Protest

Protest

Τετάρτη 23 Ιουνίου 2010

Το πειρατικό του Captain Otto

Το πειρατικό του Ότο Ρεχάγκελ ολοκλήρωσε το μεγάλο και ονειρικό του ταξίδι χτες. Κούρσεψε αρκετά, πλιατσικολόγησε ακόμα περισσότερο, και πλέον αλλάζει καπετάνιο και ταξιδεύει για άλλες θάλασσες. Ο Γερμανός ομοσπονδιακός προπονητής αφήνει τη θέση του πάγκου της Εθνικής και εμάς με τη νοσταλγία των όμορφων ημερών της εννιάχρονης θητείας του.

Ο Ρεχάγκελ είναι- και θα παραμείνει πιστεύω- μακράν ο πιο επιτυχημένος προπονητής που έχει περάσει ποτέ απ’ την εθνική ομάδα (για να μη πω από οποιαδήποτε εθνική ομάδα). Οδήγησε την ελληνική ομάδα σε 3 μεγάλες διοργανώσεις, κατέκτησε ένα Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα και, το κυριότερο, μετέδωσε το ομαδικό πνεύμα, την πειθαρχία και την ευρωπαϊκή ποδοσφαιρική νοοτροπία σε μια ποδοσφαιρικά ανύπαρκτη χώρα. Το επίτευγμά του είναι πολύ μεγαλύτερο απ’ ότι φαίνεται μέσα απ’ τα αποτελέσματα των αγώνων, απ’ την αγωνιστική εικόνα της ομάδας και τις στατιστικές των δημοσιογράφων. Άφησε ένα τεράστιο κληροδότημα το οποίο δεν πρόκειται να αξιοποιηθεί όσο υπάρχουν παράγοντες-παράσιτα στο ελληνικό ποδόσφαιρο κι όσο η φίλαθλη παιδεία των ποδοσφαιρόφιλων είναι αυτή που είναι. Το έπος του 2004 έπρεπε να δώσει ώθηση στο ελληνικό ποδόσφαιρο να ξεκολλήσει απ’ τον πάτο αλλά, έτσι όπως το διαχειρίστηκαν όλοι οι ποδοσφαιρικοί φορείς, δεν έγινε τίποτα. Απλά, η εθνική ομάδα συνέχισε να μας δίνει χαρές, να μας χαρίζει επιτυχίες και να μας κάνει περήφανους αλλά μέχρι εκεί. Τίποτα δεν είναι εύκολο και απλό στη χώρα των προπονητών και των παραγόντων.

Ο άνθρωπος που κατέκτησε Euro μ’ ένα μάτσο άχρηστους δέχτηκε μέχρι και μετά το τελευταίο του ματς (πολλοί είχαν απαίτηση να παίξουμε ποδόσφαιρο στα ίσα με την Αργεντινή!) δριμύτατη κριτική για τον τρόπο που αγωνιζόταν η εθνική αλλά και για τις επιλογές του στις κλήσεις και στην αγωνιστική ενδεκάδα. Κύριοι έλληνες αθλητικοί δημοσιογράφοι(διάβασα ένα άρθρο του Πανούτσου σήμερα και εξοργίστηκα με την ασχετοσύνη του) και κύριοι έλληνες φίλαθλοι ξέρετε πόσο σημαντικό είναι το ότι κατέκτησε το πρωτάθλημα στην Πορτογαλία η εθνική ώστε να δίνει στο Ρεχάγκελ το ακαταλόγιστο και να δικαιούται απαλλαγής απ’ την ηλίθια κριτική σας;

Η εθνική Αγγλίας δεν έχει κατακτήσει ακόμα Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα και στη συλλογή της υπάρχει μονάχα ένα αμφιλεγόμενο Παγκόσμιο Κύπελλο(αυτό του 1966) το οποίο διοργανώθηκε στα γήπεδα της. Και μιλάμε για τη χώρα που γέννησε το ποδόσφαιρο, που παράγει συνεχώς σπουδαίους ποδοσφαιριστές έχοντας ένα εξαιρετικό σύστημα στο χώρο, και που οι σύλλογοί της διαπρέπουν στα κύπελλα Ευρώπης. Η Πορτογαλία δεν έχει κατακτήσει ποτέ κανέναν τίτλο κι ας έχουν περάσει απ’ τις τάξεις πολλοί μεγάλοι ποδοσφαιριστές. Η Ολλανδία του Γιόχαν Κρόιφ έπαιξε ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο- τρέξιμο όλων των παικτών σε όλες τις γραμμές και όλους τους χώρους με χρήση εξτρέμ- υπό τις οδηγίες του Ράινους Μίχελς αλλά δεν κατέκτησε κανέναν τίτλο. Μοναδική κατάκτηση των Ολλανδών είναι ένα Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα(αυτό του 1988) από παίχτες όπως ο Γκούλιτ, ο Κούμαν κι ο Φαν Μπάστεν. Για μην αναφέρω άλλα, θα αρκεστώ σ’ αυτά, τα οποία μαρτυρούν πόσο ακατόρθωτο ήταν αυτό που πέτυχε ο «Ρεχακλής» με τον Φύσσα, τον Καψή, το Βρύζα και το Χαριστέα. Επίσης ακατόρθωτο ήταν το γεγονός ότι οι Έλληνες ποδοσφαιριστές άφησαν στην άκρη τους βεντετισμούς, τους τσακωμούς και την αμφισβήτηση στο πρόσωπο του προπονητή. Για να γίνουν αυτά, χρειάστηκε να βάλει ο Γερμανός το χεράκι του αφήνοντας ,αρχικά, εκτός εθνικής κάτι Ελευθερόπουλους, κάτι Γεωργάτους και κάτι Λυμπερόπουλους-μετά την αλησμόνητη πεντάρα στη Φινλανδία το 2001- που χαλούσαν το κλίμα της ομάδας και δουλεύοντας στη συνέχεια με παίχτες λιγότερο ταλαντούχους που υποτάσσονταν ,όμως, ευκολότερα στα θέλω και τις απαιτήσεις του προπονητή˙ πράγμα που είναι και το πρέπον βέβαια, άσχετα αν δεν είναι τόσο προφανές για μας τους Έλληνες. Δανιήλ και Ιορντανέσκου φύγανε νύχτα και δεν πρόλαβαν να δουλέψουν όπως θα ήθελαν, αν θυμάστε. Δε λέω ότι ήταν οι καλύτερες λύσεις αλλά στις πρώτες αποτυχίες τους πιστώθηκε όλη η ευθύνη απ’ τους Ελληνάρες. Είπαμε, άλλωστε, πως όλοι οι έλληνες είμαστε προπονητές οπότε ξέρουμε καλύτερα απ’ τον καθένα πιο είναι το σωστό! Δεν ξέρω κατά πόσο θα άφηνε η ΕΠΟ τον Ρεχάγκελ να συνεχίσει το έργο του αν μετά τις δύο ήττες από Ισπανία και Ουκρανία στην αρχή των προκριματικών του Euro 2004, το φθινόπωρο του 2002, δεν άρχιζε το σερί των νικών που μας οδήγησε στην Πορτογαλία και μετέπειτα στο θαύμα. Η θέση του είχε ήδη αρχίσει να κλονίζεται μετά από εκείνα τα δυο παιχνίδια και να αναζητείται ο αντικαταστάτης του τελειωμένου και φερμένου απ’ τα αζήτητα , όπως αποκαλούταν τότε, ο Γερμανός προπονητής. Αν δηλαδή ήθελε λίγο χρόνο παραπάνω για να ολοκληρώσει τη μεταμόρφωση της εθνικής από καφενείο σε ευρωπαϊκών προτύπων ομάδα αλλά αποτύγχανε να οδηγήσει την ομάδα στην Πορτογαλία θα είχε αντικατασταθεί από τότε. Σταθήκαμε τυχεροί τελικά και ζήσαμε πράγματα που, πιθανώς, δεν θα τα ξαναζήσουμε.

Δεν ξέρουμε καν αν θα ξαναβρεθεί σύντομα η Ελλάδα σε μεγάλη διοργάνωση, αρχής γενομένης απ’ την Πολωνία και την Ουκρανία και, στη συνέχεια, στα γήπεδα της Βραζιλίας. Σε τόσες συνεχόμενες παρουσίες σε τελική φάση μεγάλων διοργανώσεων δε μας είχε συνηθίσει η εθνική και αμφιβάλλω αν θα συνεχίσει σ’ αυτό το ρυθμό προκρίσεων καθώς το επίπεδο της ομάδας είναι κάτι περισσότερο από χαμηλό. Ακόμα και αν βρεθούμε στο επόμενο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα θα το χρωστάμε στο μεγάλο Ότο μιας και αυτός μας έφερε στο επίπεδο του δεύτερου γκρουπ δυναμικότητας των προκριματικών και με βασικούς αντίπαλους για την πρόκριση, την Κροατία και το Ισραήλ. Όπως και να ‘χει το πράγμα, ήταν ωραίο το ταξίδι και η χαρά της Πορτογαλίας αξέχαστη(ειδικά αυτό το ιστορικό γκολ του Δέλλα με την Τσεχία). Είναι μια ιστορία για να τη διηγούμαστε στα εγγόνια μας. Όσοι κομπλεξικοί και γεμάτοι εμμονές με τους προπονητές δεν εξυμνήσετε το Ρεχάγκελ για όσα πέτυχε και κάνετε το παραμικρό αρνητικό σχόλιο γι’ αυτόν πρέπει να σας απαγορευθεί να παρακολουθείτε και να συζητάτε για ποδόσφαιρο. Εγώ, προσωπικά, δε θα σταματήσω να τραγουδώ ποτέ «Ότο ολέ ολέ!!!». ΔΕΝ ΠΕΡΙΓΡΑΦΩ ΑΛΛΟ…..

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου