Οι μοιραίοι

Ένα κρύο βράδυ του Δεκέμβρη του 2008, ένα μικρό παιδί διαπληκτίζεται λεκτικά με δυο αστυνομικούς στα Εξάρχεια. Λίγα λεπτά αργότερα το παιδί αυτό πέφτει νεκρό απ' τη σφαίρα του ενός. Ένας ηλίθιος "άνθρωπος" λοιπόν γίνεται δολοφόνος ενός παιδιού που υποτίθεται θα 'πρεπε να προστατεύει.

Η οργή του λαού που πηγάζει απ' την επιεικώς τραγική διακυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας και το μίσος μιας νέας γενιάς για το κατεστραμμένο της όραμα και το θολό της μέλλον, με αφορμή αλλά και αιτία το γεγονός αυτό καθαυτό μετατρέπονται σε μια κοινωνική εξέγερση.

Μια κοινωνική εξέγερση που κάποιοι πολιτικοί χώροι (βλ. ΠΑΣΟΚ) έσπευσαν να την καρπωθούν, μια κοινωνική εξέγερση που έμοιαζε κατ' αντιστοιχία μ' αυτή του Πολυτεχνείου, μια κοινωνική εξέγερση που δεν ξέρουμε τι κατάλοιπα άφησε. Είναι αναμφισβήτητα ένας φάρος ελπίδας για τη γενιά μας που δείχνει ότι μπορεί τα πράγματα να αλλάξουν. Πώς; Αν είμαστε όλοι ενωμένοι σα λαός.. Αλλά κυρίως αν διεκδικήσουμε αυτά που δικαιούμαστε εμείς οι νέοι και μας τα στερούν οι προπάτορες μας. Γιατί οι επαναστάσεις κι οι εξεγέρσεις ξεκινούν απ' τη νεολαία.. όχι απ' τη μέση και την τρίτη ηλικία.

Τρέμω και μόνο στην ιδέα ότι αυτή η εξέγερση θα μπει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας και ότι εμείς θα ακολουθήσουμε την πεπατημένη των γονιών μας, την απλή αποδοχή της μοίρας μας.

Δε χρειάζεται να βρεθεί ένας παράφρων μπάτσος να καταλύσει με το όπλο του τη δημοκρατία δολοφονώντας έναν ανήλικο για να ξεσηκωθούμε. Δε χρειάζεται να μπει κανένα τανκ στο Πολυτεχνείο για να αντιδράσουμε.

Η προσφυγή της χώρας μας στο ΔΝΤ δεν αρκεί ως αφορμή; Οι απολύσεις μεροκαματιάρηδων ανθρώπων και η προδιαγεγραμμένη πενία του λαού δε μας φτάνει; Η πλήρης αποσάθρωση της κοινωνίας και ο ταξικός εμφύλιος πόλεμος στον οποίο μας έχει βάλει το πολιτικό σύστημα δεν είναι λόγος εξέγερσης;

Ένα πολιτικό σύστημα το οποίο περιέχει τον 21ο αιώνα ανθρώπους που αποκαλούν όσους εκφράζουν διαφορετική άποψη μαλάκες, κομμουνιστές και φασίστες, υπουργούς που κυνηγούσαν με τσεκούρια στο δρόμο άλλους ανθρώπους κι εθνοπροδότες καρεκλολάτρεις που δεν κρατούν ούτε τα προσχήματα πια για μια θέση στο Μαξίμου, για ένα ψίχουλο εξουσίας, δεν έχει λόγο ύπαρξης.

Στη Μερκελευόμενη ευρωκρατούμενη δημοκρατία μας, θα κάνουμε δημοψήφισμα με προκαθορισμένο αποτέλεσμα, εκλογές όποτε θέλουν οι χαρτογιακάδες και θα ζούμε όπως ακριβώς μας πουν. Αν δε δράσουμε τώρα, θα περάσουμε τριάντα χρόνια οικονομικής, κοινωνικής, πολιτικής και πολιτισμικής παρακμής σα να 'ναι ένα κακό όνειρο. Και θα ξυπνήσουμε λίγο πριν τα γεράματα σε μια υπόγεια ταβέρνα (που θα 'λεγε κι ο Βάρναλης) και θα πούμε:

- Φταίει το ζαβό το ριζικό μας!
- Φταίει ο Θεός που μας μισεί!
- Φταίει το κεφάλι το κακό μας!
- Φταίει πρώτ' απ' όλα το κρασί!
Ποιος φταίει; ποιος φταίει; Κανένα στόμα
δεν το βρε και δεν το 'πε ακόμα.

Έτσι στη σκοτεινή ταβέρνα
πίνουμε πάντα μας σκυφτοί.
Σαν τα σκουλήκια, κάθε φτέρνα
όπου μας εύρει μας πατεί.
Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα,
προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!