Ω καιροί, ω ήθη..

Σα χθες πριν από 66 χρόνια, την 1η Ιουλίου του 1944, κι ενώ ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος όδευε προς το τέλος του, ιδρύθηκε το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο με σκοπό να δημιουργηθεί ένα οικονομικό υπόβαθρο το οποίο να αποτρέπει οικονομικές πολιτικές που οδηγούν σε μεγάλες κρίσεις, όπως αυτή του μεσοπολέμου. Αποφασίστηκε, λοιπόν, από κοινού με την Παγκόσμια Τράπεζα να χρησιμοποιείται, πλέον, το δολάριο ως μέσο διεθνών συναλλαγών αντί για το χρυσό. Αφού ευχηθώ έτη πολλά στον αγαπημένο μας οργανισμό, θα ήθελα να αποτιμήσω την προσπάθεια των πολιτικών μας να μειώσουν το δημόσιο χρέος και να περιορίσουν το έλλειμμα προωθώντας, ταυτόχρονα, την ανάπτυξη με την «αρωγή» των δανειστών μας.

Έχω αναφέρει σε προηγούμενες δημοσιεύσεις πως η πολιτική του υπό οιουσδήποτε όρους δανεισμού είναι όχι απλά λανθασμένη αλλά εγκληματική. Πέραν όμως απ’ την ανεπαρκή προσπάθεια της κυβέρνησης να κατασκευάσει ένα πολιτικό εκμαγείο ανάπλασης και αναδιαμόρφωσης της ελληνικής οικονομίας, θα πρέπει να εξετάσουμε και τον αστάθμητο παράγοντα της στάσης και των προθέσεων των αρχόντων του τόπου για την όλη κατάσταση.

Οι γνωστές κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης είναι αυτές που οδήγησαν τη χώρα σε οικονομικό μαρασμό, ο οποίος μάλιστα έφτασε στο ναδίρ την περίοδο της παγκόσμιας οικονομικής ύφεσης. Συντέλεσαν με μεθοδικό τρόπο, άραγε, στην καταβαράθρωση της ελληνικής οικονομίας ή μήπως εκ παραδρομής οδήγησαν τη χώρα στη σημερινή της κατάσταση; Οι «εξ αγνών προθέσεων» ορμώμενοι πολιτικοί που σήμερα κραυγάζουν για την αναγκαιότητα προώθησης και ενίσχυσης της ανάπτυξης και των επενδύσεων είναι αυτοί που όλα αυτά τα χρόνια φρόντιζαν για ακριβώς το αντίθετο˙ δηλαδή για τη στασιμότητα της οικονομίας και τη συντήρηση αυτού του οικονομικού status quo.

Ο κύριος(;) Πάγκαλος δήλωσε πριν λίγες μέρες στην Καθημερινή της Κυριακής ότι «Τα λεφτά τα φάγαμε όλοι μαζί σε μισθούς, επιδόματα και φακελάκια». Δε θυμάμαι, όμως, εγώ να πήρα ούτε κανένα επίδομα, ούτε κάποιο φακελάκι, ούτε και κάτι που δε δικαιούμαι. Ή μάλλον – για να είμαι πιο ακριβής- δε ζήτησα ποτέ τίποτα τέτοιο. Προφανώς η πολιτική των Πασοκοσοσιαλιστών είναι η «μοιράστε λεφτά στους δημοσίους υπαλλήλους και μετά θα τους τα πάρουμε πίσω». Όπως οι Έλληνες πολίτες, όμως, θα πληρώσουν την ασυδοσία τόσων χρόνων σε μισθούς και επιδόματα του δημοσίου και την φοροεισπρακτική ανικανότητα του κράτους έτσι θα πρέπει να πληρώσουν και οι άλλοι καταχραστές του δημοσίου χρήματος. Δε νομίζω ότι η φοροδιαφυγή είναι τρόπος ζωής μόνο των γιατρών, των εισοδηματιών και του Βοσκόπουλου αλλά πως όλοι, λίγο έως πολύ, συμμετείχαν σ’ αυτήν, με τη σκόπιμη και φρόνιμη ανοχή της πολιτείας.

Οι πολιτικοί που εμπλέκονται στα σκάνδαλα της Siemens, του Βατοπεδίου, των δομημένων ομολόγων, του χρηματιστηρίου και σε πολλά άλλα είναι οι πρώτοι που πρέπει να πληρώσουν το μερίδιο που οφείλουν καθώς και να τιμωρηθούν αναλόγως. Η υπεξαίρεση και η υποκλοπή δημοσίου χρήματος απ’ τους διαχειριστές του αποτελεί ύψιστο ποινικό αδίκημα και ο χρηματισμός δημοσίων προσώπων υπέρτατη ύβρη προς τους έλληνες πολίτες. Όταν έχεις βάλλει το λιθαράκι σου, τον τσιμεντόλιθο σου ή ότι μπορείς γενικά, στο οικοδόμημα της διαφθοράς και της ηθικής σήψης δε δικαιούσαι να μιλάς για ανόρθωση της οικονομίας και έξοδο της χώρας απ’ την κρίση. Οι Μαντέληδες, οι Τσουκάτοι και οι Τσοχατζόπουλοι συνυπήρχαν με πολλά σημερινά κυβερνητικά στελέχη στο αμαρτωλό ΠΑΣΟΚ του Σημίτη αλλά και σε αυτό του Ανδρέα Παπανδρέου κι επομένως φέρουν μερίδιο στο έγκλημα˙ υπόθαλψη εγκληματία θαρρώ πως λέγεται το αδίκημα σου. Κι όταν εθελοτυφλείς και κάνεις πλάτες στον παράνομο δε μένει παρά να θεωρηθείς και να γίνεις κι εσύ παράνομος. Οι ισορροπίες είναι λεπτές και οι εκλεγμένοι βουλευτές δε διορίζονται άρχοντες από μόνοι τους. Είναι υπόλογοι στον ελληνικό λαό που τους ψηφίζει συντηρώντας έτσι ένα καθεστώς διαφθοράς και κοινωνικής κατάπτωσης, λάβαρο της παράξενης εποχής μας. O tempora o mores («Ω καιροί, ω ήθη) που έλεγε κι ο Cicero..