Protest

Protest

Παρασκευή 29 Ιουλίου 2011

Ελληνίδες θεές στην κορυφή του κόσμου

Μια ανάσα χαράς, μερικά δάκρυα συγκίνησης, μια δροσιά ικανοποίησης, μια όαση μέσα στην έρημο του ελληνικού αθλητισμού.

Όλα αυτά φωτογραφίζουν την εικόνα δεκατριών κοριτσιών να στέκονται αγκαλιασμένες στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου, τα χρυσά μετάλλια να κρέμονται στα στήθη τους κι από πάνω να ακούγεται η μελωδία του εθνικού μας ύμνου.

Η Ελλάδα είναι παγκόσμια πρωταθλήτρια στο γυναικείο πόλο. Η μάλλον πιο εύστοχα, οι Ελληνίδες πολίστριες είναι παγκόσμιες πρωταθλήτριες. Η Ρουμπέση, η Λιόση, η Μελιδώνη και τ’ άλλα κορίτσια πήγαν μέχρι την Κίνα, κέρδισαν τις οικοδεσπότισσες μες στο σπίτι τους άλλα και όποια άλλη ομάδα βρήκαν μπροστά τους, και γυρίζουν απ’ τη Σαγκάη με το χρυσό μετάλλιο. ΜΠΡΑΒΟ, ΜΠΡΑΒΟ και πάλι ΜΠΡΑΒΟ!

Σε μια ελληνική κοινωνία που είναι εγκλωβισμένη στην ταλάντευση μεταξύ επιλεκτικής χρεωκοπίας, αγοράς ευρωομολόγων, απεργιών των ταξί, πιθανών στάσεων πληρωμών υπάρχει και μια άλλη πραγματικότητα. Αυτή του ελληνικού αθλητισμού.

Γιατί όσο βυθισμένη κι αν είναι μια κοινωνία σε βαθιά προβλήματα, ο αθλητισμός δε παύει να είναι φάρος ελπίδας, καταφύγιο αναψυχής, σημάδι προόδου. Μια χώρα δε μπορεί διαφημιστεί καλύτερα απ’ όσο τη διαφημίζουν οι τέχνες κι ο αθλητισμός. Είναι τα δύο μεγαλύτερα δείγματα πολιτισμού.

Η ελληνική πολιτεία άφησε στο έλεος του και τον αθλητισμό φυσικά – ομαδικό και ατομικό – όπως έχει κάνει με τόσους άλλους τομείς.

Στην εποχή, λοιπόν, που το ποδόσφαιρο έχει καταντήσει το σπορ των κατατρεγμένων, των περιθωριοποιημένων και των εγκληματιών κι έχει ξεχαστεί σε κάποια δικαστήρια που ασχολούνται με στημένα παιχνίδια, το μπάσκετ περνάει μία απ’ τις μεγαλύτερες κρίσεις του στη μετά Γκάλη-Γιαννάκη εποχή ( κι ας έχουμε την πρωταθλήτρια ομάδα της Ευρώπης ), το βόλεϊ βλέπει τον ένα μετά τον άλλο τους παίχτες του να ξενιτεύονται και το πόλο έχει τους παίχτες να επαιτούν για να πληρωθούν, η Εθνική ομάδα πόλο των γυναικών στέφθηκε Πρωταθλήτρια Κόσμου.

Κάποιοι αθλητές μέσα απ’ τις προσπάθειες τους κραυγάζουν στους υπευθύνους να μην αφήσουν τον ελληνικό αθλητισμό να εξαφανιστεί καθώς υπάρχουν προοπτικές, υπάρχουν παιδιά με τεράστιες ικανότητες και θέληση να τον εκτινάξουν στα ύψη.

Αναρωτήθηκε κανείς πως η Ισπανία έφτασε να γίνει πρωταθλήτρια κόσμου και Ευρώπης στο ποδόσφαιρο και στο μπάσκετ και να γίνει κυρίαρχη και κραταιά σε όλα τα σπορ με αστείρευτη παραγωγή ταλαντούχων αθλητών; Με στοχευμένη προσπάθεια εδώ και μια δεκαετία και ΥΠΟΔΟΜΕΣ. Έθεσε τα θεμέλια σε όλα τα αθλήματα, έφτιαξε αληθινές ακαδημίες και δημιούργησε αληθινούς αθλητές.

Η Ελλάδα ενώ γεννά ακόμα ταλέντα δε δημιουργεί αθλητές. Μάλλον καταστρέφει. Κι όσοι κάνουν κάτι, το κάνουν μόνοι τους. Μόνος του ο Παπαλουκάς, ο Διαμαντίδης και τ’ άλλα παιδιά έγιναν αυτοί που έγιναν και πέτυχαν όσα πέτυχαν, μόνος του ο Παναθηναϊκός έβγαλε απ’ το πουθενά μια γενιά παιχτών που πήραν ένα Euro στην Πορτογαλία, μόνα τους τα κορίτσια ανέβηκαν σήμερα στην κορυφή του κόσμου.

Όσο γράφω, λοιπόν, αυτές τις γραμμές πολλές σκέψεις περνούν απ’ το μυαλό μου αλλά τη συγκίνηση που μου προξένησαν αυτά τα κορίτσια αντικαθιστά ο προβληματισμός για το μέλλον... Υπάρχουν άραγε ελπίδες για τον ελληνικό αθλητισμό να πάρει τη θέση και την αίγλη που του αξίζει; Ή θα παραμείνουμε δέσμιοι μεμονωμένων προσπαθειών;

Τρίτη 19 Ιουλίου 2011

Ο ταξιτζής, ο Ντε Νίρο και οι άλλοι…

Ο ταξιτζής του Μάρτιν Σκορτσέζε άφησε εποχή, βραβεύτηκε με χρυσό φοίνικα το 1976 στις Κάννες και έγραψε ιστορία με την ατάκα του Ρόμπερτ Ντε Νίρο “Are you talking to me? ” να μνημονεύεται μέχρι σήμερα. Η ταινία σκιαγραφεί γλαφυρότατα το επάγγελμα του ταξιτζή και κορυφώνεται με την απόπειρα του πρωταγωνιστή να απονείμει δικαιοσύνη.

Το ελληνικό κράτος(?) λοιπόν βάλθηκε να δημιουργήσει άλλον ένα θρύλο γύρω απ’ το επάγγελμα του ταξιτζή κι εάν κάποιος Έλληνας οδηγός γίνει αυτόκλητος τιμωρός των διεφθαρμένων τότε ο Σκορτσέζε θα πρέπει να ετοιμαστεί για νέα ταινία.

Σε ποιον άλλο τομέα του δημόσιο βίου οι, κατά τ’ άλλα, κυβερνώντες τον τόπο λειτούργησαν τόσο βάναυσα και βιαστικά; Σε κανέναν νομίζω.. Ενώ η κυβέρνηση υποσχέθηκε προ διετίας ριζικές, σαρωτικές και εκ βάθρων αλλαγές στην ελληνική κοινωνία και στους κανόνες που τη διέπουν, σε γενικές γραμμές τα ‘χει αφήσει όλα στον αυτόματο. Γίνεται μηδαμινή προσπάθεια για την πάταξη της φοροδιαφυγής, περνούν αρκετοί μήνες συζήτησης για το πόσο είναι το έλλειμμα και μετά φέρνουν νομοσχέδια για ψήφιση στη Βουλή με τη διαδικασία του κατεπείγοντος και γενικά όλες οι «μεταρρυθμίσεις» γίνονται με μπόλικο ραχάτι. Φροντίζουν πρώτα να προετοιμάσουν την κοινή γνώμη, να διασφαλίσουν τη στήριξη των ΜΜΕ, να ικανοποιήσουν τους κεφαλαιούχους και μετά ξεκινούν μια προσπάθεια με ρυθμούς χελώνας. Στο άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων όμως τέτοια βιασύνη δεν έχω ματαδεί. Όλα γίνονται ραγδαία, σχεδόν ακαριαία λες και βάλθηκαν να αλλάξουν την Ελλάδα σε μια νύχτα.

Ναι! Είμαι σύμφωνος με το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων αλλά δε γίνεται να το κάνεις απ’ τη μια μέρα στην άλλη. Θέλει μεθόδευση, προετοιμασία και σταδιακή προσαρμογή ενός κλειστού επαγγέλματος στα νέα δεδομένα αλλιώς καταρρακώνεται ο επαγγελματικός κλάδος και καταστρέφονται οικονομικά πολλοί άνθρωποι. Επίσης, δεν είναι πρόβλημα μόνο τα φορτηγά, τα ταξί και το φαρμακεία. Με το κλειστό επάγγελμα του Έλληνα πολιτικού τι γίνεται; Θα ανοίξει ποτέ ή θα είναι μονοπώλιο των ολίγων, των απατεώνων, των μεγάλων απογόνων;

Στην Ελλάδα γενικά είμαστε των άκρων. Ή καθυστερούμε πέραν του δέοντος ή βιαζόμαστε πολύ. Κάποια μερίδα του λαού, λοιπόν, σίγουρα βιάστηκε να κατηγορήσει τους οδηγούς ταξί για τις κινητοποιήσεις τους και να τους θεωρεί υποχρεωμένους να «ξεβολευτούν». Ένας τέτοιος Έλληνας, που είναι έξω απ’ το χορό, αναρωτιέμαι αν θα λέγε τα ίδια αν ο ίδιος ή κάποιος συγγενής του είχε δώσει 200.000 € για να αγοράσει μια άδεια ενός ταξί και τώρα θίγονταν τα συμφέροντα του κι έβλεπε να πηγαίνει στράφι το κεφάλαιο του. Μάλλον θα έβριζε την κυβέρνηση και θα έκλεινε τους δρόμους. Επίσης τα μέσα βιάζονται πολύ να σταθούν ενάντια στους οδηγούς και στις κινητοποιήσεις τους και να κάνουν λόγο για «Τεράστιο πλήγμα στον τουρισμό», για «ταλαιπωρία των τουριστών» και άλλα τέτοια. Δεν έχουν καταλάβει μάλλον ότι προέχει η διαβίωση των Ελλήνων κι ύστερα η εξυπηρέτηση των ξένων. Όταν θίχτηκαν τα συμφέροντα των δημοσιογράφων κι έγινε απόπειρα να πειραχτεί το ταμείο τους ξεκίνησαν αμέσως τις κινητοποιήσεις αδιαφορώντας για οτιδήποτε άλλο. Και φυσικά, ως δια μαγείας, δικαιώθηκαν ταχύτατα.

Γι' αυτό ας μη βιάζεται η κυβέρνηση να δώσει στον κόσμο άλλο ένα μάθημα προχειρότητας κι επιπολαιότητας κι ας φροντίσει να αναπτύξει τις σωστές βάσεις για το άνοιγμα όλων των κλειστών επαγγελμάτων και τις διορθώσεις των κακώς κειμένων όλων γενικά των εργασιακών κλάδων. Και μην προσποιούνται ότι νοιάζονται για την τουριστική μας βιομηχανία που δεκαετίες τώρα την έχουν αφήσει στην τύχη της και συντηρείται μονάχα εξαιτίας της φυσικής ομορφιάς της χώρας μας.