Από σήμερα ο Συνασπισμός βρίσκεται και επίσημα σε σχίσμα καθώς ο Φώτης Κουβέλης ανακοίνωσε την αποχώρηση της ανανεωτικής πτέρυγας από τις διαδικασίες του συνεδρίου. Κάπως έτσι, ανοίγει ένα νέο κεφάλαιο για το ΣΥΡΙΖΑ και για την αριστερά γενικότερα. Το γεγονός πως η αριστερά βρίσκεται σε αναζήτηση της ταυτότητας της είναι αδιαμφισβήτητο. Η κρίση της αριστεράς σε πολιτικό επίπεδο συνάδει με τη συνολική αδυναμία του πολιτικού μας συστήματος να αποκριθεί στα κελεύσματα της εποχής μας. Σε μια περίοδο οικονομικών δυσχερειών, κοινωνικών αναταραχών και κατάπτωσης των ηθικών αξιών, όμως, το τελευταίο πράγμα που χρειάζεται το πολιτικό σκηνικό της Ελλάδας είναι μια αδύναμη έως ανύπαρκτη αριστερά.
Στο ΣΥΡΙΖΑ οι διαφορές, εν γένει, είναι ιδεολογικές κι όχι προϊόντα μικροκομματικών συμφερόντων όπως συμβαίνει π.χ. στα δύο μεγάλα κόμματα. Θα μπορούσαν οι ιθύνοντες του ΣΥΝ να παραβλέψουν τις αντιθέσεις τους και να αμβλύνουν τις εντάσεις διατηρώντας μια επίπλαστη ενότητα για χάρη του ελληνικού λαού ο οποίος χρειάζεται όσο ποτέ άλλοτε μια κραταιά ριζοσπαστική αριστερά; Η απάντηση είναι μάλλον αρνητική. Η ρήξη ήρθε σταδιακά αλλά το πρόβλημα υπάρχει απ’ τα θεμέλια. Το εγχείρημα του 1992 με τη Μαρία Δαμανάκη επικεφαλής δεν είχε στέρεες βάσεις. Δύο εκδοχές υπάρχουν για την κατάληξη της αριστεράς από ‘δω και πέρα. Είτε ο «συνασπισμός» να παραμείνει όνειρο και να επικρατήσει ένας αέναος διαξιφισμός στο χώρο της αριστεράς είτε να συγκροτηθεί και να αναγεννηθεί από τις στάχτες της ολόκληρη η αριστερά.
Τι σημαίνει αυτό; Πρέπει να αναθεωρηθούν όλες οι απόψεις και να δημιουργηθεί ένα νέο πολιτικό ρεύμα με αριστερές θέσεις και σαφή ιδεολογικό προσανατολισμό. Η κοινωνική δικαιοσύνη και αριστερή πολιτική που έρχεται σε αντιδιαστολή με τον καπιταλισμό πολιτικά και οικονομικά έχουν άλλωστε ένα μόνο άξονα, έναν κοινό παρονομαστή. Κι αυτό είναι σαφές. Πολυτέλειες στο χώρο της σκέψης και της διανόησης ασφαλώς και υπάρχουν. Πολυτέλειες στον πρακτικό τομέα είναι άκρως περιττές. Αλλιώς το κατρακύλημα της αριστεράς δε θα έχει τέλος.
Δεν πρέπει να αφήσω έξω από όλον αυτόν τον κυκεώνα των προβλημάτων στην αριστερά το ΚΚΕ. Είναι καιρός οι εκπρόσωποι του κόμματος του λαού να αναθεωρήσουν λίγο της απόψεις τους και να προσαρμοστούν στα νέα κοινωνικοπολιτικά δεδομένα που έχουν δημιουργηθεί. Στάλιν, Τρότσκι, Τσε, Μάο και λοιποί δεν υπάρχουν πια. Στην Ελλάδα του 21ου αιώνα, του ΔΝΤ, και της Παπανδρεομερκελικής κυβέρνησης ένα αδιάλλακτο και απαρχαιωμένο ΚΚΕ με εμμονές δε βοηθά κανέναν παρά μόνο την ακροδεξιά. Ο Καρατζαφέρης έχει εδραιώσει για τα καλά τη θέση του καθώς η αριστερά αδυνατεί να βρει απαντήσεις στα ερωτήματα που της θέτει η σύγχρονη κοινωνία.
Ελπίζω πως η αριστερά θα βρει τα πατήματα της προτού γίνει οριστικά έρμαιο ενός παρακμασμένου πολιτικού συστήματος και βολοδέρνει μεταξύ της κάλπης, του κοινοβουλίου και τούμπαλιν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου