Protest

Protest

Πέμπτη 2 Σεπτεμβρίου 2010

Έλληνες ταυρομάχοι

Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στην Ισπανία. Πηγαίνοντας απ’ την Άγκυρα στην Κωνσταντινούπολη για τα νοκ άουτ παιχνίδια, η εθνική μας ομάδα μπάσκετ προσπαθούσε να αποφύγει την ομάδα των Ηνωμένων Πολιτειών αλλά πρωτίστως αυτήν της Ισπανίας. Το συγκρότημα του Γιόνας Καζλάουσκας έχοντας ως στόχο την πρόκριση στα ημιτελικά της διοργάνωσης και, εν συνεχεία, το μετάλλιο για να θεωρηθεί η πορεία της επιτυχημένη, απέκλινε ουσιαστικά απ’ τον πραγματικό σκοπό που θα έπρεπε να έχει σ’ αυτό το τουρνουά. Ο βασικός ρόλος που έχει τόσα χρόνια αυτή η ομάδα είναι να διαφημίζει το άθλημα, να δίνει το δικαίωμα στους έλληνες να αισθανόμαστε υπερήφανοι για τις εμφανίσεις και τα επιτεύγματα της στο δεύτερο πιο δημοφιλές ομαδικό σπορ του πλανήτη, και να προάγει το αθλητικό πνεύμα κι όχι το οπαδικό, όπως μας έχουν συνηθίσει τόσα χρόνια οι σύλλογοι μας. Πως επιτυγχάνεται αυτό; Με κόπους, με προσπάθειες, με θέληση και πάθος για δουλειά, με συνεχή δίψα για νέες διακρίσεις και- πάνω απ’ όλα- χωρίς σκοπιμότητες.

Το παν σε μια διοργάνωση σαν αυτή είναι να δούμε την εθνική μας να παλεύει όλα τα παιχνίδια ξεχωριστά, να παίζει μόνο για τη νίκη- και για το θέαμα αν γίνεται- κι όλα τ’ άλλα είναι περιττά. Υπολογισμοί, κομπιουτεράκια και επιλογές αντιπάλων δεν πρέπει να έχουν θέση στη φιλοσοφία της επίσημης αγαπημένης. Η χαρά από μια διάκριση, από ένα μετάλλιο, είναι πολύ μεγαλύτερη όταν αυτό κερδηθεί δίκαια, αντρίκεια κι αξιέπαινα. Αν το «κλέψεις» ή το εκμαιεύσεις χάνει το νόημα του. Ακόμα και να είσαι μακράν η καλύτερη ομάδα, αν σου στείλουν το τρόπαιο και το χρυσό μετάλλιο σπίτι σου χωρίς αγώνες υπάρχει πιθανότητα να το πανηγυρίσεις; Φρονώ πως όχι.

Αρνούμαι, λοιπόν, να πιστέψω πως αυτά τα παιδιά, αυτοί οι πρωταθλητές, μπήκαν σ’ αυτή τη λογική της μπαμπεσιάς-να μιλήσω και λίγο τούρκικα- μόνοι τους. Κάτι η ομοσπονδία, κάτι οι δημοσιογράφοι, κάτι εμείς οι φίλαθλοι μετατρέψαμε την προσδοκία μας για άλλη μια επιτυχία σε αυτοσκοπό και αποπροσανατολίσαμε τους διεθνείς. Το «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» πιστεύω πως σ’ αυτήν την περίπτωση δεν ισχύει. Αντί να μιζεριάζουμε, το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να αφήσουμε την εθνική να παίξει μπάσκετ, να χαρεί τα παιχνίδια, και να φτάσει όσο ψηλότερα μπορεί στη διοργάνωση. Στο κάτω κάτω, για να γίνεις βασιλιάς στη ζούγκλα πρέπει να σκοτώσεις το λιοντάρι. Οπότε ας κερδίσουμε την Ισπανία μια ώρα αρχύτερα, να ξορκίσουμε τον κακό μας δαίμονα, και να σταματήσουμε να φοβόμαστε τις μεγάλες ομάδες. Δεν ταιριάζει σ’ αυτήν την ομάδα ..

Όσον αφορά τώρα τα αμιγώς αγωνιστικά της ομάδας, έχω να παρατηρήσω ότι παίζουμε χωρίς πλάνο. Πιο άναρχο, ανοργάνωτο, και αλλοπρόσαλλο μπάσκετ δεν έχω ξαναδεί. Δε δικαιολογείται η δική μας εθνική, με αυτούς τους παίχτες που παίζουν χρόνια μαζί και στους συλλόγους τους, να παίζει μπάσκετ αλάνας, να μην έχει απαντήσεις απέναντι στην άμυνα ζώνης, να μην έχει σαφές επιθετικό πλάνο και να έχει πρόβλημα στην αντιμετώπιση του pick n roll. Έχουμε δυνατή front line και δεν καταλαβαίνω γιατί δεν περνάμε τη μπάλα στο low post έτσι ώστε να ανοίξουμε τις αντίπαλες άμυνες και να πετύχουμε εύκολους πόντους, παρά επιδιδόμαστε σε έναν ατυχή διαγωνισμό τριπόντων. Η ομάδα του Γιαννάκη-που ‘σαι ρε Παναγιώτη; - προ τετραετίας στην Ιαπωνία έφτασε στον τελικό της Σαϊτάμα μ’ ένα σερί νικών 8-0, κερδίζοντας μάλιστα τις Η.Π.Α., χωρίς να παίξει κανένα διαστημικό μπάσκετ. Είχε, όμως, ΠΛΑΝΟ. Ήταν η κατεξοχήν αμυντική ομάδα, η ομάδα των πολλών γκαρντ, του pick n roll, των hook του Λάζου. Πήραμε τα προτερήματα μας και τα κάναμε όπλα και καμουφλάραμε τις αδυναμίες. Τόσο απλά.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου