Protest

Protest

Κυριακή 10 Απριλίου 2011

Ξεχαστήκαμε…

Είμαστε το έθνος που ανάγκασε το Χίτλερ να πει στο Ράιχσταγκ: «Χάριν της ιστορικής αλήθειας οφείλω να διαπιστώσω ότι μόνον οι Έλληνες, εξ' όλων των αντιπάλων οι οποίοι με αντιμετώπισαν, πολέμησαν με παράτολμο θάρρος και ύψιστη περιφρόνηση προς τον θάνατο.». Είμαστε το έθνος που έκανε το Στάλιν να πει: «Λυπάμαι διότι γηράσκω και δεν θα ζήσω επί μακρόν για να ευγνωμονώ τον Ελληνικό Λαό, του οποίου η αντίσταση έκρινε τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο.». Είμαστε το έθνος που ώθησε τον Τσόρτσιλ να διατυπώσει το ιστορικό: «Μέχρι τώρα λέγαμε ότι οι Έλληνες πολεμούν σαν ήρωες. Από τώρα και στο εξής θα λέμε ότι οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες.». Είμαστε το έθνος που θάμπωσε την υφήλιο με την αντιδικτατορική του δράση τα χρόνια της Χούντας των Συνταγματαρχών, απ’ την ιστορική απόπειρα του Αλέξανδρου Παναγούλη μέχρι την εξέγερση στο Πολυτεχνείο. Είμαστε το έθνος που, κόντρα σε κάθε λογική, ξεκίνησε μια εθνικοαπελευθερωτική επανάσταση – ξεχωριστή απ’ την κοινωνική Γαλλική και την πολιτική Ρωσική – με μόνο όπλο την ανάγκη για ελευθερία. Είμαστε το έθνος που δημιούργησε στην Ευρώπη ένα κίνημα Φιλελλήνων, αποτελούμενο από ανθρώπους που μας θαύμαζαν για τις αρετές μας.

Οι Έλληνες γίναμε σήμερα το έθνος που ντροπιάζει το παρελθόν του. Είμαστε δακτυλοδεικτούμενοι ως ο λαός του εφησυχασμού, της λούφας και του ωχαδερφισμού. Το δημοσιονομικό μας πρόβλημα έγινε διεθνές θέμα συζήτησης. Όλα αυτά είναι ήσσονος σημασίας, όμως, και ωχριούν μπροστά στο γεγονός ότι χάσαμε τις αρετές μας. Όλα τα ιδανικά για τα οποία αγωνίστηκαν οι πρόγονοι μας, την ελευθερία, τη δημοκρατία, τη δικαιοσύνη, τα αφήσαμε να σκονίζουν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Ξεχάσαμε να αγωνιζόμαστε, ξεχάσαμε να διεκδικούμε, ξεχάσαμε να απαιτούμε. Μας απέμεινε μόνο μια ανεπαίσθητη και ισχνή διαμαρτυρία. Η διαμαρτυρία του καναπέ και των δελτίων ειδήσεων, όμως, δεν ταιριάζουν σ’ αυτό το λαό. Ο λαός που πολέμησε την τυραννία, το φασισμό και την κάθε μορφής αδικία δεν επιτρέπεται να μένει άπραγος σήμερα. Το φρόνημα των Ελλήνων απαιτεί να αγωνιζόμαστε συνεχώς και να επιδιώκουμε το καλύτερο. Το καλύτερο για μας, το καλύτερο για τα παιδιά μας και το καλύτερο για όλον τον κόσμο.

Ο κόσμος που ζούμε απέχει έτη φωτός απ’ το να μην είναι τέλειος. Πρέπει να εστιάσουμε, όμως, στην ουτοπική μας προσπάθεια να αλλάξουμε τα πράγματα και να φτιάξουμε έναν κόσμο τέλειο, μικραίνοντας τη χαώδη απόσταση του κόσμου με την τελειότητα. Πώς επιτυγχάνεται αυτό; Με καθημερινούς αγώνες για κάθε μορφής αδικία, διεκδικήσεις για ότι θα θέλαμε να αλλάξουμε, και καθόλου εφησυχασμό και συμβιβασμό.

Δεν είναι δυνατόν να αδιαφορούμε για τα πάντα και να νοιαζόμαστε μόνο για τους εαυτούς μας. Σύμφωνοι, ο αγώνας επιβίωσης που δίνει καθημερινά κάθε Έλληνας δε δίνει και πολλά περιθώρια για άλλους αγώνες. Στα πλαίσια όμως της οικονομικής κρίσης έχει επέλθει και μία μεγάλη κοινωνική και πολιτική κρίση. Το πολιτικό σύστημα αδυνατεί να βρει απαντήσεις στα κελεύσματα των καιρών και η κοινωνία μοιάζει να αποσαθρώνεται και να παρακμάζει. Ο Έλληνας πολίτης πλέον έχει κάνει σημαία την απαξίωση στο πολιτικό σύστημα, έχει πάψει να ασχολείται με τα «κοινά» και δεν κάνει τίποτα για να αλλάξει ό,τι δεν του αρέσει –εκτός απ’ το να διαμαρτύρεται.

Οι δύσκολες οικονομικές συγκυρίες και οι αποφάσεις των πολιτικών ιθυνόντων έχουν επιφέρει μία μεγάλη ταξική πάλη, που θα έχει ως μόνο αποτέλεσμα τη διάλυση της κοινωνίας. Τους νόμους, τις ηθικές αξίες, τα στερεότυπα, τις ιδέες και τα ιδανικά τα θεσπίζει η ίδια η κοινωνία ανάλογα με την εποχή και τις απαιτήσεις της. Αν δεχτούμε, λοιπόν, ότι η πολιτεία σχεδιάζει και ψηφίζει νόμους ενάντια στο κοινό συμφέρον και στην κοινή λογική της δικαιοσύνης, υπηρετεί ένα Σύνταγμα άλλων εποχών, διατηρεί και συντηρεί μια κατάσταση ανομίας, ή πιο εύστοχα μερικής ανομίας, και επικροτεί την ιδέα του κράτους-μπάχαλο, και η κοινωνία τα δέχεται και τα ανέχεται όλα αυτά τότε πρέπει να παραδεχτούμε ότι έχουμε –ως κοινωνία- το κράτος που μας αρμόζει. Οφείλουμε να παραδεχτούμε πως ότι σπείραμε θα θερίσουμε. Σπείραμε αδιαφορία, ανομία και ασυδοσία, θα θερίσουμε ακυβερνησία, χάος και αδικία. Όσο ξεχνάμε να αγωνιζόμαστε, τόσο θα μας ξεχνάει η κοινωνία, το κράτος και η ιστορία…

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου