρο, η Γερμανία δεν συγκαταλέγεται ανάμεσα στα φαβορί. Είναι η Βραζιλία, η Αργεντινή, η Αγγλία, η Ιταλία, η Ολλανδία, η Ισπανία και η Γερμανία κάπου εκεί μετά. Και αργότερα, κατά τη διάρκεια της διοργάνωσης, με πολλές από αυτές τις ομάδες να έχουν αποκλειστεί, εμφανίζεται ένα φάντασμα με βαριά προφορά και άσπρες φανέλες στα ημιτελικά.

Αυτό δεν είναι κάτι το μεταφυσικό, είναι κάτι το απολύτως φυσικό. Η Γερμανία ποτέ δεν έπαιζε θεαματικό ποδόσφαιρο, δεν βγάζει πάντα τους καλύτερους ποδοσφαιριστές, δεν παίζει για την ομορφιά του σπορ ή για τη χαρά της συμμετοχής. Παίζει με συνέπεια, με σταθερότητα, με αποφασιστικότητα και με αποτελεσματικότητα. Παίζει, γιατί απλά της αρέσει να κερδίζει, να είναι πρώτη, να παίρνει με απόλυτη προσήλωση και πειθαρχία αυτό που θέλει, όπως ταιριάζει στο λαό της. 

Το ποδόσφαιρο που παρουσιάζει μπορεί να μην είναι ισοπεδωτικό ή εντυπωσιακό, είναι όμως τουλάχιστον αξιοθαύμαστο. Και τέτοιος είναι και ο τρόπος που το κάνει. Με ανεξάντλητη υπομονή, με επιμονή στα όρια του πείσματος, με απόλυτη μεθοδικότητα, με απαράμιλλη εργατικότητα που φτάνει ως την τελειομανία.

Η νοοτροπία είναι αυτή που επιτρέπει στους Γερμανούς να παρουσιάζουν τέτοιες ομάδες στα Μουντιάλ και να κυριαρχούν και στο ποδόσφαιρο. Οι εθνικές τους ομάδες είναι πάντα αυτό που λέμε η αποθέωση της ομαδικότητας. Έχουν βγάλει κατά καιρούς πολλούς μεγάλους παίχτες, αλλά μονάχα μία μεγαλειώδη φυσιογνωμία που στιγμάτισε όχι μόνο τον Γερμανικό αλλά τον Παγκόσμιο Αθλητισμό.

Τον ΦΡΑΝΤΖ ΜΠΕΚΕΝΜΠΑΟΥΕΡ.

Και νομίζω πως όσο και να φαίνεται πως αυτά τους τα ποδοσφαιρικά κατορθώματα είναι αποκύημα ορθά οργανωμένης συλλογικής δουλειάς, είναι κατά μεγάλο μέρος έργο του μεγάλου Κάιζερ.

Και ξαναγυρνώ πίσω στο 1974. Ο αγέρωχος αυτοκράτορας Φραντζ Μπεκενμπάουερ, όντας ήδη πρωταθλητής Ευρώπης από το 1972, οδηγεί ως αρχηγός την Νασιοναλμανσάφτ στην κατάκτηση του 2ου της Πρωταθλήματος κόσμου, δίνοντας μια μαεστρική καθοδήγηση από τα μετόπισθεν στην κατά τα άλλα πολύ ταλαντούχα εκείνη ομάδα του. Ο Μπεκενμπάουερ με τις εμφανίσεις του εκείνες όχι μόνο δημιούργησε τη θέση του λίμπερο στο ποδόσφαιρο, αλλά της έδωσε και το χαρακτήρα του οργανωτή, του Κάιζερ που μεταφέρει τη μπάλα από τα μετόπισθεν και τη μοιράζει όπως αυτός θέλει μέχρι να φτάσει να αναπαυτεί στα αντίπαλα δίχτυα.

Το 1990, στα γήπεδα της Ιταλίας, ο προπονητής πλέον Μπεκενμπάουερ έχει ένα πολύ καλό υλικό στα χέρια του. Ο Μπρέμε, ο Λιτμπάρσκι, ο Φέλερ, ο Ματέους, ο Κλίνσμαν φτάνουν στον τελικό σβηστά, όπως αυτοί μόνον ξέρουν, έχοντας αποκλείσει τις μισητές αντιπάλους Ολλανδία και Αγγλία. Στις προπονήσεις τους πριν το μεγάλο τελικό της Ρώμης κόντρα στην Αργεντινή του Ντιέγκο Μαραντόνα, ο Μπεκενμπάουερ, αφού κανόνισε μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια, έπαιξε μπάλα μαζί με τους παίχτες του για να τους αποφορτίσει από το άγχος. Και αυτοί, υπό τις οδηγίες του, νίκησαν και τον τελικό με πέναλτι και έραψαν το 3ο αστέρι στη φανέλα της Εθνικής Γερμανίας.

Το Μάιο του 1999, ένα χρόνο μετά την αποτυχία της Γερμανίας στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Γαλλίας όπου αποκλείστηκε με ένα βαρύ 3-0 από τους Κροάτες, το μέλλον για το Γερμανικό ποδόσφαιρο προμηνυόταν δυσοίωνο. Ουδείς όμως ήταν σε θέση να το αντιληφθεί. Εκτός από τον Φραντζ. Τα χρήματα στις ομάδες της Μπουντεσλίγκα έρρεαν άφθονα από τις τηλεοπτικές επιχορηγήσεις, η εύρυθμη λειτουργία των αθλητικών σχολείων είχε διαταραχθεί και οι ομάδες σπαταλούσαν αλόγιστα χρήματα για να αγοράσουν ξένους ακριβούς ποδοσφαιριστές. Το ποσοστό των ξένων ποδοσφαιριστών που αγωνίζονταν στο Γερμανικό πρωτάθλημα άγγιζε το 50% (!) και οι ομάδες αργά ή γρήγορα θα ερχόντουσαν αντιμέτωπες με το φάσμα της χρεωκοπίας, πράγμα και το οποίο αργότερα συνέβη. Ο Κάιζερ όμως το πρόεβλεψε.

Ο Μπεκενμπάουερ, αντιπρόεδρος τότε της Γερμανικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας, πρότεινε μαζί με τον Γενικό Διευθυντή της Λεβερκούζεν Ράινερ Κάλμουντ μία ανατρεπτική επένδυση για τα δεδομένα της εποχής. Το σχέδιο εκείνο περιλάμβανε τη δημιουργία περισσότερων από 100 αθλητικών εγκαταστάσεων ανά τη χώρα στις οποίες θα προπονούνται οι ποδοσφαιριστές των ακαδημιών των σωματείων με ειδικούς προπονητές και γυμναστές. Το κλειδί όμως σε αυτήν την πρόταση ήταν η ψήφιση νόμου που επέβαλλε στις ομάδες της Μπουντεσλίγκα και της Τσβάιτελιγκα, να χτίσουν και να λειτουργήσουν ακαδημίες υψηλών προδιαγραφών με γήπεδα με προβολείς, με ομάδες που θα έχουν καθορισμένο αριθμό παικτών,  με πιστοποιημένους προπονητές και σκάουτερς, ώστε να αποκτήσουν άδεια συμμετοχής στα πρωταθλήματα. Την ίδια χρονιά, άλλαξε και η νομοθεσία για την απόκτηση της γερμανικής υπηκοότητας από αλλοδαπούς και παιδιά μεταναστών και ο ρους της Γερμανικής - και όχι μόνο - ποδοσφαιρικής ιστορίας άλλαξε.

Την περασμένη δεκαετία, λοιπόν, η Γερμανία κατάφερε να βγάλει μια νέα, μεγάλη φουρνιά ποδοσφαιριστών, που μεσουρανούν στις μεγάλες Ευρωπαϊκές ομάδες, και απαρτίζουν μια καλοδουλεμένη και νεανική Εθνική ομάδα. Αν ρίξει κάποιος μια ματιά στις επιτυχίες των εθνικών ομάδων της Γερμανίας στα πρωταθλήματα Μικρών Κατηγοριών θα καταλάβει ότι η κατάκτηση του 20ου πλέον Παγκοσμίου Κυπέλλου από την ομάδα του Λεβ δεν είναι διόλου τυχαίο γεγονός. Είναι προϊόν δουλειάς χρόνων, επένδυσης, υποδομών και φυσικά απότοκο της έγκαιρης παρέμβασης του Μπεκενμπάουερ, στον οποίο οι Γερμανοί οφείλουν για αυτόν ακριβώς τον λόγο ένα μεγάλο μέρος της χαράς που γεύτηκαν την περασμένη Κυριακή κοντά στην παραλία της Κοπακαμπάνα.


3 από τα 4 αστέρια που κοσμούν πλέον της φανέλα της Νασιοναλμανσάφτ είναι έργο του μεγάλου Κάιζερ. Το 1954, στο "Θαύμα της Βέρνης", ήταν πολύ μικρός για να έχει μερίδιο στην επιτυχία. Αν και δεν θα μου έκανε διόλου εντύπωση αν ο μικρός Φραντζ είχε βάλει με κάποιο μαγικό τρόπο το χεράκι του για να χάσει εκείνον τον τίτλο η παρέα του Φέρεντζ Πούσκας. Όπως δε θα με παραξενέψει αν με κάποιο μεταφυσικό τρόπο οδηγεί σε καμιά 40αριά χρόνια από τώρα, από κάπου εκεί ψηλά, την Εθνική ομάδα της Γερμανίας, στην κατάκτηση ενός ακόμα Παγκοσμίου Κυπέλλου στο ποδόσφαιρο.