Protest

Protest

Δευτέρα 31 Μαΐου 2010

Ο Πέτρος, ο Γιόχαν κι ο Φρανς

Πόσοι πόλεμοι πρέπει να γίνουν ακόμα για να καταλάβουν όλοι οι άνθρωποι ότι η ειρήνη, η ομόνοια κι η αλληλεγγύη μεταξύ των λαών είναι μονόδρομος για την ανθρωπότητα; Πόσες ανθρώπινες ζωές πρέπει να χαθούν στο βωμό πολιτικών και οικονομικών συμφερόντων για να μάθουμε να αγαπάμε και να εκτιμάμε την ειρήνη; Δυστυχώς, πόλεμοι θα γίνονται και ζωές θα χάνονται πάντα μιας και η φύση των ανθρώπων είναι τέτοια («έως αν η αυτή φύσις ανθρώπων ή» όπως είπε κι ο Θουκυδίδης).
Την προηγούμενη βδομάδα είχαμε τη Βόρεια και τη Νότια Κορέα στο χείλος της πολεμικής σύρραξης. Σήμερα το Ισραήλ με τη Τουρκία ήρθαν σε πολιτική ρήξη, μετά την πράξη των Ισραηλινών ειδικών δυνάμεων να εκτελέσουν Τούρκους -και όχι μόνο- ακτιβιστές που σκόπευαν να προσφέρουν ανθρωπιστική βοήθεια στην Παλαιστίνη. Το γεγονός αυτό από μόνο του αποτελεί Casus Βelli. Ας ελπίσουμε βέβαια πως δε θα γίνει τίποτα γιατί η βία δεν ξεπληρώνεται και δε διορθώνεται με βία.
Η γενοκτονία των Παλαιστινίων, όμως, πότε θα σταματήσει; Γιατί περί γενοκτονίας πρόκειται.. Εξήντα δύο χρόνια τώρα τους έχουν καταδικάσει να ζουν στην έρημο και τους οδηγούν μεθοδικά στον αφανισμό. Ξέχασαν, μήπως, οι Ισραηλινοί για ποιο λόγο ιδρύθηκε το κράτος τους στη συγκεκριμένη περιοχή και υπό ποιες συνθήκες; Μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου πολέμου οι εβραίοι της Ευρώπης εξαναγκάστηκαν σε μετανάστευση και υποχρεώθηκαν να εγκαταλείψουν την ήπειρο. Ο λόγος; Τα αντισημιτικά πογκρόμ των Ναζί που είχαν προηγηθεί μερικά χρόνια πριν.. Γιατί όμως καταδικάζουν στην ίδια μοίρα τους Παλαιστίνιους που στο κάτω κάτω κατοικούσαν στην περιοχή για αιώνες; Τα βασανιστήρια και οι εκτελέσεις των στρατοπέδων συγκεντρώσεως ξεχάστηκαν γρήγορα απ’ ότι φαίνεται.
Το σημερινό περιστατικό κατάφερε να μας υπενθυμίσει πως η παγκόσμια ειρήνη, η Pax Americana δηλαδή, κοντεύει να πάει περίπατο. Ξεχάσαμε τη Γιουγκοσλαβία, το Αφγανιστάν, το Ιράκ και ησυχάσαμε. Το Ισραήλ είναι τώρα στην επικαιρότητα.. Τους τελευταίους μήνες οι Αμερικάνοι εκτελούν Ιρακινούς υποψήφιους(!) τρομοκράτες χωρίς καν να τους περάσουν από δίκη ˙ αυτό δε «διέρρευσε» όμως στα Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας. Σήμερα, απλώς, βαφτίστηκαν οι ακτιβιστές τρομοκράτες και η εκτέλεση έγινε κανονικά. Το θέμα είναι ως πότε οι λαοί θα σιωπούν, θα ξεχνούν και θα υπομένουν.
Ο ΟΗΕ απ’ τη μεριά του τηρεί ουδέτερη στάση με επικριτικούς τόνους. Δεν αρκεί αυτό.. Χρειαζόμαστε μια παρέμβαση αλά Ίμια για να λήξει το ζήτημα. Πρέπει να αρθεί ο αποκλεισμός της Γάζας, να απελευθερωθούν οι αιχμάλωτοι ακτιβιστές και να λυθεί, επιτέλους, το Παλαιστινιακό ζήτημα. Αυτοί που το δημιούργησαν το πρόβλημα έχουν τον τρόπο και τα μέσα να το λύσουν μόνοι τους.. Ας το θάψουν, πια, το τόμαχωκ του πολέμου…

Κυριακή 23 Μαΐου 2010

Η χαμένη κλακέτα

Το φετινό Φεστιβάλ των Καννών ολοκληρώθηκε σήμερα με την απονομή του Χρυσού Φοίνικα και των άλλων βραβείων. Η ταινία της χρονιάς είναι η “Uncle Boonmee Who can Recall his Past Lives” όπως έκρινε η επιτροπή του μεγαλύτερου κινηματογραφικού γεγονότος. Τα βραβεία ανδρικού και γυναικείου ρόλου έλαβαν οι Javier Bardem και Juliette Binoche.
Το πρόβλημα είναι πως, όπως φάνηκε και απ’ το φετινό Φεστιβάλ, η έβδομη τέχνη βρίσκεται σε κρίση. Η παγκόσμια οικονομική κρίση επηρέασε τρόπον τινά και τον κινηματογράφο επιφέροντας έτσι μια καλλιτεχνική, μια πολιτισμική -θα έλεγα- κρίση. Αυτό, αφενός, είναι λογικό μιας και γύρω απ’ τον κινηματογράφο έχει στηθεί μία ολόκληρη βιομηχανία και η χρηματοδότηση διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στην παραγωγή ταινιών. Αφετέρου, κάτι τέτοιο μοιάζει παράλογο καθώς δεν είναι το κόστος το μόνο πρόβλημα που υπάρχει. Το μειούμενο κόστος συντελεί στην παραγωγή λιγότερων και φθηνότερων ταινιών. Τι είναι αυτό όμως που οδηγεί στην υποβάθμιση του επιπέδου των δημιουργιών και στη χαμηλότερη ποιότητά τους;
Πρόσφατα παρακολουθήσαμε στα βραβεία Oscar να κερδίζει βραβεία μια ταινία όπως τo Avatar. Τα τελευταία χρόνια τα Oscar έχουν καταντήσει ένα ακριβό πανηγυράκι. Πάντοτε, βέβαια, αυτά τα βραβεία επικεντρώνονταν στην αίγλη και στη λάμψη των σταρ του Hollywood αλλά σε σχέση με την περασμένη δεκαετία δεν τίθεται θέμα σύγκρισης. Οι ταινίες που διαγωνίζονταν για τα βραβεία είναι σαφώς ανώτερες από αυτές που τα διεκδικούν τώρα. Αυτό συνέβη και στις Κάννες. Κάποιες μεμονωμένες προσπάθειες σκηνοθετών και σεναριογράφων (βλ. Mike Leigh, Woody Allen) μοιάζουν με σπασμωδικές κινήσεις μες στο όλο χάος. Ταινίες όπως ο “Robin Hood” δε θα είχαν θέση στο Φεστιβάλ των Καννών παλιότερα.
Οι εποχές της Ingrid Bergman και του Humphrey Bogart έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Είμαστε στην εποχή της μαζικής παραγωγής ταινιών με στόχο το κέρδος και μόνο. Σπάνια βλέπουμε πια ταινίες με σπουδαία σκηνοθεσία, πρωτότυπο και καλά δομημένο σενάριο, και εξαιρετικές ερμηνείες.
Φυσικά το πρόβλημα στον παγκόσμιο κινηματογράφο δε θα μπορούσε να μην επηρεάσει τον ελληνικό κινηματογράφο. Φίνος Φιλμ και Αλέκος Σακελάριος δεν υπάρχουν πια. Υπάρχουν όμως κάποιες δουλειές καλλιτεχνών, όπως ο Λάνθιμος, που είναι πραγματικά αξιόλογες. Τέτοιες δουλειές θα πρέπει να ενθαρρυνθούν, να στηριχθούν και να χρηματοδοτηθούν. Πρέπει να δοθεί κίνητρο σε πολλούς νέους σκηνοθέτες να δουλέψουν πάνω στα έργα τους και να γίνει μια γενική στροφή στην ποιότητα. Είναι κρίμα να προωθούνται και να διαφημίζονται μονίμως οι ταινίες των Ρέππα και Παππαθανασίου και αξιόλογες ταινίες να μένουν στην αφάνεια. Το κράτος έχει αφήσει στην τύχη του τους καλλιτέχνες, τους έλληνες κινηματογραφιστές, σε σημείο να μοιράζουν πια τα βραβεία μόνοι τους. Αν δε γίνει κάτι σύντομα, ο ελληνικός κινηματογράφος θα βυθιστεί ακόμα περισσότερο στη λήθη του χωρίς να χρειαστεί να τον συμπαρασύρει ο αμερικάνικος κι ο ευρωπαϊκός.

Τετάρτη 19 Μαΐου 2010

Η κάλπικη κάλπη

Στον απόηχο των σημερινών φοιτητικών εκλογών, θα ήθελα να καταγράψω κάποιες σκέψεις μου σχετικά με τη διαδικασία, το νόημα και τη χρησιμότητα τους. Η αίγλη των φοιτητικών εκλογών έχει εξαφανιστεί. Η αξία και η σημασία που θα έπρεπε να έχουν για τους φοιτητές έχουν περιοριστεί σε μια ανόητη και ανούσια ψηφοθηρία. Η χρησιμότητα τους έχει αμφισβητηθεί προ πολλού..

Το στενό μαρκάρισμα των πρωτοετών στις εγγραφές, η μύηση τους στη νυχτερινή ζωή της Αθήνας, της Αράχοβας και της Μυκόνου, η συνεχής ενόχληση τους από κάποια καλλίγραμμα δολώματα και η δέσμευση(!) τους με τη χορήγηση σημειώσεων οδηγούν στον αποπροσανατολισμό του στόχου των φοιτητικών εκλογών. Όταν προσεγγίζεις το φοιτητή με τέτοιο τρόπο και στη συνέχεια του ζητάς την ψήφο του στις εκλογές, προφανώς, μόνο το όφελος του δε σε ενδιαφέρει. Αυτό είναι, λοιπόν, το νόημα των φοιτητικών εκλογών; Να γνωρίσουμε κόσμο, να γίνουμε αρεστοί, να πάμε και δέκα βόλτες και στο τέλος να δεσμευτούμε να τιμήσουμε με την ψήφο μας τα κομματόσκυλα που μας «κάνανε τη χάρη» να μας κάνουν παρέα; Τόσο εύκολα – κι ακόμα περισσότερο- χαραμίζουμε την ψήφο μας εμείς οι ακαδημαϊκοί πολίτες.

Μήπως, αν ψηφίσουμε με άλλα κριτήρια αλλάζει κάτι; Φευ! Την ψήφο μας, όποια κι αν είναι, θα τη διαχειριστούν αναλόγως τα τσικό των κομμάτων και θα κάνουν το παιχνίδι τους χωρίς εμάς. Απορώ όμως για το ποια είναι η χρησιμότητα των παρατάξεων στα ελληνικά πανεπιστήμια.

Η άποψη μου είναι πως θα πρέπει να αλλάξει ο τρόπος λειτουργίας και διεξαγωγής των φοιτητικών εκλογών. Οι φοιτητικές παρατάξεις- κομματικές νεολαίες είναι σκόπιμο να αναστείλουν τη δράση τους και, εν τέλει, να καταργηθούν. Έτσι, οι φοιτητές θα θέτουν ατομική υποψηφιότητα και θα συγκροτείται ένα σώμα, ένας φοιτητικός σύλλογος, που θα αποτελείται απ’ τους εκλεγμένους φοιτητές. Αυτοί, λοιπόν, θα εκπροσωπούν όλο το πανεπιστήμιο και θα υπόκεινται σε έλεγχο από τους φοιτητές. Αυτό έγκειται στο γεγονός ότι θα λειτουργούν προς όφελος των φοιτητών κι όχι προς όφελος της παράταξης τους. Είναι τραγελαφικό το γεγονός να φιλονικούν, να κονταροχτυπιούνται και να εχθρεύονται οι φοιτητικές παρατάξεις μεταξύ τους εφόσον όλα τα μέλη τους έχουν ως μόνη αξίωση τη βελτίωση της ποιότητας των σπουδών τους και της λειτουργίας του πανεπιστημίου.

Θεωρώ, λοιπόν, πως έτσι όπως έχει τώρα η κατάσταση συντηρείται ένας φαύλος κύκλος. Ούτε πρόκειται να βελτιωθεί ο τρόπος λειτουργίας των πανεπιστημίων, ούτε και να αλλάξει η νοοτροπία των φοιτητών. Συντηρούμε το ισχύον πολιτικό σύστημα δίνοντας σήμερα βήμα στα παιδιά που χρησιμοποιούν τις φοιτητικές παρατάξεις για να γίνουν οι αυριανοί άντρες των πολιτικών κομμάτων.

Τέλος, εκκρεμεί να μάθουμε τις διοικητικές αλλαγές που ετοιμάζει το υπουργείο Παιδείας και αφορούν κυρίως το μοντέλο διοίκησης. Η Διαμαντοπούλου σκέφτεται να ακολουθήσει το αμερικάνικο μοντέλο όπου ο πρύτανης ( πρόεδρος για τα αμερικανικά πανεπιστήμια) είναι κάποια προσωπικότητα κύρους που δεν έχει καμία σχέση με το πανεπιστήμιο. Αν δεν πρόκειται να αλλάξει άρδην κάτι, ας γίνουμε σαν τα αμερικάνικα κολλέγια και να διοργανώνουμε πάρτυ και όργια. Να το γλεντήσουμε τουλάχιστον..

Σάββατο 8 Μαΐου 2010

Απολείπειν ο θεός Αντώνιον

Οι Έλληνες πολιτικοί αντιμετωπίζουν την κομματική πολιτική ως ένα παιδικό παιχνίδι.. Όποιος δεν παίζει σωστά τον βγάζουμε εκτός παιχνιδιού και κάθεται και παρακολουθεί. Ή μάλλον, πιο εύστοχα, ως μια στρατιωτική ιεραρχία όπου όποιος δεν ακολουθεί πιστά της άνωθεν προερχόμενες εντολές και δεν πειθαρχεί, υφίσταται κυρώσεις. Σ’ ένα τέτοιο πολιτικό(;) λάθος υπέπεσε ο πρόεδρος της Ν.Δ. Αντώνης Σαμαράς θέτοντας τη Ντόρα Μπακογιάννη εκτός κοινοβουλευτικής ομάδας του κόμματος. Με τέτοια λάθη και τέτοιες κινήσεις όχι εκλογές δεν κερδίζει αλλά φροντίζει για τη μακροημέρευση της δυναστείας των Παπανδρέου. Γιατί, κακά τα ψέματα, η Μπακογιάννη είναι ένα δυναμικό στέλεχος και θα συμπαρασύρει στην επόμενη πολιτική της κίνηση τη μερίδα των μητσοτακικών φίλων του κόμματος.

Αυτό βέβαια είναι πρόβλημα των νεοδημοκρατών που επιθυμούν επαναφορά του κόμματός τους στην εξουσία. Το δικό μου πρόβλημα είναι ότι την πολυφωνία, το διάλογο και τη δημοκρατία για τα οποία μας έχουν ζαλίσει οι τριακόσιοι είναι οι πρώτοι που δεν τα ασπάζονται και δεν πράττουν με βάση αυτά.

Αντίστοιχη κίνηση έκανε και ο Παπανδρέου με τη διαγραφή των τριών βουλευτών του και την αίτηση του για παράδοση των εδρών τους (αυτός μάλλον κάθε φορά που ακούει τη λέξη «παρών» ταράζεται και τρομάζει). Γέρος της δημοκρατίας, λοιπόν, ο παππούς του -στον οποίο τόσο συχνά αναφέρεται – νέος που την καταλύει αυτός. Η διαφωνία εντάσσεται στα πλαίσια της δημοκρατίας, όπως και ο σεβασμός για τη γνώμη του άλλου. Όταν τον διαφωνούντα τον θεωρείς αντιφρονούντα δεν έχεις ξεκάθαρη αίσθηση του τι είναι δημοκρατία. Επειδή καλύπτεσαι απ’ το σύνταγμα κι επομένως λειτουργείς μέσα σε συνθήκες νομιμότητας δε σημαίνει ότι δεν καταλύεις τη δημοκρατία. Όταν ψηφίζεις τους νόμους που σου αρέσουν και τους εφαρμόζεις κατά το δοκούν δε λέγεσαι δημοκράτης αλλά κατ’ επίφαση δημοκράτης.

Η δημοκρατία των τριακοσίων με την δημοκρατία που χρειάζεται η χώρα μας διαφέρουν πάρα πολύ. Είναι διαφορετικό να αντιπολιτεύεσαι γιατί έχεις ουσιαστικές διαφωνίες με την κυβέρνηση και να κάνεις αντιπροτάσεις από το να διαφωνείς μόνο για μικροκομματικές σκοπιμότητες κρυφοκοιτάζοντας στην κάλπη των επόμενων εθνικών εκλογών. Επίσης, είναι διαφορετικό να διαφωνείς με τη στάση του κόμματος σου ή την πολιτική του πάνω σ’ ένα συγκεκριμένο ζήτημα από το να διαφωνείς για να δημιουργήσεις κομματική ρήξη.

Όπως και να χει το πράγμα η δημοκρατία των πολιτικών μας, μας οδήγησε εδώ που είμαστε τώρα. Τέτοιες κινήσεις σας εκθέτουν κύριοι αρχηγοί των δύο μεγάλων κομμάτων. Παρ’ όλα αυτά, ο Παπανδρέου διατηρεί ακόμα την ψήφο εμπιστοσύνης των Ελλήνων. Όσο για το Σαμαρά.. αποχαιρέτα την, την εξουσία που χάνεις…

Τετάρτη 5 Μαΐου 2010

Ημέρες Μαΐου

Ο Μάιος, ο ωραιότερος μήνας της άνοιξης, ο προπομπός του καλοκαιριού, εκτός από μήνας που αναγεννιέται η φύση, είναι και ο μήνας που ανθίζουν οι λαϊκές συνειδήσεις. Εργατική Πρωτομαγιά, ημέρες απεργιών και καταλήψεων το 1968 στην κοινωνική εξέγερση στη Γαλλία, ημέρες απεργιών στην Ελλάδα του 2010 συνθέτουν το σκηνικό των ημερών του Μαΐου.

Οι εργαζόμενοι του Σικάγο διεκδίκησαν το οκτάωρο, οι φοιτητές του Παρισιού διεκδίκησαν βασικά κοινωνικά δικαιώματα και την πτώση της κυβέρνησης Ντε Γκολ. Οι Έλληνες οφείλουμε να διεκδικήσουμε την επιστροφή των κλεμμένων μας ονείρων, την παύση της δηλητηρίασης των συνειδήσεων μας και την κατάργηση του υπάρχοντος πολιτικού συστήματος. Δε μιλώ μόνο για πτώση της κυβέρνησης, αλλά για πλήρη κατάρρευση και για ευθανασία ενός κλινικά νεκρού πολιτικού συστήματος. Οι εργαζόμενοι ορθότατα διεκδικούν τα αδίκως αφαιρούμενα δικαιώματα τους. Το ζήτημα δεν είναι, όμως, μόνο οικονομικό. Δεν είναι οι μειωμένοι μισθοί, τα κομμένα δώρα, η αυξημένη φορολογία και η ακρίβεια τα μόνα προβλήματα των Ελλήνων. Αυτά αφορούν την οικονομική μας κατάσταση.. Εκτός από αυτήν βάλλεται και η πνευματική μας κατάσταση. Γινόμαστε έρμαια ενός παρακμασμένου πολιτικού συστήματος που αποτρέπει τα όνειρα και καταπατά τις συνειδήσεις.. Κι ένας λαός χωρίς όνειρα είναι ένας λαός χωρίς μέλλον.

Την οικονομική στενότητα μπορώ να την αντέξω και να την υπομείνω. Δεν αντέχω και δεν ανέχομαι, όμως, να λαμβάνουν άλλοι άνθρωποι αποφάσεις που αφορούν τη ζωή μου και το μέλλον μου. Επιτρέψτε μου να θέλω να το καθορίσω μόνος μου αυτό..

Για το σημερινό περιστατικό στη Marfin μόνο δύο πράγματα μπορώ να πω.. Θέλω να εκφράσω τη θλίψη μου για το τέλος των τριών αυτών ανθρώπων γιατί η πραγματική δολοφονία δε συγκρίνεται με την πνευματική δολοφονία. Δεν πρέπει όμως να σταθούμε εκεί.. Το περιστατικό αυτό είναι ένα μεμονωμένο γεγονός κι όχι το φαινόμενο. Το φαινόμενο είναι ο βιασμός των ψυχών μας και η δολοφονία της σκέψης μας με ένοχους τους γνωστούς-γνωστούς.