Η ΑΝΟΧΗ ΑΠΕΘΑΝΕ. ΖΗΤΩ Η ΑΠΟΧΗ!

Η δεύτερη πράξη των εκλογών τοπικής αυτοδιοίκησης ολοκληρώθηκε προχτές στον απόηχο των πολιτικών διλλημάτων που έθεσαν τα δύο μεγάλα κόμματα και σε ατμόσφαιρα βουβού πένθους για τα νέα μέτρα που ετοιμάζεται να θέσει σε εφαρμογή η υπηρεσιακή κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Τα συμπεράσματα που εξάγονται απ’ την περιορισμένη συμμετοχή, απ’ τα εκλεγμένα πρόσωπα κι απ’ τα λαϊκά μηνύματα είναι πολλά.

Ο πρώτος γύρος των δημοτικών και περιφερειακών εκλογών λειτούργησε σα γκάλοπ εθνικών εκλογών για τα πολιτικά κόμματα. Ο δεύτερος γύρος απέκτησε μεν το χαρακτήρα των εκλογών τοπικής αυτοδιοίκησης αλλά έδωσε το δικαίωμα στο κυβερνόν κόμμα να πανηγυρίζει για την εκλογή των προσώπων του στους δύο μεγάλους δήμους της χώρας και στην περιφέρεια της αττικής. Το πρώτο ζήτημα που ανακύπτει είναι το εξής. Πως είναι δυνατόν να πανηγυρίζουν ή γενικά να αποτιμούν το εκλογικό αποτέλεσμα βάσει ποσοστών κι όχι βάσει αριθμών; Οι αριθμοί μαρτυρούν πως οι πολίτες είναι αδιάφοροι πλέον για τις δημοκρατικές διαδικασίες και απαξιώνουν το πολιτικό σύστημα στο σύνολο του. Το δεύτερο ζήτημα είναι τα κριτήρια ψήφου. Όσοι πιστοί προσήλθαν στις κάλπες ψήφισαν πολιτική, πρόσωπα ή συνδυασμό και των δύο; Στις δημοτικές εκλογές υπερίσχυσαν τα κριτήρια των προσώπων και γενικά ο παλμός των τοπικών κοινωνιών. Στις περιφέρειες οι ψηφοφόροι επέλεξαν πολιτικές ή μάλλον, για να είμαι πιο ακριβής, οι σωματοφύλακες των κομμάτων εκτέλεσαν πιστά το καθήκον τους.

Η επιτυχία ή αποτυχία του «Καλλικράτη» θα φανεί στο μέλλον. Οι νομάρχες μεταμφιέζονται πλέον σε περιφερειάρχες και καλούνται να συμμαζέψουν τις δημόσιες δαπάνες και οι καλλικρατικοί δήμοι με τις αυξημένες αρμοδιότητες να φροντίσουν για την ομαλή λειτουργία των πόλεων τους. Η πρωτοφανής αποχή, όμως, αντικατοπτρίζει στο παρόν ένα θαμπό μέλλον. Είναι λυπηρό να περιφρονείται ένα δικαίωμα κατακτημένο με τόσους αγώνες. Το δεδομένο στις μέρες μας δικαίωμα του εκλέγειν δεν ήταν πάντοτε αυτονόητο. Κάποιοι άνθρωποι αγωνίστηκαν γι’ αυτό για να μπορέσουν να αλλάξουν τον κόσμο˙ να έχουν λόγο και συμμετοχή στα κοινά, επιρροή στην εξουσία και να εκφράζουν έμπρακτα τη διαφωνία τους σε ότι δεν τους αρέσει.

Σήμερα, στο κατώφλι της νέας χιλιετίας, είναι η σειρά μας να αγωνιστούμε για ό,τι δε μας αρέσει. Είναι καθήκον μας , κι όχι δικαίωμα, να παλέψουμε για το μέλλον μας και να μην επιτρέψουμε στους ολίγους να καταργήσουν τη δημοκρατία μας. Γιατί, στην ουσία, αυτό γίνεται. Η δημοκρατία των πολλών μετατρέπεται σε δημοκρατία των λίγων κι εμείς, αδιαφορώντας, το επιτρέπουμε. Δε λέω ότι η αποχή δεν είναι άποψη. Είναι έκφραση αγανάκτησης, μηδαμινής ανοχής αλλά όχι λύση στα προβλήματα και γι’ αυτό και με βρίσκει αντίθετο. Το μήνυμα στάλθηκε στους παραλήπτες του κι ας μην το παραδέχτηκαν ξεκάθαρα στις ομιλίες τους. Τώρα είναι ώρα να το μεταφράσουμε σε διεκδικήσεις των δικαιωμάτων μας. Αφορμές θα έχουμε ουκ ολίγες. Δάνεια, Τρόικες, περικοπές, χαράτσια μας περιμένουν ήδη πριν τα Χριστούγεννα. Ως πότε παλληκάρια θα ζούμε στα στενά;