Protest

Protest

Πέμπτη 23 Σεπτεμβρίου 2010

Ο Γιώργος της Αραβίας

Σύμφωνα με σημερινό δημοσίευμα της Ελευθεροτυπίας ο Παπανδρέου συμφώνησε με την εταιρεία QIA του Κατάρ για παραχώρηση έως και του 30% του χώρου του πρώην αεροδρομίου στο Ελληνικό με σκοπό την επένδυση και την εκμετάλλευση του. Οι Άραβες σεΐχηδες επιθυμούν να ξοδέψουν τα περισσευούμενα πετροδολάρια τους στην κατασκευή ξενοδοχείου, πλωτού καζίνο, ιδιωτικού αεροδρομίου και μαρίνας πολυτελών θαλαμηγών˙ ένα μικρό Ντουμπάι δηλαδή. Η κίνηση αυτή του πρωθυπουργού είναι ορθή, μιας και θα αναβαθμιστεί ο επί μια δεκαετία ανεκμετάλλευτος χώρος του Ελληνικού, καθώς και η γενική του πρόθεση να δώσει οικονομικά κίνητρα σε ξένους επενδυτές.

Ωστόσο, το ζήτημα είναι πόσο μπορούν να προσφέρουν οι επενδύσεις του όποιου μεγιστάνα στην ανόρθωση της ελληνικής οικονομίας. Ναι μεν θα γίνουν ορισμένα δημόσια έργα τα οποία δεν ήταν εφικτά λόγω περιορισμένων δημοσίων δαπανών, η αναδιάρθρωση της ελληνικής οικονομίας, όμως, είναι κάτι που απαιτεί πολύ περισσότερες ενέργειες. Τόσα χρόνια οι κυβερνήσεις μας δεν εκμεταλλεύτηκαν το μονοπώλιο του ΟΤΕ, της Ολυμπιακής, της ΔΕΗ, του ΟΣΕ και αυτοί οι οργανισμοί αντί να παράγουν υπερκέρδη καταχρεώθηκαν και, εν τέλει, ιδιωτικοποιήθηκαν. Οι υπερχρεωμένες κρατικές επιχειρήσεις εξυγιάνθηκαν σε μικρό χρονικό διάστημα από όταν έγιναν ιδιωτικές(βλ. ΟΑ) κι έτσι τα κέρδη τους απολαμβάνουν πλέον επιχειρηματίες. Αν λάβουμε υπόψη και τις τράπεζες(Εθνική, Αγροτική), αλλά και το λιμάνι, οι μετοχές και οι αξιοποίηση των οποίων πέρασαν σε χέρια ιδιωτών, γίνεται εύκολα αντιληπτό πως οι πηγές εσόδων του ελληνικού κράτους στερεύουν. Μένουν, ενταύθα, μόνο τα κρατικά ακίνητα τα οποία όσο και να τα εκμεταλλευτούμε δε λύνουν το πρόβλημα. Απλώς το παρατείνουν. Σε ορίζοντα εικοσαετίας, το κράτος δε μοιάζει ικανό να αλλάξει την παρούσα κατάσταση και να επαναφέρει ένα κρατικοκεντρικό οικονομικό σύστημα. Επομένως, το καπιταλιστικό σύστημα θα εδραιωθεί για τα καλά στην Ελλάδα και οι κύριοι εκφραστές του θα παίζουν ανενόχλητοι τα οικονομικά τους παιχνίδια στην πλάτη της Ψωροκώσταινας, έχοντας από τη μία έναν εξουδετερωμένο αντίπαλο-το ελληνικό κράτος- και από την άλλη μερικά ανήμπορα πιόνια- τους έλληνες πολίτες.

Επίσης, κάποια στιγμή πρέπει να πάψουμε να στηρίζουμε μεγάλο μέρος των εσόδων μας στην τουριστική βιομηχανία και να επεκτείνουμε τις οικονομικές μας δραστηριότητες ενισχύοντας τις εξαγωγές, το εμπόριο και, φυσικά, δημιουργώντας βιομηχανία. Υπάρχουν αγορές που μπορούμε να στοχεύσουμε πια˙ στην εποχή της παγκοσμιοποίησης της οικονομίας βρισκόμαστε. Η παρούσα στιγμή, βεβαίως, είναι κάτι παραπάνω από δύσκολη και φοβάμαι ότι ο Παπακωνσταντίνου θα προσπαθεί για πολύ καιρό ακόμα να βάλει χρήματα στην πραγματική οικονομία. Και άντε τώρα να βρεις άλλους άραβες.

Πέμπτη 9 Σεπτεμβρίου 2010

Πολιτική ίσον οικογένεια..

Ένα παιδάκι βλέποντας τις ειδήσεις ρωτάει το μπαμπά του:
-Μπαμπά, τι είναι πολιτική;
Ο πατέρας, που είναι φανερά ικανοποιημένος που ο γιος του δείχνει σημάδια ωρίμανσης, του απαντάει με ένα παράδειγμα:
-Κοίταξε παιδί μου.. Μια χώρα είναι σαν μια οικογένεια.
Πάρε για παράδειγμα τη δική μας.
Η μαμά, είναι σαν την κυβέρνηση, κανονίζει τα πάντα μες στο σπίτι.
Εγώ , ο πατέρας, είμαι σαν το μεγάλο κεφάλαιο, στηρίζω την οικονομία του σπιτιού.
Η υπηρέτρια είναι σαν την εργατική τάξη, κάνει όλες τις εργασίες που πρέπει να γίνουν.
Εσύ, είσαι η κοινή γνώμη που παρατηρεί τα όσα συμβαίνουν γύρω της.
Τέλος, το μωρό που έχουμε στο σπίτι συμβολίζει το μέλλον της χώρας.
Σκέψου τα όλα αυτά το βράδυ, και αύριο θα συζητήσουμε για τα συμπεράσματα που έβγαλες, εντάξει;
-Εντάξει μπαμπά, απαντάει ο μικρός και σκεφτικός πηγαίνει στο κρεβάτι του.
Στη διάρκεια της νύχτας κι ενώ σκεφτόταν τα σοφά λόγια του πατέρα του, ακούει κλάματα από την κούνια του μωρού. Σηκώνεται πάνω, πλησιάζει την κούνια και βλέπει ότι το μωρό έχει λερωθεί.
Πηγαίνει στην κρεβατοκάμαρα να το πει στη μητέρα του, ανοίγει την πόρτα και βλέπει μόνο τη μητέρα του στο κρεβάτι να κοιμάται. Ο πατέρας άφαντος! Τον πιάνει πανικός! Από τη μισάνοιχτη πόρτα του δωματίου υπηρεσίας, ακούει ύποπτους θορύβους..πλησιάζει, κοιτάει και βλέπει τον πατέρα του με την υπηρέτρια στα τέσσερα! Κάγκελο ο πιτσιρίκος!!!
-«Τι να κάνω;», σκέφτεται, «να ξυπνήσω τη μαμά; Θα δει το μπαμπά με την υπηρέτρια, να διακόψω το μπαμπά; Ντρέπομαι, και ποιος θα το αλλάξει το μωρό;;; εγώ δεν ξέρω να το κάνω…».
Αποφασίζει, λοιπόν, να κάνει την πάπια και πάει για ύπνο. Το επόμενο μεσημέρι, μετά το φαγητό, λέει ο πατέρας στο γιο:
-Λοιπόν; Σκέφτηκες αυτά που σου είπα χθες;
-Ναι πατέρα, τα σκέφτηκα.
-Και τι συμπέρασμα έβγαλες;
-Όταν η κυβέρνηση κοιμάται, το μεγάλο κεφάλαιο πηδάει την εργατική τάξη, η κοινή γνώμη αδιαφορεί, και το μέλλον της χώρας είναι βυθισμένο στα σκατά!!!!!

Δευτέρα 6 Σεπτεμβρίου 2010

Υπουργοί άνευ χαρτοφυλακίου..

Πριν από λίγη ώρα ανακοινώθηκε ο περιβόητος ανασχηματισμός του Παπανδρέου δια στόματος Γιώργου Πεταλωτή. Προτού ξεκινήσω το σχολιασμό της νέας δομής της κυβέρνησης, την ανάλυση της χρησιμότητας του ανασχηματισμού αλλά και της λογικής της διεξαγωγής του τη δεδομένη χρονική περίοδο, θα ήθελα να εκφράσω κάποιες πολύ εύλογες όσο και διασκεδαστικές απορίες μου. Πρώτον, γιατί πρέπει να είναι κυβερνητικός εκπρόσωπος ο Πεταλωτής ο οποίος μιλάει με τα χαρακτηριστικά λι και νι; Αν μη τι άλλο σ’ αυτή τη θέση οφείλει να βρίσκεται κάποιος εύγλωττος και με φυσιολογική προφορά. Δεύτερον, όλον αυτόν το σχεδιασμό τον σκέφτηκε το μυαλουδάκι του Πρωθυπουργού μας; Παράδοξο. Και τρίτον, δε μπορούσε ο Παπανδρέου να ανακοινώσει τους νέους υπουργούς χάριν παρουσίασης ενός προσιτού και φιλολαϊκού προφίλ; «Ψιλά γράμματα» προφανώς για το Γιώργο..

Επί του ανασχηματισμού, τώρα, δεν έχω πάρα να παρατηρήσω τα εξής: Υπουργοί Οικονομικών, Παιδείας, Εσωτερικών, Υποδομών, Περιβάλλοντος θα είναι και πάλι οι Παπακωνσταντίνου, Διαμαντοπούλου, Ραγκούσης, Ρέππας και Μπιρμπίλη αντίστοιχα. Δηλαδή, σε καίρια και βασικά υπουργεία στα οποία διακυβεύονται σημαντικά εθνικά εθνικά ζητήματα ο πρωθυπουργός εμπιστεύεται τα ίδια πρόσωπα. Αυτό είναι δείγμα στήριξης του άξονα της πολιτικής του Παπανδρέου από μέρους των υπουργών και ικανοποίηση του πρωθυπουργού από τη μέχρι τώρα πορεία τους. Ή μήπως κάνω λάθος; Ο Παπακωνσταντίνου κλήθηκε πέρσι να διορθώσει τα δημοσιονομικά, η Διαμαντοπούλου να προβεί σε μεταρρυθμίσεις στον «ευαίσθητο» τομέα της Παιδείας, ο Ραγκούσης να συμμαζέψει λίγο το δημόσιο, ο Ρέππας να αρχίσει καινούρια έργα κι η Μπιρμπίλη να προωθήσει την «πράσινη ανάπτυξη». Είμαστε άραγε σε καλό δρόμο ήδη; Επίσης, ο Βενιζέλος παρέμεινε στο υπουργείο εθνικής αμύνης, γεγονός που μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι ο προ τριετίας υποψήφιος πρόεδρος του κινήματος(;) τυγχάνει μέγιστης αξιοποίησης. Διαφωνώ! Ο Παπανδρέου απλά αφήνει τον αντίπαλο του να ασχολείται με τα υποβρύχια και τα αεροπλάνα προφανώς γιατί ο ίδιος δε συμφωνεί με την πολιτική του. Οι παραμονές του Γερουλάνου στο υπουργείο Πολιτισμού και του Καστανίδη στο υπουργείο Δικαιοσύνης κρίνονται σωστές και με βρίσκουν θετικό. Όσον αφορά τις αλλαγές, ή πιο εύστοχα τις μετακινήσεις, έχω να πω ότι ο Σκανδαλίδης ανέλαβε το υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης λόγω της εμπειρίας του, καθώς ο πρωθυπουργός θεωρεί πως θα τα καταφέρει καλύτερα στο παιχνίδι της συνεννόησης με τους αγρότες απ’ ότι η άκομψη Μπατζελή. Ο Ανδρέας Λοβέρδος μετά την αποτυχία του στο υπουργείο εργασίας ανέλαβε το επίσης νευραλγικό υπουργείο υγείας. Ε από ‘κει που ασχολιόταν με όλους τους επαγγελματικούς κλάδους, τώρα θα ασχολείται μόνο με τους γιατρούς και τους νοσηλευτές. Είναι μια πρόοδος όσο να πεις. Άφησε έτσι το δυσβάσταχτο φορτίο της επίλυσης(;) του προβλήματος της ανεργίας στη δύσμοιρη την Κατσέλη. Για το μόνο που χαίρομαι μ’ αυτήν την αλλαγή είναι για το ζόρι που έχει να τραβήξει στο σπίτι ο Γεράσιμος Αρσένης. Ο Χρυσοχοΐδης που έδειξε να τα πηγαίνει καλά σ’ ένα υπουργείο που έχει εργαστεί χρόνια (Δημόσιας Τάξης, Προστασίας του Πολίτη) για κάποιο άγνωστο λόγο μετακινήθηκε. Ίσως για να μη του στείλουν άλλη βόμβα στο γραφείο του. Τέλος, ο βουλευτής Β’ Πειραιά Γ. Διαμαντίδης υπουργοποιήθηκε για τον απλούστατο λόγο ότι παραπονέθηκαν οι εφοπλιστές για την κατάργηση του υπουργείου Εμπορικής Ναυτιλίας, ή μάλλον την ενσωμάτωση του στο Οικονομίας, και το ΠΑΣΟΚ το επανέφερε για να μη τους χαλάσει το χατίρι.

Ο ανασχηματισμός αυτός έγινε περισσότερο για να διασκεδάσει ο πρωθυπουργός τις εντυπώσεις παρά για ουσιώδεις λόγους. Δε νομίζω πως την παρούσα χρονική στιγμή το πρόβλημα ήταν τρία, τέσσερα πρόσωπα και οι θέσεις τους. Το πρόβλημα είναι η κυβερνητική πολιτική και αυτήν την ασκούν με περισσή ευλάβεια όλα τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ. Ειρήσθω εν παρόδω, ο ριζικός ανασχηματισμός που γράφουν οι πηχυαίοι τίτλοι των δελτίων ειδήσεων δεν ήταν και τόσο ριζικός πια. Έγιναν μερικές μετακινήσεις στελεχών που μοιάζουν περισσότερο με πολιτική ώσμωση των τελευταίων ημερών παρά για αναδιοργάνωση της κυβερνητικής δομής. Βιαστικός πάντως ο πρώτος ανασχηματισμός του Παπανδρέου. Ούτε καν τη Δ.Ε.Θ. δεν περίμενε.

Πέμπτη 2 Σεπτεμβρίου 2010

Έλληνες ταυρομάχοι

Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στην Ισπανία. Πηγαίνοντας απ’ την Άγκυρα στην Κωνσταντινούπολη για τα νοκ άουτ παιχνίδια, η εθνική μας ομάδα μπάσκετ προσπαθούσε να αποφύγει την ομάδα των Ηνωμένων Πολιτειών αλλά πρωτίστως αυτήν της Ισπανίας. Το συγκρότημα του Γιόνας Καζλάουσκας έχοντας ως στόχο την πρόκριση στα ημιτελικά της διοργάνωσης και, εν συνεχεία, το μετάλλιο για να θεωρηθεί η πορεία της επιτυχημένη, απέκλινε ουσιαστικά απ’ τον πραγματικό σκοπό που θα έπρεπε να έχει σ’ αυτό το τουρνουά. Ο βασικός ρόλος που έχει τόσα χρόνια αυτή η ομάδα είναι να διαφημίζει το άθλημα, να δίνει το δικαίωμα στους έλληνες να αισθανόμαστε υπερήφανοι για τις εμφανίσεις και τα επιτεύγματα της στο δεύτερο πιο δημοφιλές ομαδικό σπορ του πλανήτη, και να προάγει το αθλητικό πνεύμα κι όχι το οπαδικό, όπως μας έχουν συνηθίσει τόσα χρόνια οι σύλλογοι μας. Πως επιτυγχάνεται αυτό; Με κόπους, με προσπάθειες, με θέληση και πάθος για δουλειά, με συνεχή δίψα για νέες διακρίσεις και- πάνω απ’ όλα- χωρίς σκοπιμότητες.

Το παν σε μια διοργάνωση σαν αυτή είναι να δούμε την εθνική μας να παλεύει όλα τα παιχνίδια ξεχωριστά, να παίζει μόνο για τη νίκη- και για το θέαμα αν γίνεται- κι όλα τ’ άλλα είναι περιττά. Υπολογισμοί, κομπιουτεράκια και επιλογές αντιπάλων δεν πρέπει να έχουν θέση στη φιλοσοφία της επίσημης αγαπημένης. Η χαρά από μια διάκριση, από ένα μετάλλιο, είναι πολύ μεγαλύτερη όταν αυτό κερδηθεί δίκαια, αντρίκεια κι αξιέπαινα. Αν το «κλέψεις» ή το εκμαιεύσεις χάνει το νόημα του. Ακόμα και να είσαι μακράν η καλύτερη ομάδα, αν σου στείλουν το τρόπαιο και το χρυσό μετάλλιο σπίτι σου χωρίς αγώνες υπάρχει πιθανότητα να το πανηγυρίσεις; Φρονώ πως όχι.

Αρνούμαι, λοιπόν, να πιστέψω πως αυτά τα παιδιά, αυτοί οι πρωταθλητές, μπήκαν σ’ αυτή τη λογική της μπαμπεσιάς-να μιλήσω και λίγο τούρκικα- μόνοι τους. Κάτι η ομοσπονδία, κάτι οι δημοσιογράφοι, κάτι εμείς οι φίλαθλοι μετατρέψαμε την προσδοκία μας για άλλη μια επιτυχία σε αυτοσκοπό και αποπροσανατολίσαμε τους διεθνείς. Το «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» πιστεύω πως σ’ αυτήν την περίπτωση δεν ισχύει. Αντί να μιζεριάζουμε, το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να αφήσουμε την εθνική να παίξει μπάσκετ, να χαρεί τα παιχνίδια, και να φτάσει όσο ψηλότερα μπορεί στη διοργάνωση. Στο κάτω κάτω, για να γίνεις βασιλιάς στη ζούγκλα πρέπει να σκοτώσεις το λιοντάρι. Οπότε ας κερδίσουμε την Ισπανία μια ώρα αρχύτερα, να ξορκίσουμε τον κακό μας δαίμονα, και να σταματήσουμε να φοβόμαστε τις μεγάλες ομάδες. Δεν ταιριάζει σ’ αυτήν την ομάδα ..

Όσον αφορά τώρα τα αμιγώς αγωνιστικά της ομάδας, έχω να παρατηρήσω ότι παίζουμε χωρίς πλάνο. Πιο άναρχο, ανοργάνωτο, και αλλοπρόσαλλο μπάσκετ δεν έχω ξαναδεί. Δε δικαιολογείται η δική μας εθνική, με αυτούς τους παίχτες που παίζουν χρόνια μαζί και στους συλλόγους τους, να παίζει μπάσκετ αλάνας, να μην έχει απαντήσεις απέναντι στην άμυνα ζώνης, να μην έχει σαφές επιθετικό πλάνο και να έχει πρόβλημα στην αντιμετώπιση του pick n roll. Έχουμε δυνατή front line και δεν καταλαβαίνω γιατί δεν περνάμε τη μπάλα στο low post έτσι ώστε να ανοίξουμε τις αντίπαλες άμυνες και να πετύχουμε εύκολους πόντους, παρά επιδιδόμαστε σε έναν ατυχή διαγωνισμό τριπόντων. Η ομάδα του Γιαννάκη-που ‘σαι ρε Παναγιώτη; - προ τετραετίας στην Ιαπωνία έφτασε στον τελικό της Σαϊτάμα μ’ ένα σερί νικών 8-0, κερδίζοντας μάλιστα τις Η.Π.Α., χωρίς να παίξει κανένα διαστημικό μπάσκετ. Είχε, όμως, ΠΛΑΝΟ. Ήταν η κατεξοχήν αμυντική ομάδα, η ομάδα των πολλών γκαρντ, του pick n roll, των hook του Λάζου. Πήραμε τα προτερήματα μας και τα κάναμε όπλα και καμουφλάραμε τις αδυναμίες. Τόσο απλά.