Ο ταξιτζής του Μάρτιν Σκορτσέζε άφησε εποχή, βραβεύτηκε με χρυσό φοίνικα το 1976 στις Κάννες και έγραψε ιστορία με την ατάκα του Ρόμπερτ Ντε Νίρο “Are you talking to me? ” να μνημονεύεται μέχρι σήμερα. Η ταινία σκιαγραφεί γλαφυρότατα το επάγγελμα του ταξιτζή και κορυφώνεται με την απόπειρα του πρωταγωνιστή να απονείμει δικαιοσύνη.
Το ελληνικό κράτος(?) λοιπόν βάλθηκε να δημιουργήσει άλλον ένα θρύλο γύρω απ’ το επάγγελμα του ταξιτζή κι εάν κάποιος Έλληνας οδηγός γίνει αυτόκλητος τιμωρός των διεφθαρμένων τότε ο Σκορτσέζε θα πρέπει να ετοιμαστεί για νέα ταινία.
Σε ποιον άλλο τομέα του δημόσιο βίου οι, κατά τ’ άλλα, κυβερνώντες τον τόπο λειτούργησαν τόσο βάναυσα και βιαστικά; Σε κανέναν νομίζω.. Ενώ η κυβέρνηση υποσχέθηκε προ διετίας ριζικές, σαρωτικές και εκ βάθρων αλλαγές στην ελληνική κοινωνία και στους κανόνες που τη διέπουν, σε γενικές γραμμές τα ‘χει αφήσει όλα στον αυτόματο. Γίνεται μηδαμινή προσπάθεια για την πάταξη της φοροδιαφυγής, περνούν αρκετοί μήνες συζήτησης για το πόσο είναι το έλλειμμα και μετά φέρνουν νομοσχέδια για ψήφιση στη Βουλή με τη διαδικασία του κατεπείγοντος και γενικά όλες οι «μεταρρυθμίσεις» γίνονται με μπόλικο ραχάτι. Φροντίζουν πρώτα να προετοιμάσουν την κοινή γνώμη, να διασφαλίσουν τη στήριξη των ΜΜΕ, να ικανοποιήσουν τους κεφαλαιούχους και μετά ξεκινούν μια προσπάθεια με ρυθμούς χελώνας. Στο άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων όμως τέτοια βιασύνη δεν έχω ματαδεί. Όλα γίνονται ραγδαία, σχεδόν ακαριαία λες και βάλθηκαν να αλλάξουν την Ελλάδα σε μια νύχτα.
Ναι! Είμαι σύμφωνος με το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων αλλά δε γίνεται να το κάνεις απ’ τη μια μέρα στην άλλη. Θέλει μεθόδευση, προετοιμασία και σταδιακή προσαρμογή ενός κλειστού επαγγέλματος στα νέα δεδομένα αλλιώς καταρρακώνεται ο επαγγελματικός κλάδος και καταστρέφονται οικονομικά πολλοί άνθρωποι. Επίσης, δεν είναι πρόβλημα μόνο τα φορτηγά, τα ταξί και το φαρμακεία. Με το κλειστό επάγγελμα του Έλληνα πολιτικού τι γίνεται; Θα ανοίξει ποτέ ή θα είναι μονοπώλιο των ολίγων, των απατεώνων, των μεγάλων απογόνων;
Στην Ελλάδα γενικά είμαστε των άκρων. Ή καθυστερούμε πέραν του δέοντος ή βιαζόμαστε πολύ. Κάποια μερίδα του λαού, λοιπόν, σίγουρα βιάστηκε να κατηγορήσει τους οδηγούς ταξί για τις κινητοποιήσεις τους και να τους θεωρεί υποχρεωμένους να «ξεβολευτούν». Ένας τέτοιος Έλληνας, που είναι έξω απ’ το χορό, αναρωτιέμαι αν θα λέγε τα ίδια αν ο ίδιος ή κάποιος συγγενής του είχε δώσει 200.000 € για να αγοράσει μια άδεια ενός ταξί και τώρα θίγονταν τα συμφέροντα του κι έβλεπε να πηγαίνει στράφι το κεφάλαιο του. Μάλλον θα έβριζε την κυβέρνηση και θα έκλεινε τους δρόμους. Επίσης τα μέσα βιάζονται πολύ να σταθούν ενάντια στους οδηγούς και στις κινητοποιήσεις τους και να κάνουν λόγο για «Τεράστιο πλήγμα στον τουρισμό», για «ταλαιπωρία των τουριστών» και άλλα τέτοια. Δεν έχουν καταλάβει μάλλον ότι προέχει η διαβίωση των Ελλήνων κι ύστερα η εξυπηρέτηση των ξένων. Όταν θίχτηκαν τα συμφέροντα των δημοσιογράφων κι έγινε απόπειρα να πειραχτεί το ταμείο τους ξεκίνησαν αμέσως τις κινητοποιήσεις αδιαφορώντας για οτιδήποτε άλλο. Και φυσικά, ως δια μαγείας, δικαιώθηκαν ταχύτατα.
Γι' αυτό ας μη βιάζεται η κυβέρνηση να δώσει στον κόσμο άλλο ένα μάθημα προχειρότητας κι επιπολαιότητας κι ας φροντίσει να αναπτύξει τις σωστές βάσεις για το άνοιγμα όλων των κλειστών επαγγελμάτων και τις διορθώσεις των κακώς κειμένων όλων γενικά των εργασιακών κλάδων. Και μην προσποιούνται ότι νοιάζονται για την τουριστική μας βιομηχανία που δεκαετίες τώρα την έχουν αφήσει στην τύχη της και συντηρείται μονάχα εξαιτίας της φυσικής ομορφιάς της χώρας μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου