Μέρες 2012 διάγουμε πλέον κι ενώ είχαμε πειστεί πως ο 20ος αιώνας, με τους δύο παγκόσμιους πολέμους και τα σπουδαιότερα γεγονότα στην ιστορία της ανθρωπότητας ήταν ο συγκλονιστικότερος όλων, ο 21ος έχει βαλθεί να μας διαψεύσει. Αυτή τη στιγμή μαίνεται στη γη ένας οικονομικός παγκόσμιος πόλεμος με όπλα τα CDS, τα CDO, τα επιτόκια, τα τοκοχρεολύσια... Ένας πόλεμος μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας κι ένας άλλος μεταξύ κεφαλαίου και κεφαλαίου.
Στην Ελλάδα αντιμετωπίζουμε το φάσμα της μεγαλύτερης κρατικής χρεωκοπίας που έχει συντελεστεί ποτέ και συνεχίζουμε να παραμένουμε στο προσκήνιο των γεγονότων όπως άλλωστε γινόταν πάντοτε. Ως είθισται στη νεότερη ιστορία της Ελλάδας, οι ισχυροί ήταν αυτοί που αποφάσιζαν για το μέλλον της χώρας μας, στις κρίσιμες στιγμές που βρισκόταν ο πλανήτης.
Το 1827 κι ενώ η Ελληνική επανάσταση είχε έλθει σε τέλμα, οι μεγάλες δυνάμεις αποφάσισαν να συμμετέχουν στη Ναυμαχία του Ναβαρίνου και να υποχρεώσουν με τη Συνθήκη του Λονδίνου τους Οθωμανούς να παραχωρήσουν αυτονομία στο ελληνικό κράτος.
Το 1923 μετά τη Μικρασιατική εκστρατεία και την εκδίωξη από τη Μικρά Ασία του Ελληνικού στρατού από τον Τουρκικό υπό την ηγεσία του Κεμάλ Ατατούρκ, υπογράφηκε υπό την επίβλεψη των Σοβιετικών η Συνθήκη της Λωζάννης, η οποία όριζε τα σύνορα των δύο χωρών - εκχωρώντας και την Ανατολική Θράκη στην Τουρκία - και διέτασσε την ανταλλαγή πληθυσμών.
Το 1945, στη Διάσκεψη του Πότσδαμ, ο Χάρι Τρούμαν, ο Γιόζεφ Στάλιν κι ο Ουίνστον Τσόρτσιλ έκαναν τη μοιρασιά των απελευθερωμένων πια απ' το ναζιστικό ζυγό χωρών. Αποφασίστηκε λοιπόν να περάσουν στη Σοβιετική σφαίρα επιρροής η Πολωνία, η Ρουμανία, η Ουγγαρία, η Τσεχοσλοβακία, η Βουλγαρία, η Αλβανία, η Ομοσπονδιακή Γιουγκοσλαβία κι η Ανατολική Γερμανία. Η Ελλάδα, δε, έμεινε στη σφαίρα επιρροής των δυτικών. Εμείς, δηλαδή, δεν εμπέσαμε σε Κομμουνιστικό καθεστώς όπως η Βουλγαρία κι η Αλβανία, εξαιτίας μιας απόφασης, μιας μοιρασιάς που όρισε το μέλλον των κρατών για το υπόλοιπο μισό του 20ου αιώνα και όχι μόνο.
Τώρα, κι ενώ οι χώρες αυτές απηλλάγησαν πια - είναι γνωστό το πως - απ' τα δεινά των κομμουνιστικών καθεστώτων τους, η ιστορία βρίσκεται σ' ένα ακόμα κρίσιμο σταυροδρόμι. Οπότε, οι ξένες υπερδυνάμεις (G20) μαζεύονται σε συνόδους κορυφής για να αποφασίσουν για άλλη μια φορά για το μέλλον της Ελλάδας. Και σα να μην έφταναν όλα αυτά ήρθε κι ένας βλάκας, ο Τζέφρι Ανδρέα Παπανδρέου, και μας κατήργησε και την εθνική μας κυβέρνηση. Τώρα πια δεν είμαστε σε θέση να πάρουμε απόφαση ούτε για τα εν οίκω.
Ο θεσμός του πρωθυπουργού, εκτός απ' το κύρος, εμπεριείχε και μεγάλη εξουσία σαν αξίωμα. Μετά και την προσφυγή της χώρας μας στο μηχανισμό στήριξης (ΔΝΤ, ΕΕ) δεν αρκούσε μόνο η οικονομική μας εξάρτηση απ' τους ξένους εταίρους αλλά επιβαλλόταν και η πολιτική. Οι υπουργοί του ΠΑΣΟΚ έγιναν απλοί διαχειριστές των δημοσιονομικών, εφαρμόζοντας πιστά τις εντολές των "κακών" μας αφεντικών, των ξένων εταίρων.
Τον περασμένο Νοέμβρη, μιας και ο Παπανδρέου αδυνατούσε πια να σηκώσει το πολιτικό βάρος των έξωθεν αποφάσεων και διαταγμάτων έφυγε νύχτα και παρέδωσε την αρχηγία της κυβερνήσεως, ή μάλλον πιο εύστοχα την πρωθυπουργία, σ' έναν τεχνοκράτη. Ο ίδιος τεχνοκράτης υπήρξε κατά σύμπτωση πρόεδρος της Τράπεζας της Ελλάδος επί πολλά συναπτά έτη και δεξί χέρι του Σημίτη, στον οποίο ο Γιωργάκης επέρριπτε πολλές ευθύνες για τη σημερινή κατάσταση. Επίσης, αυτός ο "εθνοσωτήρας", ο οικονομολόγος -Μπάτμαν, υπήρξε επί οχταετία αντιπρόεδρος στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Άρα δε μιλάμε για ορκωμοσία πρωθυπουργού, αλλά για διορισμό από την ΕΚΤ ενός πρώην υπαλλήλου της στη χώρα την οποία κυβερνούν και τυπικά και ουσιαστικά πλέον οι ξένοι. Και φυσικά όλα τα κεντροδεξιά και ακροδεξιά κόμματα του Κοινοβουλίου (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑΟΣ) συνασπίστηκαν για να μοιράσουν την πίττα που τους παραχωρούν οι Ευρωπαίοι.
Άρα δηλαδή δε μιλάμε πλέον για αρχηγό κράτους αλλά για πιστό εντολοδόχο-εκτελεστή υπάλληλο μιας ανώτερης αρχής. Τα καθήκοντα και οι ελευθερίες του πρωθυπουργού περιορίζονται πλέον στο να ανακοινώνει νέα μέτρα που πρέπει να ληφθούν για να αποφευχθεί η χρεωκοπία. Τα ίδια έλεγε ο Παπανδρέου, τα ίδια ο Βενιζέλος, τα ίδια λέει ο Παπαδήμος και τα ίδια θα πει κι ο Σαμαράς αν, ό μη γένοιτο, γίνει κι αυτός πρωθυπουργός. Όχι πως θα αλλάξει κάτι, απλώς θα γραφτεί κι αυτός στο βιβλίο των Πρωθυπουργών. Κατά άλλα οι πολιτικές είναι ίδιες, οι εκφράσεις ίδιες, οι ιδέες κι οι απόψεις ίδιες.
Καταλήξαμε η λέξη εκλογές να είναι λέξη ταμπού στη χώρα που γέννησε τη δημοκρατία μόνο και μόνο για να μην αναταράσσονται οι αγορές και τα διεθνή χρηματιστήρια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου