Στο γνωστό παραμύθι η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων, το οποίο προβάλλεται τελευταία στους κινηματογράφους, η Αλίκη βρίσκεται μπλεγμένη σε μια αλλόκοτη κατάσταση όπου διάφορα παράξενα συμβαίνουν γύρω της κι εκείνη νομίζει πως είναι όνειρο. Στην Ελλάδα όμως εμείς ζούμε το δικό μας παραμύθι. Αν αντιστοιχίσουμε δε την Αλίκη με το Γιώργο Παπανδρέου, τον Τρελοκαπελά με το Σαρκοζί, την Κόκκινη Βασίλισσα με τη Μέρκελ και το Δρακοτρομάρα με το δημοσιονομικό πρόβλημα της χώρας μας έχουμε έτοιμο το δικό μας παραμύθι. Θα μπορούσαν να είναι κάπως έτσι τα πράγματα αλλά δυστυχώς δεν είναι, μιας και ο πρωθυπουργός δεν έχει στα χέρια του το ξυραφόσπαθο..
Η πραγματικότητα στην Ελλάδα είναι ζοφερή..Θα προσπαθήσω, λοιπόν, σε λίγες γραμμές να αποτυπώσω την κατάσταση που επικρατεί τις γιορτινές αυτές μέρες. Ο Παπανδρέου έχει αναλάβει εδώ και 6 μήνες τη διακυβέρνηση της χώρας κι έχει να διεκπεραιώσει ζητήματα που ούτε ο ίδιος φανταζόταν πόσο σημαντικά και πόσο αδιέξοδα είναι. Εν προκειμένω, καλείται να μειώσει το χρέος, να περιορίσει το έλλειμμα, να ρευστοποιήσει τις αγορές και να προβεί ακόμα σε μια σωρεία δαπανών. Πρέπει να βρεθούν, δηλαδή, επιπλέον πόροι για να πληρωθούν μισθοί και συντάξεις, να καταβληθούν επιδόματα ανεργίας, να αγοραστεί πολεμικός εξοπλισμός για να ενισχυθεί η άμυνα κι η ασφάλεια της χώρας (εδώ γελάμε), να γίνουν νέα δημόσια έργα (επέκταση μετρό, τροποποιήσεις εθνικών οδικών αρτηριών κτλ.), να γίνουν αναβαθμίσεις στον τομέα της υγείας και της παιδείας και να ενισχυθεί το πρόγραμμα «Καλλικράτης» που έχει σχεδιάσει το Υπουργείο Εσωτερικών.
Πως προσπαθεί να το επιτύχει μέχρι στιγμής αυτό ο πρωθυπουργός; Με σπασμωδικές κινήσεις, με δήθεν απειλές (ΔΝΤ), και με συνεχείς εκκλήσεις για πτώση των spread στην Ε.Ε. Δεν πρόκειται να επιφέρει κάποιο αποτέλεσμα αυτή η στάση, όπως δεν πρόκειται να πιάσουν τόπο τα πρωτοφανώς σκληρά οικονομικά μέτρα που πήρε. Θα αποκομίσει 4,8 δις € τη στιγμή που η χρηματιστηριακή εταιρεία Ακρόπολις χρωστάει 5,5 δις €. Δε θα σταθώ εκεί, όμως, αλλά στο γεγονός ότι αφαιμάσσοντας τον απλό Έλληνα μισθωτό, το μόνο που θα καταφέρει είναι να δυσκολέψει τη ζωή των χαμηλών και μεσαίων εισοδημάτων και να μειώσει το βιοτικό επίπεδο της χώρας. Άλλωστε, σε περίοδο παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, μία χώρα με ανύπαρκτη βιομηχανία-που δηλαδή ούτε παράγει τίποτα για να τονώσει την οικονομία της ούτε προσφέρει θέσεις εργασίας στο λαό- οφείλει να έχει άλλες αξιώσεις για τη λύση του δημοσιονομικού προβλήματος απ’ την αύξηση του Φ.Π.Α. και την πάταξη της φοροδιαφυγής. Δε λέω, το τελευταίο –αν λειτουργήσει σωστά- καλό θα μας κάνει.
Σε όλη αυτή την ιστορία, η οποία διαδραματίζεται στη χώρα των θυμάτων, το ρόλο των θυτών ενσαρκώνουν πολιτική ηγεσία και απανταχού κερδοσκόποι και το ρόλο των θυμάτων οι Έλληνες πολίτες.. Ας ελπίσουμε, λοιπόν, σε ένα happy end…………………….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου