Η κάλπικη κάλπη

Στον απόηχο των σημερινών φοιτητικών εκλογών, θα ήθελα να καταγράψω κάποιες σκέψεις μου σχετικά με τη διαδικασία, το νόημα και τη χρησιμότητα τους. Η αίγλη των φοιτητικών εκλογών έχει εξαφανιστεί. Η αξία και η σημασία που θα έπρεπε να έχουν για τους φοιτητές έχουν περιοριστεί σε μια ανόητη και ανούσια ψηφοθηρία. Η χρησιμότητα τους έχει αμφισβητηθεί προ πολλού..

Το στενό μαρκάρισμα των πρωτοετών στις εγγραφές, η μύηση τους στη νυχτερινή ζωή της Αθήνας, της Αράχοβας και της Μυκόνου, η συνεχής ενόχληση τους από κάποια καλλίγραμμα δολώματα και η δέσμευση(!) τους με τη χορήγηση σημειώσεων οδηγούν στον αποπροσανατολισμό του στόχου των φοιτητικών εκλογών. Όταν προσεγγίζεις το φοιτητή με τέτοιο τρόπο και στη συνέχεια του ζητάς την ψήφο του στις εκλογές, προφανώς, μόνο το όφελος του δε σε ενδιαφέρει. Αυτό είναι, λοιπόν, το νόημα των φοιτητικών εκλογών; Να γνωρίσουμε κόσμο, να γίνουμε αρεστοί, να πάμε και δέκα βόλτες και στο τέλος να δεσμευτούμε να τιμήσουμε με την ψήφο μας τα κομματόσκυλα που μας «κάνανε τη χάρη» να μας κάνουν παρέα; Τόσο εύκολα – κι ακόμα περισσότερο- χαραμίζουμε την ψήφο μας εμείς οι ακαδημαϊκοί πολίτες.

Μήπως, αν ψηφίσουμε με άλλα κριτήρια αλλάζει κάτι; Φευ! Την ψήφο μας, όποια κι αν είναι, θα τη διαχειριστούν αναλόγως τα τσικό των κομμάτων και θα κάνουν το παιχνίδι τους χωρίς εμάς. Απορώ όμως για το ποια είναι η χρησιμότητα των παρατάξεων στα ελληνικά πανεπιστήμια.

Η άποψη μου είναι πως θα πρέπει να αλλάξει ο τρόπος λειτουργίας και διεξαγωγής των φοιτητικών εκλογών. Οι φοιτητικές παρατάξεις- κομματικές νεολαίες είναι σκόπιμο να αναστείλουν τη δράση τους και, εν τέλει, να καταργηθούν. Έτσι, οι φοιτητές θα θέτουν ατομική υποψηφιότητα και θα συγκροτείται ένα σώμα, ένας φοιτητικός σύλλογος, που θα αποτελείται απ’ τους εκλεγμένους φοιτητές. Αυτοί, λοιπόν, θα εκπροσωπούν όλο το πανεπιστήμιο και θα υπόκεινται σε έλεγχο από τους φοιτητές. Αυτό έγκειται στο γεγονός ότι θα λειτουργούν προς όφελος των φοιτητών κι όχι προς όφελος της παράταξης τους. Είναι τραγελαφικό το γεγονός να φιλονικούν, να κονταροχτυπιούνται και να εχθρεύονται οι φοιτητικές παρατάξεις μεταξύ τους εφόσον όλα τα μέλη τους έχουν ως μόνη αξίωση τη βελτίωση της ποιότητας των σπουδών τους και της λειτουργίας του πανεπιστημίου.

Θεωρώ, λοιπόν, πως έτσι όπως έχει τώρα η κατάσταση συντηρείται ένας φαύλος κύκλος. Ούτε πρόκειται να βελτιωθεί ο τρόπος λειτουργίας των πανεπιστημίων, ούτε και να αλλάξει η νοοτροπία των φοιτητών. Συντηρούμε το ισχύον πολιτικό σύστημα δίνοντας σήμερα βήμα στα παιδιά που χρησιμοποιούν τις φοιτητικές παρατάξεις για να γίνουν οι αυριανοί άντρες των πολιτικών κομμάτων.

Τέλος, εκκρεμεί να μάθουμε τις διοικητικές αλλαγές που ετοιμάζει το υπουργείο Παιδείας και αφορούν κυρίως το μοντέλο διοίκησης. Η Διαμαντοπούλου σκέφτεται να ακολουθήσει το αμερικάνικο μοντέλο όπου ο πρύτανης ( πρόεδρος για τα αμερικανικά πανεπιστήμια) είναι κάποια προσωπικότητα κύρους που δεν έχει καμία σχέση με το πανεπιστήμιο. Αν δεν πρόκειται να αλλάξει άρδην κάτι, ας γίνουμε σαν τα αμερικάνικα κολλέγια και να διοργανώνουμε πάρτυ και όργια. Να το γλεντήσουμε τουλάχιστον..