Ελληνίδες θεές στην κορυφή του κόσμου

Μια ανάσα χαράς, μερικά δάκρυα συγκίνησης, μια δροσιά ικανοποίησης, μια όαση μέσα στην έρημο του ελληνικού αθλητισμού.

Όλα αυτά φωτογραφίζουν την εικόνα δεκατριών κοριτσιών να στέκονται αγκαλιασμένες στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου, τα χρυσά μετάλλια να κρέμονται στα στήθη τους κι από πάνω να ακούγεται η μελωδία του εθνικού μας ύμνου.

Η Ελλάδα είναι παγκόσμια πρωταθλήτρια στο γυναικείο πόλο. Η μάλλον πιο εύστοχα, οι Ελληνίδες πολίστριες είναι παγκόσμιες πρωταθλήτριες. Η Ρουμπέση, η Λιόση, η Μελιδώνη και τ’ άλλα κορίτσια πήγαν μέχρι την Κίνα, κέρδισαν τις οικοδεσπότισσες μες στο σπίτι τους άλλα και όποια άλλη ομάδα βρήκαν μπροστά τους, και γυρίζουν απ’ τη Σαγκάη με το χρυσό μετάλλιο. ΜΠΡΑΒΟ, ΜΠΡΑΒΟ και πάλι ΜΠΡΑΒΟ!

Σε μια ελληνική κοινωνία που είναι εγκλωβισμένη στην ταλάντευση μεταξύ επιλεκτικής χρεωκοπίας, αγοράς ευρωομολόγων, απεργιών των ταξί, πιθανών στάσεων πληρωμών υπάρχει και μια άλλη πραγματικότητα. Αυτή του ελληνικού αθλητισμού.

Γιατί όσο βυθισμένη κι αν είναι μια κοινωνία σε βαθιά προβλήματα, ο αθλητισμός δε παύει να είναι φάρος ελπίδας, καταφύγιο αναψυχής, σημάδι προόδου. Μια χώρα δε μπορεί διαφημιστεί καλύτερα απ’ όσο τη διαφημίζουν οι τέχνες κι ο αθλητισμός. Είναι τα δύο μεγαλύτερα δείγματα πολιτισμού.

Η ελληνική πολιτεία άφησε στο έλεος του και τον αθλητισμό φυσικά – ομαδικό και ατομικό – όπως έχει κάνει με τόσους άλλους τομείς.

Στην εποχή, λοιπόν, που το ποδόσφαιρο έχει καταντήσει το σπορ των κατατρεγμένων, των περιθωριοποιημένων και των εγκληματιών κι έχει ξεχαστεί σε κάποια δικαστήρια που ασχολούνται με στημένα παιχνίδια, το μπάσκετ περνάει μία απ’ τις μεγαλύτερες κρίσεις του στη μετά Γκάλη-Γιαννάκη εποχή ( κι ας έχουμε την πρωταθλήτρια ομάδα της Ευρώπης ), το βόλεϊ βλέπει τον ένα μετά τον άλλο τους παίχτες του να ξενιτεύονται και το πόλο έχει τους παίχτες να επαιτούν για να πληρωθούν, η Εθνική ομάδα πόλο των γυναικών στέφθηκε Πρωταθλήτρια Κόσμου.

Κάποιοι αθλητές μέσα απ’ τις προσπάθειες τους κραυγάζουν στους υπευθύνους να μην αφήσουν τον ελληνικό αθλητισμό να εξαφανιστεί καθώς υπάρχουν προοπτικές, υπάρχουν παιδιά με τεράστιες ικανότητες και θέληση να τον εκτινάξουν στα ύψη.

Αναρωτήθηκε κανείς πως η Ισπανία έφτασε να γίνει πρωταθλήτρια κόσμου και Ευρώπης στο ποδόσφαιρο και στο μπάσκετ και να γίνει κυρίαρχη και κραταιά σε όλα τα σπορ με αστείρευτη παραγωγή ταλαντούχων αθλητών; Με στοχευμένη προσπάθεια εδώ και μια δεκαετία και ΥΠΟΔΟΜΕΣ. Έθεσε τα θεμέλια σε όλα τα αθλήματα, έφτιαξε αληθινές ακαδημίες και δημιούργησε αληθινούς αθλητές.

Η Ελλάδα ενώ γεννά ακόμα ταλέντα δε δημιουργεί αθλητές. Μάλλον καταστρέφει. Κι όσοι κάνουν κάτι, το κάνουν μόνοι τους. Μόνος του ο Παπαλουκάς, ο Διαμαντίδης και τ’ άλλα παιδιά έγιναν αυτοί που έγιναν και πέτυχαν όσα πέτυχαν, μόνος του ο Παναθηναϊκός έβγαλε απ’ το πουθενά μια γενιά παιχτών που πήραν ένα Euro στην Πορτογαλία, μόνα τους τα κορίτσια ανέβηκαν σήμερα στην κορυφή του κόσμου.

Όσο γράφω, λοιπόν, αυτές τις γραμμές πολλές σκέψεις περνούν απ’ το μυαλό μου αλλά τη συγκίνηση που μου προξένησαν αυτά τα κορίτσια αντικαθιστά ο προβληματισμός για το μέλλον... Υπάρχουν άραγε ελπίδες για τον ελληνικό αθλητισμό να πάρει τη θέση και την αίγλη που του αξίζει; Ή θα παραμείνουμε δέσμιοι μεμονωμένων προσπαθειών;