Το φετινό Φεστιβάλ των Καννών ολοκληρώθηκε σήμερα με την απονομή του Χρυσού Φοίνικα και των άλλων βραβείων. Η ταινία της χρονιάς είναι η “Uncle Boonmee Who can Recall his Past Lives” όπως έκρινε η επιτροπή του μεγαλύτερου κινηματογραφικού γεγονότος. Τα βραβεία ανδρικού και γυναικείου ρόλου έλαβαν οι Javier Bardem και Juliette Binoche.
Το πρόβλημα είναι πως, όπως φάνηκε και απ’ το φετινό Φεστιβάλ, η έβδομη τέχνη βρίσκεται σε κρίση. Η παγκόσμια οικονομική κρίση επηρέασε τρόπον τινά και τον κινηματογράφο επιφέροντας έτσι μια καλλιτεχνική, μια πολιτισμική -θα έλεγα- κρίση. Αυτό, αφενός, είναι λογικό μιας και γύρω απ’ τον κινηματογράφο έχει στηθεί μία ολόκληρη βιομηχανία και η χρηματοδότηση διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στην παραγωγή ταινιών. Αφετέρου, κάτι τέτοιο μοιάζει παράλογο καθώς δεν είναι το κόστος το μόνο πρόβλημα που υπάρχει. Το μειούμενο κόστος συντελεί στην παραγωγή λιγότερων και φθηνότερων ταινιών. Τι είναι αυτό όμως που οδηγεί στην υποβάθμιση του επιπέδου των δημιουργιών και στη χαμηλότερη ποιότητά τους;
Πρόσφατα παρακολουθήσαμε στα βραβεία Oscar να κερδίζει βραβεία μια ταινία όπως τo Avatar. Τα τελευταία χρόνια τα Oscar έχουν καταντήσει ένα ακριβό πανηγυράκι. Πάντοτε, βέβαια, αυτά τα βραβεία επικεντρώνονταν στην αίγλη και στη λάμψη των σταρ του Hollywood αλλά σε σχέση με την περασμένη δεκαετία δεν τίθεται θέμα σύγκρισης. Οι ταινίες που διαγωνίζονταν για τα βραβεία είναι σαφώς ανώτερες από αυτές που τα διεκδικούν τώρα. Αυτό συνέβη και στις Κάννες. Κάποιες μεμονωμένες προσπάθειες σκηνοθετών και σεναριογράφων (βλ. Mike Leigh, Woody Allen) μοιάζουν με σπασμωδικές κινήσεις μες στο όλο χάος. Ταινίες όπως ο “Robin Hood” δε θα είχαν θέση στο Φεστιβάλ των Καννών παλιότερα.
Οι εποχές της Ingrid Bergman και του Humphrey Bogart έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Είμαστε στην εποχή της μαζικής παραγωγής ταινιών με στόχο το κέρδος και μόνο. Σπάνια βλέπουμε πια ταινίες με σπουδαία σκηνοθεσία, πρωτότυπο και καλά δομημένο σενάριο, και εξαιρετικές ερμηνείες.
Φυσικά το πρόβλημα στον παγκόσμιο κινηματογράφο δε θα μπορούσε να μην επηρεάσει τον ελληνικό κινηματογράφο. Φίνος Φιλμ και Αλέκος Σακελάριος δεν υπάρχουν πια. Υπάρχουν όμως κάποιες δουλειές καλλιτεχνών, όπως ο Λάνθιμος, που είναι πραγματικά αξιόλογες. Τέτοιες δουλειές θα πρέπει να ενθαρρυνθούν, να στηριχθούν και να χρηματοδοτηθούν. Πρέπει να δοθεί κίνητρο σε πολλούς νέους σκηνοθέτες να δουλέψουν πάνω στα έργα τους και να γίνει μια γενική στροφή στην ποιότητα. Είναι κρίμα να προωθούνται και να διαφημίζονται μονίμως οι ταινίες των Ρέππα και Παππαθανασίου και αξιόλογες ταινίες να μένουν στην αφάνεια. Το κράτος έχει αφήσει στην τύχη του τους καλλιτέχνες, τους έλληνες κινηματογραφιστές, σε σημείο να μοιράζουν πια τα βραβεία μόνοι τους. Αν δε γίνει κάτι σύντομα, ο ελληνικός κινηματογράφος θα βυθιστεί ακόμα περισσότερο στη λήθη του χωρίς να χρειαστεί να τον συμπαρασύρει ο αμερικάνικος κι ο ευρωπαϊκός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου