Protest

Protest

Δευτέρα 22 Νοεμβρίου 2010

Ο εφιάλτης στο δρόμο προς στις κάλπες

Στη διάθεση των ελλήνων ψηφοφόρων είναι επίσημα πλέον το νέο κόμμα της Ντόρας Μπακογιάννη. Η Δημοκρατική Συμμαχία, όπως την ονόμασε ο θηλυκός Μητσοτάκης, είναι η παράταξη που θα μας δώσει δήθεν μια εναλλακτική και αξιόπιστη επιλογή στις επόμενες εθνικές εκλογές. Πέραν της κινήσεως της πάλαι ποτέ υποψήφιας αρχηγού και «πιστού» στρατιώτη της ΝΔ, όμως, θέλω να σχολιάσω τη γενικότερη τάση ανακατατάξεων στο παρόν πολιτικό σκηνικό.

Η αρχή της δημιουργίας νέων κομμάτων έγινε λίγους μήνες πριν με την ίδρυση της Δημοκρατικής Αριστεράς με επικεφαλής το Φώτη Κουβέλη από την ανανεωτική πτέρυγα του ΣΥΡΙΖΑ. Σειρά πήρε η Ντόρα Μπακογιάννη με τη Δημοκρατική Συμμαχία ενώ ανοιχτό είναι ακόμα το ενδεχόμενο να ακολουθήσει τον ίδιο δρόμο και ο Αλέκος Αλαβάνος. Τα πολιτικά μαγαζιά ξεφυτρώνουν σα μανιτάρια την εποχή που τα εμπορικά μαγαζιά κλείνουν το ένα πίσω από το άλλο. Αυτό δε δείχνει, όμως, τάση των πολιτικών να δημιουργήσουν εναλλακτικές προοπτικές σε ένα απογοητευμένο και απηυδισμένο ελληνικό εκλογικό σώμα. Είναι γεγονός πως σε δύσκολες περιόδους, οικονομικής, πολιτικής και κοινωνικής κρίσης, δημιουργούνται διάφορες πολιτικές φατρίες με σκοπό να ανταποκριθεί η πολιτεία στις μεγάλες κοινωνικές αλλαγές αλλά και να δοθεί διέξοδος στο λαό. Αυτό που συντελείται εσχάτως, βέβαια, είναι κάτι διαφορετικό. Δεν έγιναν όλοι ξαφνικά κεντροαριστεροί με φιλελεύθερες τάσεις, ούτε κεντροδεξιοί με σοσιαλδημοκρατικά ερεθίσματα. Απλά προσπαθούν να προλάβουν τις εξελίξεις, να παραμείνουν στο πολιτικό σκηνικό, και να κλείσουν θέση για την επόμενη κατάσταση στην οποία μεταβαίνει το πολιτικό σύστημα. Για να το πάω λιγάκι παραπέρα, είναι κάτι παραπάνω από εμφανές ότι Κουβέλης και Μπακογιάννη φροντίζουν να είναι έτοιμοι να προσφέρουν χείρα βοηθείας στο ΠΑΣΟΚ εφόσον τους ζητηθεί.

Ο δικομματισμός απ’ όσο φαίνεται πνέει τα λοίσθια. Μιας και η εναλλαγή των δύο μεγάλων κομμάτων στην εξουσία δείχνει να είναι ανούσια, και το ΚΚΕ δεν αποτελεί κυβερνητική επιλογή, είναι πολύ πιθανό να μη σχηματιστεί αυτοδύναμη κυβέρνηση στις επόμενες εθνικές εκλογές. Κάτι τέτοιο θα οδηγήσει προφανώς σε μία νέα απόπειρα συγκυβέρνησης – ενδεχομένως ΠΑΣΟΚ, Δημοκρατικής Αριστεράς και Δημοκρατικής Συμμαχίας- όπως έγινε το 1989 με τη ΝΔ και το Συνασπισμό με πρωθυπουργό τον Τζαννή Τζαννετάκη. Τότε, η δολοφονία του Παύλου Μπακογιάννη οδήγησε σε πτώση της κυβέρνησης Τζαννετάκη και τη χώρα σε νέες εθνικές εκλογές. Το ΠΑΣΟΚ αύξησε τα ποσοστά του μιας και πολλοί ψηφοφόροι του Συνασπισμού ήταν δυσαρεστημένοι απ’ την πρότερη συνεργασία του κόμματος τους με τη ΝΔ. Έτσι, ως λύση φάνταζε η συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, πράγμα που δεν έγινε λόγω της παραπομπής του Ανδρέα Παπανδρέου στο δικαστήριο απ’ τη ΝΔ ˙ εν τέλει, σχηματίστηκε οικουμενική κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον Ξενοφώντα Ζολώτα. Ούτε αυτή η κυβερνητική μορφή ήταν ικανοποιητική και η χώρα οδηγήθηκε ξανά σε εκλογές με αποτέλεσμα να εκλεγεί πρωθυπουργός ο Μητσοτάκης. Αυτά φοβόνται στην παρούσα κατάσταση οι πολιτικοί παράγοντες με τη χώρα να βρίσκεται στο δρόμο για την πτώχευση. Η πρόσφατη πολιτική ιστορία τους δίδαξε και τώρα φροντίζουν να μην επαναληφθεί το ίδιο λάθος. Κυβερνητική συνεργασία ΠΑΣΟΚ και ΝΔ ούτε τώρα είναι δυνατή, γι’ αυτό Κουβέλης και Μπακογιάννη έσπευσαν να κάνουν στροφή προς το κέντρο και τις δημοκρατικές ομάδες. Δε μ’ αρέσει να πιθανολογώ, αλλά το παρόν πολιτικό σκηνικό δείχνει πως η προ εικοσαετίας ιστορία επαναλαμβάνεται.

Με την ίδρυση του νέου κόμματος της, η Ντόρα Μπακογιάννη επεσήμανε πως θα είναι κόμμα διακυβέρνησης κι όχι διαμαρτυρίας. Τι κάνει δηλαδή νιάου νιάου στα κεραμίδια; Βιάστηκε, όμως, να δηλώσει αντίθετη στην πολιτική του μνημονίου και στις αποφάσεις τους ΠΑΣΟΚ ˙ λόγια που ίσως να αναιρέσει αργότερα με τις πράξεις της. Όπως και να χει το πράγμα έχουμε να κάνουμε με πολιτικές πόρνες. Ο Σαμαράς που φεύγει απ’ τη ΝΔ γιατί διαφωνεί με το Μητσοτάκη για το Μακεδονικό, ιδρύει την Πολιτική Άνοιξη και επιστρέφει διεκδικώντας την αρχηγία του κόμματος και την εξουσία μέσω αυτής. Η Μπακογιάννη που δηλώνει πιστός στρατιώτης της παράταξης και λίγους μήνες αργότερα ιδρύει δικό της κόμμα και ασκεί κριτική όχι μόνο στην ΝΔ του Σαμαρά αλλά και σ’ αυτή του Καραμανλή στην οποία υπήρξε κορυφαία υπουργός(!). Ο Παπανδρέου ο οποίος δηλώνει πρόεδρος της διεθνούς Σοσιαλιστικής και κυβερνά σα δεξιός αίροντας τις προεκλογικές υποσχέσεις του προς τον ελληνικό λαό… Πολιτικές ανακατατάξεις, πολιτικές κωλοτούμπες, πολιτικά κόλπα και τερτίπια… Κι όλα αυτά γιατί; Για ένα μερίδιο εξουσίας και μια θέση στο Μαξίμου..

Τρίτη 16 Νοεμβρίου 2010

Η ΑΝΟΧΗ ΑΠΕΘΑΝΕ. ΖΗΤΩ Η ΑΠΟΧΗ!

Η δεύτερη πράξη των εκλογών τοπικής αυτοδιοίκησης ολοκληρώθηκε προχτές στον απόηχο των πολιτικών διλλημάτων που έθεσαν τα δύο μεγάλα κόμματα και σε ατμόσφαιρα βουβού πένθους για τα νέα μέτρα που ετοιμάζεται να θέσει σε εφαρμογή η υπηρεσιακή κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Τα συμπεράσματα που εξάγονται απ’ την περιορισμένη συμμετοχή, απ’ τα εκλεγμένα πρόσωπα κι απ’ τα λαϊκά μηνύματα είναι πολλά.

Ο πρώτος γύρος των δημοτικών και περιφερειακών εκλογών λειτούργησε σα γκάλοπ εθνικών εκλογών για τα πολιτικά κόμματα. Ο δεύτερος γύρος απέκτησε μεν το χαρακτήρα των εκλογών τοπικής αυτοδιοίκησης αλλά έδωσε το δικαίωμα στο κυβερνόν κόμμα να πανηγυρίζει για την εκλογή των προσώπων του στους δύο μεγάλους δήμους της χώρας και στην περιφέρεια της αττικής. Το πρώτο ζήτημα που ανακύπτει είναι το εξής. Πως είναι δυνατόν να πανηγυρίζουν ή γενικά να αποτιμούν το εκλογικό αποτέλεσμα βάσει ποσοστών κι όχι βάσει αριθμών; Οι αριθμοί μαρτυρούν πως οι πολίτες είναι αδιάφοροι πλέον για τις δημοκρατικές διαδικασίες και απαξιώνουν το πολιτικό σύστημα στο σύνολο του. Το δεύτερο ζήτημα είναι τα κριτήρια ψήφου. Όσοι πιστοί προσήλθαν στις κάλπες ψήφισαν πολιτική, πρόσωπα ή συνδυασμό και των δύο; Στις δημοτικές εκλογές υπερίσχυσαν τα κριτήρια των προσώπων και γενικά ο παλμός των τοπικών κοινωνιών. Στις περιφέρειες οι ψηφοφόροι επέλεξαν πολιτικές ή μάλλον, για να είμαι πιο ακριβής, οι σωματοφύλακες των κομμάτων εκτέλεσαν πιστά το καθήκον τους.

Η επιτυχία ή αποτυχία του «Καλλικράτη» θα φανεί στο μέλλον. Οι νομάρχες μεταμφιέζονται πλέον σε περιφερειάρχες και καλούνται να συμμαζέψουν τις δημόσιες δαπάνες και οι καλλικρατικοί δήμοι με τις αυξημένες αρμοδιότητες να φροντίσουν για την ομαλή λειτουργία των πόλεων τους. Η πρωτοφανής αποχή, όμως, αντικατοπτρίζει στο παρόν ένα θαμπό μέλλον. Είναι λυπηρό να περιφρονείται ένα δικαίωμα κατακτημένο με τόσους αγώνες. Το δεδομένο στις μέρες μας δικαίωμα του εκλέγειν δεν ήταν πάντοτε αυτονόητο. Κάποιοι άνθρωποι αγωνίστηκαν γι’ αυτό για να μπορέσουν να αλλάξουν τον κόσμο˙ να έχουν λόγο και συμμετοχή στα κοινά, επιρροή στην εξουσία και να εκφράζουν έμπρακτα τη διαφωνία τους σε ότι δεν τους αρέσει.

Σήμερα, στο κατώφλι της νέας χιλιετίας, είναι η σειρά μας να αγωνιστούμε για ό,τι δε μας αρέσει. Είναι καθήκον μας , κι όχι δικαίωμα, να παλέψουμε για το μέλλον μας και να μην επιτρέψουμε στους ολίγους να καταργήσουν τη δημοκρατία μας. Γιατί, στην ουσία, αυτό γίνεται. Η δημοκρατία των πολλών μετατρέπεται σε δημοκρατία των λίγων κι εμείς, αδιαφορώντας, το επιτρέπουμε. Δε λέω ότι η αποχή δεν είναι άποψη. Είναι έκφραση αγανάκτησης, μηδαμινής ανοχής αλλά όχι λύση στα προβλήματα και γι’ αυτό και με βρίσκει αντίθετο. Το μήνυμα στάλθηκε στους παραλήπτες του κι ας μην το παραδέχτηκαν ξεκάθαρα στις ομιλίες τους. Τώρα είναι ώρα να το μεταφράσουμε σε διεκδικήσεις των δικαιωμάτων μας. Αφορμές θα έχουμε ουκ ολίγες. Δάνεια, Τρόικες, περικοπές, χαράτσια μας περιμένουν ήδη πριν τα Χριστούγεννα. Ως πότε παλληκάρια θα ζούμε στα στενά;

Τετάρτη 3 Νοεμβρίου 2010

Ο Φτωχούλης του Θεού

Το μυθιστόρημα του Νίκου Καζαντζάκη « Ο Φτωχούλης του Θεού», το οποίο ασχολείται με την ιδέα του υποκειμενικού πόνου και το πώς το παρελθόν μπορεί να επηρεάσει το μέλλον στην πορεία της πνευματικής εξέλιξης, θα μπορούσε να ξαναγραφτεί στις μέρες μας λίγο παραλλαγμένο. Ο ήρωας του βιβλίου, ο οποίος πέρασε τη ζωή του σε απόλυτη ένδεια και είχε το χάρισμα να μιλάει στα ζώα και στα πουλιά και αυτά να τον υπακούν, θα μπορούσε να ταυτιστεί με το μέσο πολίτη ενός αναπτυγμένου ή αναπτυσσόμενου κράτους. Ο κάθε πολίτης αδυνατεί να επέμβει στο σύστημα, προσπαθεί να επιβιώσει μέσα στη ζούγκλα του καπιταλισμού και, εν τέλει, αποδέχεται τη μοίρα που άλλοι ορίζουν γι’ αυτόν.

Πόσες στιγμές στην ιστορία- ειδικά τον πολυτάραχο 20ο αιώνα- καθόρισαν το μέλλον της ανθρωπότητας για δεκαετίες; Πόσες αποφάσεις ενός προσώπου άλλαξαν τις τύχες μιας χώρας ή ενός λαού; Πόσες οικονομικές πολιτικές στιγμάτισαν τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων; Η απάντηση και στα τρία ερωτήματα είναι πολλές. Τα τελευταία 200 χρόνια, τους δύο αιώνες εδραίωσης του καπιταλιστικού συστήματος δηλαδή, έχουν συμβεί αναρίθμητα γεγονότα κι έχουν συντελεστεί αμέτρητες αλλαγές σε όλους τους τομείς της κοινωνίας. Ένα, όμως, είναι το μόνο σίγουρο. Η οικονομική σφαίρα του καπιταλισμού περιστρέφεται, θα συνεχίσει για πολλά χρόνια να περιστρέφεται, και η ιστορία θα επαναλαμβάνεται σε έναν κοινό άξονα. Εάν για παράδειγμα, το 1941, όταν οι Γερμανοί έφτασαν μερικά χιλιόμετρα έξω απ’ τη Μόσχα, ο Χίτλερ δε διέτασσε να στραφούν προς το Στάλινγκραντ για λόγους προσωπικής ματαιοδοξίας και κατακτούσε την πρωτεύουσα του κομμουνισμού, ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος θα τελείωνε μιας και ολόκληρο το βάρος του το σήκωναν οι Σοβιετικοί. Οι Η.Π.Α. δε θα έμπαιναν ποτέ σ’ αυτόν τον πόλεμο και η παγκόσμια αυτοκρατορία που εγκαθίδρυσαν στο δεύτερο μισό του 20ου αιώνα δε θα είχε δημιουργηθεί πιθανόν ποτέ. Μια απόφαση ενός ανθρώπου, λοιπόν, μπορεί να αλλάξει σημαντικό κομμάτι της ιστορίας και να επηρεάσει πολλούς λαούς για χρόνια. Όσες αλλαγές κι αν συντελεστούν, όμως, ο κύκλος που κάνει η παγκόσμια οικονομία θα παραμένει ίδιος και θα επιδρά με το δικό του τρόπο στους πολίτες της γης.

Πριν λίγες μέρες συμπληρώθηκαν 81 χρόνια απ’ την περίφημη "μαύρη Τρίτη" (29/10/1929 )κατά την οποία εκατομμύρια τίτλοι μετοχών έγιναν απλά χαρτιά. Το χρηματοπιστωτικό πανικό, το «κραχ» του χρηματιστηρίου και την πτώχευση των τραπεζών, την ακολούθησε μια εκτόξευση της ανεργίας και μία κατακόρυφη πτώση της αγοραστικής δύναμης κι έτσι ολόκληρη η αμερικανική οικονομία παρέλυσε. Παρόμοια τροπή με εκείνη της κρίσης του μεσοπολέμου έχει πάρει σήμερα η παγκόσμια οικονομία με τη γενικευμένη ύφεση. Εταιρείες κολοσσοί αναστέλλουν τη λειτουργία τους ή συγχωνεύονται με μεγαλύτερες, η παραγωγή αγαθών μειώνεται και οι κυβερνήσεις των κρατών αδυνατούν να διαχειριστούν τα μεγάλα οικονομικά ζητήματα που ανακύπτουν. Οι διαφορές όμως είναι ότι υπάρχουν ακόμα μεγάλα κεφάλαια τα οποία στηρίζουν την ομαλή λειτουργία της παγκόσμιας βιομηχανίας, η παγκοσμιοποίηση της οικονομίας έχει ολοκληρωθεί και οι πόλεμοι πλέον είναι οικονομικοί και συναλλαγματικοί.

Το μείζον ζήτημα πλέον είναι να αναλάβουν πρωτοβουλίες οι ηγεσίες των κρατών, να προσπαθήσουν να συμβιβάσουν τα λαϊκά με τα επιχειρηματικά συμφέροντα, να ελέγξουν την τεράστια συσσώρευση κεφαλαίου σε μεγάλες εταιρείες και να ορίσουν εκείνες τη λειτουργία και τις δυνατότητες του τραπεζικού συστήματος κι όχι το αντίθετο. Αυτός οφείλει να είναι ο ρόλος μιας κυβέρνησης είτε ισχυρής είτε ανίσχυρης οικονομικά χώρας. Αλλιώς ας αναλάβουν την εκτελεστική εξουσία οι ανώνυμες εταιρίες. Ίσως τότε ο φτωχούλης του Θεού μπορέσει να αναλάβει κι αυτός ένα μερίδιο εξουσίας και βάλει κι αυτός το λιθαράκι του στον κόσμο.