Νέο κύμα «σαρωτικών» αλλαγών στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση ετοιμάζει η υπουργός Παιδείας Άννα Διαμαντοπούλου με την πρόταση της για συγχώνευση σχολείων και νηπιαγωγείων. Ο «Καλλικράτης» στην εκπαίδευση προβάλλεται απ’ την υπουργό ως χρηστικά αναγκαίος για πρακτικούς λόγους, οργανωτικούς και διοικητικούς, κι όχι για οικονομικούς. Τα ερωτήματα που γεννώνται τώρα είναι πολλά. Πόσο αναγκαίες είναι αυτές οι ανακατατάξεις στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα; Αυτή είναι άραγε η αχίλλειος πτέρνα της ελληνικής δημόσιας εκπαίδευσης και αυτές είναι οι διαρθρωτικές αλλαγές που θα επιλύσουν το πρόβλημα; Αν πρόκειται για απλή μετάθεση μερικών εκπαιδευτικών με στόχο την καλύτερη και αποδοτικότερη κατανομή ανθρώπινου δυναμικού γιατί γίνεται τόσος ντόρος; Ποιες θα είναι οι συνέπειες που θα επιφέρουν αυτές οι συγχωνεύσεις;
Στα πλαίσια των περικοπών δημοσίων δαπανών, η κυβέρνηση αποφάσισε να είναι φειδωλή σε όλους τους τομείς καθώς επίκεινται και συγχωνεύσεις νοσοκομείων και κατάργηση στρατοπέδων. Φυσικά, η υπουργός είπε πως δε θα αγγίξει κανένα σχολείο στα απομακρυσμένα χωριά αλλά πως οι αλλαγές αφορούν κάποια σχολεία που διαθέτουν περισσότερους μαθητές απ’ ότι καθηγητές. Αν είναι έτσι ας μεταθέσουν τους περισσευούμενους εκπαιδευτικούς σε σχολεία που τους έχουν ανάγκη. Δεν νομίζω όμως πως αυτές είναι ουσιώδεις μεταρρυθμίσεις στην Παιδεία ούτε πως έτσι θα διορθωθούν τα κακώς κείμενα στον προβληματικό χώρο της ελληνικής εκπαίδευσης. Τα προβλήματα είναι ριζικά και δε λύνονται με τη δημιουργία «Μητροπολιτικών» σχολείων και με μικρο-αλλαγές και περιττές κινήσεις που αποσκοπούν στη φενάκη πως δήθεν κάποια προσπάθεια γίνεται.
Οι προηγούμενες κυβερνήσεις, με την αρωγή της ελληνικής κοινωνίας, φρόντισαν όλα αυτά τα χρόνια να δημιουργηθεί και να συντηρηθεί ένα σύστημα που μόνο υγιές δεν είναι. Στο όνομα της δημόσιας και δωρεάν Παιδείας τα ελληνικά πανεπιστήμια έγιναν από χώροι μόρφωσης και ελεύθερης διακίνησης ιδεών, χώροι ανάπτυξης δραστηριοτήτων των τσικό των κομμάτων και μπάχαλα για τα οποία όλοι οι ιθύνοντες αδιαφορούν, βλέποντας ως μόνο πρόβλημα σ’ αυτά το άσυλο. Επίσης, πιστοί στο ρουσφετολογικό ιδεώδες, οι αρμόδιοι, ρύθμισαν και με το παραπάνω τους διορισμούς στα σχολεία και τα αντίστοιχα βολέματα. Τα βιβλία, οι συγγραφείς τους, και η διδακτέα ύλη δε, έμειναν ίδια κι απαράλλαχτα εδώ και μια εικοσαετία. Και, κατά γενική ομολογία, το σπουδαιότερο γεγονός όλων είναι η καθιέρωση του θεσμού της παραπαιδείας. Με το σχολείο να αδυνατεί να παρέχει προχωρημένες γνώσεις ξένων γλωσσών και κατάλληλη προετοιμασία για τις πανελλαδικές εξετάσεις στα παιδιά, αλλά και με την ανεργία των εκπαιδευτικών να βρίσκεται σε υψηλά επίπεδα άρχισε ο φαύλος κύκλος της παραπαιδείας. Οι ιδιώτες εκμεταλλεύτηκαν την ανικανότητα του κράτους να παρέχει ουσιαστική δωρεάν Παιδεία, κι έτσι το μαύρο χρήμα άρχισε να κάνει τις βόλτες του στην αγορά και η φοροδιαφυγή να αυξάνεται εξαιτίας και αυτού του κλάδου. Η εύρεση θέσεων εργασίας για τους καθηγητές, όμως, εφησύχασε το κράτος, το οποίο και συντήρησε το φαινόμενο μέχρι σήμερα.
