ΨΩΜΙ ΠΑΙΔΕΙΑ… ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Σαράντα τρία χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου του 1967 όπου αξιωματικοί του ελληνικού στρατού, υπό την ηγεσία του Γεώργιου Παπαδόπουλου, κατέλαβαν την εξουσία και εγκαθίδρυσαν δικτατορικό πολίτευμα στη χώρα μας, το οποίο διήρκησε 7 ολόκληρα χρόνια. Μέχρι τον Ιούλιο του 1974, όπου και αποκαταστάθηκε η δημοκρατία, ο ελληνικός λαός στερήθηκε τα βασικότερα δικαιώματά του. Στερήθηκε αξίες και ελευθερίες κεκτημένες με αγώνες ..Αξίες και ελευθερίες που μόνο η δημοκρατία μπορεί να προσφέρει.
Δε σκοπεύω, όμως, να αναλύσω την κατάσταση που επικράτησε αυτά τα χρόνια ούτε και να εξαίρω την αρτιότητα του δημοκρατικού πολιτεύματος. Αυτά, θέλω να πιστεύω πως είναι λίγο πολύ γνωστά και αυτονόητα για όλους τους Έλληνες. Με αφορμή τη σημερινή μέρα, θέλω να εκφράσω κάποιες σκέψεις μου για τη δημοκρατία -ως έννοια και ως πολίτευμα- καθώς και να αποτιμήσω την ισχύ της σημερινής μορφής δημοκρατίας που επικρατεί στη χώρα μας.
Η λέξη δημοκρατία προέρχεται ετυμολογικά από τις λέξεις δήμος και κράτος που σημαίνουν λαός και δύναμη αντίστοιχα. Εκφράζουν, με άλλα λόγια, το πολίτευμα στο οποίο ο λαός έχει τη δύναμη και τη δυνατότητα συμμετοχής στην εξουσία και, κατ’ επέκταση, στη λήψη αποφάσεων. Καθότι τόσοι αγώνες δόθηκαν γι’ αυτήν -με ποιο πρόσφατο αυτόν της εξέγερσης στο Πολυτεχνείο- αναρωτιέμαι εάν απολαμβάνει ο ελληνικός λαός τη δημοκρατία που του αρμόζει. Φρονώ, πως όχι ˙ Κι αυτό συμβαίνει για δύο λόγους. Πρώτον, γιατί οι παρούσες μορφές δημοκρατικών πολιτευμάτων, που εφαρμόζονται σε διάφορες χώρες-συμπεριλαμβανομένης και της δικής μας- διακατέχονται από έλλειψη δημοκρατικότητας και, δεύτερον, γιατί η στάση των πολιτικών παραγόντων της χώρας μας δεν είναι διόλου δημοκρατική.
Ο πρώτος λόγος είναι συνυφασμένος με το δεύτερο. Και θα εξηγήσω συνοπτικά- προς το παρόν- πως συμβαίνει αυτό. Στην Ελλάδα, το πολίτευμα είναι προεδρευόμενη κοινοβουλευτική δημοκρατία και ισχύει το σύστημα της ενισχυμένης αναλογικής – ως τώρα τουλάχιστον. Η νομοθετική εξουσία ασκείται από το κοινοβούλιο, η εκτελεστική εξουσία απ’ τον πρωθυπουργό και τους υπουργούς και ο ρόλος του προέδρου της Δημοκρατίας είναι θεσμικός. Η τοποθέτηση μου, λοιπόν, έχει βάση στο εξής. Αυτή η μορφή διακυβέρνησης οδηγεί στην ψήφιση νομοσχεδίων, στην εφαρμογή νόμων και στην πολιτική υλοποίηση σχεδίων που εκλαμβάνει η εκάστοτε κυβέρνηση. Το γεγονός αυτό, όμως, αποκλείει – κατά τη γνώμη μου- τη συμμετοχή της πλειοψηφίας στη λήψη αποφάσεων καθώς το κυβερνόν κόμμα εκλέγεται μ’ ένα ποσοστό γύρω στο 40%. Κάτι, λιγότερο δηλαδή, απ’ τους μισούς ψηφοφόρους. Όμως, η έννοια της πλειοψηφίας, στην οποία στηρίζεται η φιλοσοφία του δημοκρατικού πολιτεύματος, θεωρώ πως έτσι καταργείται. Σκοπός ενός δημοκρατικού πολιτεύματος οφείλει να είναι η εξισορρόπηση της διελκυστίνδας μεταξύ της γνώμης και της βούλησης της πλειοψηφίας και αυτής της μειοψηφίας των πολιτών. Άλλο είναι όμως εξισορρόπηση, κι άλλο ικανοποίηση 4 στους 10 πολιτών. Πρέπει, δηλαδή, να αλλάξει ο τρόπος διακυβέρνησης έτσι ώστε να αυξηθεί ο αριθμός των ικανοποιηθέντων. Προς το παρόν, αυτό δε γίνεται και γι’ αυτό ενίσταμαι με τη λειτουργία της σημερινής μορφής δημοκρατίας. Ο δεύτερος λόγος έχει να κάνει με την αρωγή που παρέχουν οι έλληνες πολιτικοί στην αριστοκρατία του τόπου , αφήνοντας σε δεύτερη μοίρα τον ελληνικό λαό. Ο ελληνικός λαός γίνεται απλά ένα πιόνι στη μεγάλη σκακιέρα των πολιτικών, των τραπεζιτών και των επιχειρηματιών. Αυτή η πολιτική, αν και είναι αντίκτυπο του καπιταλισμού, κάθε άλλο παρά δημοκρατική στάση είναι.
Όλα όσα προανέφερα χρίζουν περισσότερης ανάλυσης. Αλλά, επειδή έγραψα ήδη αρκετά, δε θα επεκταθώ. Νομίζω, πάντως, πως ζούμε στην εποχή της κρίσης της δημοκρατίας. Δεν ζούμε βέβαια σε καθεστώς στρατιωτικής δικτατορίας, αλλά αλλοιωμένης, παραμορφωμένης και, κυρίως, παραστρατημένης δημοκρατίας. Δε μας στερούν το δικαίωμα να εκφράσουμε το λόγο μας αλλά δεν εισακουόμαστε κιόλας.. Δεν υφίσταται λογοκρισία του τύπου αλλά πολιτικά κατευθυνόμενη και προπαγανδιστική δημοσιογραφία.. Δεν μας απαγορεύεται η νυχτερινή κυκλοφορία αλλά δεν είναι οικονομικά εφικτή. Ένα νέο πολυτεχνείο, με διαφορετική μορφή και με συνθήματα ψωμί, παιδεία, δημοκρατία, ίσως και να χρειάζεται για να αφυπνιστεί η βρισκόμενη σε λήθαργο δημοκρατική μας συνείδηση..