Protest

Protest

Δευτέρα 1 Οκτωβρίου 2012

H χώρα με τις αυταπάτες





"Η Δημοκρατία είναι το χειρότερο πολίτευμα, με εξαίρεση όλα τα άλλα.", έλεγε ο Ουίνστον Τσόρτσιλ.  Δεν ξέρω γιατί, αλλά από μικρός ένιωθα ότι ζούμε μέσα σ΄ένα δημοκρατικό πολίτευμα το οποίο εκτός απ' τα θετικά του έχει και πάρα πολλές ατέλειες. Δε μιλάω για τις παθογένειες του συστήματος αλλά για τις εκ θεμελίων ελλείψεις που περιέχει το πολίτευμα. Κι εκεί που μετά από αρκετό προβληματισμό κατέληξα στο συμπέρασμα ότι η δημοκρατία μας πάσχει, ήρθαν οι εκλογές της 17ης Ιουνίου για να με διαψεύσουν.


Ο ελληνικός λαός την περασμένη άνοιξη είχε στα χέρια του το ύψιστο δημοκρατικό όπλο, τις εκλογές. Τελικά, το εκτόξευσε άστοχα και γύρισε κατά πάνω του σαν το μπούμερανγκ των αβορίγινων. Απεμπόλησε ο λαός τη μεγαλύτερη ευκαιρία που του δινόταν για να αλλάξει τη χώρα. Για να αλλάξει το κράτος. Για να αλλάξει τους θεσμούς. Για να αλλάξει τα πάντα.

Η αρχή θα γινόταν στέλνοντας αυτούς τους άχρηστους βολεμένους καρεκλάκηδες του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ σπίτι τους. Τελικά ούτε αυτό δεν ήμαστε ικανοί να κάνουμε. Δεν μπορούμε, δηλαδή, να κάνουμε ούτε το προφανές. Να στείλουμε δια της δημοκρατικής οδού τους κύριους υπαίτιους για τη χρεωκοπία της χώρας στα σπίτια τους.

Στη χώρα που συνεχίζουν να μας κυβερνούν το ΠΑΣΟΚ με τη ΝΔ, συνεχίζει να υπάρχει διαφθορά. Στη χώρα που η ανεργία αυξάνεται, η εισφοροδιαφυγή παραμένει σταθερή. Στη χώρα που η φορολογία αυξάνεται, το κοινωνικό κράτος συρρικνώνεται. Στη χώρα που το βιοτικό της επίπεδο μειώνεται μέρα με τη μέρα, η παιδεία γίνεται όλο και φτωχότερη. Έχουμε χάσει το μέτρο. Ψηφίσαμε και πάλι τους ίδιους την άνοιξη, το καλοκαίρι κάναμε ένα διάλειμμα για τον ιερό  θεσμό "Τα μπάνια του λαού", και το φθινόπωρο ξανατρέχουμε στο Σύνταγμα να τους βρίσουμε. Γιατί; Θα αλλάξει άραγε τίποτα; Όσες κυβερνήσεις κι αν αλλάξουν, όσες πορείες κι αν γίνουν, όσοι νέοι πολιτικοί και να αναδειχθούν, αν δεν αλλάξουμε εμείς οι ίδιοι προς το καλύτερο δε θα αλλάξει τίποτα. 

Πρέπει να πάψουμε πια να περιμένουμε τα πάντα απ' τους άλλους. Γκρινιάζουμε γιατί μας κόψανε εμάς, αδιαφορώντας για το τι έγινε στους άλλους. Διαμαρτυρόμαστε που δεν έχουμε να βάλουμε βενζίνη στο αυτοκίνητο μας κι όχι που ο καρκινοπαθής αδυνατεί να προμηθευτεί τα φάρμακά του. Μεταμορφωνόμαστε μέρα με τη μέρα σε αγρίμια που νοιάζονται μόνο για τη βορά τους. Οι ιδιωτικοί υπάλληλοι εχθρεύονται τους δημόσιους γιατί αμείβονται καλύτερα, οι δημόσιοι τους ελεύθερους επαγγελματίες γιατί φοροδιαφεύγουν, οι τελευταίοι με τη σειρά τους, τους μεγαλοεπιχειρηματίες γιατί τους παίρνουν τις δουλειές. Και όλοι μαζί περιμένουν σα μεσσία τον Τσίπρα. Και στο όρος των Ελαιών να πάει ο Τσίπρας, και το Γολγοθά να ανέβει με το σταυρό στo χέρι, την Ελλάδα δε θα καταφέρει να την αλλάξει μόνος του. 

Και μέσα σ' όλα αυτά ανεχόμαστε τη Χρυσή Αυγή γιατί λέει "τους χρειάζεται για να φοβόνται." Εφόσον δε μπορούμε να διεκδικήσουμε από μόνοι μας τα αυτονόητα, θέλουμε να περιφέρονται στους δρόμους, στις πλατείες, και στο κοινοβούλιο, μερικοί μπαμπούλες που τους γέννησε το ίδιο παθογόνο σύστημα. Αυτή τη λογική δε μπορώ να την παρακολουθήσω, και για να καταλάβουν τη σοβαρότητα της κατάστασης μερικοί νεοφασίστες νεοέλληνες θα τους χρειαζόταν ένα πραξικόπημα για να νιώσουν στα αλήθεια τι σημαίνει φασισμός.

Τότε, πιθανότατα θα μάθουν να χρησιμοποιούν το δικαίωμα του εκλέγειν καλύτερα και θα εκτιμήσουν σίγουρα τις βασικές αρετές της δημοκρατίας.



Της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ και μυρσίνη εσύ δοξαστική, απ' ότι φαίνεται, λησμονήσατε τη χώρα μου.