Το ζήτημα, λοιπόν, για να αλλάξει άρδην το εκπαιδευτικό σύστημα στη χώρα μας δεν είναι να γίνονται αποδιοπομπαίοι τράγοι οι άνεργοι εκπαιδευτικοί που μπήκαν προ μηνών στο κτήριο της ΕΡΤ, ούτε να συγχωνεύονται σχολεία, ούτε και να ιδρυθούν ιδιωτικά πανεπιστήμια, αλλά να βρεθούν αληθινές και ουσιαστικές λύσεις στα προβλήματα. Τα σχολεία είναι καλύτερο να διαχωριστούν και να πολλαπλασιαστούν παρέχοντας έτσι περισσότερες θέσεις εργασίας και διευκολύνοντας το έργο των καθηγητών και των μαθητών που θα είναι αποδοτικότερο σε τάξεις λίγων ατόμων. Επίσης, πρέπει να επανεξεταστεί όλος ο τρόπος διδασκαλίας και διαπαιδαγώγησης καθώς και να εμπλουτιστεί με νέα πράγματα ο αρχικός σχολικός σχεδιασμός προωθώντας προγράμματα καλλιτεχνικά, πολιτιστικά και αθλητικά. Τα βιβλία πρέπει να ξαναγραφτούν και να έρθουν πιο κοντά στις απαιτήσεις και τις ανάγκες της νέας γενιάς και να υπάρξει πλέον ένα έγκυρο κι αξιόπιστο ελεγκτικό σύστημα, το οποίο θα επιβλέπει και θα αξιολογεί τη δουλειά των εκπαιδευτικών. Πρέπει κάποια στιγμή να μπει ένα τέλος σ’ αυτή την ασυδοσία και να πάψουμε να ταυτίζουμε το δημόσιο με το τζάμπα και την ξάπλα. Οι δημόσιοι υπάλληλοι και λειτουργοί πληρώνονται από το κράτος για να εργάζονται κι όχι να λουφάζουν και η δημόσια παιδεία δε μας χαρίζεται. Τη δικαιούμαστε, την πληρώνουμε με τους φόρους μας, κ έχουμε τις αξιώσεις και την απαίτηση απ’ το κράτος να μας την παρέχει υποχρεωτικά και ορθά. Τέλος, χώροι, σχολικά κτήρια και λοιποί σχολικοί πόροι πρέπει να ανανεώνονται συχνά.
Όλα τα παραπάνω προϋποθέτουν βέβαια, εκτός από σοβαρές αποφάσεις των κυβερνώντων αρχής γενομένης από αύριο, αύξηση του διαθέσιμου για την Παιδεία ποσοστού του ΑΕΠ και, γενικότερα, των κονδυλίων. Με τη χώρα, όμως, να βρίσκεται αντιμέτωπη με επερχόμενη χρεωκοπία μάλλον είναι ουτοπική η οικονομική ενίσχυση στην Παιδεία. Ας γίνουν, τουλάχιστον, οι κατάλληλες διοικητικές αλλαγές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου