Στη διάθεση των ελλήνων ψηφοφόρων είναι επίσημα πλέον το νέο κόμμα της Ντόρας Μπακογιάννη. Η Δημοκρατική Συμμαχία, όπως την ονόμασε ο θηλυκός Μητσοτάκης, είναι η παράταξη που θα μας δώσει δήθεν μια εναλλακτική και αξιόπιστη επιλογή στις επόμενες εθνικές εκλογές. Πέραν της κινήσεως της πάλαι ποτέ υποψήφιας αρχηγού και «πιστού» στρατιώτη της ΝΔ, όμως, θέλω να σχολιάσω τη γενικότερη τάση ανακατατάξεων στο παρόν πολιτικό σκηνικό.
Η αρχή της δημιουργίας νέων κομμάτων έγινε λίγους μήνες πριν με την ίδρυση της Δημοκρατικής Αριστεράς με επικεφαλής το Φώτη Κουβέλη από την ανανεωτική πτέρυγα του ΣΥΡΙΖΑ. Σειρά πήρε η Ντόρα Μπακογιάννη με τη Δημοκρατική Συμμαχία ενώ ανοιχτό είναι ακόμα το ενδεχόμενο να ακολουθήσει τον ίδιο δρόμο και ο Αλέκος Αλαβάνος. Τα πολιτικά μαγαζιά ξεφυτρώνουν σα μανιτάρια την εποχή που τα εμπορικά μαγαζιά κλείνουν το ένα πίσω από το άλλο. Αυτό δε δείχνει, όμως, τάση των πολιτικών να δημιουργήσουν εναλλακτικές προοπτικές σε ένα απογοητευμένο και απηυδισμένο ελληνικό εκλογικό σώμα. Είναι γεγονός πως σε δύσκολες περιόδους, οικονομικής, πολιτικής και κοινωνικής κρίσης, δημιουργούνται διάφορες πολιτικές φατρίες με σκοπό να ανταποκριθεί η πολιτεία στις μεγάλες κοινωνικές αλλαγές αλλά και να δοθεί διέξοδος στο λαό. Αυτό που συντελείται εσχάτως, βέβαια, είναι κάτι διαφορετικό. Δεν έγιναν όλοι ξαφνικά κεντροαριστεροί με φιλελεύθερες τάσεις, ούτε κεντροδεξιοί με σοσιαλδημοκρατικά ερεθίσματα. Απλά προσπαθούν να προλάβουν τις εξελίξεις, να παραμείνουν στο πολιτικό σκηνικό, και να κλείσουν θέση για την επόμενη κατάσταση στην οποία μεταβαίνει το πολιτικό σύστημα. Για να το πάω λιγάκι παραπέρα, είναι κάτι παραπάνω από εμφανές ότι Κουβέλης και Μπακογιάννη φροντίζουν να είναι έτοιμοι να προσφέρουν χείρα βοηθείας στο ΠΑΣΟΚ εφόσον τους ζητηθεί.
Ο δικομματισμός απ’ όσο φαίνεται πνέει τα λοίσθια. Μιας και η εναλλαγή των δύο μεγάλων κομμάτων στην εξουσία δείχνει να είναι ανούσια, και το ΚΚΕ δεν αποτελεί κυβερνητική επιλογή, είναι πολύ πιθανό να μη σχηματιστεί αυτοδύναμη κυβέρνηση στις επόμενες εθνικές εκλογές. Κάτι τέτοιο θα οδηγήσει προφανώς σε μία νέα απόπειρα συγκυβέρνησης – ενδεχομένως ΠΑΣΟΚ, Δημοκρατικής Αριστεράς και Δημοκρατικής Συμμαχίας- όπως έγινε το 1989 με τη ΝΔ και το Συνασπισμό με πρωθυπουργό τον Τζαννή Τζαννετάκη. Τότε, η δολοφονία του Παύλου Μπακογιάννη οδήγησε σε πτώση της κυβέρνησης Τζαννετάκη και τη χώρα σε νέες εθνικές εκλογές. Το ΠΑΣΟΚ αύξησε τα ποσοστά του μιας και πολλοί ψηφοφόροι του Συνασπισμού ήταν δυσαρεστημένοι απ’ την πρότερη συνεργασία του κόμματος τους με τη ΝΔ. Έτσι, ως λύση φάνταζε η συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, πράγμα που δεν έγινε λόγω της παραπομπής του Ανδρέα Παπανδρέου στο δικαστήριο απ’ τη ΝΔ ˙ εν τέλει, σχηματίστηκε οικουμενική κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον Ξενοφώντα Ζολώτα. Ούτε αυτή η κυβερνητική μορφή ήταν ικανοποιητική και η χώρα οδηγήθηκε ξανά σε εκλογές με αποτέλεσμα να εκλεγεί πρωθυπουργός ο Μητσοτάκης. Αυτά φοβόνται στην παρούσα κατάσταση οι πολιτικοί παράγοντες με τη χώρα να βρίσκεται στο δρόμο για την πτώχευση. Η πρόσφατη πολιτική ιστορία τους δίδαξε και τώρα φροντίζουν να μην επαναληφθεί το ίδιο λάθος. Κυβερνητική συνεργασία ΠΑΣΟΚ και ΝΔ ούτε τώρα είναι δυνατή, γι’ αυτό Κουβέλης και Μπακογιάννη έσπευσαν να κάνουν στροφή προς το κέντρο και τις δημοκρατικές ομάδες. Δε μ’ αρέσει να πιθανολογώ, αλλά το παρόν πολιτικό σκηνικό δείχνει πως η προ εικοσαετίας ιστορία επαναλαμβάνεται.
Με την ίδρυση του νέου κόμματος της, η Ντόρα Μπακογιάννη επεσήμανε πως θα είναι κόμμα διακυβέρνησης κι όχι διαμαρτυρίας. Τι κάνει δηλαδή νιάου νιάου στα κεραμίδια; Βιάστηκε, όμως, να δηλώσει αντίθετη στην πολιτική του μνημονίου και στις αποφάσεις τους ΠΑΣΟΚ ˙ λόγια που ίσως να αναιρέσει αργότερα με τις πράξεις της. Όπως και να χει το πράγμα έχουμε να κάνουμε με πολιτικές πόρνες. Ο Σαμαράς που φεύγει απ’ τη ΝΔ γιατί διαφωνεί με το Μητσοτάκη για το Μακεδονικό, ιδρύει την Πολιτική Άνοιξη και επιστρέφει διεκδικώντας την αρχηγία του κόμματος και την εξουσία μέσω αυτής. Η Μπακογιάννη που δηλώνει πιστός στρατιώτης της παράταξης και λίγους μήνες αργότερα ιδρύει δικό της κόμμα και ασκεί κριτική όχι μόνο στην ΝΔ του Σαμαρά αλλά και σ’ αυτή του Καραμανλή στην οποία υπήρξε κορυφαία υπουργός(!). Ο Παπανδρέου ο οποίος δηλώνει πρόεδρος της διεθνούς Σοσιαλιστικής και κυβερνά σα δεξιός αίροντας τις προεκλογικές υποσχέσεις του προς τον ελληνικό λαό… Πολιτικές ανακατατάξεις, πολιτικές κωλοτούμπες, πολιτικά κόλπα και τερτίπια… Κι όλα αυτά γιατί; Για ένα μερίδιο εξουσίας και μια θέση στο Μαξίμου..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου